Wie mooi wil zijn moet pijn lijden.

Bruin met een bloemetje, blauw met studs, cognac kleurig, zwart met een hakje allemaal leuke laarsjes die sinds de zomer onaangeroerd onder in mijn kast liggen. Het zijn zit schoenen en zo nu en dan schoenen geworden. Tegenwoordig draag ik een “gehandicaptenschoentje”. Ja lach maar. Niet dat het een dramatische orthopedische met de hand speciaal voor mij gemaakte laars is. Nee, het is een degelijke platte grijze korte laars waar een steunzool in past. Het hoge woord is er uit. De ellende begon afgelopen zomer. Dag in dag uit liep ik op mijn birkenstock slippers. Ze zitten heerlijk, zijn in allerlei kleuren te koop en zijn best hip. In de apotheek loop ik daar nu eenmaal super op. 
Ik had een klein likdoorntje en een gevoelige drukplek waar ik de pedicure voor ging raadplegen. Naar de pedicure gaan vind ik net zoiets als met je billen bloot gaan. Ik ben niet zo van dat gefröbel aan mijn blote voeten en tenen. Eerst bekeek ze mijn voet van top tot teen. Gaf een voetmassage, raspte het eelt weg en gaf een tip over teen nagels knippen. Terloops vroeg ze mij of ik geen pijnlijke drukplek had want ze ziet een door gezakte voet. Met dat ze op de plek drukt zit ik tegen het plafond. Tja op de birkenstocks valt het reuze mee.

Loop ik een dag op laarsjes dan voelt die plek niet zo fijn. De pijn wordt niet veroorzaakt door de likdoorn verteld de pedicure mij maar doordat de voet is door gezakt. Een bezoek aan de podoloog voor een op maat gemaakte steunzool is echt noodzakelijk.
Ruim een week later sta ik met mijn keurige verzorgde voetjes op de glasplaat bij de podoloog. De afdruk laat zien wat er mis is met mijn voet. Twee weken later zijn mijn op maat gemaakte zolen klaar. Met een opbouwschema van een paar uur per dag en een controle afspraak over 3 maand ga ik huiswaarts. Klinkt leuk. Ik kan jullie vertellen er is niks leuks aan. Sinds die tijd loop ik op dat degelijke laarsje waar de steunzool in past. Het loopt en het zit voor geen meter. Talloze keren ben ik terug geweest. Stukje zool eraf, stukje zool erop. Pijnlijke voeten, ik sta ik er mee op en ga er mee naar bed. In de apotheek is mijn degelijke grijze laarsje gebombardeerd tot “het gehandicapte schoentje”. Ze verheugen zich al op Sinterklaas. Mijn frustratie wordt met de dag groter, de drukplek is over maar op tientallen andere plaatsen heb ik nu pijnlijke plekken. 
Vandaag ben ik er klaar mee en trek mijn leuke cognac kleurige laarsje zonder steunzool aan. Pijn heb ik toch. Wie mooi wil zijn moet pijn lijden. Wie weet krijg ik na deze blog de gouden tip. Het kan toch niet zo zijn dat ik de enige ben waar van de voeten hysterische reageren bij elke mm verandering van steunzool. Er over bloggen lucht in ieder geval een beetje op. 

Later M@rina!