Snoepies

Afgelopen week zie ik in een tijdschrift staan “Kerstkaarten maken is weer in” . Wij waren net begonnen aan onze jaarlijkse brainstormsessie “wat voor kerstkaart dit jaar”. Elk jaar nemen wij ons voor om ruim op tijd te beginnen. Het streven is de kerstkaarten minstens één week voor Kerst te versturen. Maar helaas, meestal gaan ze een week na de Kerst maar gelukkig nog net voor Oud & Nieuw de deur uit. De afgelopen jaren hebben we heel wat af gefröbeld en zijn er talloze filmpjes vol geschoten. Zo heb ik al eens een paar avonden dropvoetjes geplakt bij de tekst; Stap vol goede moed het nieuwe jaar in. Vanaf 1994 het jaar waarin oudste werd geboren was het geknip en geplak voorbij. Want voortaan word onze kerstkaart een vrolijke foto van ons kroost. Opa’s en oma’s vinden dat ook leuk want via kerstkaart kunnen ze nu met hun kleinkind showen. Tegenwoordig knip je tig foto’s achter elkaar, je bekijkt het en je gooit het weer weg. En we fotoshoppen net zolang tot dat het een prachtige foto is.

Die luxe hadden wij 18 jaar geleden nog niet en een filmpje van 24 stuks voor één leuke foto was dan zo maar vol geschoten. Het eerste jaar zetten wij onze kleine spruit van amper 8 weken tussen al zijn cadeau gekregen beren en beertjes. Vol trots stuurden wij die met Kerst rond. Wanneer ik Oma vraag hoe ze het kaartje vind wind ze er geen doekjes om. Of we geen mooiere foto hadden, zo poemelig en met een onderkin. Jaar na jaar werden er thema’s bedacht, hele filmpjes werden vol geschoten en uiteindelijk leuke kaartjes verstuurd. Gezellige kaarten met vrolijke koppies wat de indruk gaf aan vrienden en familie dat de foto zonder tegen gas met heel veel plezier gemaakt is. Nu jongste en oudste te oud zijn om nog steeds op een kerstkaart rondgestuurd te worden zal ik hier eerlijk schuld bekennen. Er moesten wel eens tranen worden gedroogd. Als de één lachte stak de ander de tong uit. Als het haar van de één top zat was de gel bij de ander vergeten. Zat iedereen en alles er klaar voor was de batterij van de flitser leeg. Het leukste, liefste, met de meeste tranen en het duurste kaartje was het kaartje van 1997. Het leek ons leuk om onze 2 snoepies in een bad vol popcorn en snoep te zetten. Wij zijn druk aan het mais poffen als we er achter komen dat een babybadje pas vol met popcorn is na minstens 30 zakjes mais te hebben gepoft. De pan wordt steeds heter , en wij worden steeds ongeduldiger. En dan gaat het mis. De pan komt tegen de spiksplinternieuwe peperdure fleecetrui van vaders aan. Weg trui. Wanneer we dan eindelijk een bodempje popcorn in het badje hebben en oudste er al heerlijk in zit te genieten van het snoep zet jongste het op het brullen. Ze is niet van plan om met haar billen op die vieze plakkerige witte korrels te gaan zitten.

Een snoepketting om hals en pols verzacht het leed maar zitten ho maar. Alles uit het badje op de tafel gegooid met alle korreltjes zo ver mogelijk van jongste vandaan zodat ze wil mee werken aan de foto. Maar wel nadat snoepketting en armband uitgebreid wordt met een lolly die ze tussen de vieze plakkerige witte korrels had zien liggen. Telkens als we een foto willen nemen heeft jongste een halve snoepketting in haar mond of ze zet het op het brullen. Tussen de hele serie foto’s waarin Jantje huilt en Jantje lacht zit gelukkig één foto die we trots versturen naar vriend en familie. Dit jaar zijn we op tijd begonnen met brainstormen, de eerste foto’s zijn gemaakt maar hoe nu verder. Zal het ons lukken om ze voor de kerst de deur uit te krijgen. Zal een kerstkaart maken anno 2012 nog steeds kerstkaarten leed geven. En oudste en jongste offeren ze zich nog één keertje op………..maar dan anders…. We wachten af we hebben nog even. Later M@rina!