Dan heb ik geen tijd te verliezen...............

Het is nog maar 5 weken geleden dat wij na een heerlijke vakantie terug reden naar huis. Het lijkt wel een eeuwigheid. De laatste blaadjes vallen van de bomen en de winter komt langzaam dichterbij. In het donker fiets ik naar het zwembad om een half uurtje baantjes te trekken. Ik ga niet omdat zwemmen een hobby is van mij, ik ga omdat ik tot mijn tachtigste soepele botten wil houden. Tijdens het zwemmen maak ik mijn hoofd leeg en plan ik mijn “agenda” weer vol.

Het is druk in het zwembad. 25 % vrouw en 75% man. De dames lopen/zwemmen al kletsend hun baantjes. De mannen daarentegen zwemmen al discussiërend met een krachtige school slag. Al slalommend probeer ik mijn ding te doen. Af en toe incasseer ik een flinke trap in mijn buik of borst.

File zwemmen, daar heb ik geen tijd voor..…..

Ik moet denken aan de vader van mijn vriendin; Hij sprak een dame op hoge leeftijd, 80 jaar om precies te zijn. Ze reed voor de laatste keer met haar caravan achter de auto naar Oostenrijk. Ze ergerde zich aan de files en de treuzelende mensen om haar heen. “Files daar heb ik geen tijd voor”

zei ze. Ik ben al 80, zoveel tijd heb ik niet meer. Hij dacht aan mij. Lachend zeg hij; Als jij 80 bent zou jij dat ook kunnen zeggen.

50 + 1 ben ik, eigenlijk piep, misschien op de helft, misschien al ver over de helft. In de spiegel zie ik rimpels van 50 + 1, volgens jongste heb ik plooitjes door het bugel spelen. Ik krijg opvliegers passend bij mijn leeftijd en zie pigmentvlekken op mijn handen zoals mijn oma ze had. Een week Granny Smith appels eten brengt mij niet terug op mijn oude gewicht. Je bent zo oud als je je voelt.
Ik voel mij 30.

Op de terug weg van vakantie zegt manlief; “de komende 20 jaar zijn de beste van je leven. Tenminste als er niks geks gebeurt. Tot je 70^ste  ben je mobiel, heb je genoeg energie en tijd om te doen wat je wilt. 20 jaar geleden werd jongste geboren, ze is al lang uitgevlogen en gestart met haar eigen mooie leven. Zouden de komende 20 jaar net zo voorbij vliegen als de afgelopen 20 jaar.

Dan heb ik geen tijd te verliezen om; te zingen, te dansen, te genieten, mooie reizen te maken,  mijn muziekdiploma te halen, boeken te lezen, theater te gaan, te wandelen, te zorgen, tijd te delen met de mensen die mij lief zijn, te luisteren naar mooie verhalen en, en ……….

Voor geneuzel en getreuzel, nee, daar heb ik geen tijd voor.

Ik heb geen tijd te verliezen om het leven lief te hebben.

Als ik 80 ben, ik weet het zeker, hij krijgt gelijk! 

Later M@rina!

Achterover de buxus in....

Gisteren zaten wij gezellig in het herfstzonnetje een kopje koffie te drinken met de fam. De één werkt de ander studeert. Het harde leven van een werkende burger of bij klussende student geeft altijd leuke gespreksstof. Zo krijgen we het over “voor goede doelen langs de deuren leuren”. Na een maand ging het geweten spreken; zegt aanhang en was het tijd voor iets nieuws. 

In de meivakantie was het hier weer raak. Ik zou net op stap gaan met logerend nichtje wanneer de deurbel gaat. Via de spiegel zie ik een niet onaardig uitziende student in het bekende jasje, keycord met legitimatie en een map met gelikte foldertjes om mij te verleiden voor een goed doel. Nu steun ik graag verenigingen door het kopen van chocoladeletters, speculaaskoeken of mentosjes. Maar ik steun niet het goede doel van de leuk uitziende student die meer opstrijkt dan het goede doel wat hij op noemt. 

Puber nichtje gaat op de trap zitten wachten, ze wil niet in beeld, maar ze is wel nieuwsgierig naar het verkoop gesprek. Wanneer ik de deur open zie ik een stralende glimlach die mij de bekende vraag stelt. Kort maar krachtig antwoord ik dat ik geen interesse heb. Hij maakt een weidse beweging met zijn arm beweging en stelt mij gerust met de woorden; ”geeft helemaal niks, nu ik hier toch ben, hoe werkt zo’n boekenkastje eigenlijk”. De bekende truc. Geef mij complimentjes over “MiniBIEBbers” en ik ben overstag. Nu is het ook niet nodig om onaardig te gaan doen tegen zo’n leuk ventje. Terughoudend vertel ik kort; je mag lenen en je mag ruilen. Enthousiast begint hij te vertellen over zijn geplande jongeren reis naar Nepal.

Achterover de buxus in....

Of hij wel een spannend dik boek mee mag op zijn reis. Hij vergeet zijn goede doel en bekijkt met zorg alle boeken. Met een dikke pil onder zijn arm neemt hij afscheid. Terwijl hij achteruit loopt wens ik hem een fijne vakantie. Net wanneer ik de voordeur wil sluiten wil hij zich omdraaien maar doet zijn laatste stap tegen de rand van de bloembak en tuimelt achterover de buxus haag in. Het boek en de paperassen vliegen door de lucht en zijn lange benen raken verstrikt in de buxus. Al lachend met een knalrood hoofd krabbelt hij omhoog en probeert te verklaren waarom hij ineens in de bosjes lag. Verschrikt verzamel ik zijn spullen en zeg dat niemand het gezien heeft en dat het iedereen kan overkomen. Hij pakt zijn spullen en vertrekt opnieuw. Nog één keer kijkt hij achterom en zwaait vrolijk. Wat gebeurde er vraagt nichtje. Lachend rolt ze van de trap wanneer ik het haar vertel. Ze weet het zeker ze blijft gewoon vakken vullen bij de supermarkt. Lachend vertelde ik gisteren het verhaal tijdens de koffie. Of ik het ook normaal zonder te lachen vertellen kon.

Ik geloof dat je erbij geweest moet zijn.

Later M@rina!

Marktplaats Bitch..........

De busss is weer spik en span en staat rustig te wachten op een volgend uitje. Het was een relaxte vakantie waarin ik een flinke stapel boeken heb gelezen. Een van de boeken was de roman; Het marktplaats meisje. Ik ben gek op marktplaats. Speuren naar een voorstelling voor een prikkie of spullen waar je zelf op uitgekeken bent proberen te slijten voor een leuk bedragje. Tijdens de verbouwing vorig jaar zette ik het blank houten dressoir op marktplaats.

Het loopt niet storm. Ik wil er van af en bij €50,- hap ik toe. Het kastje gaat naar een aardige dame uit Almelo. Haar vader is toevallig de volgende dag in de buurt of hij door mag rijden om het kastje meteen op te halen. Een beetje lastig want het is mijn werkdag, we spreken om half twee in mijn pauze af. Moet lukken.

Ondertussen staat het kastje de bouwmannen behoorlijk in de weg en gebruiken ze het als werkbank. Met veel plezier brengen ze het kastje voor “Het Marktplaats meisje” zoals de mannen mij noemen naar beneden en zetten het klaar voor de verkoop in de gang.

Look a like!

Wanneer ik de volgende dag om kwart over één de straat binnen rij, zie ik nog net hoe het dressoir een witte bus in geschoven wordt en de deuren sluiten. Wij hadden toch om half twee afgesproken? Ik parkeer de auto en loop naar de twee mannen toe. Ah, daar bent u zegt de oudste van de twee.  Dat klopt; U bent de vader van Jenny uit Almelo, ik had met u dochter om half twee afgesproken. Heeft iemand u binnen gelaten? “Nee hoor, de voordeur stond open en we zagen de kast staan, inladen maar”. U kunt toch op mij wachten, ik vind dit echt heel gek. “€25 euro hé”; zegt meneer. Perplext pak ik het geld aan en loop naar binnen om mijn woede af te reageren op de bouwmannen die boven het openstaande raam hangen om niets van deze discussie te missen. Woedend begin ik mijn verhaal wanneer ik mij ineens realiseer dat ik €50,- had afgesproken en geen €25,- Ik sprint naar mijn laptop op  zoek naar de gezellige mail wisseling waar haar naam onder staat.  Ik google en kom bij een winkel in tweedehands gepimpte meubels met haar naam en een 06 nummer. Snel toets ik het nummer in, voordat haar vader mij voor is en haar lachend verteld dat hij een koopje heeft gescoord. Vrijwel direct hoor ik; met Jenny aan de andere kant. Het oneerlijkheidsgevoel zorgt ervoor dat ik gelijk van wal steek, je vader is onder weg met het dressoir, i am not amused dat hij zichzelf heeft binnen gelaten en nog minder blij dat hij mij overrompelde met €25 euro. Heb je pen en papier bij de hand dan geef ik je mijn bankrekening nummer zodat je het resterende bedrag per direct kan overmaken.

“Het marktplaatsmeisje”, denk dat in mijn geval “Marktplaats Bitch” meer op zijn plaats is. De €25,-  stond wel erg snel mijn rekening.

Later M@rina!

Alle schotels op Mekka gericht.......

Wij hebben vorige week de camperplaats verlaten om verder richting de Elzas te rijden. Op zoek naar een camping ~voor het camping life gevoel~ vlakbij de kleurrijke dorpjes met kronkelende weggetjes tussen de wijnranken door. Voor het middaguur wandelen manlief en ik met een plattegrond over de camping in Riquewihr. Plaats nummer 73 is een ruime plaats op een splitsing. We zitten eerste rang als de nieuwkomers zich installeren. Het contrast is hier groot; links van ons zit een jong Spaans stelletje met hond onder een luifel te schuilen voor de regen met een slaapplaats in de achterbak van hun Volkswagen Touran.

Rechts van ons rijdt een man op leeftijd een autootje de garage van zijn Concorde uit. Wanneer wij de bussss op de plaats manoeuvreren worden wij aller hartelijkst verwelkomd door de van oorsprong Eindhovense overbuurvrouw. Even Nederlands praten; ik ben al 40 jaar getrouwd met een Duitser. U gaat mij toch niet vertellen dat u ook nog een huis hebt zegt ze schaterlachend. Ondertussen rijdt de Franse camper club met veel bombarie de camping op, in no time hebben de onberispelijk schone campertjes hun blinkende schotel op Mekka gericht. De nieuwkomers wandelen eerst de camping over en bekijken de bomen uitvoerig. Niet zozeer of de boom schaduw bied maar of de schotel tussen de bomen door de satelliet kan contacten. Aan het eind van de middag worden we op een twee uur durende “zet de camper op zijn plek” show getrakteerd. Moeder de vrouw navigeert als een heuse verkeersbrigadier manlief tussen de bomen door. Haar grote voorkomen in haar enorme blokjes bloes zorgt er voor dat ze niet aan de aandacht ontsnapt van campinggenoten. Aan de gebaren van manlief  te zien is er geen ontvangst via de satelliet.

De oprij blokken worden weer achter de wielen vandaan gehaald en de camper wordt gedraaid. De Francaise staat tussen de bomen te springen om contact met de chauffeur te behouden. Haar voorkomen danst vrolijk van schouder tot navel mee. Verkeerde BH zou jongste gezegd hebben, ik denk geen BH. Nadat de schotel de nodige rondjes heeft gedraaid en er geen satelliet wordt gevonden begint het circus opnieuw. De vrouw des huizes doet 5 stappen naar links en 5 stappen naar rechts alsof ze bezig is met de ontknoping “van wie is de mol”. Manlief  krabt zich eens achter de oren voordat hij nogmaals achter het stuur springt. Twee uur later heistert blokjes bloes zich de camper in en ploft voor de tv. Wij schrikken op van een Engelse nieuwkomer; “Excuus me”; Hoe is de satelliet verbinding hier? Geen idee, we hebben het niet geprobeerd. Het plekje hier schuin achter is erg mooi en geen bomen. Hij gokt het erop. We horen de satelliet draaien en draaien, no connection.

Wat denk je zegt “mijn” manlief, hij springt in de bus en haalt onze schotel uit zijn zomerslaap, hij zoemt van links naar recht en Yes connection.

So sorry neighbour, no connection, it is not a tree, it is our BUSSS

Later M@rina! 

Wij zijn busssssers.....

We zijn aan het camperen met onze bus van ruim twintig jaar oud. Een mega bus zodat ik met inpakken niet hoeft te wikken en te wegen. Hoogstwaarschijnlijk gaan er te veel broeken en te veel schoenen mee. Camperaars zijn een apart slag volk. Ze groeten elkaar nauwelijks, zijn erg op de centen en kunnen op het camper forum overal over zeuren. Een camperaar slaapt niet uit maar gaat vroeg uit de veren om de watertap te vullen en de poepdoos te legen. Zo kunnen ze fris en fruitig de reis vervolgen. Het liefst komen ze voor het middaguur aan op de volgende locatie. Reserveren is doorgaans niet mogelijk, wie het eerst komt wie het eerst maalt. Voor 15.00 uur heb je een ruime keuze, na 15.00 uur kun je genieten hoe de rest martelt om zijn huis op 4 wielen ergens tussen probeert te drukken. Trouwens 9 van de 10 keren gebeuren er

ongelukken doordat “camperaarster” net niet tevreden is,  zodat manlief met de zweetdruppels op zijn voorhoofd nog één keer probeert beter in te parkeren. En dan gaat het mis. Zo zien wij een camping beheerder een mega tak uit het zonnescherm van nieuwe buur zagen. ’s Morgens rond 08.00 uur ronken de eerste motoren. Wij hebben vakantie en slapen uit. Onder het genot van een heerlijk kopje Senseo schuif ik rond half elf de gordijntjes opzij. De eerste nieuwe buren zijn al gearriveerd. Her en der zie ik niet eerder geziene crocs op de deurmatjes voor de camper. Het was een goed voornemen van ons, langer de vloer zandvrij. Precies 7 dagen houden wij het vol, zonder dat wij er erg in hebben staan we op dag 8 alle twee met onze LOWA’svol zand midden in de bus. Op de superhandige camper app staan regelmatig negatieve reviews over; lawaai, te duur, smerige wc, te dichtbij het vliegveld enzovoort. Onze overburen zijn in 14 dagen al 11 keer verkast, steeds dacht ze morgen vinden wij een leukere plek. Boven de €7,50 gaat ze mopperen over “te duur”. Een dag parkeren in de Zwolse binnen stad lukt mij niet voor €7,50. Er arriveert een Concorde. (Een Concorde is het neusje van de zalm, een camper van minstens 10 meter lang met soms een inpandige garage waar een autootje uit rolt en een overdaad aan luxe). Daar heb je het al zegt overbuurvrouw; “ Wij kwamen twee keer terecht in een Concorde meeting”. Jullie hebben ook wel een grote camper gaat ze verder, maar jullie zijn anders.Concorde eigenaars zijn allemaal van die directeuren in een rode broek. Met stramme botten kruipen ze achter het stuur vandaan en ze brallen een eind weg, opscheppers. Wij zijn ook geen echte camperaars buurvrouw. Wij vergeten de gordijntjes  dicht te doen, hebben na 8 dagen een zandvloer, slapen heerlijk uit en zoeken na 15.00 uur een plekje envinden een “te duur” plekje op een camping voor het heerlijke vakantie gevoel.

Wij zijn BUSSSSSERS die zijn net ff anders.

Later M@rina!

Zeker weten dat ik moeder nummer 2 ben......

Warm gekleed vertrokken wij uit een winderig en regenachtig Amsterdam. Wanneer wij in Wenen het vliegtuig verlaten komt de warmte ons tegemoet. Jas 1 gaat in de rugtas en jas 2 om mijn middel. De dunne spijkerbroek plakt aan mijn benen.

Met de trein en metro reizen we verder. Het laatste stukje naar de Airbnb wandelen wij door een warme stille stad. Een grote houten deur geeft toegang tot een binnen plaats met grote boom, twee glazen liften en 2 enorme deuren. Wie, wat, waar. Op zoek naar top 13 gaan wij van verdieping naar verdieping met de lift en trap. Gelukkig, al snel komt de Airbnb dame ons bevrijden uit het doolhof. Ze verteld ons dat de winkels op zondag zijn gesloten en de restaurants vroeg sluiten, het is een absolute rustdag. Geen paniek. Stralend laat ze de inhoud van de koelkast zien, waar alles in staat om de eerste dag goed te beginnen. Hoe lief, daar wordt je toch zo blij van. Nadat we afscheid hebben genomen gaan wij op zoek naar een eettentje. De pizzeria die wij in gedachten hebben draait net de deur op slot.

Jongste herinnert zich een zijstraat met een restaurantje. We lopen terug en zien een leuke Vietnamese hipstertent met een bomvol terras, 1 gereserveerde tafel en een bartafeltje met een klein blond meisje. Papa en mama zitten aan het lage tafeltje ernaast. Papa gebaart dat de kleine meid weer bij hun aan tafel moet komen zitten. 

Mama vindt dat haar meisje alle ruimte en tijd moet krijgen om met haar handjes de noodles naar binnen te kunnen werken. Ik zie het al, het is een prinsesje. Serveerster met peenhaar, enorme neusring en op haar been een pistool getatoeëerd kijkt verbaasd naar de kleine prinses alleen aan de bartafel. Ze schiet achter de bar vandaan en pakt mij bij de arm; "deze tafel is ook vrij" en schuift alvast een stoel naar voren. Mama prinsesje zegt; "dat prinsesje het interessant vindt om alleen aan tafel te zitten en dat ze nog ongeveer 5 minuten nodig heeft". Of het oké is dat ze haar bordje bij ons aan tafel leeg eet. Die is gek, ik ga niet met een noodle smerende prinses aan tafel zitten. Heel langzaam schuif ik de derde stoel terug en hang mijn spijkerjack alvast over de rugleuning. Mama prinses kijkt mij smekend aan. De rij wachtenden wordt langer. Serveerster met  peenhaar is het prinsessen gedoe meer dan zat. Met zachte hand verhuist ze alles naar de tafel ernaast. Ze sprint naar de keuken voor een sopdoek en onder luid gefoeter “OMG” ontdoet ze de tafel van de kleffe zooi. Prinses wiebelt, zeurt en irriteert verder aan het tafeltje naast ons. Jongste grinnikt; Facebook zegt; “Wat voor moeder ben jij als jou kind valt?”, “ Och liefje toch, heb je je pijn gedaan“ of  “eigen schuld had je maar niet moeten rennen”. In onze ooghoeken zien wij prinses de warme bouillon van papa omstoten. Er wordt gegild en om een natte theedoek geroepen.
Zeker weten dat ik moeder nummer 2 ben zeg ik tegen jongste, had ze maar niet moeten wiebelen, “onze prinses”.

Later M@rina!

Terug naar het gewone leven op gympen....

Ruim een week geleden slenterde ik met jongste door Wenen. Een prachtige muziek stad waar je toch zeker een concert moet hebben bij gewoond.

Ik google naar tickets maar de muzikanten zijn net zoals iedereen op vakantie. Wanneer wij door de stad fietsen spotten wij de in Mozart kostuum gestoken ticket sellers. Een flyer laat ons mooie zalen en een ingewikkeld speelschema zien. De mannen zijn vriendelijk en niet opdringerig. Houden jullie van Opera en ballet? Dan is deze voorstelling voor jullie gemaakt.  Where do you come from vragen ze aan jongste. “Holland, Amsterdam, are You student”?  For a student a special prise. Een upgrade: In Vak B van 54 voor 40 euro.

Best deftige gympen

Voor moeder dezelfde prijs. Deal. In de tijd dat hij de kaarten gaat reserveren fietsen wij naar het pinautomaat. Wat kan ons gebeuren, zonder bluf is het leven duf. Helaas de uitgekozen avond is uitverkocht. Niet getreurd, wij mogen naar het prachtige Albertina, het klopt dat de datum niet in het schema staat. Promised, vraag ik voor de zekerheid. Promised! Dresscode is niet belangrijk, alhoewel zegt hij knipogend tegen jongste een leuk jurkje is wel leuk. Wij fleuren ons op met een fancy jurkje, vrolijke ketting, een likje crème, beetje mascara en gympen. Hakjes zijn niet handig, dat kan alleen Maxima. Om half 8 melden wij ons bij het Albertina. Een keurige meneer staat voor de gesloten deur en wijst ons naar het restaurant om de hoek. Wij komen voor het concert. “Het concert, oh, de deur gaat om kwart voor 8 open”. Kijkt hij nou verbaasd? Geen probleem, het is prachtig weer en genoeg te zien.  Op het trappetje van het monument zitten wij selfies te maken wanneer er een man strak in het pak naar ons toe komt gelopen. Een vriendelijk “Frouleu” volgt, ” u komt voor het concert, mag ik u voor gaan”.

De trap naar het Albertina

In ons keurige jurkje op gympen volgen wij deze meneer door het prachtige gebouw naar de Hall of the Muses. De kaarten worden gecheckt en hij gaat ons voor naar de stoelen op de derde rij van achteren. Niet echt een upgrade. Ik ga proberen in mijn steenkolen Engels ons een paar rijen naar voren te kletsen zeg ik tegen jongste. “Best een goede plaats meneer maar ik vind het geen upgrade”. Heel spijtig maar alles is uitverkocht. De leidinggevende neemt het over. Heel stoer zeg ik dat ik het fijn vind dat alles is uitverkocht, maar dat het niet weg neemt dat ik het niet fijn vind dat wij niet de plek krijgen die ons is beloofd. Vriendelijk lachend pakt hij de kaartjes “gereserveerd” van de twee stoelen in het nisje en brengt ons naar deze fantastische plaats.Ondertussen stroomt de zaal vol met een Amerikaans reisgezelschap. Na ruim anderhalf uur opera, ballet, Mozart en Straus loopt de zaal leeg. Bij de zaaldeur wacht de deftige meneer op ons; “Do you have enjoyed? Absolutely zeggen wij met een brede smile. “I have a little present for you”. Galant reikt hij ons de cd van het programma aan. Lachend verlaten wij het Albertina terug naar het gewone leven op gympen.
Later M@rina!