Ik stap een beetje onhandig uit de auto met mijn boodschappen tas vol met
spullen zoals sopdoekjes, lekkere koekjes, een zak met kleine zoete appeltjes
en noem maar op. Ik kijk op en zie haar al weglopen met de trolley achter haar
aan rijdend. De trolley is zwart met in het wit gedrukte namen van diverse
wereldsteden. Hij stuitert meer over de straat dan dat hij soepeltjes over de
klinkertjes achter haar aan glijdt.
Ze draagt een strakke skinny, hoge gympen
en haar haar zit in een knot boven op haar hoofd. Een zonnebril op de neus en een sjaal nonchalant over haar schouders
gedrapeerd. 1.60 m hooguit 1.62 m is mijn kleine meissie van 17 jaar, zelf
verzekert loopt ze voor mij uit naar de lift. Voortaan is dit haar straat, haar
kamer en haar buurtje.Ze is nog maar negen jaar als ze vastbesloten zegt dat ze later naar de
modeacademie wil. Volgens mij had ze toen nog geen idee of die school überhaupt
bestond. Ze wist alleen dat ze er heen wilde. Haar carrière begint op de
hand naaimachine van oude oma. Tasjes en barbie kleren worden ontworpen en
genaaid. Ze is 12 jaar als de Modeacademie een naam krijgt, AMFI, Amsterdam
Fashion Institute. We gaan voor het eerst naar een open dag als ze 16 jaar oud
is. Ze vinden haar daar wel erg jong, zij vind de school wel erg cool. De
school is sinds 1992 gehuisvest in het hoofdkantoor van de oude Amstel
Brouwerij in Amsterdam en lijkt op de school waar oudste zijn Havo diploma
heeft gehaald.
Prachtige authentieke elementen zijn nog zichtbaar. De school krijgt nu een
gezicht, hij is klein en overzichtelijk. Afgelopen januari gaan we opnieuw naar
de open dag. We lopen door de grote en drukke stad. Hier wil ons meisje dus
wonen. Ze loopt iets voor mij uit, dat is vast voor mij om er al een beetje aan
te wennen. Maanden is ze bezig om een kamer te vinden.
Bij het uitzoeken en het
kopen van de spullen verdwijnen wij langzaam naar de achtergrond. Af en toe
wordt er gevraagd wat ik van een kastje, theepot of mokken vind. Maar eigenlijk
is mijn antwoord niet zo belangrijk. Het loslaten is begonnen. We helpen
klussen en verhuizen haar naar haar leuke kamer. De vreemde stad krijgt een
gezicht. Amsterdam Noord is niet meer de grote enge stad maar een wijk met een
flat, met een galerij, met een buurman op leeftijd, een buurman waar we lucifers
van lenen en een buurvrouw die zwaait als we langs haar keuken lopen. Bij de
Blokker vragen ze of ik nou nog niet alles heb als ik voor de zoveelste keer
binnen stuiter en het Jumbo meisje wenst me suc6 met het klussen als ze mijn
kapotte verfhanden ziet. Jongste is gesetteld en ‘s avonds laat vertrekken wij
met de auto vol klusspullen. Vanaf het balkon op de 4de zwaait ze ons uit. Wij
claxonneren, zij knippert met haar Iphone terug.
Haar droom……naar de modeacademie………..gaat beginnen.
Later M@rina!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten