De hoogste tijd om te geven....

Afgelopen donderdag ging de muziek niet door. Ineens stond er niets op de agenda. Een leuke gelegenheid om naar jongste te treinen. Gehaast plof ik neer in het eerste treinstel. Ik wurm mij uit de jas en wil mijn sjaal in de tas met het presentje stoppen. Alleen waar heb ik die tas. Tuurlijk nog in de fietstas in de stalling. Wat dom, ik had het jongste beloofd, kniepertjes uit Drenthe. In Zwolle eruit en terug treinen is geen optie. Dat kost minstens een uur. Gelukkig jongste kan lachen om mijn sukkeligheid. Bij de piano op centraal treffen wij elkaar om samen verder te bussen. In onze kerstkleding gaan we op stap in de gezellig verlichte drukke stad vol toeristen en feestvierende werknemers op weg naar hun eindejaar borrel. We galmen de kerstliedjes mee bij de kerstboom op de dam, kijken naar het Lightfestival, eten heerlijk en kletsen gezellig bij. 

Smakelijk!

Rond middernacht strijk ik neer op mijn luchtbedje tussen onze lege wijnglazen en het half lege zakje nootjes. Nog geen twee uur later voel ik de keiharde ondergrond. Luchtbedje is lek, op de tast maak ik een bedje op de bank. Met een kussen op de leuning en de beentjes krom dommel ik verder. Eén voor één floepen de lampen aan met als finishing touch een lief piepje, het is de wekker. Ze houd net zoals haar vader van gadgets. Wanneer jongste vertrokken is naar school verhuis ik naar haar bed voor nog een uurtje slaap. Rond tien uur schrik ik wakker, spring onder de douche, na koffie en een broodje trek ik de deur achter mij dicht.

Bijschrift toevoegen

Via het winkelcentrum loop ik al shoppend richting de bus. Ik strand bij de HEMA voor een lunch. Achter mij staat een HEMA meisje rustig te wachten. Tegen dat ze betaald heeft is haar pauze voorbij. Ik bied haar aan om voor te gaan. “Het hoeft niet”; zegt ze, “maar het mag wel”; zeg ik. Ze schuift voor mij langs en rekent af. In het plat Amsterdams hoor ik haar zeggen; “scan mijn kaartje ff voor mevrouw hiero, ze liet mij voor”. Een fikse korting omdat ik haar voor liet. Met trolley, tas en dienblad schuifel ik naar een tafeltje. Wanneer ik mij gesetteld heb en van mijn eerste hap geniet hoor ik naast mij; “Mevrouw, mevrouw”….ik kijk op,  twee puber meisjes met voor hun een dienblad met wat restjes. Bedoelen jullie mij? Ja mevrouw, eet smakelijk! Dank je, wat aardig. Hebben jullie de vakantie gevierd? Ja met warme chocomelk en brownie, we hebben kerstontbijt gehad maar hadden nog trek ratelt het meisje verder. Het recept van de aardappelsalade die ze gemaakt had dreunt ze op. Jammer dat ik moet gaan uit de “grote anonieme stad”. Fijne vakantie dames. U ook een fijne vakantie en een hele gezellige jaarwisseling. Liefde geven doet liefde ontvangen, vandaag al twee keer mogen ontvangen, de hoogste tijd om te geven. Bij thuiskomst zit mijn kadootje nog in de fietstas. Ik breng het meteen langs iemand die een opkikkertje kan gebruiken…..
Later M@rina!