Geen enkel probleem.....

Vanaf vrijdag (lichte) vorst en sneeuw zie ik in de kranten staan. Laat de winter maar komen wij zijn er klaar voor. Geef mij maar een dik pak sneeuw en een prachtige ijsvloer. Bij een paar graden vorst krijg ik last van het schaats virus. De gymles op school wordt dan een gezellig schaatsuurtje in het park. En met een beetje geluk stappen de scholieren in de bus om te gaan schaatsen op de meren.

Op stel en sprong moeten er schaatsen worden opgezocht en gepast. Helaas zijn negen van de tien keren de schaatsen net te klein zoals ook in Huize Marina. Oudste heeft schoenmaat 44 en de eens aangeschafte ijshockey schaats heeft maat 40. Ik struin Marktplaats af en heb geluk. Op nog geen 5 km afstand zijn een paar prachtige schaatsen te koop. Na een telefoontje komen we tot een deal van 65 euro en we gaan meteen heen om te kijken of het wat is. Deze schaatsfanaat heeft een kelder vol fitness apparatuur, tig paar schaatsen en hoe kan het ook anders een prachtig sportlijf. Hij is toe aan een paar nieuwe schaatsen maar mag van vrouwlief pas kopen als hij eerst een paar verkoopt. Zijn vrouw is het niet eens met de deal van 55 euro. Boven aan de trap loopt ze demonstratief met wasmand heen en weer om te controleren of manlief ons dat wel gaat vertellen. 65 euro moet het worden en anders laten wij ze maar liggen. Het zijn prachtige Viking schaatsen met op maat gemaakte Zandstra ijzers eronder. Oudste zijn voeten groeien niet meer en als hij hier een beetje zuinig op is kan hij er jaren mee doen. Maar wij geven niet meteen op en ik zeg dat we in het telefoongesprek 65 euro hebben afgesproken. Klopt, maar het mag niet van mijn vrouw. Vrouwlief weet ook dat oudste ze morgen nodig is. Geen gezeur hij moet lekker schaatsen wij doen het. De schaatsen gaan in de sporttas in een oude handdoek samen met een pakje blarenpleisters mee naar school. De vorst was niet zo heftig als men had gehoopt en in plaats van de meren rondom Giethoorn rijdt de bus door naar de kunstijsbaan in Assen. Wanneer oudste terug komt en verteld hoe fijn je met deze schaatsen ijshockey kunt spelen kijk ik verschrikt naar de schaatsen in zijn handen. Ben je veel gevallen vraag ik voorzichtig. Af en toe, gestruikeld over zijn eigen ijzers in de bochtjes maar verder viel het heel erg mee. Klunen vraag ik, heb je gekluund? Over de rubber matten of over het beton? Kijk eens naar je ijzers? Hele happen er uit.

Niks van gemerkt. Ik moet even tot tien tellen. Als ik in mijn fotoboek van vroeger kijk zie ik foto’s dat ik leer schaatsen op houtjes. De houtjes zaten meer naast de knalgele regenlaars dan er onder. Koude voeten en totaal geen steun. Wij liepen op schaatsen door het zand op weg naar het ijs. Later krijg ik van mijn buurmeisje de oude kunstschaatsen. Ook een bijzondere gewoonte, thuis bond mijn moeder ons de schaatsen al om en fietsten wij op schaatsen naar het slootje. Die ijzers moeten ongelofelijk bot zijn geweest. Op mijn 19de verjaardag krijg ik spiksplinternieuwe lage Noren maat 40. Wel gek maat 40 ik heb namelijk schoenmaat 38. Misschien groeien je voeten nog en een paar extra sokken kan geen kwaad zei mijn moeder. Wanneer het weiland van Boer Russcher geschikt was om te schaatsen ben ik er als de kippen bij. Schaatsen ik vind het heerlijk. Wanneer ik in 2009 met een blog een mega bedrag win koop ik van dat geld een paar supersonische lage Noren. Ze zitten super, warme voeten, niet te hoog en geen zwikkende enkels. Het afgelopen jaar konden we ruim een week overal heerlijk schaatsen. En ik was natuurlijk van de partij. Elke mogelijkheid die er was heb ik aan gegrepen. Op de ijsbaan, in de lunch pauze of voor het huis op de gracht. Maar vooral niet te vergeten op ‘s winters mooiste plekje in Belt-Schutsloot. Samen met manlief en pubers schaatsen wij een tocht in dit prachtige landschap. Massa’s struikelende zwoegende schaatsers en schaatsfanaten in strakke pakkies zien wij om ons heen. Het is fantastische in het witte landschap, langs de rietkragen met vast gevroren bootjes te schaatsen. Achter mij hoor ik gemopper dat ze een hart makker krijgen, wij te hard gaan, waar de blarenpleisters zijn, verzuring noem maar op. Maar oudste niet hij schaatst de route wel twee keer, vooruit en weer terug, waar wij blijven en hij wil met moeders best nog een extra rondje. Op zijn Vikings van 65 euro met 2 happen uit het ijzer. Geen enkel probleem, ik merk daar niks van als ik er naar vraag. Laat de winter maar komen wij zijn er klaar voor. Later M@rina!

Sherry Dance....

Eens per jaar kamperen wij samen met vriendin en gezin ergens in het land. Het liefst dicht bij de zee zodat de mannen flinke Duitse kuilen kunnen graven en prachtige zand kastelen kunnen bouwen. Mooie schelpjes worden gezocht door de kleine dametjes. En voor de moeders is het lekker luieren en kletsen in het zonnetje op het strand. Het is een behoorlijk eind rijden naar Kamperland maar als we de zee zien, voelen en ruiken zijn we dat zo weer vergeten. Toen de kinderen nog klein waren huurden wij een ruime bungalowtent met alles er op en er aan. Gemak dient de mens we hebben al genoeg aan het gesleep met luiers, buggy’s en speelgoed. Overdag is het vooral veel wandelen, fietsen en speeltuintjes bezoeken. Maar ’s avonds wanneer het kroost op bed ligt en de koffie is gedronken komt de chips en de sierlijke fles met een heerlijk goedje op tafel. Nu ben ik niet zo van de drank maar in 1994 kwam de likeur Sheridan’s op de markt en die was wel erg verleidelijk.

Een drankje in twee aan elkaar gesmolten flessen met in de ene fles een heerlijke donkerbruine koffie-chocoladelikeur met Ierse whisky en in de andere fles een romige vanille-crème likeur.In onze heerlijke warme camping truien onder een plaidje gezeten met een “spannend boek” genoten vriendin en ik ’s avonds van dit lekkere goedje. Een nadeel van kamperen is dat je voor de plee en het tandenpoets ritueel even onder het plaidje vandaan moet komen om naar de toiletgebouwen te lopen. Maar heerlijk rozig geworden van ons drankje vinden wij dat geen probleem. Al giechelend gaan wij rond de klok van twaalf gewapend met de tandenborstel richting toiletgebouwen. Wanneer wij terug lopen naar de tent zien wij 3 enorme lichtkoepels. Dit hadden wij nog nooit eerder gezien. Hoe dichter wij bij de tent komen hoe groter het witte gevaarte met een enorme vlam eronder op ons af komt. Dit willen wij van dichtbij zien en rennen naar de tent om de mannen te halen. Maar die zijn niet in beweging te krijgen. Het is de Sheridan’s zeggen de mannen. Zeg maar rustig Sherry Dance; dansende vrouwen van de Sherry. Wij zijn overtuigd van de maanmannetjes die binnen nu en een kwartier landen en willen dit van dichtbij bekijken. De mannen verklaren ons voor gek en zijn niet van plan om in beweging te komen. Wij springen over de sloot, kruipen onder het prikkeldraad door het weiland in en zien het gevaarte steeds groter worden. Wij gaan het meemaken een UFO in Zeeland.Wij wachten een tijdje, lopen een stukkie dichterbij en zien hoe de vlam minder wordt en het gevaarte gaat dalen.Heel langzaam gaat het vlammetje uit en de 3 “UFO’s” gaan landen.

Ineens zakt het grote witte gevaarte als een plumppudding in elkaar en is er niets meer te zien. Helaas geen maanmannetjes of een UFO in Zeeland.We zagen ze vliegen zo hoorden wij later dat was nou een “wensballon”. Het was de Sherry Dance zeiden de mannen. Afgelopen weekend kregen wij voor oudejaarsavond een wensballon cadeau. Een megaballon die je door zacht heen en weer bewegen laat vullen met lucht. De brander steek je voorzichtig aan zodat de ballon op kan stijgen en tegelijkertijd mag je dan een liefdevolle wens doen. Weet je nog zeg ik tegen vriendin de UFO’s in Zeeland. Waarop de mannen meteen op scherp staan, jullie bedoelen toch de UFO’s na de fles Sheridan’s. In geuren en kleuren wordt het verhaal aan pubers verteld. Neem nog een Prosecco mam wie weet wat wij vanavond dan nog meemaken. Later M@rina!

Midden in de "brot"

Je zou me hier eens moeten zien zitten aan de keukentafel midden in de “brot”*. In oude joggingbroek met slobbertrui en het kan niet erger op crocs. Het is zaterdagmorgen jongste is vertrokken naar weekend baan, oudste doet de techniek bij de plaatselijke omroep en manlief is hard aan het werk in het kantoor. Als de bel gaat kan je beter niet open doen zegt jongste. De kerstboom is opgetuigd maar de dozen met versieringen staan nog in de gang. De was is gedraaid maar moet nog worden opgeruimd. De stofzuiger staat klaar voor de start maar ik heb er geen zin aan. Ik zit relaxed aan de keukentafel kniepertjes te bakken. Heerlijk galm ik mee op de cd van The Young Messiah. Gewoon midden in de brot. Omdat ik dat wil en omdat ik het kan, heerlijk toch!

Natuurlijk snap ik nu na jaren de kerst stress van mijn moeder. Mijn moeder werkte parttime op het postkantoor en in de decembermaand was het daar een topdrukte om alle kerstpost op tijd rond te krijgen. Alle zeilen worden bij gezet waardoor mijn moeder in de kerstvakantie tijdelijk postbode is. Voor haar natuurlijk super gezellig om vrolijke kerstpost te bezorgen en laten we wel wezen het levert een paar extra centen op.Thuis zijn er 4 kinderen die tijdens de kerstvakantie van alles willen doen wat op dat moment niet echt handig is. Zelf kaartjes maken met veel lijm en glitter. Vuurwerk koop gedoe van broertje. En ik, de oudste wil perse kniepertjes bakken. Het oude ijzer van oma heb ik gehaald en de ingrediënten zijn gekocht. Wanneer moeders tussen de middag thuis komt voor een broodje moet er op stel en sprong beslag gemaakt worden. Vroeger zat er geen thermostaat op het ijzer en het recept van oma is een beetje gokken. Wanneer ik denk dat het ijzer heet genoeg is doe ik het beslag er in. Het wordt geen kniepertje maar een klef, wit, plakkerig geheel wat we van het ijzer moeten schrapen. Goed schoonmaken, invetten en een paar minuten later opnieuw proberen. Helaas nog steeds niet top. Beslag blijft aan de onder en boven kant kleven. Ik kan dit uren vol houden tot ik de juiste heb. Dat is voor mijn moeder een ander verhaal ze is helemaal klaar met mijn gedram. Het liefst spoelt ze het beslag door de gootsteen en als ik door ga met zeuren is ze in staat om het beslag door de kamer te stuiteren. In plaats van dat we aan het opruimen zijn zitten we midden in de “brot” kniepertjes te bakken briest mijn moeder voordat ze verder gaat met post bezorgen. Beslagkom is ondertussen voor de helft verminderd. Een tafel vol kruimels, te bleek, te donker of niet gaar is het resultaat. Wij halen de Staphorster buurman erbij. Het is tenslotte een Staphorster traditie en elke Staphorster bakt in december bussen vol kniepertjes. Is het beslag te dik of te dun vragen wij buurman.

Te dik vind buurman en gooit er een scheut water bij. Of we er wel een borrel glaasje jonge jenever in hebben gedaan. Met behulp van buurman gaat het lukken. De juiste verhoudingen van het recept zijn zoek waardoor de smaak niet optimaal is maar ze lukken.Wanneer ik in 1988 in dit stadje kom wonen zie ik rond kerst mijn vriendin haar moeder bussen vol kniepertjes bakken en ik krijg weer kriebels. Ik vraag haar het recept en koop een ijzer met thermostaat. Als het hun lukt moet het mij toch ook lukken. Voorzichtig en met liefde maak ik op een rustig moment het beslag en ga aan de gang. Vet het ijzer goed in en wacht tot het lampje van de thermostaat uit gaat. Het beslag gaat erin en vol verwondering haal ik een prachtig gebakken kniepertje eruit. Vanaf de eerste gelukt! Eindelijk met het juiste beslag en een modern ijzer bak ik prachtige kniepertjes. En vandaag zit ik heerlijk midden in de “brot” relaxed kniepertjes te bakken. Gewoon omdat ik dat wil en omdat ik het kan. Later M@rina! *brot= dialect Fries?, Drenths? woord voor troep, rotzooi.

Recept Kniepertjes

Ingrediënten: 500 gram kristalsuiker, 500 gram patentbloem, 250 gram roomboter (ongezouten), 2 eieren, 2 zakjes vanillesuiker, 400 ml handwarm water. Bereiding: Roomboter smelten, vervolgens alle ingrediënten afwegen en bij elkaar in grote mengkom. Als laatste het handwarme water toevoegen en mixen tot een egaal klont vrij beslag. Kniepertjesijzer verwarmen op stand 4/5. Wanneer het warm is in het midden een hoopje beslag. Ik doe altijd een halve juslepel. Komt het beslag aan alle kanten het ijzer uit dan heb je toch echt te veel. Even uitproberen. Met dit beslag lukt het vanaf kniepertje 1! Blijft het aan de bovenkant plakken, even met een keukenrol papiertje en een beetje slaolie in vetten. Met een mes wip je het kniepertje eruit en leg het even op een broodplank om af te koelen. Suc6 en eet smakelijk!

65 Miljoen

Al jaren achtereen koppen de kranten met oud en nieuw; Nederland knalt voor 65 miljoen de lucht in. Zonde geld en wat een hoop rotzooi op straat voor misschien een klein half uurtje lol rond de klok van twaalf. Vroeger toen ik een jaar of 6 was stond ik bibberend van de slaap rond twaalf uur op straat bang te zijn voor al het vuurwerk. Buurjongens die niet meer al te vast op hun benen stonden gooiden links en rechts met rotjes waar ik niet vrolijk van werd. De eerste 30 jaar van mijn leven heb ik geen cent uit gegeven aan vuurwerk. Voor het geld wat de doorsnee Nederlander aan vuurwerk uitgaf kocht ik liever een paar schoenen of een leuke tas.

Maar er kwam een ommekeer. Tijdens de zwangerschap van jongste was ik niet zo best ter been en kwam menig gezinshulp haar steentje bij dragen in Huize Marina. Om precies te zijn hebben wij 80 verschillende dames van Thuiszorg zien komen en gaan in 1 jaar tijd. Flexibel moesten wij zijn en blijven lachen dat viel niet altijd mee. Laat nou net op oudejaarsdag een jong meisje van een jaar of 19 naar ons toe worden gestuurd die het vak nog moest leren. Alles ging mis en de gezellige traditie van kippensoep met lekkere warme oliebollen viel in het water. De soep werd opgediend met grote stukken kippenvel en de oliebollen waren tijdens het opwarmen hard en vettig geworden. Van ellende ging ze wandelen met oudste die de kont in de krib gooide. In no time kwam ze terug met een brullend joch. Radeloos belde ik vanaf de wc met manlief zodat het goed bedoelde meisje mij niet hoorde brullen. Wanneer ik hem eindelijk via de pieper aan de telefoon krijg brul ik als je niet snel naar huis komt dan wurg ik hier de hele bende. Wat een ellende op de vooravond van 1997. Het moet een gezellig gourmet avondje worden met vriendinnen en mannen en niet een blér avondje.Manlief moest uit Amsterdam komen en reed zo snel als hij kon door de polder naar huis.

Wanneer hij anderhalf uur later binnen komt is de ergste storm geluwd. Enthousiast laat hij een enorm vuurwerk pakket zien, kwam ik onderweg zo maar tegen verteld hij wetende van mijn zonde geld standpunt. Samen met oudste gaat hij meteen een prachtige pijl het ruim inschieten. Oudste straalt wat mooi hé roept hij naar mij. Deze beroerde oudejaarsdag moet ik maar gauw vergeten. De visite komt en samen kijken wij gezellig naar de show van manlief en oudste. Oudste geniet. Hij huppelt en springt voor de ramen heen en weer met allerlei knal geluiden. De jaren die volgen zijn op oudejaarsavond niet meer vuurwerk vrij.

Oudste wordt ouder en mag voorzichtig zelf gaan knallen. Er wordt een speciaal standaardje gekocht, wij denken aan aansteeklonten, een veiligheidsbril, alles passeert de revue. Zakgeld wordt besteed aan vuurwerk. Samen met oudste zoek ik het mooiste vuurwerk voor de beste prijs uit. Samen staan wij op oudejaarsdag tussen alle kerels in de rij om ons vuurwerk pakket op te halen en manlief moppert of het een beetje minder kan. Wij behoren sinds 1996 tot de Nederlanders die een aandeel hebben in de 65 miljoen die de lucht in gaat. Eén keer per jaar een uitspatting dat moet toch kunnen vinden wij samen. Afgelopen week vielen de fleurige foldertjes van de verschillende dealers weer op de deurmat.Ik vraag aan oudste wat en voor hoeveel gaan wij bestellen dit jaar? Wij? Ik ga Carbid en nitraatbommen bestellen zegt oudste als geintje. Daar moet ik nog even over nadenken zeg ik…….. Mam, ik ben 18, je hoeft niet meer mee! Later M@rina!

Doe er wat mee!

Een grap daar moeten twee mensen in ieder geval om kunnen lachen is mijn motto. Diegene die het vertelt en diegene waar je het aan vertelt. Wanneer is een grapje een grapje en wanneer is het een pesterijtje. Afgelopen week zijn we opgeschrikt door het overlijden van een meisje van 15 jaar. Net zo oud als onze jongste. Ondertussen is het landelijk nieuws geworden. Ze werd gepest lezen wij op twitter en facebook. Wij horen het zelfs op de radio.Werd ze gepest? Wanneer is het pesten? Waarom laten wij grote mensen dat pesten toe? Jaren geleden werd tegenover ’s Lands grootste kruidenier een groot leeg staand pand verbouwd tot een hip makelaars kantoor. Het is er een drukte van belang. Leveranciers van bouwmaterialen rijden af en aan. Je moet flink manoeuvreren om veilig te kunnen parkeren. Bij de ingang van de winkel zit op zijn vaste stekkie een jonge jongen te spelen op zijn accordeon. De littekens in zijn gezicht laten zien dat hij al een hard leven achter de rug heeft. Voor zich op de grond staat het bakje met geld wat hij hier mee ophaalt. Terwijl ik mijn boodschappen aan het doen ben zie ik de bouwvakkers in en uit lopen bij AH voor een gratis kopje koffie. Met veel bravoure komt er een oudere bouwvakker aanlopen met in zijn kielzog 2 jonge jongens die het vak vast bij hem aan het leren zijn. Ze hebben een hoop kabaal en gelach om zich heen en geven de indruk dat ze lol hebben in het leven. Ze tappen een bakkie koffie en nemen het mee naar hun werkplek. Ondertussen ben ik bij de kassa aangekomen en ben druk mijn boodschappen aan het inladen.Tegelijk met de 3 mannen loop ik de winkel uit wanneer de oudste zich omdraait en nog net een doos uit de papierbak grist. Ik moet even wachten om er met mijn kar langs te kunnen. Vlak voor mij draait hij zich nogmaals om en gooit de doos op de kop voor de jongen met accordeon en zegt: Heb je al een huis? Kijk hier heb je er één!

Hij slaat zich zelf op de benen van het lachen en de twee jonge mannen schateren het uit om de goede grap van hun collega.De verlegen jongen kruipt in zijn schulp en wacht tot ze uit het zicht zijn voordat hij de doos oppakt en weer terug brengt naar de papierbak.Ik vraag aan hem of het gaat, doen ze dit vaker? Hij zegt zachtjes dit doen ze elke dag een keer als ze koffie gaan halen. Woedend wordt ik, wat een hufters, koffie jatten bij de AH en zo’n jongen die geen vlieg kwaad doet op zo’n ongelofelijke manier de grond in trappen.Ik gooi mijn boodschappen in de auto en rij de parkeerplaats af de bouwplaats op. En zie hoe de ervaren bouwvakker met zijn twee jonge collega’s hun bakkie koffie tussen de overige bouwvakkers opdrinken en ondertussen hun smeuïge verhaal vertellen.Ik vlieg op hem af en vraag hoe oud hij is. Of hij de twee jonge mannen de kneepjes van het leven op deze manier aan het leren is. Koffie jatten bij de AH en ondertussen iemand dag in dag uit de grond in trappen, durf je wel tetter ik. Ik probeer mijn kinderen te leren wanneer je een grap uithaalt moeten er in ieder geval twee mensen om kunnen lachen. Diegene die het vertelt en diegene die het aanhoort. Doe er wat mee! Doodstil is het wanneer ik met grote passen de bouwplaats weer afloop. Met bonkend hoofd stap ik mijn auto in en rij naar huis. Pesten is van alle tijden.Laten wij volwassenen in ieder geval helpen er wat aan te doen! Later M@rina!

Snoepies

Afgelopen week zie ik in een tijdschrift staan “Kerstkaarten maken is weer in” . Wij waren net begonnen aan onze jaarlijkse brainstormsessie “wat voor kerstkaart dit jaar”. Elk jaar nemen wij ons voor om ruim op tijd te beginnen. Het streven is de kerstkaarten minstens één week voor Kerst te versturen. Maar helaas, meestal gaan ze een week na de Kerst maar gelukkig nog net voor Oud & Nieuw de deur uit. De afgelopen jaren hebben we heel wat af gefröbeld en zijn er talloze filmpjes vol geschoten. Zo heb ik al eens een paar avonden dropvoetjes geplakt bij de tekst; Stap vol goede moed het nieuwe jaar in. Vanaf 1994 het jaar waarin oudste werd geboren was het geknip en geplak voorbij. Want voortaan word onze kerstkaart een vrolijke foto van ons kroost. Opa’s en oma’s vinden dat ook leuk want via kerstkaart kunnen ze nu met hun kleinkind showen. Tegenwoordig knip je tig foto’s achter elkaar, je bekijkt het en je gooit het weer weg. En we fotoshoppen net zolang tot dat het een prachtige foto is.

Die luxe hadden wij 18 jaar geleden nog niet en een filmpje van 24 stuks voor één leuke foto was dan zo maar vol geschoten. Het eerste jaar zetten wij onze kleine spruit van amper 8 weken tussen al zijn cadeau gekregen beren en beertjes. Vol trots stuurden wij die met Kerst rond. Wanneer ik Oma vraag hoe ze het kaartje vind wind ze er geen doekjes om. Of we geen mooiere foto hadden, zo poemelig en met een onderkin. Jaar na jaar werden er thema’s bedacht, hele filmpjes werden vol geschoten en uiteindelijk leuke kaartjes verstuurd. Gezellige kaarten met vrolijke koppies wat de indruk gaf aan vrienden en familie dat de foto zonder tegen gas met heel veel plezier gemaakt is. Nu jongste en oudste te oud zijn om nog steeds op een kerstkaart rondgestuurd te worden zal ik hier eerlijk schuld bekennen. Er moesten wel eens tranen worden gedroogd. Als de één lachte stak de ander de tong uit. Als het haar van de één top zat was de gel bij de ander vergeten. Zat iedereen en alles er klaar voor was de batterij van de flitser leeg. Het leukste, liefste, met de meeste tranen en het duurste kaartje was het kaartje van 1997. Het leek ons leuk om onze 2 snoepies in een bad vol popcorn en snoep te zetten. Wij zijn druk aan het mais poffen als we er achter komen dat een babybadje pas vol met popcorn is na minstens 30 zakjes mais te hebben gepoft. De pan wordt steeds heter , en wij worden steeds ongeduldiger. En dan gaat het mis. De pan komt tegen de spiksplinternieuwe peperdure fleecetrui van vaders aan. Weg trui. Wanneer we dan eindelijk een bodempje popcorn in het badje hebben en oudste er al heerlijk in zit te genieten van het snoep zet jongste het op het brullen. Ze is niet van plan om met haar billen op die vieze plakkerige witte korrels te gaan zitten.

Een snoepketting om hals en pols verzacht het leed maar zitten ho maar. Alles uit het badje op de tafel gegooid met alle korreltjes zo ver mogelijk van jongste vandaan zodat ze wil mee werken aan de foto. Maar wel nadat snoepketting en armband uitgebreid wordt met een lolly die ze tussen de vieze plakkerige witte korrels had zien liggen. Telkens als we een foto willen nemen heeft jongste een halve snoepketting in haar mond of ze zet het op het brullen. Tussen de hele serie foto’s waarin Jantje huilt en Jantje lacht zit gelukkig één foto die we trots versturen naar vriend en familie. Dit jaar zijn we op tijd begonnen met brainstormen, de eerste foto’s zijn gemaakt maar hoe nu verder. Zal het ons lukken om ze voor de kerst de deur uit te krijgen. Zal een kerstkaart maken anno 2012 nog steeds kerstkaarten leed geven. En oudste en jongste offeren ze zich nog één keertje op………..maar dan anders…. We wachten af we hebben nog even. Later M@rina!