Ik denk niet dat ik mijn schoenen nog eens vergeet.

Het is maandagavond Zumba avond. Ik ben er helemaal klaar voor. Tenminste dat dacht ik. Ik kijk naar beneden en zie een paar kousenvoeten zonder sportschoenen. Ik ben te gehaast van huis gegaan zodat ik vergeten ben ze in mijn tas te stoppen. Ik bel gauw naar huis en krijg jongste aan de telefoon. Ik ben mijn sportschoenen vergeten, kan iemand ze brengen, de les begint over 5 minuten. Een hoop gemopper aan de andere kant van de lijn doet mij vermoeden dat ik een erg ingewikkelde vraag stel.

De telefoon wordt door gegeven aan oudste. Op de achtergrond hoor ik haar tetteren; drukke week, zit net lekker , ik kijk even tv, waar zit die sportschool eigenlijk. Inwendig kook ik.Was ik ‘s middags niet meteen uit school in de auto gestapt omdat jongste geen pumps kon vinden bij haar gala jurk zodat ze het 20 km verderop wilde proberen. Lichtelijk aangebrand tetter ik via oudste dat ik ’s middags minstens 15 schoenenwinkels van binnen heb gezien en bovendien hoe vaak heb ik niet gymkleren, reserve fietssleutel en broodtrommeltje naar haar toe gebracht. Laten we het daar eens over hebben. De afgelopen 13 jaar ben ik nog al eens naar de school van jongste gefietst. Tijdens de  Basis school periode ging het meestal om de gymkleren die nog aan de keukenstoel hingen en op de Middelbare school bleef het broodtrommeltje regelmatig op het aanrecht staan. Deze moeder raakt in paniek als er niet  3 x per dag fatsoenlijk gegeten wordt maar in de pauzes bij de Jumbo de maag wordt vol gestouwd met negerzoenen, pindarotsjes, frikandel broodjes of een familie zak chips. Regelmatig zette ik ongezien het broodtrommeltje bij de conciërges neer waar jongste onopvallend langs wandelde om te kijken of haar moeder het trommeltje gezellig bij de andere trommeltjes had neer gezet die gebracht waren door andere moeders die ook niet van Jumbo food hielden.

Wanneer er ineens een tijd aanbreekt dat ik geen trommeltjes meer signaleer op het aanrecht vraag ik aan haar hoe het toch ineens zover gekomen is dat ze haar brood niet meer vergeet mee te nemen. Achteloos verteld ze over de conciërge die met veel bombarie de klas binnen kwam stormen met haar spongebob trommeltje. Jou moeder is echt veel te lief voor jou, hier je broodtrommeltje! Dat wil ze niet nog eens mee maken.We zijn net bezig met de warming-up wanneer de zaaldeur open vliegt en een paar zwarte sportschoenen door de lucht vliegen. Ik zie nog net hoe oudste hard wegrent.  Collega Zumba dames roepen naar oudste dat hij best mee mag doen, nu hij er toch is. Hij weet niet hoe hard hij de sportschool uit moet komen. Ik raap mijn schoenen van de vloer en trek ze zo snel mogelijk aan. Ik dacht de schoenen zo onopvallend mogelijk bij de deur aan te kunnen nemen. Hier kon niemand om heen.

Ik denk niet dat ik mijn schoenen nog eens vergeet.

Later M@rina!