Tomahawk, nooit weer!

Het is traditie om in de Herfstvakantie naar Attractiepark Slagharen te gaan. Ik ging vroeger al samen met mijn moeder, broertje en zusjes naar het park toe. Oma ging  mee om op de tassen te passen en niet te vergeten mijn moeder een helpende hand te bieden bij 4 kinderen die overal tegelijk in wilden. De eerste kinderjaren van oudste en jongste gingen wij net zoals iedereen naar de ballenbak of het beleving pad. Maar ineens was daar de leeftijd dat de traditie in eer hersteld kon worden.

Afgelopen week was het zover samen  met vriendin, kinderen en aanhang gingen wij richting Slagharen. Het was heerlijk zonnig pretparkweer. Met een goed gevulde tas voor een hapje en een drankje gingen wij op stap. Rond de middag komen wij aan in het park waar we starten met een lekker roombroodje. Het feest kan beginnen, we gaan van attractie naar attractie. 40 minuten wachten om 10 minuten in de kabelbaan te zitten. De helft gaat in de 8baan de andere helft zit misselijk te worden in het schip. Tussen door eten we onze meegebrachte krentenbollen en andere snoeperij. Wij sjouwen heel wat af als we ineens langs de Tomahawk komen. Oudste is een jaar of 6 als ik samen met hem in de stad over de kermis loop en dat ding tegen kom. Oudste vind zichzelf groot genoeg om in zoiets spectaculairs te gaan. We staan te kijken naar een paar kermiskinderen die net de lucht in gaan, ze durven te gaan staan en hebben grote lol.

Ik vraag bij de kassa of mijn oudste daar al in mag. Geen probleem, hij is oud en lang genoeg. Ik koop twee muntjes en wacht tot het toestel weer op de grond staat. Oudste huppelt naar het bakkie en ik stap een beetje onzeker bij hem in. Met de tas tussen de benen geklemd en een arm om oudste heen geslagen gaan wij het kermisavontuur aan. Langzaam begint hij te draaien.

Tomahawk in Slagharen, op de kermis nog hoger )-:

Eerst over de grond met het kontje schuin omhoog. Het duurt niet lang en we maken een zwiepertje van links naar rechts. We krijgen snelheid en gaan flink de hoogte in. Mega hoog, we kijken uit over de kerktoren. Het bakje is glad, ik vlieg met oudste van links naar rechts en van voor naar achter. Behalve de tas heb ik oudste nu ook tussen mijn benen geklemd, ik ben bang dat hij onder de beugel het bakje uit slingert. Het is een nachtmerrie. De kermis exploitant gunt ons waar voor zijn geld en laat hem extra lang draaien. Ik zie het al levensgroot in de krant staan; Moeder slingert met zoon uit kermisbak en valt te pletter midden op de markt. Waarom doe ik dit. Laat het alstublieft stoppen! Eindelijk hij remt af, daalt en stopt.
Wankelend stap ik uit het bakje, dit nooit weer!

Gelukkig,  niemand wil vandaag in de Tomahawk,  we lopen snel door. Wie gaat er mee in de zweef? Heerlijk in het zonnetje onder een strakblauwe lucht zweven wij met zijn allen op een rij.

Het blijft een feest de jaarlijkse traditie.
Later M@rina!