Helaas mijn lunchafspraak voor vandaag ging wegens ziekte
niet door. Jammer, lunchen buiten de deur is altijd gezellig. Toen ik zo’n 25
jaar geleden in de stadsapotheek kwam werken, en kind nog kraai had ging ik
elke week met de doktersassistenten en eigen collega’s bij “De Brooderie” lunchen.
Vaste prik, ik koos tosti Hawaii met tomaten ketchup. Wij zijn allemaal meiden
van begin 20 vol verhalen en genietend van het leven.
De goeie oude tijd waarin wij nog niet in een AHOED* buiten
de stad werkten.
In het centrum bevonden
de huisartsenpraktijken zich in statige herenhuizen op een rij naast de
apotheek. De praktijken zijn
langzamerhand uit de stad verdwenen. De huisartsen van toen zijn met pensioen of
zijn samen met de assistentes verhuisd naar een gezondheidscentrum buiten de
stad. Vanaf dat moment waren onze wekelijkse lunchen voorbij. Het is te ver om
in de pauze heen en weer te sjezen. Voortaan
zien we elkaar niet meer live maar spreken elkaar via de telefoon om praktijk gegevens
uit te wisselen.
De gezellige broodjeszaak is verdwenen en veranderd in een
kledingwinkel. De geur van vers gebakken
koekjes kan ons niet meer naar binnen lokken. Wanneer ik de kledingwinkel van nu binnen stap denk ik
regelmatig terug aan die ene zonnige dag tig jaar geleden. We zitten met zijn
allen buiten op het terras en volgen met argus ogen een serveerster die de
kneepjes van het vak nog niet kent. Ze
loopt met grote ongelukkige passen en stoot regelmatig ergens tegen aan. De
kopjes schuiven wiebelig op het dienblad heen en weer.
 |
| Na kleding opslag Polak, De Brooderie, Passenheim nu Dorris & Co |
Voor ons zitten twee dames uit het park geanimeerd te
kletsen. Ze zijn deftig gekleed in een zwart broekpak, de zwart geverfde haren zijn
in een strakke boblijn geknipt. In haar hand een sigaret die met enige
regelmaat naar haar rood gestifte lippen wordt gebracht. De deftige dames zijn samen aan het lunchen om te zien en
gezien te worden. De serveerster bukt om de heerlijk uitziende broodjes bij de
dames op het tafeltje te zetten. De kopjes gaan schuiven waardoor het melkcupje langzaam van het
dienblad af glijd en op de grond valt. Op dat moment doet de serveerster een flinke stap naar voren precies op het melkcupje. Flats, het melkcupje knalt uit elkaar
en de melk vliegt alle kanten op. Eén van de twee keurig uitziende dames zit
van top tot teen onder de koffiemelk. Verschrikt springt ze op. Alle ogen zijn
op haar gericht. Gezien worden ze nu in elk geval wel. Wij doen ons best om ons
lachen in te houden. De dames blijven mopperen en verwilderd poetsen met de
servetjes. Af en toe kom ik de dame van toen
wel eens tegen in de stad. Stiekem moet
ik nog steeds lachen en zie de melk in gedachten nog uit haar haren druppen.
Nooit
geweten dat er zoveel melk uit zo’n klein cupje kan komen.
Later M@rina!
*AHOED = Apotheek en Huisartsen Onder Eén Dak
Geen opmerkingen:
Een reactie posten