Plofkraak achter het huis.....

Al jaren staat hij op zolder. In een hoekje goed op slot. Een klein stevig loodzwaar kluisje. Vol met paperassen, belangrijke en minder belangrijke. De code is nogal ingewikkeld; zoveel keer naar rechts, zoveel keer naar links en hop weer terug en nog een keer helemaal rond. Ehh zoiets, ik ben niet goed in het onthouden van code’s. Jaren ging de knop soepeltjes van a naar b. Ineens was daar een ieniemienie geluidje tijdens het draaien, vanaf die tijd kreeg manlief  geen toegang meer tot het kleine stevige loodzware kluisje. Hij stond ons niet in de weg en de meeste paperassen zijn digitaal opgeslagen of op te vragen. Behalve mijn apothekersassistente diploma en het bewijs dat ik de eed heb afgelegd…………………………..

Wat moet ik ineens na 30 jaar met mijn diploma? Op facebook kwam een berichtje voorbij; “Welke

apotheker of apothekersassistente komt ons schoolteam versterken”. Nieuwsgierig ga ik samen met collega een PB sturen. Wat is precies de bedoeling, welke dagen en hoeveel uur? Collega haakt af. Wat als een grap begint eindigt in een serieuze chatsessie. Of ze mij mogen bellen. Na een leuk telefoongesprek met de teamleider spring ik nog dezelfde dag in de auto en rij ik richting de campus. Dat is even wat anders dan het kleine schooltje waar ik vroeger op zat.Wanneer ik het bereidingslokaal binnen loop snuif ik de heerlijke geur van een echte apotheek op. Nog geen uur later loop ik met een potlood langs de leerlingen om te autoriseren en de wegingen te controleren. De waterbaden, de mortieren, stampers, de stoffen en de bijbehorende geuren prikkelen de kennis van bereiden. Alle vakjes in mijn hoofd worden geopend, heerlijk “bereiden” of zoals wij het in vakjargon noemen; “makers”. Door de strenge wetgeving wordt er in de meeste apotheken al jaren niet meer bereid. Na een bijzondere middag komt de vraag van collega assistenten: Hoe vond je het, lijkt het je wat, doe je het…het is tijdelijk…proberen. Ik ga ervoor. Of ik een kopie van mijn diploma naar Personeelsbeheer wil mailen. Laat die nou net in de kluis liggen.

Manlief ontkomt er niet aan, de kluis moet open. Hij begint met gaatjes te boren rond de draaiknop. Helaas geen beweging. Het loodzware ding tilt hij in zijn uppie twee trappen naar beneden. Ik ren vooruit om deuren te open en obstakels aan de kant te schuiven.

Met de koevoet en slijptol gaat hij verder. De stukken cement en metaal vliegen ons om de oren maar de kluis blijft gesloten. Rond 22. 00 uur moeten we stoppen en sjouwen het loodzware ding de garage in. Samen met oudste gaat manlief de volgende dag verder met wrikken en boren. Langzaam komt er beweging in de deur. Onder het gruis komt een stapel papieren en talloze reserve sleutels tevoorschijn. Tussen de doopkaarten, verkeersdiploma’s,  cito toetsen uit de jaren ’70 ligt mijn Apothekersassistente diploma met de belangrijke stempel van de Inspecteur de geneesmiddelen.

Ik kan legaal aan de slag. Een nieuwe uitdaging, wordt vervolgd…………….

Later M@rina!