Eindelijk gezinsuitbreiding....

Ruim 22 jaar geleden zijn we verhuisd van de flat naar de binnenstad. Eindelijk een tuin met ruimte voor een voederpaal en een muur om een nestkastje aan op te hangen. Op regenachtige middagen worden er meters pinda’s geregen om de vogeltjes te lokken. Tijdens de vogeltellingen tellen wij trots pimpelmees, koolmeesjes, een  roodborstje, musjes en een vrolijk zingende Merel.  Mevr Kraai en spreeuw tellen wij wel mee maar zijn niet onze favorieten. De spreeuwen laten de besjes in no time verdwijnen en de kraaien maken van de pindaketting een ravage. Door de jaren heen hangen wij op 3 plaatsen nestkastjes maar met de gezinsuitbreiding wil het maar niet lukken. In januari zien wij de meesjes op huizenjacht  gaan en hopen wij  dat er een bordje verhuurd  op komt te staan. Maar helaas keer op keer gaat het feest niet door. Wat is er  mis met onze nestkastjes.

Stekelige apenboom en het nestkastje

Hangen ze te veel in de zon, te veel kabaal of zeggen wij  gekscherend hebben ze geen leuk behangetje . Afgelopen winter borstel ik de huisjes maar eens goed uit wie weet helpt het. Het voorjaar heeft lang op zich laten wachten maar ineens zie ik een pimpelmees druk kwetteren op de top van de stekelige apenboom. Wanneer ik haar volg zie ik pimpelmees haar echtgenoot kwetterend op de uitkijk staan op de Leilinden van de buren.
Na 22 jaar krijgen wij gezinsuitbreiding.  Aan de drukke straatkant zijn de pimpelmeesjes druk met het verzamelen van nestmateriaal om te kunnen nestelen. We zien ze af en aan vliegen met wormpjes. Wat een gedrevenheid ik verheug op de dag dat ze gaan uitvliegen en we de vliegles kunnen volgen. Afgelopen week zie ik tweets met foto’s van donzige vogeltjes.

Kloek met 6 kuikens bij opa en oma

Ik krijg een geboorte aankondiging van de 6 kuikentjes bij mijn ouders. Het zal niet lang meer duren. Maar tijdens het snoeien van de buxus onder het nestkastje vind ik het erg stil. Het geeft een onrustig gevoel en ik haal de keukentrap er maar eens bij. Heel voorzichtig doe ik het deksel omhoog. Ik zie een eitje en twee piepkleine pimpelmeesjes met hun bekje wagenwijd open. Ze zijn dood. Ik spring van de trap om het slechte nieuws te brengen. Ooh zegt jongste toen ik naar school fietste zag ik een dood gekleurd vogeltje aan de overkant liggen. Dat vertel je nu pas.  Als ik alles moet melden wat ik onderweg dood aan de kant van de weg zie liggen als ik naar school fiets zegt jongste.  Alsof ze een hele veestapel tegenkomt op haar route van 950 meter. Wat had je dan willen doen vragen ze  mij. Wormpjes geven. Ze hebben gekwetterd van de honger en de kou dat is toch vreselijk. Je weet dat vogels wormen eerst zelf inslikken voor een goede spijsvertering voordat ze het aan hun jongen  geven zegt oudste. Jakkes daar had ik niet aan gedacht.  Ik zal het hokje maar leeghalen. Maar nu nog even niet. Ik moet  het even verwerken dat er  een familiedrama heeft plaatsgevonden in ons vogelhuisje. Later M@rina!