Ik doe dit nooit meer.......

Wij kijken naar Home video en zien een visser die niet zijn vis maar de vishaak tang van zijn vriend terug gooit in het water. Ik kan me er iets bij voor stellen. Tijdens mijn vis carrière was ik ook niet zo handig. Vissen lijkt heel ontspannend en rustgevend. Stil naar je hengeltje turen met af en toe een visje aan de haak. Dat lijkt ons ook wel iets voor oudste tijdens de zomervakantie. Wij wonen gezellig tussen de grachtjes. Aan de overkant hebben wij een hele steiger tot onze beschikking. Oudste is daar niemand tot last tijdens zijn vis lessen. Het zal niet meteen van een leien dakje gaan. Tenminste niet bij mij als ik terug denk aan mijn eerste viswedstrijd op de camping. Rond 6 uur in de ochtend zit ik bibberend van de kou op mijn tuinstoeltje ongeduldig heen en weer te schuifelen. Het hengeltje stijf in mijn handjes geklemd onderwijl strak kijkend naar mijn dobber. Mijn vader rent heen en weer van hengeltje naar hengeltje. Hij heeft er een hele klus aan om de haakjes te voor zien van stukjes brood. Net als hij denkt dat hij alles onder controle heeft en met zijn handen in de zak rustig staat te kijken komt mijn dobber in beweging.

Op verjaardag het hengeltje weer op en top!

Nieuwsgierig ga ik op het puntje van mijn tuinstoeltje zitten waardoor het stoeltje inklapt en ik voorover met hengel, zak met brood, proviand, vishengel en tuinstoel op de kop de Reest in duik. Brullend met de eendenkroos op mijn hoofd kom ik weer boven. In een deken gewikkeld wordt ik met spoed terug gebracht naar de camping. Dat was het einde van mijn vis carrière. Oudste is niet veel geduldiger als zijn moeder. Wij lopen meer van huis naar het water dan dat we daadwerkelijk heel relaxed naar ons dobbertje kijken. Meerdere keren fiets ik naar de dierenwinkel omdat de haakjes zijn zoek geraakt in het gras. Het snoer wordt steeds korter door het veelvuldig uit de knoop halen. Jaren geleden toen wij hier kwamen wonen zag ik het helemaal voor mij. Een haventje met een grachtje om te schaatsen en om relaxed te vissen. We geven niet op. Mijn zus geeft voor de verjaardag het vishengeltje voorzien van een nieuw snoer en haakje met een echte vis koffer met vishaakjes, loodjes, vishaak tangetje etc. Hij is tenslotte weer wat ouder. Stoer staat hij op de brug met de hengel over de brug reling. Ik ben net thuis wanneer jongste de keuken komt binnen rennen. Direct komen gilt ze. Ik zie hem in gedachten met de hele zooi in het water liggen. Mama het is zo erg, je moet nu mee komen. Hij heeft een vis beet.
Bij de brug gekomen tref ik oudste vol afschuw aan. Ik had beet, zo zielig, ik heb het haakje er uit getrokken en het visje terug gegooid. Hij hapte naar lucht. Ondertussen zoekt hij zijn spullen bij elkaar. Weet jij hoe zielig vissen is mam, ik doe dit nooit meer.
Einde vis avontuur.

Later M@rina!