Geen broodkapjes meer nodig................

Tig keer druk ik mijn wekker uit, ik ben nu eenmaal geen ochtendmens. Na de derde tune wordt het menens. Ik schiet mijn bed uit en spring onder de douche, gris de kleren van de stoel en dender de trap af. Eerst het brood uit de diepvries. De laatste 4 bammetjes en nog twee kapjes. De kapjes gaan zolang ik mij kan herinneren op de verwarming om te drogen voor Dropje.

Tis niet meer nodig…….

Dropje kwam na Snuffeltje 1, Snuffeltje 2, Floortje, Bounty en was het tweelingbroertje van Smartie. 

Snuffeltje 1 en Bounty waren schatjes, Floortje daarentegen was niet te vertrouwen. Tijdens het uit de ren halen beet ze mij tot op het bot in mijn vinger met haar mega konijnentanden. Bounty ons één na laatste konijn werd op handen gedragen. Tot in de laatste uurtjes hebben wij alle zorg geboden die mogelijk was. Huilend lieten wij haar achter in de couveuse bij de dierenartspraktijk hopend op een klein wonder. Rond 22.30 uur belde de meelevende dierenarts of de kinderen wel in slaap gekomen waren door het verdriet. Helaas, hij heeft slecht nieuws:” Bounty heeft het niet gehaald, u mag haar morgen in alle rust komen halen om haar te begraven en niet onbelangrijk de rekening te betalen”.

Konijnen met een verhaal…..

Wanneer oudste  geruime tijd later naar de Welkoop gaat voor een boodschap whatsappt hij een foto van twee schattige konijntjes. Mam, kijk, zo lief, nog één keer…….Ik reageer maar niet. Hij komt thuis en praat mij in no time om. Nadat er een etagewoning is aangeschaft gaan wij samen de tweeling halen. Het duurt niet lang voordat de oorlog uitbreekt tussen die twee. Smartie gaat terug en Dropje blijft getraumatiseerd achter.

Na 6 jaar is het nog steeds een hele tour om Dropje in de reiskooi te krijgen om naar Oma te brengen. Oma  vind de bewegingsvrijheid in haar hokje te beperkt en vraagt of ze binnen de afrastering vrij mag rond huppelen naast de kippen en de geit. “Als hij ontsnapt”; zeg ik half lachend…. dan hoop ik dat ze nog een leuk leven heeft.  

We zijn een week op vakantie wanneer Oma licht paniekerig belt. De eerste dagen huppelde Dropje elke avond zijn hok weer in maar vandaag wil hij niet. Het is een nachtdier, hij kan geen kant op, het komt vast goed, stel ik haar gerust. De volgende avond belt ze opnieuw; Dropje is spoorloos, hoe hoog kan hij springen? Zet het hok buiten de afrastering wie weet ruikt hij zijn spoor, probeer ik tegen beter weten in. Na een kleine week ga ik toch maar eens bellen.

“Je raad het zeker al, zegt mijn moeder verdrietig, ik heb er niet van geslapen. De buurvrouw heeft Dropje dood gevonden onder de coniferen, allemaal bloed. Een steenmarter denkt de buurvrouw".

Hoe leg ik dit de rest uit……..

Dat heb je er van als je denkt dat het gras bij de buren groener is zegt oudste nuchter.

Wat een sukkel, heel zielig voor Oma zegt jongste verontwaardigd.

Een heel vervelend eind van ons tijdperk Konijn.

Later M@rina!

Ps Blog van 2014, de komst van Dropje en Smartie

Huiselijk geweld in de etagewoning!