Midden in de "brot"

Je zou me hier eens moeten zien zitten aan de keukentafel midden in de “brot”*. In oude joggingbroek met slobbertrui en het kan niet erger op crocs. Het is zaterdagmorgen jongste is vertrokken naar weekend baan, oudste doet de techniek bij de plaatselijke omroep en manlief is hard aan het werk in het kantoor. Als de bel gaat kan je beter niet open doen zegt jongste. De kerstboom is opgetuigd maar de dozen met versieringen staan nog in de gang. De was is gedraaid maar moet nog worden opgeruimd. De stofzuiger staat klaar voor de start maar ik heb er geen zin aan. Ik zit relaxed aan de keukentafel kniepertjes te bakken. Heerlijk galm ik mee op de cd van The Young Messiah. Gewoon midden in de brot. Omdat ik dat wil en omdat ik het kan, heerlijk toch!

Natuurlijk snap ik nu na jaren de kerst stress van mijn moeder. Mijn moeder werkte parttime op het postkantoor en in de decembermaand was het daar een topdrukte om alle kerstpost op tijd rond te krijgen. Alle zeilen worden bij gezet waardoor mijn moeder in de kerstvakantie tijdelijk postbode is. Voor haar natuurlijk super gezellig om vrolijke kerstpost te bezorgen en laten we wel wezen het levert een paar extra centen op.Thuis zijn er 4 kinderen die tijdens de kerstvakantie van alles willen doen wat op dat moment niet echt handig is. Zelf kaartjes maken met veel lijm en glitter. Vuurwerk koop gedoe van broertje. En ik, de oudste wil perse kniepertjes bakken. Het oude ijzer van oma heb ik gehaald en de ingrediënten zijn gekocht. Wanneer moeders tussen de middag thuis komt voor een broodje moet er op stel en sprong beslag gemaakt worden. Vroeger zat er geen thermostaat op het ijzer en het recept van oma is een beetje gokken. Wanneer ik denk dat het ijzer heet genoeg is doe ik het beslag er in. Het wordt geen kniepertje maar een klef, wit, plakkerig geheel wat we van het ijzer moeten schrapen. Goed schoonmaken, invetten en een paar minuten later opnieuw proberen. Helaas nog steeds niet top. Beslag blijft aan de onder en boven kant kleven. Ik kan dit uren vol houden tot ik de juiste heb. Dat is voor mijn moeder een ander verhaal ze is helemaal klaar met mijn gedram. Het liefst spoelt ze het beslag door de gootsteen en als ik door ga met zeuren is ze in staat om het beslag door de kamer te stuiteren. In plaats van dat we aan het opruimen zijn zitten we midden in de “brot” kniepertjes te bakken briest mijn moeder voordat ze verder gaat met post bezorgen. Beslagkom is ondertussen voor de helft verminderd. Een tafel vol kruimels, te bleek, te donker of niet gaar is het resultaat. Wij halen de Staphorster buurman erbij. Het is tenslotte een Staphorster traditie en elke Staphorster bakt in december bussen vol kniepertjes. Is het beslag te dik of te dun vragen wij buurman.

Te dik vind buurman en gooit er een scheut water bij. Of we er wel een borrel glaasje jonge jenever in hebben gedaan. Met behulp van buurman gaat het lukken. De juiste verhoudingen van het recept zijn zoek waardoor de smaak niet optimaal is maar ze lukken.Wanneer ik in 1988 in dit stadje kom wonen zie ik rond kerst mijn vriendin haar moeder bussen vol kniepertjes bakken en ik krijg weer kriebels. Ik vraag haar het recept en koop een ijzer met thermostaat. Als het hun lukt moet het mij toch ook lukken. Voorzichtig en met liefde maak ik op een rustig moment het beslag en ga aan de gang. Vet het ijzer goed in en wacht tot het lampje van de thermostaat uit gaat. Het beslag gaat erin en vol verwondering haal ik een prachtig gebakken kniepertje eruit. Vanaf de eerste gelukt! Eindelijk met het juiste beslag en een modern ijzer bak ik prachtige kniepertjes. En vandaag zit ik heerlijk midden in de “brot” relaxed kniepertjes te bakken. Gewoon omdat ik dat wil en omdat ik het kan. Later M@rina! *brot= dialect Fries?, Drenths? woord voor troep, rotzooi.