Tuurlijk........met liefde...

In 8 dagen tijd heb ik tig wc’s en badkamers gepoetst. Ik kan geen fles Ajax meer zien. De tube hand crème is bijna leeg en mijn nagels hoef ik voorlopig niet te vijlen. Door de verhuizingen reden wij van hot naar her en hebben minstens 3000 kilometer op de teller staan. Oudste is gesetteld in de lichtstad en jongste heeft de hoofdstad verlaten voor een exchange in Zweden. Omdat ze graag iets meer mee wilde dan 2 koffers besluiten we haar te brengen. Tuurlijk snap ik haar! Ze kan geen 5 maand zonder gitaar, printer, senseo apparaat + koffiepads en een tas vol schoenen en niet te vergeten haar Letse pantoffeltjes met strikje, de heerlijk warme Cosys en hoe toepasselijk Zweedse sloffen. In Amsterdam tref ik het bed aan vol met dozen, koffers en tassen. Terwijl jongste de koelkast inspecteert til ik me een lap lazarus aan al die zooi van drie hoog naar beneden.

De dag na aankomst begint meteen de introductie. Manlief brengt haar naar school, “niet naar het stoeltje zoals 15 jaar geleden”, maar tot op de hoek waar ze met mede student heeft afgesproken.

Rond 12.00 uur gaan wij naar het kantoor om de sleutel van haar kamer te halen.

We treffen een bordje op de deur; Monday 8.30 – 11.30. Waar is het mailtje. Er staat toch echt 12.00 uur. Een vriendelijk lachende dame met in haar hand een sleutel en een brief loopt richting kantoor. Zal zij….nee…helaas. We leggen snel ons probleem voor. Haar vriendin Dorien werkt er die zal ze voor ons bellen. Helaas, Dorien heeft lunchpauze. Ze kent nog iemand die weer iemand kent die daar ook werkt. Ze krijgt contact en gooit haar charme in de strijd. Binnen 10 minuten zwaait de deur open en een vriendelijk “come in” volgt. Misverstand. In no time staan wij met de sleutels en welkomst-map voor de studentenflat 500 meter verder op.We sjouwen de eerste lading meteen mee naar binnen. De sleutel past prima maar de deur gaat niet van het slot. Zouden we in het cijferblok het kamernummer moeten toetsen opper ik. Nee, dat is nooit zo zegt manlief stellig. Dat blok zit er toch niet voor niets. Wat we ook proberen, de deur blijft gesloten. Het lijkt wel een escape room en daar ben ik niet goed in. Manlief gaat terug naar het kantoor en ik ga op de trap zitten wachten. De één na de andere student hobbelt om mij en de koffers heen. Met een brede smile komt manlief terug, je hebt deels gelijk, ze waren de unieke code vergeten te geven. De deur springt open en het eerste wat ik zie is een prachtige wand met Japanse vouwkunst en onder de kapstok heel veel schoenen met voor elke deur slofjes of slippers.
Terwijl wij de ruimte in ons op nemen komt er een WhatsApp..
Waar zijn jullie, lukt het of moet ik me zorgen maken.

Alles onder controle hier.

Foto?

Ik whatsap de Japanse muur door.

Wowww mooi....
Maak je mijn kamer al een beetje klaar....
Dat mag je lekker zelf doen......
Mijn bedje maak je toch wel op……

Je bedje…….tuurlijk……..met liefde……..

Tot later M@rina!

Jongste gaat proberen ons op de hoogte te houden door whtasap, Instagram en een vlog...

Dutchie in Zweden