En de bloemenbroek..........

Het is eindelijk zover Herfstvakantie. Jongste gaat met vriendin ruim 4 uur in de trein voor een middagje shoppen bij de Primark in Rotterdan. Voor een luttel bedrag kun je daar uren shoppen. Volgens dochter is shoppen alleen geslaagd wanneer je aan elke arm minstens 4 enorme tassen hebt met shop zooi. Shop zooi in een grote knisperende papieren tas met een enorm logo van de populaire vintage winkel of in een klein deftig gekleurd tasje waar net een paar oorbellen of geurtje in past. Shoppen dat is uren hoppen van kledingrek naar kledingrek. De Primark is helaas niet naast de deur vandaar dat jongste erg gelukkig werd van een stedentrip naar Londen. In het 5 dagen vullende programma langs de high light’s van Londen mocht een middagje shoppen bij de Primark niet ontbreken. In de buurt van de Primark stappen wij uit de Metro en vragen voor de zekerheid aan de Londense meisjes waar de shoptempel is. Met een gelukzalige glimlach wordt ons de weg gewezen. Het makkelijkst is het spoor van de enorme papieren tassen met het Primark Logo te volgen. Wij lopen het metro station uit en zien na een paar honderd meter de eerste tassen voorbij komen. Het is net een speurtocht en na een kwartier zien wij de lichtreclame van de Primark. Een mega pand met een enorme brede vensterbank waarop alle vaders, broers, vriendjes zeg maar gewoon de mannen zijn geparkeerd met alle aankopen in enorme papieren zakken die al gescoord zijn. Jongste schiet de winkel in om zich een weg te banen door alle shoppende dames. Onze mannen bekijken de ingang en de vensterbank en vluchten voor een paar uur naar de Starbucks. Daar hebben ze betere stoelen, lekkere koffie en WIFI. Jongste pakt een mandje en begint te laden en moeders sjokt er achter aan. Inderdaad leuke prijsjes voor hippe kleding voor de hardwerkende student of tiener die rond moet komen van kleedgeld.

Elke maat hangt er niet 1 keer maar minstens 500 keer. Dat mag de pret niet drukken. Jongste heeft het prima naar de zin. Na een half uur ben ik bang dat ik knettergek wordt van de drukte om mij heen. Om dat te voorkomen ga ik vanaf de balustrade naast andere moeders staan kijken naar de shoppende mensen onder ons. Primark heeft geen stoelen of krukjes. Ze kijken wel uit dan zitten straks alle mannen van de vensterbank verveeld in de winkel rond te kijken. Die ruimte kunnen ze wel beter gebruiken. Na anderhalf uur is winkelmand mega vol en gaan we op zoek naar een paskamer. Een tijdsaanduiding van wachttijd zoals bij de Efteling zou handig zijn geweest. Dan stonden wij nu bij een bordje: Wachttijd vanaf hier 90 minuten. Het zijn allemaal shirtjes en jasjes. Wij zullen er gek zijn om te wachten, tussen de overvolle rekken gaan we onopvallend passen. Maar we hebben ook een broek. Een broek midden in de winkel passen is geen optie. Jongste vraagt verkoper hoe de broek valt. Verkoper denkt dat het precies volgens maat uitvalt. Jongste is eigenwijs en neemt een maatje kleiner dan normaal want hij lijkt erg groot. Op naar de kassa met het denkbeeldige bordje: Wachttijd vanaf hier 60 minuten. 4 uur verder met 2 enorme papieren tassen met het bekende Logo aan de arm gaan wij op zoek naar de mannen.Terug gekomen in het Hotel wordt alles gepast en geshowd. Succesvol totdat we aan komen bij de prachtige bloemen broek die wij door heel Londen al hadden bewonderd op de billboard's. Hoezo valt groot uit? Ze krijgt hem niet over de kont en nog erger de rits is kapot. Niet nog een middagje Primark. Wij vinden een gaatje in ons schema om te ruilen en pakken het heel handig aan. Jongste gaat direct met maatje groter en perfecte rits naar de paskamer. Moeders gaat met haar liefste glimlach direct in de rij bij de klantenservice staan. Dat gaat wat minder snel. Of ik me kan legitimeren, welke pas ik heb gebruikt, mogen we die even zien. De manager komt er bij. “Dit is een toerist”. Ze bekijkt me van top tot teen. Do you have fun in London. Pfff Oh yes, people are very friendly. Ik blijf glimlachen. Er wordt wat heen en weer getetterd, ingetoetst, ze kopieert mijn paspoort. De kassa gaat open en ik krijg het geld. Dat alles voor 9 pond (omgerekend € 11.19) Ruim drie kwartier later staan we tevreden buiten om ons programma van de dag te vervolgen. En de bloemenbroek ………… wacht al 5 maand geduldig in de kast, ze is nog steeds niet gedragen )-: Later M@rina

Oude Oma

Afgelopen week is oudste 18 jaar geworden. Een mijlpaal! 3 volwassenen in huis, samen de auto delen, hogere verzekeringspremies en leuke gesprekken mailde vriendin. 18 jaar oud, waar is de tijd gebleven. Oude Oma zou 98 jaar geworden zijn zegt jongste. Dat is pas een leeftijd. Maar ze is al 4 jaar dood! Wel jammer, zegt jongste ze was zo lief. Mijn Oma werd oude Oma toen er achterkleinkinderen kwamen. Alle kleinkinderen waren gek met oude Oma. Logeer partijtjes en op visite gaan was een feest. Van oude Oma mocht alles niks was te gek. Af en toe moesten wij op onze hoede zijn want Opa hield niet van al die drukte. We mochten op haar hakken lopen. Wij liepen met haar peperdure bontjassen aan en hadden het liefst één van haar grote hoeden op. Oude Oma was namelijk best deftig met haar bontjassen en hoeden collectie. Op latere leeftijd ging ze reizen. Ze maakte zich de hele vakantie druk over welk souvenir ze voor wie mee zou nemen.

Ze had de oplossing bedacht. Ze kocht 13 wandelstokken met een schildje. De komende jaren hoefde ze nergens naar te zoeken, 13 schildjes kopen was voldoende. Het zou een super goed idee geweest zijn als 13 wandelstokken niet zo onhandig in de bus zouden zijn geweest. Het arme mensje is met alle stokken de bus uitgerold waardoor ze bont en blauw van vakantie terug kwam. Op zondag ging ik regelmatig met haar mee naar de kerk. Maar af en toe was ze voor kerktijd al druk aan het vlees braden geweest. Als het intochtslied dan net gezongen was fluisterde ze; ik moet even naar huis, ik weet niet meer of ik het vlees heb uit gezet. Net voor de preek schoof ze weer gauw aan in de kerkbank. Oude Oma hield van kokkerellen. Elke week knipte ze op zaterdag het recept uit Trouw. Ze probeerde van alles uit en noemde haar koken dan lekker smousen. Zweedse Schotel en Lever met pruimen waren haar favoriet. Deze oude Oma kon de lekkerste boffer bakken. We mochten alles zelf doen: de ingrediënten afpassen, alles bij elkaar mengen, roeren en alles in de boffer pan doen. We likten stiekem het beslag van de pollepel, tot oma het zag en riep: „Toe nou jú, ik he straks niks meer over!”

De boffer pan ging in de snelkookpan met water op de elektrische kookplaat. In mijn beleving stond die urenlang te pruttelen tot zelfs de keukenramen beslagen waren. In de tussentijd zaten we in de keuken op een krukje te kletsen en luisterden we naar het geborrel van de pan. Eindelijk was de boffer klaar en ging er een dikke laag echte boter met bruine suiker op! Soep met boffer stond er dan op het menu. Heerlijk. Oma heeft haar laatste jaar vlakbij ons in het verzorgingstehuis gewoond. Soms herkende ze me wel maar soms ook niet. De boffer pan staat bij ons in de kelder en af en toe bak ik er eentje. Toen ik tijdens een bezoek een stukje voor haar mee nam was er even een blik van herkenning: Ha Lekker, wat zit er ook alweer in. Volgende week in de Herfstvakantie halen we de boffer pan maar weer eens te voorschijn. Als de pan dan ruim een uur in de grote pan op het vuur borrelt denken we weer even terug aan de hoedjes en de verkleedpartijen bij oude Oma. Oma is dood, alweer 4 jaar. In mijn gedachten nog altijd volop aanwezig. Mijn lieve oude Omaatje! Later M@rina. zie ook : 06 12 2008, Heimweekeuken in Trouw http://www.trouw.nl/tr/nl/4324/Nieuws/article/detail/1191107/2008/12/06/De-Boffer-van-oma-Dijkstra.dhtml

Ik oefen nog even door

Om mijn ouder wordende lichaam een beetje soepel te houden is een beetje beweging niet verkeerd. Na de zomervakantie heb ik daarom geprobeerd de draad weer op te pakken. Het mooiste zou zijn één keer per week Tacoyo, een uurtje stevig door zwemmen en als het ff kan nog even op de loopband.Voorzichtig vertel ik mijn omgeving dat ik op de loopband mijn uiterste best doe en al op de 4 km zit. Maar ja 4 km is nog lang geen 4 mijl.Toen de inschrijving van de Cityrun* startte, sms’te buuf meteen of ze mij mocht inschrijven. Nou doe nog maar even niet zover ben ik nog lang niet. En in dat weekend staat al een bruiloft en familiefeestje gepland. Daar past de Cityrun niet echt bij. Ik heb natuurlijk wel de buuf, vriendin en talloze anderen flink aangemoedigd toen ze zich zwetend door een te warm stadje naar de finish worstelden. De Cityrun ligt alweer even achter ons en de diehards zijn in training voor het grote festijn, de 4 mijl van Groningen.

Rondom mij wordt flink getraind en gesproken over de hardloopschema’s volgens Evy. Ik zwoeg stug door op de loopband en hoop dat mijn 4 km ooit nog eens 4 mijl gaan worden. Het wordt nu tijd dat ik door de stad ga hobbelen om te wennen aan een beetje tegenwind. Volgens collega is buiten lopen niet altijd een pretje vooral als je er een beetje “gezet” uit ziet. De voorbijganger op de fiets denkt dat hij je een hart onder de riem moet steken. Kom op meid, je kunt het! Moedig van je hoor! Deze collega weet zeker dat ze dat niet tegen je zeggen wanneer je geen gram vet te veel hebt. Tja daar moeten we dan ook maar door heen. Afgelopen vrijdag werd het al een beetje schemerig toen ik mee ben gegaan met buuf en vriendin. Een rondje van 6 km rond de stad is het plan. Buuf en vriendin lopen parmantig voorop en ik hobbel er achter aan. Ze hebben een mooi regelmatig pasje en de ademhaling keurig onder controle. Naar adem happend doe ik mijn uiterste best. Vriendin roept; door neus ademen. Hoe doe ik dat ik adem nooit door de neus. Adem 5 tellen vast houden roept vriendin nu. Vast houden? dat gaat niet goed komen denk ik. Onder begeleiding van Evy* met een muziekje erbij gaan buuf en vriendin vrolijk verder. Pff het valt niet mee. Stoepje op stoepje af, kruising over, tegenliggers op de stoep, even achter elkaar en we gaan weer door. Volgens dochter zijn mijn sportkleren not done. Ik zou in ieder geval een wat strakker broekje aan kunnen trekken of doe in ieder geval een string aan zegt dochter. Je ziet er niet uit mam. Nee dat denk ik ook niet met mijn haar in de war en een hoofd als een tomaat. Gelukkig weinig bekenden in Town de meesten zitten voor de buis of zijn lekker aan het shoppen. 1 km zegt vriendin. We hebben 1 km gelopen, ik dacht minstens 2. We houden moed en we zijn voorbij de 2 km. Nog een stukje en er komt een prachtige kruising. Wat doen we rechtdoor op naar de 6 km of links af en 2 km terug naar huis. Aangezien ik de andere dag een team uitje organiseer en zo fit als een hoentje wil zijn roep ik naar buuf; ik steek hier af. Vriendin roept zolang je nog kan praten ben je nog niet dood! Klopt helemaal en dat wil ik ook niet, ik wil morgen fit zijn. Moeten we met je mee gaan roepen ze. Nee zeker niet, ga vooral door met jullie programma. En heel erg bedankt dat ik met jullie mee mocht hobbelen hijg ik. Buuf roept dat ze trots op me is en me erg stoer vond dat ik mee ging. Ik groei weer een beetje ik ben tenslotte 20 jaar ouder dan buuf en vriendin. De 4 mijl van Groningen mailt mijn beste vriendin, er is nog één plaatsje of ik nog mee wil? Sorry ik kan niet, oudste wordt 18 en dat gaan we vieren (-; Vanaf deze plaats buuf en vriendin, lieve vriendin, broer, collega’s en alle andere 20.000 lopers heel veel suc6 14 oktober in Groningen! Ik oefen nog even door! Later M@rina!

Kant en klaar bij AH

Tijdens het wekelijkse boodschappen doen zie ik dat alle ingrediënten om Sushi te maken in de bonus aanbieding zijn. Sushi is zo lekker maar wat een gepruts. Maar wij kunnen dat. Het is alweer een tijdje geleden dat we op verzoek van oudste Sushi gingen maken. Oudste was op vrijdagmiddag uit school mee gegaan met een vriend een dorpje verderop. Hij bleef daar gezellig eten. De start van het weekend wordt daar gevierd met een gezellig borrel uurtje. De vader des huizes had de hele vrijdagmiddag in de keuken gestaan om onder andere Sushi te maken. Mam wat is Sushi lekker zegt oudste, wil jij dat ook eens maken? Maar meteen er achter aan dat kan jij vast niet zo goed als vader van vriend. Dat laat ik me geen twee keer zeggen, ik heb tenslotte niet voor niks met collega’s een workshop Sushi maken gevolgd.

Talloze ingrediënten en hulpmiddelen worden aangeschaft: bamboematjes, Sushi rijst, Sushi norivellen, wasabi, sesamzaadjes, Sushi beleg zoals gerookte kipfilet, avocado noem maar op.Sushi zijn kleine hapjes en ik vraag me af hoeveel Sushi ik moet gaan maken om de trek van een puber te stillen. Dat wordt vast een hele middag in de keuken staan. Maar als puberzoon denkt dat ik het niet zo goed kan moet hij misschien zelf zijn kook kunsten laten zien. Het lijkt mij een goed plan om een “workshop sushi maken” met zijn allen aan de keukentafel te doen. Achternichtje die bij ons logeert lust bij voorbaat niks maar een beetje prutsen met matje en rijst ziet ze wel zitten. Ik zoek mijn A4 tje op die ik na afloop mee kreeg na het volgen van de workshop en ga alle voorbereidingen treffen. Kommetjes azijnwater op tafel om tijdens het maken van Sushi je handen vochtig te houden. Diverse soorten beleg zoals paprika, avocado en zalm rangschik ik gezellig op een bord. Tenslotte een aantal leuke voorbeeld plaatjes erbij. Wanneer iedereen zijn eigen matje en norivel heeft kan het feest beginnen. Deze cursusleidster “Marina” loodst familie door het Sushi avontuur. De rijst kook ik zoals het moet met azijn, zout en suiker en al wapperend met een waaiertje laat ik de rijst afkoelen. Hoe dat allemaal precies ging kon ik me niet helemaal meer herinneren, wel dat het afkoelen lang duurt en wij eigenlijk wel willen beginnen. We gaan allemaal een verschillende rol maken zodat we straks lekker van elkaar kunnen proeven. Stap 1 de rijst op het norivel verdelen. Stap 2 een geultje maken in de rijst en de vulling er in leggen. Nietsvermoedend pakken we met de handen de rijst, oh de één gilt nog harder dan de ander. De rijst is alleen aan de bovenkant afgekoeld maar in het midden loei heet. Wij branden onze vingers flink en gebruiken de bakjes azijnwater als bluswater. De kleefrijst is echte kleefrijst we kunnen schudden wat we willen maar de rijst blijft overal aan plakken. Met vlieg en kunstwerk ligt er rijst op het norivel maar om nou te zeggen mooi verdeeld. Her en der wordt de vulling in de bergjes Sushi rijst gedrukt. Het rollen gaat natuurlijk met deze ongelijke bergjes ook niet gemakkelijk. En hoe krijgen wij onze handen rijstvrij. Schudden, heel hard schudden of met je mes eraf schrapen. Op de tafel, onder de tafel, op de lamp, op de kookplaat overal waar je kijkt alles wat je vast wil pakken kleeft rijst.

De slanke Sushi rol die ik voor ogen had lijkt wel een frikadel en aan alle kanten scheurt het norivel waar de rijst nu uitpuilt. Wij gaan dapper door want het is erg gezellig en de misvormde “frikadel” ogende Sushi smaakt heerlijk. Ik vraag me toch af hoe vader vriend dit zo even op de vrijdagmiddag fixt. Wanneer vriend weer bij ons thuis komt complimenteer ik zijn vader met zijn overheerlijke Sushi volgens onze zoon. Ik vraag voorzichtig hoe zijn vader Sushi maakt zonder dat de rijst door de hele keuken ligt. Oh dat maakt hij niet zelf dat koopt hij gewoon kant en klaar bij AH. Tot later M@rina

Peentje

Rood dat is de kleur waar jongste haar haar in wil verven, haar lange donkerblonde haren wil ze rood! Afgelopen meivakantie zagen wij in Londen kapsels in alle kleuren van de regenboog en sindsdien wil jongste haar haar rood. Deze moeder doet een beetje moeilijk en ziet alleen maar leeuwen en beren op de weg. Maar ik kan het weten zeg ik tegen jongste want ook in mijn tijd experimenteren wij met ons haar en die keren dat het mis ging zijn niet op één hand te tellen. Vooral zusje onder mij was meerdere malen de klos.

In de tijd van Kajagoogoo had zusje een fris opgeknipt koppie blond haar met een grappig vlechtje. Om het bij te houden zou je zeer regelmatig naar de kapper moeten maar dat kon onze broer ook wel. Hij pakte de tondeuse om de boel vakkundig bij te werken. Zo gebeurde het dat zusje behalve een vlechtje en een paar plukjes haar boven op het hoofd met een kaal koppie rond liep. Zusje was nogmaals de klos toen coupe the soleil in de mode kwam. Met een doe het zelf pakket van de plaatselijke drogist zou grote zus (ondergetekende) dit wel even ritselen. Het pakket bestond uit een strakke badmuts met deukjes waar je met een haaknaald gaatjes in moest prikken om vervolgens een plukje haar naar buiten te halen.Voor een ervaren kapster is dat natuurlijk een fluitje van een cent maar ons zusje gilde het uit wanneer de haaknaald met flinke kracht door het plastic gedrukt werd en er een plukje haar inclusief druppel bloed naar buiten kwam. Na een half uur martelen hebben we de thuis kapper gebeld of die het karwei af wilde maken. Met een handdoek en muts over het hoofd fietsen we in het donker naar Gerrie de reddende engel. Veel hebben we er niet van geleerd want wanneer de “Anita Meijer” periode met krullen aanbreekt zijn we weer van de partij. Bij oma liggen nog permanent wikkels die vragen we te leen. We willen zeker weten of krullen ons staan dus doen we een pilot met alleen wikkels zonder vloeitjes en permanent vloeistof. Vakkundig zet grote zus (ondergetekende) talloze wikkels bij zusje in het lange haar. Na bijna een uur onder de droogkap te hebben gezeten halen wij nieuwsgierig de eerste wikkel eruit. Tenminste dat was de bedoeling. Geen vloeitje betekend dat het haar in de tandjes van de wikkel gaat zitten.Muurvast zaten de wikkels, het arme kind maar gillen en ik maar trekken aan de pluk haar en de wikkel. Er zat niets anders op om Gerrie de thuis kapper weer lief aan te kijken. Met een handdoek om het hoofd fietsten we nogmaals drie straten verderop om de wikkels er vakkundig uit te laten knippen. Ondertussen heeft halve klas van jongste een zogenaamde dip dye of knal rood haar en ziet jongste absoluut geen gevaren. Je moet soms ook een beetje durven wagen in het leven.Na een super goede voorlichting bij het kappers winkeltje gaan wij de sprong naar Red Velvet wagen.

Zo stond ik van de week bijna een uur lang strengetje voor strengetje haar van een dikke klodder haarverf te voorzien. Het is zaak om de gebruiksaanwijzing keurig op te volgen en op de minuut af de inwerktijd af te wachten.Want ook dat hebben wij zo’n 30 jaar geleden mee gemaakt. Halverwege de inwerktijd bedacht zusje zich en zijn wij als gekken gaan spoelen. Helaas het proces is dan nog niet voltooid en jongste zusje werd daardoor een half jaar Peentje in het dorp genoemd. Onder het genot van een kopje cappuccino tellen wij de minuten. Nu maar hopen dat wij straks een prachtige roodharige in huis hebben in plaats van een Peentje. Tot later M@rina

School gaat altijd voor

Wanneer ik op donderdagmorgen direct om 8 uur de wekelijkse boodschappen doe heb ik nog een hele dag voor me. Met een lekkere kop cappuccino kruip ik achter de laptop. Een heerlijk lange ochtend om mailtjes te beantwoorden, online te shoppen of gewoon een beetje surfen. Wanneer ik goed en wel zit zie ik een oud golfje met een mannetje op leeftijd meerdere keren voor het huis heen en weer tuffen. Meneer maakt telkens een tussen stop op onze immens grote drempel voor het huis en kijkt zoekend om zich heen. Paniekerig geeft hij gas om vervolgens weer ongecontroleerd te remmen. Ik zie hem de auto parkeren op de drempel en uitstappen met een grote doos en een verfrommeld plastic tasje. Daar gaat de bel, ik open de voordeur en ik zie daar een pittig mannetje in een verschoten regenjas staan. Hij geeft mij een hand en stelt zich voor; ik ben meneer X en heb een afspraak met Dhr. des Huizes. Dhr. des Huizes herhaal ik, u bedoelt mijn man? Dat weet ik niet ik heb een afspraak met meneer G. Ik kom helemaal uit Leiden met mijn 80 jaar en ik heb een afspraak met meneer G om 11.00 uur omdat ik mijn cassettebandjes wil laten digitaliseren. Hij zou er zijn. Ineens schiet het door me heen het is een klant voor onze oudste die op dit tijdstip op school hoort te zitten. Oudste heeft vanaf zijn 14de een bedrijf in het digitaliseren van cassettebandjes etc.

Dat is mijn zoon. Aha u zoon, dat is dus al net zo’n slampamper als mijn kleinzoon. Mijn kleinzoon had beloofd om namens de neven en nichten een cadeau te kopen voor mijn vrouw en u moet weten die is dementerend en hij kwam met lege handen omdat hij geen tijd heeft gehad. En nu kom ik helemaal uit Leiden en deze jongeman, uw zoon is net zo’n slampamper. Oh oh wat moet ik hier mee. Meneer dit gaat goed komen. U wilt vast wel een kop koffie. Dat is het minste wat ik kan doen en dat vind meneer ook nu hij misschien wel voor niets is gekomen helemaal vanuit Leiden. Misschien is het beter dat u de auto even op de oprit van de buurvrouw zet. Ik pak zijn spullen aan en breng het al vast naar binnen zodat ik gauw onze oudste kan sms’en. Ik heb geen geduld om het antwoord af te wachten, bellen is sneller en het kan me geen biet schelen of hij les heeft of niet. Waarom heb ik van die ondernemende kinderen en waarom wordt mij niets door gegeven. Daar gaat mijn heerlijke ochtend. Vrijwel direct neemt oudste de mobiel op en ik begin meteen te tetteren. Er staat hier een Mijnheer van heinde en verre die een afspraak heeft met jou en jij bent er niet wat zijn dit voor geintjes. Kom er aan….en de verbinding wordt verbroken. Buiten hoor ik nog steeds het gas geven en weer remmen. Dit gaat niet goed komen ik moet helpen. Ik ga midden op de straat staan en spring nog net op tijd voor het Golfje vandaan. Aan beide kanten hou ik het verkeer tegen zodat meneer de auto rustig bij de buurvrouw op de oprit kan parkeren. Hij stapt uit en zegt; te laat, uw hulp is te laat, ik heb een deuk van die rot paal. Even ben ik blij met die foeilelijke palen bij ons voor het huis. Misschien was het Golfje anders wel op de salontafel beland. Ook dat nog. Een forse deuk in de bumper. We lopen naar binnen en meneer settelt zich aan de keukentafel. Via de achterdeur komt onze oudste hijgend binnen rennen. Geeft meneer een hand en zegt doodleuk; ik had een tussenuur en was onderweg en fluistert me toe verkeerd in de agenda staan. Aha dus jij bent die slampamper die net zoals mijn kleinzoon de afspraken vergeet. Welke opleiding doe je? Wat zijn je plannen voor de toekomst? En hoe sta je ervoor? Na het antwoord knikt meneer goedkeurend en zegt tegen onze oudste, school gaat altijd voor. Eerst maar eens koffie. Meneer pakt ondertussen zijn doos en plastic tas uit en verteld over de klassieke en jazz muziek waar hij van houdt. 75 bandjes om te digitaliseren. Ik had er nog 300 maar die heb ik al in de container gedonderd. Geen van mijn kinderen wil naar mijn muziek luisteren ze vinden het troep dan kan je het maar beter meteen weg donderen. De verhalen komen, over zijn dementerende vrouw die niet meer thuis woont, zijn beroep als jurist maar nu met pensioen, de studies van de kleinkinderen, de badkamer die niet wordt vergoedt vanuit het WMO, de verre reizen die zijn gemaakt en we drinken nog maar een kop koffie. Meneer heeft geen haast nu hij toch in Drenthe is. Hij gaat een Lang weekend naar Vollenhove om vanuit Hotel De Herberg de omgeving te verkennen. Hij heeft adresjes voor lekker eten op gezocht en een museum in gedachten. Er gaat zeker een mooie wandeling gemaakt worden. Na drie koppen koffie zit onze oudste op hete kolen, het tussenuur en pauze is bijna voorbij. We lopen samen naar buiten, onze oudste pakt gauw zijn fiets om er snel van door te gaan. Meneer drukt G nogmaals op het hart de bandjes hebben geen haast als ze klaar zijn stuur je ze maar op, school gaat altijd voor. De Tom Tom wordt ingeschakeld en meneer stapt weer in zijn autootje. Ik ga weer midden op de straat staan om het verkeer tegen te houden, met een flinke straal gas gaat meneer richting Vollenhove. Zoonlief kan ik nog net toe sissen als je nog eens wat weet! Tot later M@rina

Eindelijk een vakantiegevoel.

Afgelopen dinsdag is het precies 10 weken geleden dat de “groep van elf” zo noem ik ze maar even met rood verhitte hoofden komen binnen vallen. De laatste overgangstoets van het schooljaar is gemaakt en over anderhalf uur moeten de boeken worden ingeleverd. Her en der liggen overvolle rugtassen met de boeken waar ze het afgelopen jaar door heen zijn geworsteld. Heerlijk in het zonnetje aan een lange tafel stort de “groep van elf” zich op een enorme stapel pannenkoeken met stroop.Dat is traditie, de laatste schooldag vieren “met pannenkoeken eten” en iedereen is welkom.

Anderhalf uur hebben ze de tijd om even lekker te eten, na te stressen over de toetsen en de boeken inlever klaar maken. Sommigen verdwijnen nog even naar de pinautomaat zodat “de boete” betaald kan worden. Havo 3, bijna Havo 4, de zomervakantie is bijna begonnen. Geen lessen of toetsen meer. Alleen nog sportdag, zenuwen voor de rapportenvergadering, de jaarafsluiting en het aller belangrijkst het rapport ophalen. Ik hoor ze opgewekt alle voordelen van de vakantie opnoemen; 9 weken lang niet naar school, geen toetsen, geen huiswerkgezeur, niet door de regen fietsen, geen buitengym. Talloze afspraken worden er gemaakt om de 9 weken door te komen. We sms’en, we msn’en, we gaan naar DMD, zwemmen, vakantiewerk, op vakantie, uitslapen, logeren, filmmiddagen, volgens mij wordt het tijd te kort. 9 weken lang hoor ik: Mam kan jij ons uit Friesland halen we gaan kamperen bij M, mogen ze hier wel blijven slapen, we hebben een feestje bij L., we gaan shoppen hoor, hebben wij zondag ook wat of mag ik mee naar Scheveningen. Hoe laat moeten wij van DMD thuis zijn? Tijdens de laatste week vraag ik voorzichtig of er al wat opgeruimd is en of ze haar bureau alweer kan bereiken? Ik durf geen kastdeur zomaar open te doen wie weet wat er allemaal uitrolt, het halve Schevening’s strand ligt onder het bed en als er niks moet ligt iedereen de halve dag in bed. De wekker zet ik met DMD op verschillende tijden om te checken of pubers en logees allemaal weer veilig in de herberg zijn aangekomen. De telefoon pak ik af en toe gekscherend op met Herberg Het Centrum, Taxibedrijf Marina of met de Catering Service. De weken zijn omgevlogen en ondanks de kwakkelige zomer zijn er toch lekker veel ijsjes verkocht door oudste, kleding verkocht door jongste en buiten het vakantiewerk om was het een zomer van feestjes en gezelligheid! Maar jippie na 10 weken heeft moeders vakantie ze is weer baas in eigen huis en heeft af en toe de tv weer tot haar beschikking.Ik ga dit schooljaar vast wel zeuren of er nog huiswerk gemaakt moet worden, ik zal vast een keer te vroeg wekken. Of paniekerig roepen; Jullie komen echt te laat! Om gezond te blijven ga ik de broodtrommel weer feestelijk en gezond vullen! Sorry Dirk en Jumbo! Maar ik hoef geen wekker meer te zetten om er zeker van te zijn of onze pubers inclusief pubermeiden van andere bezorgde vaders en moeders veilig na DMD thuis zijn gekomen.Voorlopig ben ik even geen taxichauffeur voor feesten en partijen van Overijssel tot Friesland.Ik ben geen stelten meer nodig om over de luchtbedden en de vele kleren heen te stappen. Ik zie geen Schevenings strand meer onder het bed liggen.Het bordje Taxibedrijf haal ik van mijn auto, ik schrijf de herberg weer even uit bij de Kamer van Koophandel en de Catering Service koopt weer met enig beleid voor een week tegelijk in.Het is voor moeders weer gewoon maandag poetsdag, dinsdag en woensdag werkdag, donderdag boodschappen dag en vrijdag een blog en van alles en nog wat dag. De drie R’s van Rust Regelmaat en Reinheid geven weer een beetje structuur in Huize Marina. Eindelijk een vakantiegevoel. Tot later M@rina *DMD = een pleinen festival in de stad