Tot over een half jaar!

Het is alweer een half jaar geleden dat wij voor controle naar de tandarts gingen. Een steeds terug kerend ritueel  is dat niemand als eerste in de stoel wil plaats nemen. Niet omdat we bang zijn voor de tandarts, allerminst, hij is super aardig. Het is de stilte en het haakje wat over de tanden krast en wat gaat hij zeggen, tot over een half jaar of…….

Ik ben niet gezegend met keihard tandglazuur zodat er al heel wat vullinkjes geplaatst zijn. Mijn laatste vulling is van ruim een half jaar geleden waar ik toevallig niets aan kon doen. Als gezond tussendoortje nam ik regelmatig krentenbollen van ’s Lands grootste kruidenier mee.

Gezond tussendoortje...

Gedachteloos  nam ik met grote kracht een hap van de bol. Tijdens het kauwen voelde ik het knarsen en knappen. Het volgende moment heb ik een steentje en een halve kies in mijn hand. Dat is balen. Wanneer ik de volgende dag boodschappen doe kan ik het niet laten om tegen de bakker te zeggen de verkering is uit, je hebt mij krentenbollen verkocht met een steentje er in. Een grapje natuurlijk, hij kan er tenslotte ook niks aan doen. Bakker vind het geen grap en roept collega erbij. Alle gegevens worden genoteerd en ik hoor zo snel mogelijk. Bij thuiskomst kijkt manlief mij verbaasd aan. De manager van ’s Lands Grooste Kruidenier belde net. Over een steentje in de krentenbol, heb je een klacht ingediend.  Welnee,  maar ik heb de verkering  uit gemaakt met de bakker vanwege het steentje. Of je even terug wil bellen. Wij willen graag een begroting van de tandarts zegt ze aan de telefoon. Wie weet moet u een brug of een kroon, wij willen dat graag goed oplossen. De tandarts denkt dat het probleem met 1 bezoek van 85 euro is opgelost.  De begroting gaat naar het hoofdkantoor en ik zit binnen het halve jaar in de tandartsstoel met een half verdoofde mond. Met stijve wang fiets ik met de nota meteen door naar de supermarkt. Met een grote lach en haar oprechte excuses overhandigd ze het geld.

De kies doet het alweer driekwart jaar prima.

Geduldig zitten wij vandaag te wachten.  Ik zie weinig tot geen leven in de behandelkamer of bij de balie. Tea Time? Wij bladeren in tijdschriften ondertussen stiekem kijkend naar andere wachtenden die zenuwachtig schuifelen op hun stoel. Er komt leven in de brouwerij.  Keurig in het wit gestoken assistentes met grote glimlach en stralend witte tanden  lopen naar hun werkplek. We mogen verder komen. Ik ga als eerste in de stoel,  jongste zit verkneuterend te wachten op de zin, u mag bij de balie een afspraak maken…. Zijn er nog bijzonderheden vraagt de Tandarts. Ondertussen krast het haakje van links naar rechts en van boven naar onder. Niet dat ik weet. Het ziet er goed uit, tot over een half jaar! Pfff. Wanneer we weglopen zegt de assistente lachend maar dan moet je natuurlijk geen krentenbollen met steentjes eten. Die staan sindsdien niet meer op ons boodschappenlijstje.Tot over een half jaar, zeker weten!

Later M@rina!