Rechtdoorgaand verkeer heeft voorgang...............

3 jaar is ons dochtertje wanneer wij  haar eerste fietsje gaan  kopen. De zijwieltjes die we nog hebben van onze zoon nemen wij mee zodat de fiets meteen rijklaar gemaakt kan worden. Ons meisje is 3 jaar en weet heel goed wat ze wil en dat zijn geen zijwieltjes aan haar fiets. Maar je kan nog  helemaal niet fietsen. Dat leer ik heus wel zonder zijwieltjes zegt ze met haar armpjes stijf over elkaar met twee wiebelende staartjes bovenop haar hoofd. Wij laten het maar zo na een valpartij denkt ze er vast anders over. Dit dametje is 1 zaterdag nodig om met vallen en opstaan te leren fietsen. Aan het eind van de middag roept ze; "zie je wel ik hoef niet met wieltjes”. 

In groep 6 krijgt ze op haar verjaardag een echte opoe fiets. De wereld wordt  groter voor haar. Ze gaat alleen op de fiets naar school, naar ballet of uit school met vriendinnetjes mee. Moeders is niet meer nodig, rond een uur of vijf fietst ze alleen naar huis. 

Zo’n 5 jaar geleden op een vrijdagmiddag rond de klok van vijf hoor ik geen vrolijk stemmetje dat roept: ik ben thuis, maar er wordt een aantal keer venijnig op de deurbel gedrukt. Wanneer ik open doe, staan er twee opgewonden standjes. Een huilende en boze 11 jarige dochter die diep beledigd is en een mopperende dame op leeftijd. Ze zijn in botsing gekomen. De dame op leeftijd, op zich wel aardig, maar behoorlijk opgewonden over de torenhoge schade aan haar elektrische Sparta fiets waar ze geen dag zonder kan vanwege haar reuma is kapot door mijn dochter. Hoe gaan wij dit op lossen zegt ze. Doordat ze door elkaar heen tetteren kan ik er geen touw aan vast knopen. Ik vraag ze binnen te komen en zet een kopje koffie. De gemoederen bedaren iets maar de dames zijn het niet met elkaar eens. Bovendien wil de dame zo snel mogelijk naar huis want haar man kan niet te lang alleen zijn. Maar hoe?  Ik stel haar gerust dat ik haar naar huis breng zo gauw duidelijk is wat er precies is gebeurt. Ik pak pen en papier en geef het aan de dames. Er wordt getekend door een snikkende dochter en een mopperende dame. Ik krijg de indruk dat dochterlief inderdaad de schuldige is. Mevr. fietste vanuit de stad rechtdoor. Dochterlief fietst haar tegemoet en sloeg linksaf. Ze keek keurig over haar schouder, stak haar linkerhand uit maar zag de dame op de Sparta, met flinke snelheid en een blik op oneindig, niet aankomen. Een botsing was het gevolg. Beide dames rolden met hun fietsen over de grond.  Weet je wat deze fiets kost en wat dit wel niet gaat kosten zegt de dame voor de zoveelste keer.

Nu komt de frustratie en woede van ons anders zo lief en beleefd meisje eruit. U begon meteen tegen mij te foeteren of ik niet kon uitkijken. Snikkend roept ze;  ik deed het toch niet expres en u heeft geen één keer aan mij gevraagd of ik mij pijn heb gedaan. En alles doet mij zeer. De dame tettert;  maar ik schrok toch ook en dit gaat wel een paar honderd euro kosten. Met geen enkel gevoel of begrip voor de snikkende 11 jarige tettert ze door. Ik heb meelij met ons meisje. Ik stel voor dat ik de verzekering bel en dat Mevr. zo snel mogelijk contact opneemt met haar fietsenmaker. Dan breng ik u nu gauw naar huis naar u man. Wij laten een boos en verdrietig meisje achter.

Wanneer een paar weken later  bekend is wat de reparatie gaat kosten wil Mevr. het geld rechtstreeks van ons hebben en niet via de verzekering. Die mensen zijn niet te vertrouwen en het duurt een eeuwigheid.  De paar honderd euro blijkt uiteindelijk 75 euro te zijn. Ik stap gelijk in de auto en vraag nog even  aan jongste of ze mee wil met een doosje Merci, voor de schrik en het ongemak dat Mevr. gehad heeft. Zoals ze als 3 jarige standvastig nee zei tegen zijwieltjes, blijft ze bij haar standpunt het is niet eerlijk dat ze niet vroeg hoe het met mij ging.

Later M@rina!