Ben ik dan solidair?

Geen enkel hartje op mijn tijdlijn. Het is mijn eigen schuld, ik heb het berichtje niet door gestuurd. Net zoals ik het kaarsje met het roze strikje niet heb gedeeld, geen BH speciaal ontworpen voor Pink Ribbon heb gekocht. Wanneer ik berichtjes zoals het hartje negeer en wil deleten voel ik mij schuldig. Zou de afzender nu denken dat ik  niet solidair wil zijn. Dat ik niet mee leef met vrouwen met borstkanker? Wat bedoelt diegene die het hartje het world-wide-web opgooide met solidair zijn? Het is echt geen moeite, één druk op de knop en al mijn Facebookvrienden hebben zo'n berichtje binnen een nanoseconde in een pb’tje. Tussen mijn Facebook vrienden zit ook een Dominee, die er vast regelmatig bij stil staat in zijn gebeden, tijdens een huisbezoek of een afscheidsdienst. Mijn berichtje komt dan ook op de tijdlijn van mijn “musical buurvrouw” van een aantal jaar geleden. Zou ze het waarderen dat ik haar vraag om een hartje bij mij op de tijdlijn terug te plaatsen. Ze staat er vast elke dag bij stil als ze haar bh omdoet en ziet dat haar borst niet meer die borst is van 10 jaar geleden. En het komt op de tijdlijn van een moeder met volwassen dochter. Haar meisje was een jaar of 7 toen ze tijdens het rondbrengen van hapjes zo maar viel.

Het bleek een hersentumor. Ik ben mee geweest toen ze bestraald moest worden. Achter glas, ver van ons vandaan ging ze helemaal alleen de koepel in. Elke dag bij het stijlen van haar haarstukje wordt ze er aan herinnert. Zou ze het waarderen, dat ik door middel van een brandende kaars op mijn tijdlijn denk aan kanker. Misschien vraagt ze zich af waarom al die aandacht specifiek voor borstkanker. Kanker is kanker, of het nou darmkanker, botkanker of prostaatkanker is, kanker is een rot ziekte.

Wanneer ik Granisetron klaar maak voor een cliënt denk ik regelmatig aan mijn moeder. Ze slikte het ook om de misselijkheid tijdens de chemo’s te verminderen. Mijn moeder die ineens haar nagels ging lakken om het scheuren en het splijten te verminderen. Haar verminkte lichaam en haar kale koppie die ik zag tijdens de bestralingen krijg ik niet meer van mijn netvlies.

Wat is solidair zijn? Een roze bh dragen? Een hartje op mijn tijdlijn zetten? Of is het; het durven vragen hoe gaat het met je? Een kaartje sturen? Een bloemetje brengen? Iets lekkers voor ze bakken? De tranen drogen en naar hun verhaal luisteren?

Eén druk op de knop;
ben ik dan solidair, voel ik dan mee met de pijn, de misselijkheid, zie ik de plukken haar die uitvallen, het verdriet omdat je niet meer diegene bent die je was....... 

Wat is solidair, ik blijf het moeilijk vinden...

Later M@rina!

Nummer 160 zegt u het maar

De wachtkamer loopt langzaam vol. Het is een gezellig gekakel aan de leestafel waar pompoen recepten worden uit gewisseld. Twee mannen op leeftijd slaan elkaar gebroederlijk op de schouder en schudden elkaar de hand. Geen idee wie en wanneer is binnen gekomen. Ik loop van het schap naar de kast en van de kassa naar het magazijn waardoor ik niet zie wat er gebeurt. Wel hoor ik dat er een buitengewoon vriendelijke sfeer in de wachtkamer heerst.

Wie mag ik helpen? Ik denk dat u aan de beurt bent zegt een vriendelijke mijnheer tegen een wachtende. Oh nee hoor, ik ben nog lang niet aan de beurt. Hij wijst naar zijn vriendelijke gesprekspartner die volgens hem aan de beurt is. Wij kletsen zo nog wel even verder hoor zegt hij terwijl ik hem ga helpen.  

Meneer verteld dat hij bij de Rabobank eens een nummertje moest trekken terwijl er verder geen wachtenden waren. Ik denk terug aan mijn nummertjesautomaat avontuur. Het was niet zo mijn dag die dag. Er was een sterfgeval binnen onze familie. Ik was verdrietig en teleurgesteld en er niet helemaal bij met mijn gedachten. Als verrassing wilde ik oliebollen mee nemen om de boel een beetje op te vrolijken.

Nummer 160 zegt u het maar

De oliebollenkraam buiten was al opgeruimd maar  binnen waren oliebollen genoeg. Ik kom in een verlaten winkel met 1 medewerkster die het brood in het schap recht legt. Ik kuch een keer en loop wat heen en weer om gezien te worden. Ondertussen druppelen er wat mensen binnen. Ineens kijkt ze op; Volgende. Vrolijk vraag ik naar de oliebollen. Halverwege mijn zin wordt ik ruw onderbroken door 2 dametjes stijf in de krul en een man op leeftijd of ik dacht dat ik iedereen even voor kon gaan. Ik stond hier alleen verweer ik mij vol goede moed. U heeft geen nummertje getrokken dan bent u niet aan de beurt. Ik heb inderdaad geen nummertje getrokken omdat ik dat apparaat domweg niet heb gezien. Eerst een nummertje trekken tettert een krasse dame. Hulpeloos kijk ik naar de verkoopster. Ze haalt haar schouders op en zegt ik bemoei mij daar niet mee. Nummer 160 zegt u  het maar, zegt ze stoïcijns. Ik loop naar het nummertjes apparaat en zie ondertussen bon 170. Ik draai mij om en zeg; er zijn vast meer bakkers die lekkere oliebollen verkopen met behulpzame verkoopsters en aardige klanten. Bij de deur houd een man mij tegen. U krijgt mijn nummertje en ik trek opnieuw een nummertje. Mijn tranen zitten hoog, maar deze man wil ik niet teleurstellen. Triomfantelijk verlaten nummer 161, 162 en 163 de bakker. Ik koop mijn oliebollen, bedank de meneer en fiets zo hard ik kan naar huis. De lekkere smaak kon ik niet meer proeven.

Voor mij ook geen nummertjes automaat meneer, met zoveel vriendelijkheid zoals vandaag zijn we dat hier in “ons dorp” ook niet nodig.

Later M@rina!

Het station heeft vele gezichten!

Op een overvol station stap ik uit. Jongste staat al even te wachten op mij. Uit de verte zie ik haar staan. Het is één en al levendigheid bij de piano. Behalve spelende en zingende jongeren staat er een bank met een paar schemerlampen met in het midden een salontafel met knotten wol erop. Een paar stoere jongens zitten mutsjes te breien voor het Nationaal Ouderen Fonds. Wij ploffen bij ze op de bank en breien een paar pennen voor de heren zodat de  steken er weer soepeltjes op staan.

Voordat wij de bus naar Theater Amsterdam pakken gaan we eerst ergens eten. Vanavond staat de voorstelling Anne Frank op het programma.

Het prachtig nieuw theater heeft een decor van de Prinsengracht op ware grootte. Voor gesloten schermen begint de voorstelling met een korte dialoog tussen Anne en haar zus Margot. Anne verteld over haar droom: Parijs! Voordat je het weet draaien de schermen open en zitten wij in Parijs. Anne ontmoet in het café een uitgever. Na een korte onderhandeling besluit Anne het verhaal aan hem en daardoor aan ons te vertellen.

Wij worden mee genomen in het dagboek van Anne Frank. We maken het vluchten met de weinige spullen in het holst van de nacht mee. De poes die moet achter blijven.

Het leven in een te kleine ruimte met geblindeerde ramen om niet ontdekt te worden.  Muisstil zijn, de ergernissen, de verveling, het doordraaien,  je soms veilig voelen maar tegelijkertijd ook heel bang zijn.

Na twee lange jaren in het Achterhuis is de veilige verstop plaats verraden. De familie wordt van elkaar gescheiden. Haar vader verteld voor een gesloten decor hoe hij van zijn vrouw en meisjes werd gescheiden en hoe zij vervolgens aan hun einde kwamen.

Het is heel stil in de zaal,  her en der hoor je gesnif. De tranen lopen over mijn wangen.

De schermen gaan nog eenmaal open. Anne huppelt helemaal naar voren; dit was mijn verhaal, ze verteld wat het schrijven voor haar heeft betekend en legt haar dagboek neer.

Over een besneeuwd treinspoor loopt ze van ons weg.

De tranen zitten hoog als wij tussen het gekakel van de schoolklas terug lopen naar de bus. De scholieren maken zich druk over de humor die erin zat, zo kun je het toch niet serieus nemen mijnheer. Het is toch maar toneel zegt een ander. Bovendien best lang geleden.

Op Centraal lopen wij richting onze bus naar Noord.

Kijk mam; zegt jongste, wijzend naar een bus waar gereserveerd op staat.

Wat is er met die bus vraag ik haar. Zie je die mensen daar in uniform en BHV tas.

Ze staan hier elke dag, ze vangen de vluchtelingen op die aankomen op Centraal.

Gisteren zag ik 9 mensen in de bus zitten………elke dag is anders.

Elke dag opnieuw zijn er vluchtelingen zoals Anne!

Opnieuw rollen er tranen over mijn wangen.

Tot later M@rina!

Nog leuker tot Facebooks! Minuut van Marina

Save the world

Aan de linkerkant voel ik de klimop van de schutting aan mijn zij spiegeltje blijven hangen Aan de rechterkant zwiept een enorme hortensia tak omhoog. Ons steegje is smal en de bloemen aan weerszijden groeien weelderig. Pok. Wat was dat, in mijn achter uitkijkspiegel zie ik de lantaarnpaal behoorlijk heen en weer zwiepen. Shit. Ik durf niet te kijken, dat doen de buren wel, er zit er vast wel 1 voor het raam. Bij de brievenbus loop ik een rondje om de auto en zie gelukkig geen schade, de knoert van een trekhaak heeft mij vast gered. ’s Avonds bel ik bij beide buren aan of ik het groen iets mag inkorten. Al kletsend met de buurvrouw op leeftijd ga ik aan de slag met de heggenschaar. Buurvrouw zag het gebeuren en vraagt zich af of de lantaarnpaal nog gaat om vallen. Tuurlijk niet buurvrouw, dan was dat al lang gebeurt. Ik vraag haar of ze zich nog die keer kan herinneren dat er een lantaarnpaal door de straat lag.
Het was een bloedhete zomernacht. De ramen en deuren stonden zo wijd mogelijk open en je had zo min mogelijk aan in bed. Rond de klok van drie hoorden wij een enorme knal, stil bleven we liggen. Oudste rent onze slaapkamer binnen. Kom, gauw, een botsing. Wij sprinten naar zijn kamer en zien een auto en een enorme lantaarnpaal op straat liggen.

Wij vliegen naar buiten om te kijken of wij eerste hulp moeten verlenen. Dat dacht de hele buurt en de hele buurt had zo min mogelijk aan vanwege de hitte. Daar staan wij met zijn allen in een hemdje en onderbroek, jaren 30 bloemetjes nachtjaponnen en veel te strakke boxer shorts. In de auto zit een man en een schaars geklede dame.Met een rot gang was  hij over de brug de straat in gereden en de bocht uit gevlogen. De lantaarnpaal is afgebroken en ligt tot ver in de straat. Voordat iemand iets kan doen start hij de auto en rijdt verder. Ver komt hij niet. De onderkant van de carburateur heeft een enorme dreun gehad en het kokende water stroomt over de straat. 15 meter verderop zien wij hem uit de auto springen. Zijn passagier is van lichte zeden en hij wil haar redden. De alcohol in zijn bloed doet hem niet zo stevig meer op de benen staan en zijn luidruchtige reddingsactie lijkt op die van een dronken Romeo en Julia. Als jij niet met mij mee gaat dan spring ik in de gracht. Spring maar lekker denkt de dame van lichte zeden dan kan ik tenminste weer terug naar mijn stekkie.

Leuk stukje straat theater in het holst van de nacht. Buurman normaliter in recherche kostuum belt zijn collega’s die er erg snel zijn. Het was een kort maar krachtige voorstelling. We duiken allemaal lachend het bed weer in. Best een potsierlijk gezicht om met je buurtjes in nachtkledij op straat te staan.

Blij dat ik niet zoveel publiek had .

Tot later M@rina!

Gezellig om je te ontmoeten op Minuutvanmarina

Studenten Food!

Wat lijkt het lang geleden dat de allergrootste pan met eenvoudige maaltijden stond te pruttelen op het vuur. AVG met zo min mogelijk zout. Met de staafmixer maakte ik er een prakkie van wat in  kleine vierkante bakjes werd in gevroren. De deksels waren plakkerig van sticker over sticker waar de datum van koken en invriezen op stond.

De prakkies waren simpele recepten uit het foldertje van Voorlichtingsbureau van de voeding die ik mee gekregen had op het consultatie bureau. Aardappelen, Witlof en ham.  Aardappelen, bonen en kipgehakt.  Aardappelen, wortelen en rundergehakt etc.

De kinderstoel liep nog net niet weg!

 De Olvarit potjes vond ik aan de prijzige kant en alle toegevoegde geur en smaakstoffen leek mij geen goed idee. Je wilt tenslotte toch het allerbeste voor je kind.

Mijn beroep apothekersassistente kwam goed van pas. In het foldertje stond namelijk niet 1 aardappel, stronkje witlof en een stukkie vlees. Nee, er stond 25 gram vlees, 50 gram groente en 75 gram aardappel. Bij mij geen wegingen met 1 cijfer achter de komma want dan klopt de verhouding niet meer. Stel dat het dan niet meer smaakt.

Zo kwam het dat ik aardappeltjes, groente en vlees nauwkeurig volgens de regels der kunst stond af te wegen, te koken, in gelijke porties deelde middels de weegschaal en in vroor met daarop voor keurmeester Rob een sticker met de datum en de naam van het product. Oudste was gek op de witlof prutjes. De boontjes deed ik eens per ongeluk door een zeef waardoor hij bijna in de draden van de bonen stikte.

Jongste at het liefst met haar handen, de rode bietjes zaten tot achter haar oren. De eenvoudige maaltijden uit de bakjes vond ze erg saai. Haar tandeloze bekkie at alles wat ze tegen kwam.  Ze at in hoog tempo haar bordje leeg zodat ze nog net op tijd was om bij tafel genoten het vlees uit het bord te pikken.

Nadat jongste vanaf een maand of 8 met de pot mee at verdween de grote pan naar de kelder. 

Sinds kort staat de grote pan weer op het vuur. Bij de Blokker zijn opnieuw bakjes gekocht met een minimale inhoud van 500 gram. Op het vuur staat nu minstens 1 kg Bolognese saus, een berg noodles met cashew noten of 2 liter pompoensoep. Alles met verse kruiden bereid zonder pakjes & zakjes. Het zachtjes pruttelen zorgt ervoor dat het hele huis heerlijk geurt. Na het afkoelen worden de bakjes op het oog gevuld. Een behoorlijke portie voor oudste, iets minder voor jongste en natuurlijk wat bakjes voor het thuisfront. Geen kleine porties meer voor tandeloze mini mensjes, maar een flinke maaltijd voor de studenten die verspreid over het land wonen.  Diepgevroren gaat er een bakje op zondag en maandag mee in de trein. Na een lange eerste dag van de week kan het prakkie zo in de magnetron. Zo zitten wij in de verschillende provincies op maandag toch nog een beetje gezamenlijk te eten.

Tot later M@rina!

Aardige dames...........Kovacs.....

Ons jaarlijkse teamuitje bezorgde collega een nachtmerrie. In haar droom staat het team op het station te wachten om naar Utrecht te treinen. Ze is te laat. Op haar fiets racet ze richting het station in Oosteinde. Daar stapt ze op de trein naar Groningen. Terwijl de rest nog in Meppel staat te wachten fietst ze ondertussen door Groningen op zoek naar het Beatrix theater. De tijd dringt, ze gaat niet meer op tijd komen, dramatisch want de E-tickets zitten in haar tasje.

Maar gelukkig, Marina is mee, die kletst de groep wel naar binnen.

Terwijl ze ons haar nachtmerrie lachend verteld stappen wij zonder problemen in de trein.

Afgelopen zaterdag had ik een déjà vu, haar nachtmerrie, ik heb een probleem.

Aan het eind van de middag zit ik op mijn dooie akkertje achter de laptop om de E-tickets voor Live in Meppel uit te draaien. Ik open de mailbox en begin mijn zoektocht; Schouwburg, Kensington, Live in Meppel.…..  Geen resultaat,  verschijnt keer op keer op mijn scherm. Mijn Ideal betaling is het enige bewijs wat ik nog heb.

Ik blijf zoeken; op datum,  locatie en begin ongemerkt te zuchten. Huisgenoten vragen of er iets is. Nee, niet echt, ik kijk mijn mail even na. Spaans benauwd krijg ik het, de kaarten zijn onvindbaar. Via de website van LIM stuur ik een mailtje naar de organisatie. Hoe leg je dit uit. Wanneer er niemand meer in de kamer is bel ik de Schouwburg. Antwoord apparaat; Wij zijn op dit moment gesloten, voor vragen…..

Sharon Kovacs en band

Wanneer wordt mijn mailtje gelezen? Ik print het betalingsbewijs uit en fiets naar het Festival terrein.

Een man behoorlijk op leeftijd houdt streng de wacht. Hij mag niemand door laten. Ik leg mijn probleem uit en de lieverd zegt: 'Het moet dan maar'.

Het is nog leeg en stil op het terrein waar duizenden Festival gangers worden verwacht.

Ik zie een bekende het terrein over schieten, snel loop ik haar richting uit, ze gaat de bocht om waardoor ik haar uit het oog verlies. In een unit zie ik leuk uitziende dames heel relaxed zitten. Ik vraag of ze mijn bekende langs zagen lopen. Ze hebben geen idee wie ik bedoel of waar ik geholpen kan worden. Geen onvriendelijke meiden, beetje bijzonder wel, komen vast niet uit de buurt. Ik loop verder en vind mijn bekende. Na mijn buikpijn verhaal zegt ze heel rustig: 'Het komt wel goed!' Vervolgens brengt ze me bij de organisatie. Wat een geluk meer bekende dan onbekende gezichten. Er wordt een aantekening gemaakt. Als jij vanavond even naar Bram vraagt, komt het helemaal goed.

Opgelucht fiets ik naar huis. Waar was je mam, wat was er nu eigenlijk?

Terwijl ik op de website kijk vertel ik het verhaal…….ik zie een foto van een aantal relaxte dames….het zijn “Kovacs” de dames uit het voorprogramma. Stond ik nu bij hen in de kleedkamer.

Aardige dames zeg ik, vanavond ga ik dankzij de aardige organisatie ook horen hoe aardig ze zingen.

Later M@rina!


Of tot Facebooks Minuut van Marina

Op weg naar 23 vierkante meter..........

Zaterdagmorgen half 7, de wekker gaat. Ik ben geen ochtendmens en druk de wekker tig keer uit. Wat was er vandaag, ach natuurlijk, oudste gaat verhuizen.

Waren wij vorig jaar op zoek naar een kamer in de hoofdstad deze zomer stond in het teken van een "kamer~zoek~tocht" in de lichtstad. Op de valreep lukt het om er één te bemachtigen. Vandaag is het zover oudste gaat het nest verlaten.

Afgelopen week werden de nodige spullen verzameld. Met jongste was het doel bewust shoppen, ze wist precies wat ze wel en niet wilde hebben. Met oudste gaat het een beetje anders. Bij alles wat ik op noem of laat zien komt steevast de opmerking moet dat. Voor de zoveelste keer zijn wij in korte tijd bij IKEA en de irritatie grens is bijna bereikt. Dit keer niet omdat alles is uitverkocht en overal kinderen lopen te schreeuwen, dit keer is het oudste, hij heeft het druk met WIFI en kijkt zo min mogelijk op van zijn schermpje. Gelukkig maakt jongste hem enthousiast en het winkelwagentje raakt voller. De  berg spullen die in de woonkamer wordt verzameld groeit gestaag.

Het is ondertussen kwart voor 7, ik spring uit bed, zet een pot thee en smeer een stapel broodjes. Ik pak emmers uit de kelder en gooi ze vol met sopdoekjes en een mega fles Ajax. Oudste had een andere planning dan wij hadden. Zo komt het dat wij op dit vroege tijdstip staan te hannesen met een dakbak, het fietsenrek en de laatste spullen die in de auto gestouwd moeten worden. Op de valreep wordt de laptop en de e reader van de bank gegrist. Niet onbelangrijk in zijn geval. Met een mok koffie in de hand springen wij in de overvolle auto om half slaperig richting het zuiden te rijden. Alsof wij op vakantie gaan zegt jongste.

Op weg naar 23 vierkante meter helemaal voor zichzelf. Voortaan alles mogen laten slingeren, alleen maar koken en eten wat je lekker vind en thuis komen wanneer je wil……het studentenleven gaat beginnen. Behalve het kiekje van de kamer heb ik verder nog geen idee. Het blijkt een jaren 30 woning te zijn met een ronde deur aan de rand van het centrum.

De kamer klinkt nog hol en ruikt muf. Wanneer het huurcontract is getekend en de sleutels zijn overhandigd beginnen wij met poetsen. Eerst een eigen geurtje maken. De spullen worden uit geladen en de kamer begint stukje bij beetje te leven. Na een broodje en het opruimen van de rotzooi wandelen we nog even door de stad. Krijgen we straks ook een knuffel? Zwaai je ons ook uit? Hij blijft zitten waar hij zit. Na een high five vertrekken wij…………….

In de auto ziet jongste de e reader en zijn zonnebril liggen. 

Ze belt hem vanuit de auto, nu moet je wel uitzwaaien, tenminste als je je e reader wilt hebben……..
Met een grote grijns, al zwaaiend zien wij hem door zijn ronde voordeur verdwijnen......
Tot later M@rina!

Tot Minuut van Marina op Facebook!