Dan ben je aan het discrimineren.......

Afgelopen week valt er een envelop op de deurmat. Ik vouw het kaartje open en zie staan; Veel sterkte……. ik schrik en tegelijker tijd moet ik ook wel een beetje lachen. “Veel sterkte met het verlies van jullie konijn Bounty”. Namens de dierenartsen en assistentes. Het weekend waarin Monster*  de benen had genomen was Bounty het konijn ziek geworden. Tijdens de vrijdagavondborrel zat ze stilletjes onder de stoel.  Ze hupte niet van de één naar de ander en zat niet als eerste op de bank. Haar voerbakje bleef onaangeroerd en haar oortjes hingen er slapjes bij. Zaterdag werd het niet veel beter. Stilletjes staart ze voor haar uit. Ze doet geen poging om er vandoor te gaan wanneer ik theelepeltjes water voer. Om de beurt gaan huisgenoten bij haar op ziekenbezoek. Wij maken ons allemaal zorgen. Tot na middernacht blijf ik water en ananassap geven in de hoop dat ze weer gaat eten.

Vrijdag 20 december

Ik bied haar alles aan wat ze lekker vindt maar Bounty komt niet in beweging. Zondag vindt oudste dat we de Spoed Eisende Hulp voor Konijnen moeten raadplegen. Het is waar,  ik ga bellen. Oudste gaat mee, Bounty zit onderweg stil bij hem op schoot. In de praktijk gaat haar oortje alert omhoog. De dierenarts ziet een haak aan de kies waardoor kauwen  misschien wel zeer doet. Een plasje en een keuteltje geeft hoop, de darm ligt nog niet stil. Het bruine plasje kan duiden op een blaas ontsteking. De kiezen kunnen worden  bijgeschaafd en met een echo kan gekeken worden of ze blaasontsteking heeft. Eerst twee injecties,  een pijnstiller en Metoclopramide om de darm te prikkelen. Dat is een antibraakmiddel dat valt onder
Cat 2.* Daar word je zo suf van als een konijn en ons konijn is al zo suf. Ik vind het maar niks. De dierenarts stelt me gerust, het wordt veelvuldig gebruikt en dieren worden er niet suffig van. We moeten gaan dwangvoeren, dat betekend elke 3 uur een spuitje Brinta. Rond half 8 eet ze vast weer zelf. Vol goede moed gaan we naar huis. Maandagmorgen kan ik bellen om een afspraak te maken voor de kiezen en de echo. Stilletjes zit ze in de keuken. In de loop van de middag wordt ze suffer en suffer en uiteindelijk zakt ze door haar pootjes. Zo verdrietig om te zien.

In een handdoek ligt ze als een baby op de armen van oudste. Bounty ons konijn wat zo graag een hondje had willen zijn gaat dit niet redden. We weten niet wat we moeten doen.  We leggen haar voorzichtig terug en niet veel later zien we geen beweging meer in het lijfje. Dit is wel heel erg in één weekend geen Monster en geen Bounty meer.We begraven haar op haar lievelingsplekje in de tuin naast de buxus en de druif.  Met z'n vieren nemen we afscheid van Bounty met de keukenrol binnen hand bereik. Deze verdrietige toestand moet ik maar niet wereldkundig maken zeg ik in het algemeen. Als je niet over Bounty een blog schrijft ben je aan het discrimineren sist oudste me toe.

Dat is het laatste wat ik wil, dus bij deze, Dag lieve Bounty, voor jou deze blog!
Later M@rina!

*Monster was onze Hamster zie blog; Je hebt hem geplet mama!

*Metoclopramide, Cat 2, zie www.rijveiligmetmedicijnen.nl interessante site!