Mogen wij.......vraag ik...

Wanneer ik afgelopen week s’Lands grootste kruidenier binnen stap zie ik hem lopen. Een keurige meneer, onberispelijk in de kleren en altijd keurig gekapte haren. Ik ken hem alleen van gezicht. Het is alweer een tijdje geleden dat ik deze meneer bij ‘s Lands grootste kruidenier bij de klantenservice ontmoette. Als derde in de rij stond ik samen met een bescheiden dame met een kleurige hoofddoek keurig op mijn beurt te wachten. Diegene die aan de beurt is heeft nogal wat noten op haar zang.  Een postzegelvelletje, een bloemetje maar welke kleur, een staatslot maar welk eindcijfer? Wij kijken elkaar af en toe aan maar wachten geduldig. Een flinke hoestbui doet haar aan haar sigaretten herinneren. Je zou maar zonder komen te zitten. Er komt geen eind aan. Wanneer ze eindelijk wil afrekenen komt een keurige meneer met zijn armen vol shampooflessen aan lopen. Hij loopt langs de rij bij de kassa om zich bij de klantenservice te voegen. Ze zijn bekenden van elkaar, meneer wurmt zich tussen de mevrouw met de kleurige hoofddoek en mij door om met haar een praatje te kunnen maken. Of Mevr ook van de partij is op het feest van gezamenlijke vrienden.  Mevr vraagt zich af of de buren van de vrienden ook zijn uitgenodigd. Met een veel betekende blik kijken wij elkaar aan. Wij denken dat dit een soort “voorkruip  truc” is.

Sigaretten, TNT, bloemen, klachten, maar geen shampooflessen! 

De kassière vraagt de aandacht terug zodat mevrouw gaat afrekenen. Wij staan op scherp. Mevrouw is klaar, ze pakt haar spullen en zegt ons beleefd gedag. De keurige meneer laat zijn flessen op de balie vallen en pakt zijn portemonnee erbij. Bent u de volgende die aan de beurt is vraagt de kassière?  Verbaasd kijkt hij haar aan, ja ik wil dit even afrekenen. De mevr met kleurige hoofddoek steekt haar wijsvinger omhoog maar ik kan mijn mond niet houden; U mag afrekenen nadat wij tweeën dat gedaan hebben zeg ik tegen de keurige meneer.

Dat verrast  mijnheer en draait zich een halve slag om. Zo zo, de vrouwtjes van tegenwoordig krijgen praatjes, de vrouwtjes van tegenwoordig weten wat ze willen. Dat klopt meneer de vrouwtjes van tegenwoordig weten wel wat ze willen, dat komt omdat de meneertjes van tegenwoordig op een onbehoorlijke manier voorkruipen. Dan moeten de vrouwtjes van tegenwoordig hun mond wel open doen. Zo zo, u durft zegt meneer tegen mij. Mogen wij…… vraag ik…….. Mag ik….zegt de kassière. Woedend pakt hij al zijn flessen op en gaat achteraan staan. Wilt u aansluiten in de winkel bij de kassa. Dit is de klantenservice en geen kassa. Pardon, sinds wanneer mag ik hier niets afrekenen vraagt mijnheer hooghartig . Al meer dan 2 jaar niet meer en daarvoor mocht u het alleen wanneer  u 1 artikel had om af te rekenen.

Met grote passen beent mijnheer terug de winkel in en ziet de lange rijen bij de kassa’s. Hij gooit de flessen terug in het schap en sprint de winkel uit.

Met een grote glimlach kijken wij hem na.

Wat denkt hij wel niet de vrouwtjes van tegenwoordig………

Later M@rina!

3 weken later.......rara

Het liefst  ga ik elke week naar het theater. Het maakt niet uit wat; toneel, cabaret, muziek of een leuke musical, er is genoeg te zien.  Joop van de Ende probeert ons regelmatig te verleiden met leuke filmpjes op tv. Zo zagen wij ook Daddy Cool steeds voorbij komen. Het leek mij gezellig om er samen met jongste heen te gaan.  Ik zie dat de ticketprijzen vanaf  €39,50 zijn, dat is nogal wat. Wij googelen naar een aanbieding en komen uit op marktplaats. Laat nou half Nederland via de postcodeloterij kaarten hebben gewonnen en deze hier aan bieden.  Wij plaatsen een bod  bij twee adverteerders,  wie niet waagt wie niet wint.  Dezelfde avond krijg ik van beide een mailtje dat ze akkoord gaan. Dan gaan we toch gezellig met zijn vieren zegt manlief. Voordat ik het geld over maak googel ik nog even de namen van de verkopers. Ik wil er zeker van zijn dat ik geen kat in de zak heb gekocht. Een voorzitter van het christelijke mannenkoor en de secretaresse van de tennisvereniging. Dat zit wel goed. Voor €60 inclusief een hapje en drankje gaan wij naar Daddy Cool. Ik maak het geld over en ik krijg bericht dat de kaarten op de bus worden gedaan.  Na 4 dagen hebben wij nog niets ontvangen, voorzichtig  vraag ik wanneer de kaarten precies op de bus zijn gegaan. Raar dat ze vanuit beide woonplaatsen niet zijn aangekomen. Na ruim een week ga ik mij zorgen maken,  toch maar weer eens mailen.   De meneer uit Epe vind het zo vervelend dat hij het geld terug stort. De marktplaats verkopers bellen naar de TNT, gaan naar het postkantoor en vullen een klachtenformulieren in.  De kaarten zijn spoorloos. Ondertussen heb ik er een penvriend en penvriendin bij. Ik ga over tot actie richting Postcodeloterij. Ze willen best kopie kaarten neer leggen maar dan moeten de winnaars zelf bellen. Het bellen kost “tig” cent per minuut dat kan ik toch niet  van ze vragen. Het is geen probleem alle twee  willen ze bellen met de klantenservice. Bij de één gaat het wat makkelijker dan bij de ander maar het gaat lukken.  Ondertussen zijn we bijna twee week verder en is de voorstelling over twee dagen. Vrijdagmiddag bel ik naar Martini Plaza om te checken of het is gelukt. Er ligt niets klaar maar misschien ligt het morgenmiddag bij de info balie van de postcodeloterij zelf. Ik zou maar gewoon komen zegt de vriendelijke mevrouw het komt vast goed. Wij nemen de gok. Wordt het een hapje en een drankje en een leuke musical of wordt het een gezellig dagje Groningen. Met toch wel een beetje klamme handen loop ik naar de info. Het is even zoeken maar onze naam en de winnaar/verkoper staat op de lijst. Met een sjaaltje van de postcodeloterij om de nek en een bitterbal in de hand gaan we naar onze plaatsen. We hebben een gezellig middagje meezingen, dansen en klappen met Daddy Cool. Wanneer wij richting uitgang gaan krijgen wij per persoon  een plak Tony.s  Chocolonely mee.  Als dank voor de kaarten, het vertrouwen in elkaar en de korte mailvriendschap sturen wij beide winnaars/verkopers een Tony.s Chocolonely. De mailvriendschap is afgerond maar wanneer ik in de buurt ben moet ik zeker een kopje koffie komen drinken. Wie weet…… 3 weken later,  twee dagen na elkaar, liggen opeens de kaarten op de deurmat, met de datum van 3 week geleden…..rara

Spoorloos........

In no-time kan je tegenwoordig je vraag of opmerking wereldkundig maken. Je stuurt een tweet of je zet een berichtje op Face-book en voordat je het weet is het de hele wereld over. Ik doe er af en toe graag aan mee.  Zo retweette ik nog niet zo lang geleden;  Vermist een 4 jarig jongetje in de omgeving van…….Nog geen twee uur later kreeg ik een sms van de moeder,  het mannetje was weer boven water.  Bijna iedereen heeft wel een mobieltje waarmee je snel hulp kunt inschakelen. Dat was 13 jaar geleden wel anders. 6 jaar was oudste toen hij anderhalf uur zoek was. Het is half 5 wanneer ik mij bedenk dat er voor 5 uur nog twee kaartjes op de post moeten. De brievenbus staat hemelsbreed 550 meter van ons huis, een leuk karweitje voor oudste. Wel spannend want op de route zit een vervelende kruising  en er is veel verkeer rond de klok van 5. Met de kaartjes onder de snelbinders fietst hij richting brievenbus.  Ik ben druk aan het koken wanneer ik mij ineens realiseer dat hij al een behoorlijk tijdje weg is. Geen paniek,  hij doet het op zijn gemakkie en hij ziet van alles onderweg.  Het kwartiertje wordt een half uurtje en onrustig loop ik naar het raam om te kijken of hij eraan komt. Gek, op zo’n moment zie je niks maar hoor je wel sirenes. Ik draai de gaspitten uit en pak de fiets richting postkantoor.

Figurant voor oudste (-;

Ik zie nergens een blond jongetje of een blauw fietsje. Aan beide kanten van het gebouw zit een brievenbus.Voor de zekerheid fiets ik er omheen maar ik zie oudste nergens.  De hal van het postkantoor staat vol klanten maar geen klein blond ventje met in zijn handen twee kaartjes. Misschien is hij op de terug weg langs de gracht gefietst en zijn we elkaar gepasseerd. Ik fiets hard terug en hoop hem thuis aan te treffen.  Helaas daar zit alleen jongste geduldig te wachten. Ik bel manlief om wijze raad.  Hij sust de boel met de woorden oudste loopt niet in 7 sloten tegelijk, komt wel goed. Ik fiets opnieuw het rondje en ga navraag doen in het postkantoor. Niemand kan zich een blond ventje met twee kaarten herinneren. U mag wel wachten, precies om 18.00 uur worden de brievenbussen geleegd, dan kunnen we zien of de kaartjes ook gepost zijn. Het kwartiertje wachten duurt een eeuwigheid. We zijn ondertussen anderhalf uur verder en nog geen spoor van oudste. De PTT medewerker leegt de bus en hij verschuift voorzichtig de post,  ik zie de twee kaartjes meteen liggen. Voor de vierde keer fiets ik de route. Ik ben radeloos en ik denk dat ik de politie ga inschakelen. Ik hoor de telefoon gaan als ik bij de achterdeur sta en ren naar binnen. Haaiii met de achterbuurvrouw. Oudste komt er aan hoor. Hij heeft gezellig een kopje thee bij mij gedronken. Wat wordt hij groot hé. Helemaal alleen op de fiets naar de brievenbus. Ik had de fiets maar even in de gang gezet, je weet maar nooit. Ik dacht ik bel maar even want je zult wel denken waar  blijft hij …………….

Social Media is zo gek nog niet!

Later M@rina!

De mensen van toen...........

Afgelopen maandag was het 25 jaar geleden dat wij  in het huwelijksbootje stapten. Gezellige felicitatie kaartjes en bloemen brachten ons terug in de tijd. Het weer zullen wij niet gauw vergeten na een zonnige ochtend brak de hemel open. Met één hand hield ik de jurk vast en met de andere hand hou ik het hoedje op zijn plaats. Tig haarspelden en een halve bus haarlak is niet bestand tegen zo’n wolkbreuk. Tijdens het aansnijden van de taart horen wij de regen klateren op het dak. Knetterende onweer met  enorme lichtslangen.

Ergste herfstdag van 1988

Jongste is benieuwd naar de trouwfoto’s en het lijkt haar leuk om een foto op Facebook te plaatsen. Wij zoeken het album op en beginnen te bladeren terug in de tijd. Wat een jonkies waren wij. 22 en 23 jaar. Wie zijn dat eigenlijk allemaal op jullie feest en wie hoort bij wie, vraagt jongste? In de afgelopen 25 jaar is er veel gebeurd. Voor de lol zeg ik tegen haar zullen wij een feest geven voor  “de mensen van toen”. Al  foto’s kijkend komen wij tot de conclusie dat er  al heel wat mensen niet meer in ons midden zijn. Overleden door ziekte of door ouderdom. We zien exen van familie en vrienden die we al jaren niet meer gezien hebben. Vriendschappen die langzaam zijn verwatert. De trouwfoto met onze trots een bordeaux rood golfje met  een prachtig bloemstuk gaat op Facebook. Volgens jongste ben ik onherkenbaar. Of ik echt zo slank ben geweest, je lijkt er wel 10 kg lichter. De snor van manlief is volgens jongste afschuwelijk, mode of geen mode, het is geen excuus om er zo uit te zien. Voor de lol neem ik het album mee naar de apotheek. Onder de koffie lachen we om de antieke kleding en de oldtimers. Ook getrouwd in een oud barrel vraagt collega. De foto van het huis van oude oma laat ik trots zien want vanuit haar huis zijn wij getrouwd.  Oude oma is op 94 jarige leeftijd overleden maar regelmatig kom ik nog langs haar huis. Wat zou ik nog graag een keertje binnen willen kijken.

"Oud barrel" onze trots!

Wij glimlachen om nichtjes met grote strikken in het haar, zuurstokroze en fleurige geblokte jurkjes en zwarte lakschoentjes. Het zijn plaatjes. De bruidstaart heeft een mooi gaatje van  het vingertje van ons neefje die even wilde testen of de taart wel echt was. Wij lachen om onze Anita Meijer kapsels. De tijd van de permanentjes. De koffie pauze is voorbij en het boek gaat weer in de tas. Jongste lijkt een Mama Mia feest zoals de muziekfilm het einde. Lachen, zingen en dansen op de tafels met een Happy End. Dan kunnen we alle mensen van toen met hun exen ook wel uitnodigen. Leuk een reünie, maar wij gaan voor een gezellig feest met “de mensen van nu”!  Het boek gaat de kast weer in. Op naar de volgende 25 jaar!

Later M@rina!

De kraamdagen...........

Het is alweer ruim twee jaar geleden dat ik samen met jongste op kraamvisite ging bij collega. Een paar dagen oud was haar dochtertje toen we haar gingen bewonderen. Piepkleine handjes met piepkleine vingertjes. Het gezichtje nog een beetje in de kreukels. Ongecontroleerde bewegingen met slaperige oogjes die af en toe open gaan. Wij knabbelen aan een beschuit met roze muisjes terwijl wij ondertussen luisteren naar het bevallingsverhaal. Heel even houden wij de kleine dame vast en ruiken wij het heerlijke Zwitsal geurtje. Met een vertederende glimlach gaan wij samen op de foto. Vanzelfsprekend bijt ik mijn tong af en ga ik niet mijn eigen horror- bevallingsverhaal vertellen. Daar zit de moeder echt niet op te wachten. Ongemerkt gaan je gedachten terug in de tijd. Heerlijk vond ik de kraamdagen. Ik kon het mij bijna niet voorstellen dat de kraamverzorgster na 10 dagen weer uit mijn leven zou verdwijnen. 

Bloemen, kadootjes en heel veel post!

Elke morgen zorgde ze voor een heerlijk schoon bedje. Rond koffietijd kwam ze naar boven met verse koffie en de post. De bloemen werden leuk op de vaas gezet en ze kon  heerlijk koken. Het zijn organisatietalenten. In 10 dagen tijd heeft ze 150 vriendinnen, familieleden, buren, collega’s, kennissen, vage kennissen en weet ik veel wie allemaal samen met manlief voorzien van koffie en beschuit met muisjes. Het drogen van tranen van moeder en kind is aan ze toe vertrouwd… Afgelopen weekend hadden wij voor het eerst een kraamfeest. Oudste nichtje heeft een zoontje gekregen.  Het is ons eerste achterneefje. En niet onbelangrijk het is het allereerste achterkleinkind van de familie. Wij hebben een trotse overgrootopa en overgrootoma. Een kraamfeest is helemaal nieuw voor ons en wij zijn benieuwd hoe dat in zijn werk gaat. Op een prachtige locatie is het gezellig versierd met blauwe slingers; Hoera een zoon, er zijn blauwe taarten met blauwe muisjes en we snoepen lekker veel kindersnoep.

Grote broer bij klein zusje.

Het krioelt er van de kleine mensjes die heen en weer rennen met loopfietsjes, zakjes chips, elkaar aan de oren trekken en zachtjes van de glijbaan afduwen. Jonge vaders en moeders bemiddelen, troosten, wiegen en verschonen luiers. Na het feliciteren en het bewonderen van het achterneefje staan wij aan de hangtafel met de andere oudooms en oudtantes te genieten van wat wij niet meer hoeven. We hebben het over studerende jongeren, de nieuwe liefdes, het uitgaan en de huwelijksjubileum’s onder ons. Nichtje en echtgenoot showen trots hun 8 weken oude zoon aan alle gasten, nemen de cadeautjes in ontvangst en proosten met hun geliefden. Het is een drukte van belang. Heftig hoor zo’n 100 man te gelijk op kraam bezoek. Wat lijkt het lang geleden mijmer ik met schoonzus. Het is lang geleden dat wij  op ons paasbest in bed zaten met ons kleine mensje stevig tegen ons aan geklemd en ons 10 dagen lang lieten verwennen door manlief en kraamverzorgster.

De kraamdagen die zou ik nog wel eens over willen doen.

Later M@rina!

Een witte roos voor John.........

Gisteren was het alweer 12 jaar geleden dat terroristen doelbewust met gekaapte passagiersvliegtuigen de Twin Towers binnenvlogen. 
De televisiebeelden kunnen wij ons als de dag van gisteren herinneren. Mensen die schreeuwen, huilen, rennen en vallen, overal stof, bloed en chaos. Je kan je er toch geen voorstelling van maken hoe het zal zijn om met duizenden mensen tegelijker tijd te moeten rennen voor je leven. 10 jaar na dato werd het “National September 11 Memorial & Museum” geopend.  Een vader van een omgekomen brandweerman heeft geld gedoneerd om dit mogelijk te maken. Vandaag is het 6 weken geleden dat wij 9/11 Memorial in New York bezochten. Op onze eerste dag in New York gaan wij met de metro richting de plaats waar ooit de Twin Towers stonden. Manlief met jongste zijn hier 4 jaar geleden samen geweest toen het nog een enorme bouwput was. De bouwput is nu een prachtig herinneringspark.  Op de plaats van het World Trade Centrum North en South staan twee laaggelegen waterbakken die constant worden gevuld met water dat langs de muren naar beneden komt. Langs het monument is in koper een reling gebouwd met hierop de lijst met de namen van alle slachtoffers. Wij gaan eerst naar het Memorial Centrum voor de familieleden van de slachtoffers. Erg indrukwekkend. Bij binnenkomst gaat het lawaai van buiten over in een serene stilte. Je loopt een route door verschillende vakken waar in het midden een brandweerman met indringende stem staat te vertellen over de nachtmerrie waarmee zij te maken hadden via hun werk. Langzaam schuifel ik stil langs de wanden en vitrines. De wanden hangen vol met posters met “Vermist”. Deze hebben weken in New York gehangen in de hoop om vermiste familieleden terug te vinden. Wij zien persoonlijke foto’s van jonge mensen die aan het begin van hun leven stonden zoals moeders in de speeltuin, een vader met zijn pasgeboren baby. Vermist, Vermist, duizenden keren zien we het hangen. In de vitrines staan spullen zoals ze gevonden zijn onder het puin met een dikke laag stof en gesmolten door de hitte van kerosine die het vliegtuig verloor. Tastbare herinneringen voor familieleden die ze hebben afgestaan aan het museum. Twee revolvers in elkaar versmolten. Een paar pumps met verbrande zolen, een aktetas met laptop en aantekenpapier. Kleding van hulpverleners. Gesmolten bestek. Naamkaartjes vertellen ons van wie de spullen waren of wie ze geschonken hebben. Billborden laten sms-jes zien die verstuurd zijn door mensen in het vliegtuig die aanvoelden dat het niet pluis was. Zoals; Julia hier ben ik, John, ik denk dat het vliegtuig gehackt is en dat dit niet goed gaat aflopen, don’t forget, i love you forever….Een geluidsband laat de laatste minuten van de gezagvoerder horen, de paniek en de angst in zijn stem bezorgt ons kippenvel.

9/11 was voor ons een ramp over zee. Maar ineens krijgt de ramp een gezicht. Wat moet het verschrikkelijk zijn geweest, de sirenes, de hitte en de paniek.

We lopen door naar het herdenkingspark. Het park is in de eerste plaats voor de nabestaanden van slachtoffers. Bijna 3000 namen zijn in de koperen rand van de waterbakken gegraveerd. Het Memorial Centrum zorgt er elke morgen voor dat op de geboortedag van het slachtoffer een witte roos in zijn of haar naam gestoken wordt. Op een bankje zitten wij stil om ons heen te kijken.  Het is donderdag 1 augustus en de geboortedag van John Gerard. Naast de witte roos hebben zijn geliefden rode rozen gestoken. Langzaam lopen wij uit de stilte en worden wij weer opgeslokt door het hectische leven in New York.

Later M@rina!

Florence Nightingale's

We zijn op visite wanneer ik  een gemiste oproep  van oudste zie. Wanneer ik hem terug bel hoor ik dat hij “echt” ziek is.  Hij klaagt de hele week al over een zere kaak. Nadat ik met een zaklantaarntje in zijn mond had gekeken vermoedde ik dat er een verstandskies door kwam. Na een futloze week met zeurende hoofdpijn wil het niet meer lukken. De pijn wordt heviger en we zien geen puntje doorbreken. Hij is vaste klant bij de KNO- en Longarts waardoor het me beter lijkt om geen risico te nemen.  Ik bel de CHD en doe mijn verhaal. Zo’n twee uur later zitten wij in de wachtruimte waar iedereen elkaar doodstil  van top tot teen zit te bekijken. Ineens vliegt de deur open en komen er  twee jochies van een jaar of 12, 13 binnen stormen. De oudste van de twee ondersteunt zijn  arm  met zijn hand waar we een wond zien. Het bloed gutst eruit en druppelt op de grond. Het vriendje verdwijnt net zo snel als hij kwam. Vanuit de assistentenpost komt de Huisarts-chauffeur een kijkje nemen.

Hij vraagt wat er is gebeurt en met wie hij is gekomen. Ik ben alleen, mijn ouders zijn niet thuis.  Bedremmeld verteld hij dat ze met de bal aan het spelen waren toen hij in glas terecht kwam.  Ga daar maar zitten zegt  hij tegen het jochie ik kom zo bij je.  Ik kan het bloeden niet aanzien en haal een stapel handdoekjes uit de wc om het bloed te stelpen en zijn bloedspoor uit te wissen.
De Huisarts-chauffeur komt terug met doekjes en een opschrijfboekje om naam, adres, geboortedatum en huisarts te noteren voordat hij weer terug gaat naar zijn post. Het is één bloedbende. Het jochie schokt en beeft als een rietje. Hij begint te zweten en ineens valt zijn hoofd naar voren. Het lijkt er op dat hij gaat flauw vallen zegt een mede wachtende.  Ik haal gauw een stapel handdoekjes en maak ze kletsnat en leg ze in zijn nek. Ik ga naast hem zitten en leg mijn hand op zijn rug. Het trillen stopt,  ik voel het warme lijfje ontspannen. Waar zijn je ouders, kan ik ze voor je bellen. Mijn moeder werkt en kan niet gebeld worden, mijn vader is naar Zwolle maar ik weet zijn telefoon nummer  niet uit het hoofd. Volgende  patiënt wordt er geroepen. De “hoofdpijn” patiënt zegt dat het jochie maar voor moet gaan. Ik loop een stukje met hem mee,  de Huisarts-chauffeur komt weer te voorschijn en neemt hem  van mij over. Ik sta mijn handen nog te wassen als oudste wordt binnen geroepen. Ik ben verbaasd. Geen assistente kijkt naar hem om. Er wordt niet gevraagd of hij pijn heeft of hoe hij zich voelt of waar zijn ouders te bereiken zijn. Bij de CHD geen Florence Nightingale’s. Deze middag zal hij wel niet snel vergeten. Wel slim van hem om naar de CHD te fietsen.
De hele situatie blijft mij verbazen, eigenlijk ben ik nieuwsgierig naar de afloop.

Later M@rina!