Voor 130 euro oorbellen.....

Het is maandag poets dag. Gewapend met stofzuiger, emmertje sop en poetslap ga ik flink aan de slag. Rond 8 uur is het huis voor mij alleen en hoef ik met niks en niemand meer rekening te houden. Gezellig een muziekje aan en poetsen maar. Het is nog geen 9 uur wanneer de telefoon gaat. Dat is bijzonder zo’n vroeg telefoontje op de maandagmorgen. Of er is wat aan de hand of iemand moet wat van mij. Wanneer ik de telefoon opneem vraagt een lachende stem: Heb jij mijn rijbewijs? Het is manlief, waarom vraagt hij dit hij aan mij. Zijn rijbewijs heeft hij toch altijd bij zich. Wat is hier aan de hand?  Waarom vraag jij zo lachend naar je rijbewijs. Ik hoor nog net “geintje” en de verbinding is verbroken. Ik heb een donkerbruin vermoeden dat hij behoorlijk hard heeft gereden.

Nou weet manlief wanneer hij te hard rijdt en van de weg wordt gehaald dat lekker zelf mag uitzoeken. Hij denkt toch niet dat ik iemand ga vragen om mij ergens langs de A28 af te zetten om hem terug te rijden naar huis. Wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten. De telefoon gaat opnieuw. Voordat hij nog maar iets zegt tetter ik wat bedoel jij met je rijbewijs. Die heb je toch bij je. Joh dat was een geintje. Ik ben van de weg gehaald verteld hij lachend. Geïrriteerd vraag ik voor te hard rijden zeker en wat nu…. Nee niet voor te hard rijden. Had wel gekund trouwens maar de mannen hadden vandaag de opdracht gekregen om nummer 5 uit de Top 10 ergernissen uit het verkeer aan te pakken. Wat is nummer 5? Dat is te lang links rijden. Ik heb dus geluk want ik reed ook te hard. Daar kreeg ik een waarschuwing voor. Een boete voor links rijden is 130 euro en voor te hard rijden is een stukkie hoger. Ik heb geluk. Hoezo geluk het is nog steeds een boete van 130 euro + 7 euro administratiekosten die gewoon betaald moeten worden. Zonde geld. Hij lacht alsof het zijn Lucky Day is. Daar denk ik toch echt anders over en stuiter de hoorn erop. Ik krijg een Déjà Vu. Jaren geleden viel er een envelop van Centraal Justitieel Incassobureau op de deurmat met een boete van 250 gulden voor te hard rijden.

Woedend belde ik naar zijn kantoor waar ik de secretaresse aan de telefoon krijg. Of ze misschien wat door kon geven aan manlief. Geef maar door dat ik naar de stad ben om voor 250 gulden oorbellen te kopen. Dan weet hij wel hoe laat het is.
Hevig mopperend poets ik verder ondertussen bedenkend wat je allemaal met 130 euro kan doen. Ik zal maar niet sms’en dat ik de stad in ben om voor 130 euro oorbellen te kopen.

Tenslotte neem ik zelf af en toe een muurtje mee. Later M@rina!

Leuk hip brilletje

Het is alweer een jaar geleden dat  wij met de apotheek midden in de verbouwing zaten.
Een totaal gestript pand waarin flink wat muurtjes werden verplaatst. Het magazijn deed dienst als noodapotheek en was denk ik niet groter dan 3 bij 5. Erg knus en gezellig met regelmatig lijfelijk contact wanneer we langs elkaar heen schuifelden. Geen verwarming en geen airco, lekker warm of steenkoud. Door het boren en vrezen was het er soms een hels kabaal met mega veel stof. Het hoort er allemaal bij. Alleen mijn oog vond het stof verre van fijn. Toen buurman dokter (1) aan de balie verscheen greep ik meteen mijn kans. Het geïrriteerde ooglid werd naar beneden getrokken en de diagnose was snel gesteld. Een ontsteking binnen 10 dagen moet het over zijn met Chloramfenicol oogdruppels. Maar eerst die lenzen eruit. Ik heb geen tijd om op zoek te gaan naar een spiegel en op gevoel haal ik ze eruit. Voordat ik er erg in heb ligt er een lens op de grond. Maakt niet uit ze zijn toch niet meer te gebruiken. Na tien dagen is het er niet beter op geworden, sterker nog ik zie slechter en het doet mega veel pijn. Buurman dokter (2) vind dat het oog door de microscoop moet worden bekeken. Het is geen ontsteking maar een virus en daar ben je een ander druppeltje voor nodig. Lenzen kun je voorlopig beter vergeten. Om de dag wordt mijn oog door de microscoop bekeken.

Nog 1 fles in de kast.....wie weet...

De korreltjes veroorzaakt door het virus slinken maar de pijn wordt niet minder. Ondertussen loop ik al weken voor gek met mijn achterlijke bril uit 2006. Ongelofelijk veel krassen op de glazen doordat de bril heeft gezworven van la naar la met ook nog eens de verkeerde sterkte. Wanneer ik ’s nachts voor de zoveelste keer mijn bed uit ga en in mijn ogen loop te wrijven vanwege de zeurende pijn valt er ineens iets heel kleins en hards op de grond. Een kleine bikkelharde lens heeft zich 8 weken lang verstopt achter mijn oogbol en zat daar heerlijk gesetteld. Door het wrijven schiet het los en geeft het een naar beurs gevoel in mijn oog. De bron van alle irritatie, ontsteking of virus ligt hier op de grond. Bij het uitdoen was de lens helemaal niet op de grond gevallen. Sufferd dat ik ben hij zat nog in mijn oog. Dit gelooft niemand. De lens gaat in een bakje als bewijsmateriaal. Wanneer ik dit in de apotheek vertel is er natuurlijk een hoop lol. Collega geeft de tip als ik de sleutel weer kwijt ben om ook even achter mijn oogbol te kijken. Andere collega mist een spijkerbroek of die ook ergens achter mijn oogbol huist. Voorzichtig probeer ik na een tijdje weer mijn lenzen. Maar bij het woord lens schiet mijn oog al in de stress. Ik heb het verprutst met de lenzen. Helaas er zat niks anders op ik moest op zoek naar een leuk hip brilletje met de juiste sterkte )-:

Later M@rina!

Goden verzoeken!

Op Eerste Paasdag dwarrelen de sneeuwvlokjes gezellig naar beneden op de buxushaagjes en de kerstboom. Het lijkt buiten wel een kerstkaartje. Naast de kerstboom zit een prachtig roodborstje kruimeltjes te pikken en een koolmeesje doet zich te goed aan de vetbolletjes. En in plaats van dat de vogeltjes aan het nestelen zijn gebruiken ze de nestkastjes als schuilplaats tegen de wind. Het lijkt een gezellig kersttafereeltje, maar ik wil helemaal geen gezellig kersttafereeltje, ik wil een Lente zonnetje.

Eind maart is het altijd zo heerlijk om de buitenboel alvast schoon te spuiten , de tuinstoelen gezellig neer te zetten en het eerste kopje koffie in het Lentezonnetje te drinken. Jammer dan, nog geen kopje koffie buiten. Wij hebben nog steeds geen Lentezonnetje. Ik ga nog steeds naar buiten met mijn handschoenen aan en mijn warme sjaal om. Wat is het koud is het eerste wat we tegen elkaar zeggen als we iemand tegen komen. Ik hou van de winter, ik hou van een enorm pak sneeuw, schaatsen heerlijk, gezellig de kaarsjes aan. Maar nu even niet meer. Ik wil een Lentezonnetje. De kerstboom een peperdure Nordmann staat nota bene zonder kluit nog steeds stoer en fier in de tuin. Die heeft zijn geld wel opgebracht. Elke sneeuwbui is het weer een prachtig plaatje. Maar ik wil geen prachtig plaatje, ik wil een Lentezonnetje. Waarom staat die kerstboom daar dan ook nog. Het is de Goden verzoeken om een gezellig kersttafereeltje. Vroeger waren wij direct na de Kerst met alle buurtkinderen de kerstbomen aan het verzamelen. Wij maakten er hutten van en stapelden ze zo hoog mogelijk op. Aan het eind van de kerstvakantie ging onder toeziend oog de hens er in. Allemaal kleine pyromaantjes er om heen. Mijn broertje had 9 van de 10 keren wel een brand of schroei vlek of bijna gesmolten laarzen. Het ging altijd allemaal net goed. Dat is niet meer van deze tijd. Ik zie het al gebeuren hier in het centrum. Ik denk dat de brandweer en politie snel ter plaatse is. Oudste was hier altijd in de weer met de kerstboom. Heerlijk takjes knippen en stammetjes zagen en tenslotte de hele berg afval in de kliko. Maar oudste zit niet meer op deze klus te wachten en de boom stond mij ook nog niet echt in de weg. Maar nu de  Lente maar niet wil komen bekruipt mij het gevoel dat wij de Goden aan het verzoeken zijn met al onze winterspullen in het zicht. Ik ben gisteren gauw begonnen met het opruimen van de schaatsen, snowboots, strooizout, sneeuwschuiver en noem maar op. De schaatsen en de snowboots liggen weer op zolder en stiekem heb ik de zomerkleding al een heel klein beetje naar voren geschoven.

Nu ik mijn blog bijna klaar heb bedenk ik mij dat het de hoogste tijd is om de handschoenen en de warme sjaal op te zoeken. Ik ga met de zaag en de heggenschaar de Nordmann een kopje kleiner maken.
Als ik nu eens tijdens het zagen heel hard ga zingen: Het is altijd Lente in de ogen van de apothekersassistente, voor de patiënten van ‘d assistente is het altijd Lente.

Dan staat de Lente toch niets meer in de weg! Laat de lente maar komen, we zijn er zo aan toe!

Later M@rina!

Best een beetje sexy!

 

www.damespraatjes.nl 

Rond ons 50^ste levensjaar komen wij vrouwen in de overgang. Heel geleidelijk zijn we bij deze leeftijd aangekomen. Daar zijn we langzaam naar toe gekropen. Van baby naar peutertijd is een levens fase waar wij ons niet zo veel meer van kunnen herinneren. Voor ons latere geluk blijken deze eerste jaren de belangrijkste uit ons leven te zijn. Vanaf de kleutertijd gaan we steeds meer opslaan in onze bovenkamer. Herinneringen, tradities, liefde en geluk. We groeien door van een puber naar een jong volwassene. Met alle lichamelijke veranderingen die daarbij horen. Onzekerheden in de puberteit doen ons veel geld uitgeven aan kleding en make-up. 
Met vriendinnen en later met collega’s deel je al je geluk en verdrietjes. Na de eerste vriendjes komen we weer in een nieuwe levensfase. En de overgang naar een leven als moeder “met zorgen voor”  is groot. Wanneer de kindjes komen stoppen de gezellige avonden ineens voor twaalf uur. De eerste jaren heb je bijna wekelijks een nachtdienst door nacht voeding, krampjes of tandjes die doorkomen. Op het werk zitten wij “moeders” onder de koffie te geeuwen en te klagen. Het hoort er allemaal bij. Er bestaan talloze sites waar wij op een forum over het moedergevoel met elkaar van gedachten kunt wisselen. Wanneer wij uit de kleine kinderen zijn komen er een aantal fantastische jaren. De zwangerschapskilo’s zijn er eindelijk af. We hoeven niet meer 24 uur in touw te zijn voor onze telgen en hebben weer tijd om te sporten. 
We zijn zelfverzekerd en stralen aan alle kanten. Wij zijn frisse trotse jonge moeders. En dan gebeurt het. Ineens lopen wij tegen de 50 en de één na de andere hete bui komt voorbij. Op hetzelfde moment zit ons kroost in de puberteit met de nodige perikelen net zoals bij moeders veroorzaakt door de hormonen. 
Wie heeft dat verzonnen. Wij lezen het puberbrein maar hoe zit het met ons eigen brein. Lieve meisjes veranderen in pittige dames. Er wordt gedeald over het tijdstip van thuiskomen door stoere jongens. Wij moeten nu supermoeders zijn er mag ons niets ontgaan. Wij moeten alles begrijpen, nergens over zeuren, vooral geen pijntje hebben of moe zijn. Helaas bij de overgang horen klachten zoals futloos haar, gewichtstoename en vervelende hartkloppingen. Daar worden wij vrouwen erg onzeker van. Daar willen wij graag over praten of over lezen in een verstandig en chique blad. Maar wat gebeurt er nu. Linda de Mol en Jildou van der Bijl vertellen half Nederland aan tafel bij Pauw & Witteman dat een themanummer over de Overgang on-sexy is. Sterker nog op de Overgang rust een taboe. 
Wij vrouwen doen ons uiterste best om de Overgang te bestrijden met allerlei huis, tuin en keukenmiddelen en nu blijken wij vrouwen tegen de 50 in de overgang on-sexy te zijn. Linda haar gezicht spreekt boekdelen behalve een lollige column hoeven wij niet op Linda te rekenen. Tijd voor een blog vindt mijn collega. Haal jij de overgang nou eens uit de taboe sfeer, bovendien zit jij daar toch ook niet zo ver vanaf zegt collega tegen mij. Via google kom ik op een leuke site waar “dames in allerlei soorten en maten” gezellig met elkaar van gedachten kunnen wisselen over alles wat bij het leven van de vrouw hoort. Bij “Damespraatjes” kennen ze geen taboe. Je kunt het zo gek niet bedenken of er is over geschreven. Wij vrouwen kunnen hier ons hart ophalen. Daar kan Linda nog wat van leren. Bij “Damespraatjes” is het thema Overgang best een beetje sexy sterker nog sommige artikelen en blogs zijn wel heel erg sexy.

Later M@rina!

De Trend van 2013!

www.falkewinkel.nl

Het is weer zover. Mijn wekelijkse wasmand vol sokken staat geduldig  te wachten om uitgezocht te worden. Een klus die ik graag voor mij uitschuif. Helaas is er na een week of twee geen ontkomen meer aan omdat er bijna geen schone sok meer te vinden is. Talloze sokken, sokjes, half sokjes, enkel sokjes in de maten 35, 42 en  45 en vooral in donkere kleuren liggen door elkaar in de wasmand te wachten. Volgens mij gooi je je sokken per paar in de wasmand. Je doet toch niet op maandag aan je linkervoet en op dinsdag aan je rechtervoet een schone sok aan. Hoe kan het dan dat ik altijd eenlingen over hou  in verschillende kleuren en maten.

Tijdens de koffie op mijn werk hoor ik dat ik niet de enige ben met het sokken probleem. .

Collega heeft het opgelost door een wasmand speciaal voor de sokken op ieders slaapkamer te zetten. Wanneer de mand vol is gaan in één keer alle sokken in de wasmachine. Deze mand komt in zijn geheel met schone sokken weer terug op de slaapkamer zodat er geen sok aan de aandacht ontsnapt. Voor deze oplossing moet je wel een grote voorraad sokken hebben. Trouwens  ik ben bang dat 1 iemand hier in huis met zijn mand vol stink sokken op zijn slaapkamer geen oog meer dicht doet en zich de hele nacht  afvraagt waar die meur vandaan komt. 

Voor ons geen optie.

Ook hoorde ik van iemand de oplossing om sokken als echtpaar in elkaar gefrommeld in de was te gooien. Dat lijkt mij helemaal geen goed plan. Het liefst gebruik ik het hele keuze menu op de wasmachine voor al die stink sokken. Intensief, voorweken en extra water op 40 graden met een flinke schep Bonte reus. Bonte reus om te voor komen dat al die extra programma’s en inweektijd de kleur en kwaliteit van de sok niet aantast. Vriendin verteld over een tip die ze gelezen had. Doe de sokken als echtpaar de wasmachine in door ze door middel van een drukknoop aan elkaar vast te maken. Dat leek haar ook wel wat.  Waarschijnlijk heeft zij nog nooit van een nikkelallergie gehoord. Ik denk dat de Cr Triamcinolon niet aan te slepen is als deze sok op de markt komt.  

Volgens mij heb ik in de zaterdag bijlage van Trouw de oplossing gevonden. Onder kopje Gesignaleerd zie ik een foto met 4 mannen met iets te korte broekspijpen met daaronder fleurige felgekleurde gestreepte sokken. De trend van 2013! Voortaan in Huize Marina geen saaie blauwe, bruine of andere donkere sokken meer. Maar voor manlief blauw/wit/rood gestreepte sokken, voor oudste groen/rood/geel gestreepte sokken en last but least voor jongste roze/rood/lila gestreepte sokken.

Vinden de mannen de streepjes iets te vrolijk en een beetje te gestreept kunnen ze altijd nog kiezen voor een fleurig bloemetje.  Ik zag namelijk een bloemige tweet van Falke voorbij komen; ze hebben momenteel erg speciale sokken in de winkel, de Gentlemen’s Lab kniekousen.  Die wil toch elke Gentlemen in zijn sokken la.
Met de trend van 2013 is volgens mij nooit meer iemand zijn sokken kwijt.

Later M@rina!

Follow, RT and Win @Sensatea

Vorig jaar september was het Wilhelminapark het decor van de culturele manifestatie “Picknick in the Park. Het is een gratis toegankelijk evenement waar het publiek kan genieten van een gevarieerd programma met live muziek, kleinkunst, kindercircus en noem maar op. Het is de bedoeling dat we massaal naar het park toe komen met onder de ene arm een plaidje en onder de andere arm een mand vol met lekkers. 

Het evenement is van 13.00 uur tot 19.00 uur zodat er toch wel voor minstens 6 uur eten en drinken in onze picknickmand moet zitten. Zoals iedereen pakken wij onze manden ook lekker vol met Koffie, thee, wijntje, olijfjes, hartige taart, kaasjes ach van alles en nog wat om een middag te kunnen borrelen, kletsen en nieuwsgierig rond te kunnen kijken. Samen met vriendin en onze dochters wandelen wij naar het park. 

Wij gaan heerlijk in het zonnetje op een gezellig plekje in de menigte zitten. Nieuwsgierig kijken wij  op de buurplaidjes wat daar aan mee gebrachte etenswaren ligt. Wanneer wij gesetteld zijn beginnen wij met een pot “bijzondere” thee om heerlijk te kunnen theeleuten. Voor deze gelegenheid hebben wij een prachtige Theebloem gekocht. Op ons gezellig geruite kleedje zetten wij een glazen theepot met het hete water. Heel voorzichtig laat jongste de Theebloem in de theepot glijden. Wij zijn benieuwd.  Uit de samengeperste bol ontpopt heel langzaam een prachtige bloem.  De geur, de entourage , de muziek  het geeft ons een ultiem zomergevoel. Het is Maart en het is alweer een half jaar geleden. Maart roert zijn staart. Ondanks de krokussen buiten is het nog lang geen Lente. Wat een toeval dat ik deze week op twitter de tweet van Sensatea voorbij zie komen.

“Ben jij een Blogger en wil jij onze unieke produkten testen? http://www.theebloemen.nl Ben ik een blogger? Wie niet waagt wie niet wint. Ik stuur de link van mijn blog en ik mag testen. Afgelopen woensdag kwam er in Huize Marina via de post een sjiek doosje van Sensatea met 5 bloomingteas om te gaan testen. Aan de vorm en het kaartje kan ik zien dat het om 5 unieke bloemen gaan die straks 5 verschillende smaken geven.  Onder andere  Lelie & Jasmijn, Goudsbloem & Jasmijn, Lelie & Osmanthus en deze verschillende smaken zijn dus unieke bloemstukjes. Spannend.  Wanneer jongste vanmiddag uit school komt kiest zij de eerste test Theebloem uit.  Ze gaat voor de Theebloem Charming Purple (Amarant & Jasmijn). In haar hand heeft ze een klein bolletje theeblaadjes kunstig in elkaar gevouwen. Op de website van Sensatea staat een blog hoe je zelf theebloemen kunt maken. http://www.theebloemen.nl/blogs/blog/zelf-theebloemen-maken  Lijkt mij leuk om eens te proberen. Workshop Theebloemen maken? Wie weet. Het bolletje ruikt heerlijk naar Jasmijn. Met de mobiel in de aanslag laten wij voorzichtig de Theebloem in de theepot met heet water glijden. Wij willen natuurlijk wel een mooie foto of een filmpje over hoe onze Theebloem zich openvouwt. Wanneer de bloem op zijn mooist is en de thee is getrokken nemen wij een kopje geurige thee. Buiten is het koud en guur. Wij gluren lekker naar buiten met een heerlijk  kopje Jasmijn thee. Een klein beetje ultiem zomergevoel op deze koude vrijdagmiddag. Wat een geluk we mogen nog 4 verschillende Theebloemen testen voor Sensatea. Op twitter zag ik vanmiddag de tweet;

“ We only need 50 followers so Follow, RT and win a @Sensatea Giftbox with 24 Blooming tea”.  24 keer een prachtige Theebloem die een geurige pot thee geeft. Ik wist het wel Follow RT and Win (-;  

Later M@rina!

Ramen en deuren sluiten.......

Het is alweer ruim een week geleden dat ik mijn skeelers heb gekocht. Na een korte testrit van 5 meter heen en 5 meter terug zijn ze de afgelopen week nog niet weer uit de doos geweest. Wel wordt er door de overige gezinsleden de hele week al  gesproken hoe het zou zijn om zo’n oude taart op skeelers tegen te komen in het wild. Ze hebben een fantastische plan bedacht om mij aan te moedigen en op snelheid te houden. Alsof ik dat zelf niet zou kunnen. Nu hebben de mannen hier in huis de gewoonte om af en toe een onzinnige aanschaf te doen. Wat dit keer wel heel goed uit komt. Zo’n hebbedingetje wat ze echt heel goed kunnen gebruiken. De aanschaf van deze maand komt super goed uit. Een megafoon zo’n één die je gebruikt tijdens sportdag of tijdens een kampweekend om de boel bij elkaar te houden. Altijd al gehad willen hebben en wie weet met een team building dag hard nodig. En weet je waarom hij zo goed van pas komt wordt er gezegd. Als jij gaat skeeleren loodsen wij je met megafoon de stad uit. Ze zien het helemaal voor zich. Oudste voorop met zwaailicht op dak (onzinnige aanschaf van 25 jaar geleden) om iedereen te waarschuwen dat moeders er aankomt. Manlief met megafoon in zijn auto er achteraan uit het raampje hangend om moeders aan te moedigen. Geniaal mam zegt oudste en demonstreert in huis het megafoon  plan. Zet hem op mam!  Je kunt het mam! Je gaat geweldig maar je kan nog harder! Kom op mam je wou toch calorieën verbranden dan moet er nog wel een tandje bij. Geniaal plan maar niet voor mij. Knettergek wordt ik van dat kabaal ding. Negeren lijkt mij het beste. Wanneer afgelopen zondagmorgen in Huize Marina iedereen nog op 1 oor ligt en het lentezonnetje heerlijk schijnt stap ik op mijn fiets. In mijn fietstassen de skeelers en in mijn mandje de beschermers “zonder helmpje” en fiets de stad uit. Ik zet mijn fiets bij de carpool plaats neer en stap in mijn skeelers. Met been, elleboog en pols-beschermers skeeler ik de wijde wereld in. Wat een rijkdom. Een strak blauwe lucht. Een Kievit is druk bezig zijn nest te maken in het weiland. De geur van het boerenland.  Mijn skeelers glijden over het asfalt. Ik kom joggers, wandelaars en fietsers tegen. Net zoals motorrijders zeggen wij bij het elkaar passeren allemaal Hallo tegen elkaar. Hoor ik nu bij de groep van gezond bezig zijn op zondagmorgen. Ik voel me heerlijk in het Lentezonnetje met de wind in mijn rug. Na ruim 20 minuten ga ik dezelfde weg terug.  Ik zie mezelf nu als schaduw op straat. Alsof ik in de lachspiegel kijk. Ineens hele lange benen en een prachtig slank sport lijf. Benen die soepeltjes heen en weer bewegen. Wanneer ik na een uur bezweet met rode wangen thuis kom zitten pubers onder uitgezakt te gniffelen op de bank. En hoe was het vragen ze. Heerlijk, morgen weer.  Ik vertel van het zonnetje, de Kievit en alle andere mensen die op zondagmorgen gezond bezig zijn. En liep je je ook te schamen als 40 plusser toen je die anderen tegen kwam vraagt jongste. Ik zou je toch met de megafoon begeleiden zegt oudste. Welnee zeg ik en dan alle mensen hier in het stadje met spoed  alle ramen en deuren sluiten als ze jou horen tetteren. Zonde met dit weer. Laat de ramen en deuren maar lekker open en je 45+ moeder maar schuiven ehhh skeeleren!

L@ter Marina!