Ik snap de haast van de twee dames

Samen met jongste bus en tram ik naar AMFI. De hele klas krijgt te gelijk het cijfer op het tussen assessment. Op een bankje in de hal zit ik even te wachten. Wanneer de mooie 7 in ontvangst is genomen trammen wij verder naar FOAM, Fotografie Museum Amsterdam. Het is de één na laatste dag van de tentoonstelling Vivian Maier ~ Street Photographer

Vivian Maier werkte bijna veertig jaar in New York en Chicago als professioneel nanny.

Een bijzondere vrouw. Ze droeg vaak een mannenjas, mannenschoenen en een flinke hoed. Ze had bijna altijd een camera bij zich. Meer dan 150.000 foto’s heeft ze gemaakt van het straatbeeld van New York, Chicago en Los Angeles. Waaronder ook veel foto’s van haar eigen spiegelbeeld via etalageruiten of glimmend blik. 

De fotorolletjes liet ze niet ontwikkelen maar bewaarde ze in dozen soms met kleine handgeschreven briefjes erbij. Kort voor haar dood werden haar bezittingen gekocht op een veiling door John Maloof. Hij heeft haar werk wereldkundig gemaakt.

We sluiten aan in de lange rij en schuifelen langzaam naar binnen. In het statige grachtenpand gaan we trappetje op, trappetje af. We komen in een smal gangetje waar de tentoonstelling begint. Aan de rechterkant de portretten en aan de linkerkant haar levensloop. Niet handig, het is te smal en de bezoekers staan elkaar in de weg. We willen verder wandelen wanneer een dame met grote passen zich een weg baant door de bezoekers.

Wij oefenen nog even door..

Verbouwereerd kijken wij haar na. 1 portret hangt schots en scheef. De dame erbij verteld ons dat ze er met haar schouder tegen aan is gekomen. Ik vind het zo vervelend, mijn vriendin is hulp aan het halen. Haar vriendin, “de dame van de grote passen”, roept uit de verte dat er iemand komt. Kom maar gauw. Weg zijn ze. Via een klein afstapje struikel ik de volgende ruimte binnen. Het is er licht en ruim waardoor de zwart/wit foto’s prachtig uit komen. Wij moeten via het smalle gangetje terug voor de volgende ruimte. Op het moment dat wij “het scheve portret” willen passeren, komen er twee dames van het museum aan gerend.

New York 10 september 1955

Een tenger meisje met half lang bruin haar kijkt met verschrikte ogen. In haar kielzog een stevige blonde dame die de tweelingzus kon zijn van het altijd opgewekte blonde meisje uit de Plus-reclames. Helaas is dit de woeste zus met een donderwolk boven haar hoofd. Ik ben bang dat ze op een totaal verkeerd moment is lastig gevallen met deze kwestie. De stoom komt uit haar oren wanneer ze sist; Nee hé, hoe bedenk je het. Woedend haalt ze het portret van de twee ieniemienie kromme spijkertjes. Met het portret onder haar arm beent de dame weg. Pfff volgens mij kan ik met gemak met mijn mierenspierballetjes het spijkertje terug buigen zodat dit portret de laatste dagen van de tentoonstelling nog mee kan maken. Het tengere meisje hangt aan het kromme spijkertje een A4-tje; Helaas is dit werk tijdelijk niet beschikbaar. 

Ik snap de haast van de twee dames.

Later M@rina!