donderdag 20 februari 2014

Gezien en gezien worden.....

Helaas mijn lunchafspraak voor vandaag ging wegens ziekte niet door. Jammer, lunchen buiten de deur is altijd gezellig. Toen ik zo’n 25 jaar geleden in de stadsapotheek kwam werken, en kind nog kraai had ging ik elke week met de doktersassistenten en eigen collega’s bij “De Brooderie” lunchen. Vaste prik, ik koos tosti Hawaii met tomaten ketchup. Wij zijn allemaal meiden van begin 20 vol verhalen en genietend van het  leven.
De goeie oude tijd waarin wij nog niet in een AHOED* buiten de stad werkten.
 In het centrum bevonden de huisartsenpraktijken zich in statige herenhuizen op een rij naast de apotheek.  De praktijken zijn langzamerhand uit de stad verdwenen. De huisartsen van toen zijn met pensioen of zijn samen met de assistentes verhuisd naar een gezondheidscentrum buiten de stad. Vanaf dat moment waren onze wekelijkse lunchen voorbij. Het is te ver om in de pauze heen en weer te sjezen.  Voortaan zien we elkaar niet meer live maar spreken elkaar via de telefoon om praktijk gegevens uit te wisselen.
De gezellige broodjeszaak is verdwenen en veranderd in een kledingwinkel.  De geur van vers gebakken koekjes kan ons niet meer naar binnen lokken. Wanneer ik de kledingwinkel van nu binnen stap denk ik regelmatig terug aan die ene zonnige dag tig jaar geleden. We zitten met zijn allen buiten op het terras en volgen met argus ogen een serveerster die de kneepjes van het vak nog niet kent.  Ze loopt met grote ongelukkige passen en stoot regelmatig ergens tegen aan. De kopjes schuiven wiebelig op het dienblad heen en weer.
Na kleding opslag Polak, De Brooderie, Passenheim nu Dorris & Co
Voor ons zitten twee dames uit het park geanimeerd te kletsen. Ze zijn deftig gekleed in een zwart broekpak, de zwart geverfde haren zijn in een strakke boblijn geknipt. In haar hand een sigaret die met enige regelmaat naar haar rood gestifte lippen wordt gebracht. De deftige dames zijn samen aan het lunchen om te zien en gezien te worden. De serveerster bukt om de heerlijk uitziende broodjes bij de dames op het tafeltje te zetten. De kopjes gaan schuiven  waardoor het melkcupje langzaam van het dienblad af glijd en op de grond valt. Op dat moment doet de serveerster een flinke stap naar voren precies op het melkcupje. Flats, het melkcupje knalt uit elkaar en de melk vliegt alle kanten op. Eén van de twee keurig uitziende dames zit van top tot teen onder de koffiemelk. Verschrikt springt ze op. Alle ogen zijn op haar gericht. Gezien worden ze nu in elk geval wel. Wij doen ons best om ons lachen in te houden. De dames blijven mopperen en verwilderd poetsen met de servetjes. Af en toe kom ik de dame van toen wel eens tegen in de stad. Stiekem moet ik nog steeds lachen en zie de melk in gedachten nog uit haar haren druppen.
Nooit geweten dat er zoveel melk uit zo’n klein cupje kan komen.
Later M@rina!

*AHOED = Apotheek en Huisartsen Onder Eén Dak

Geen opmerkingen:

Een reactie posten