Lijfje recht, borstje vooruit..............

Wanneer ik donderdag thuis kom van mijn werk staat oudste in de keuken tegen de verwarming aan geleund. Ik heb een takje van de druif af geknakt deelt hij terloops mede. Hoezo vraag ik. Ze kon er niet in. Ze bleef maar cirkeltjes draaien maar de tak hing precies voor de ingang. Ons pimpelmeesje, ze is er weer. Al jaren komt ze regelmatig langs om het nestkastje te bekijken al of niet met partner. Elk jaar geeft ze ons hoop en toch staat het huisje al 23 jaar leeg.

Een prachtplaats lijkt ons.

Ze is erg kieskeurig.

Musjes daar en tegen zijn gauw tevreden als ze maar een dakpan boven hun koppie hebben. In het voorjaar is het een kabaal van jewelste boven onze slaapkamer. De mussen zijn druk met elkaar aan het tjilpen waar het binnen gebrachte nestmateriaal moet worden gelegd. Tijdens de broedperiode houden ze zich stil zodat “het gevaar” ze niet ontdekt.

Wanneer de baby musjes met veel moeite uit de eitjes zijn gekropen, worden de zwakste schakels uit het nestje gestuiterd. In de steeg ligt  her en der een veren-loos vogeltje dood te zijn. Leg dat maar eens uit aan je koter. Moeder Mus denkt dat dit vogeltje het niet gaat maken in deze wereld. Het voeden van alle monden is niet mogelijk en dit musje is verspilde energie.

Afgelopen zomer zitten we buiten te eten wanneer laag overvliegende mussen ons doen opschrikken. Het is vandaag vliegles en bij het landen op de schutting is baby musje door geschoten en op de grond achter een schotje terecht gekomen. Wat nu. We wachten even af. Ze neemt een aanloop maar valt plat op haar snaveltje net voor haar het immens hoge schotje.

Pfff echt hoog.....

Vaders en moeders zitten op de schutting druk te fladderen om haar duidelijk te maken dat je met alleen rennen er niet komt. Ze vliegen samen weg en laten haar beduusd achter. Voorzichtig ga ik naar het mini musje en haal de obstakels weg zodat er een langere startbaan ontstaat. Ze neemt een aanloop en fladdert schuin omhoog richting balkon waar vaders en moeders zich enorm opwinden over de stunteligheid van hun jong. Ze gaat iets omhoog maar nog sneller weer naar beneden.  Ze vliegt door de tuindeuren de kamer in en komt onder de bank terecht. Ik kruip onder de bank en zie haar sneu zitten. Heel voorzichtig pak ik haar in de holtes van mijn handen. De weg wordt vrij gemaakt door oudste en samen gaan we naar het dakterras. We zetten haar op de rand van het balkon waar ze zielig tjilpend wankelend om zich heen kijkt op zoek naar haar ouders. Beneden zitten wij eersterangs wanneer paps en mams aan komen vliegen en ieders aan een kant gaan zitten. Ze leggen nog eenmaal luid fladderend uit hoe je je vleugels moet gebruiken. Lijfje recht, borstje vooruit en de vleugeltjes wijd. Daar gaat ze, veilig vliegt ze tussen hen in de wijde wereld in.
We hopen zo nog eens een vliegles bij de pimpelmeesjes mee te maken.

Later M@rina!