Morgen en morgen en ..........

Hou je van Magnolia takken op de vaas? 

Ik ben aan het snoeien,

zal ik een paar takken brengen?

Nog geen 10 minuten later gaat de deurbel

Ik krijg een flinke bos kronkelige takken volop in de knop

Onder het schilletje zie je het begin van nieuw leven

De gedroogde Annabels moeten plaats maken

Ik rangschik de takken in de grootste vaas

En zet de vaas naast het schilderij van een Oekraïens meisje

Zij staat symbool voor de oorlog en de hoop op betere tijden

Het meisje staat er al bijna een jaar,

Steeds denk ik, wie weet morgen,

morgen is de oorlog misschien voorbij.

Kunnen ze misschien terug naar huis.

Terug naar hun vader of zoon.

Terug naar alles wat hen zo lief is.

Morgen is er een nieuwe dag, nieuwe kansen, 

met misschien een nieuwe start.

Maar morgen blijft maar morgen en morgen en morgen....

De Magnolia knoppen groeien langzaam, 

het zachte roze komt te voorschijn

Het liefst zou ik de knoppen uit het schilletje kijken

Elke avond denk ik, morgen, morgen bloeien ze

 

De Magnolia staat symbool voor reinheid, trouw en idealisme

De Magnolia bloem staat voor liefde voor Lente.

Morgen is vandaag geworden

De Magnolia bloeit, ze straalt en ze ruikt lekker

Zie de takken met de grote bloemen, stoer, groot, liefelijk mooi te zijn

In de warme kamer is morgen zo voorbij

Vallen de zachte roze blaadjes op de kast naast de schilletjes.

Laat morgen ook vandaag worden voor het Oekraïense meisje.

Laat morgen daar morgen blijven.............

Later M@rina!

The Pilgrim's Way ~ Echte liefde...........

 

Meditation- The Pilgrim’s way is een prachtig gedragen muziekstuk wat op de lessenaar staat om te oefenen voor ons aankomend concert. Verschillende partijen wisselen elkaar af zodat ik regelmatig 7 maten rust heb. In mijn hoofd tel ik de maten en met mijn voet tik ik mee op de snelheid van de handbeweging van de dirigent.

De pelgrimstocht is een lange voettocht op weg naar een bedevaartsoord en onderweg overdenk je je leven. Manlief lijkt het wel wat.

Tijdens de 7 maten rust, overdenk ik de afgelopen week en denk terug aan een bijzondere ontmoeting. Ik zag bij AH een fiets staan met volle bepakking, een fiets van een reiziger. Het is ijskoud, de zon schijnt niet en de wind is venijnig. Om in deze tijd van het jaar op de fiets te gaan reizen is moed nodig.

Ik pak een karretje en ga snel mijn boodschappen doen. Bij terug komst zie ik een klein tenger vrouwtje van mijn eigen leeftijd bij de fiets staan. Ze is druk in de weer met haar boodschappen. Vervolgens prutst ze hoezen om haar voeten om zichzelf weer reis klaar te maken.

Ik vraag of ze het niet koud heeft en waar de reis naar toe gaat. Ze is op weg naar Groningen, mijn dochter werkt in het UMCG en ik wil bij haar op visite gaan.

“Vanwaar bent u vertrokken”; vraag ik?

Vanuit Brugge, ik fiets er 3 dagen over en onderweg logeer ik bij "Vrienden op de fiets". En ja, ze heeft het heel erg koud. De zon schijnt niet en de wind is venijnig.

Misschien kunt u mij vertellen waar ik een kop koffie kan kopen en warm worden…

Het is markt en druk in de stad, het lijkt mij geen goed idee om de fiets hier zo te laten staan.

U mag wel bij mij in de keuken warm worden en een warme kop koffie drinken. 

Meent u dat, dat wil ik u wel betalen. 

Welnee, ik woon dichtbij, fiets maar mee.

Gaan we dan gezellig samen babbelen.

Tuurlijk gaan wij dat ook doen.

Samen fietsen wij naar ons huis en stappen de warme keuken binnen. Zij bekijkt de fotowand terwijl ik de tafel klaar maak en koffie zet. Wij babbelen gezellig over het leven, de wereld en onze beide dochters.

“Ik geef veel om mijn dochter, anders zou ik niet drie dagen fietsen om haar te gaan zien”; zegt Ann.

Ik roep al jaren tegen mijn dochter ik kom een keer op de fiets naar Amsterdam maar nog steeds niet gedaan. Drie dagen heen en drie dagen terug, ik vind het een Pelgrimstocht.

Ann geeft mij een dikke pakkerd voordat ze op de fiets stapt. Ik zwaai haar uit en beloof haar om nu echt eens op de fiets naar Amsterdam te gaan.

Mijn 7 maten rust zijn allang voorbij…………….

Later M@rina!

Bij de groenteweegschaal in de supermarkt

Ze drentelt heen en weer, met in haar ene hand een winterwortel en in haar andere hand een banaan. Ik zie deze jongedame regelmatig in de stad fietsen. Blonde krulletjes, twee kleine staartjes en op haar hoofd een soort van jaren 70 walkman.

Ze legt de banaan op de weegschaal. "Kan niet" hoor ik haar zeggen, ze loopt al brabbelend terug naar het schap met bananen. Ze komt terug bij de weegschaal en legt opnieuw een banaan op de weegschaal. "Kan niet", hoor ik haar opnieuw zeggen.

Ik ben nieuwsgierig naar wat niet kan.

"Wat kan niet"; vraag ik haar, kan ik je misscshien ergens mee helpen.

"Kan niet, ze laat mij de banaan en wortel zien, 5 cent te weinig"

Begrijp ik haar goed, ik vraag het voor de zekerheid: "voor de wortel en banaan kom je 5 cent te kort"?

Ja ik heb 5 cent te weinig en nu kan het niet.

Wacht even, misschien heb ik nog wel 5 cent in mijn tas.

Ik zoek en vind tussen de zooi een muntje van 20 cent en geef het haar.

Dat kan niet, dat is 20 cent, ik heb 5 cent te kort.

Dat geeft niet, dan heb je 15 cent over voor als je weer een banaan gaat kopen.

Ze kijkt van het muntje in haar hand naar de banaan op de weegschaal.

"Ja maar dat kan niet".

Het mag, het is goed zo, bewaar het voor een andere keer.

Nee kan niet.

Ze pakt de banaan op van de weegschaal en loopt terug naar het vak met bananen op zoek naar een banaan die €0,15 cent zwaarder weegt

Later M@rina!

Mijn Leuterklok vaas, wat nu....................

 

In één klap 32 jaar geschiedenis aan diggelen. Verstijfd sta ik naar de scherven op de grond te kijken om vervolgens luid brullend naar boven te rennen om mezelf op te sluiten in de wc. Als een klein kind blêr ik het hele centrum bij elkaar. Mijn kinderen blijven doodstil zitten, manlief rent mij achterna; ”Het zijn maar scherven”. Dat is het nou net, het zijn niet zomaar scherven, deze vaas was heel belangrijk voor mij.

Ik was 21 jaar toen ik ging verhuizen naar 3 hoog in Meppel. Een leuk stadje met dorpse allures. De dominee van de PKN kerk komt langs voor een kennismaking gesprek en vraagt of wij bereid zijn om vrijwilligerswerk te doen. “Vrijwilligerswerk” is de manier om mensen te leren kennen, om lekker bezig te zijn en om je horizon te verbreden. Ik start in de jeugdsoos. Het is een geweldige tijd. Jeugdsoos “De Leuterklok” is actie, gezelligheid, lief en leed.

Het vrijwilligerswerk heeft mij gebracht tot wie ik nu ben. Dat ik mij thuis voel in deze stad. Dat ik heel veel mensen heb leren kennen. Het heeft mij leren organiseren, plannen, notuleren, incasseren, koken in grote pannen en nog veel meer.

Na 6 jaar woensdagavonden kletsavonden en zaterdagavonden discoavonden was ik thuis nodig voor mijn eigen kleine handenbindertje. De jeugdsoos ervaringen kon ik goed gebruiken bij het grootbrengen van mijn kroost.

Vanuit het bestuur kreeg ik een prachtig afscheidscadeau, een glazen bloemenvaas in de vorm van een klok. Groot staat er “BEDANKT” op gegraveerd.

Een vaas ter herinnering aan alle waardevolle momenten speciaal voor mij gemaakt. Zo bijzonder.  Dat ik nou net deze vaas, die al vanaf 1995 talloze boeketten heeft laten shinen tegen het aanrecht kapot kets.

Ik ben ontroostbaar, wat nu, lijmen, een nieuw voetje….iemand een idee?

 

Later M@rina!

 

Beste JIJ

6 maart, het lijkt alweer zo lang geleden. Ik sta op het station te wachten op jongste. Ze had een drukke week gehad. Niet zo gek dat ze de dag erna enigszins katterig met hoofd- en keelpijn opstaat. Tegen de avond krijgt ze hoge koorts en vertrekt lamlendig naar bed. Wanneer 5 dagen later de rest van ons gezin met dezelfde klachten het bed in duikt krijgen wij argwaan; “Covid 19”. Oudste, een jonge vent van 25 jaar heeft 12 dagen boven de 40 graden koorts. Liggen geeft zo’n benauwdheid dat hij half zittend slaapt. In het ziekenhuis ziet de longarts op zijn linkerlong littekenweefsel.

Wij zijn een half jaar verder en nog steeds moe. Een moeheid die niet uit te leggen is en die je ineens overvalt. Tijdens een sprintje naar de trein, tijdens het stofzuigen of soms gewoon tijdens het eten. Een moeheid die er soms voor zorgt dat mijn hoofd bonkt en dat ik mij een Nano seconde afvraag of alles wel weer goed komt.

Maar ook een ander soort vermoeidheid die voortkomt door de wereld om ons heen. Mensen die ik hoor mopperen omdat ze te kort komen en roepen dat ze Corona zo zat zijn.

Wanneer ik mensen tegenkom die net als ons gezin aan het herstellen zijn of hersteld zijn van Covid 19 delen wij onze zorgen, de vermoeidheid, de geur en smaak die is verdwenen. Het lukt maar niet om de draad weer op te pakken. Ondernemingen die spaak lopen. En dan die longen, nog steeds benauwd of een beklemmend gevoel op de borst. Er is geen nazorg, er is niets bekend over wat de toekomst ons brengt. De “(Ex)Covid19” mensen, je hoort ze niet, je ziet ze niet, ze schreeuwen niet, ze staan niet op het museumplein… Ze hopen maar 1 ding; “100% herstel”.Beste jij, die geen Corona heeft gehad, die niet weken op de IC hebt gelegen, die niet hoeft te revalideren, maar JIJ die Corona meer dan zat is….. Ja jij, wees dankbaar dat jij tot nu toe niet de pineut was.

Verspil niet je energie met dat geschreeuw, met demonstraties of met kwetsende stellingen op sociale media. Gebruik je energie goed, door ervoor te zorgen dat Corona jou niet te pakken krijgt en zorg ervoor dat je Corona niet door geeft door onverantwoordelijk gedrag. Het virus trekt zich niets van jou aan, jij kunt je alleen iets aantrekken van het virus!

Samen, JIJ en ik, kunnen de wereld weer gezond maken!!!

Later M@rina!

#coronavirus2020 #covid19 #corona

#Hamsteren, Hoe overleef ik in de keuken......

#Hamsteren

Voor de doorsnee Nederlander geldt nu;

Hoe overleef ik in de keuken…..met al mijn gehamsterde zakjes en pakjes.

De persconferentie vanmiddag roept ons op om veel tijd in en rondom huis door te brengen. Hoe ga ik dat doen, elke dag uitslapen, alles op zijn beloop laten, morgen is er weer een dag…….

Nee dat gaan we niet doen, we houden rust, regelmaat en reinheid. Structuur en duidelijkheid. Tijd voor klusjes die ik al tijden wilde doen.

Vandaag heb ik mijn “bloemenschoen” gepoetst. Zonde van de tijd vind jongste want ze zijn niet meer van nu. Raar, regelmatig doe ik met haar rondjes kringloop en roept ze regelmatig, kijk, leuk, vintage. Ik vind mijn bloemenschoen echt vintage, ze staan super leuk bij mijn groene blouse en ze lopen nog lekker ook. Dusss

Het Coronavirus heeft ervoor gezorgd dat ik zieke en thuiswerkende volwassenen heb. Ik was, ik maak schoon, ik verzorg, ik pak de vaatwasser in en weer uit, ik haal bedden af en maak ze weer op, ik maak bakjes fruit en zet verse kopjes thee. Zorg voor gezond eten, we eten niet op de bank maar aan tafel en wij nemen de tijd……want tijd hebben wij genoeg nu wij niet dagelijks in de file staan.

Ik overleef door lekker te koken en te bakken met leuke recepten die ik

tegenkom of zoek recepten bij de ingrediënten die ik nog ergens had liggen. Je weet wel gehamsterde pakjes en zakjes die bijna over datum zijn. Nu hamster ik altijd een voordeelverpakking mais, 3 blikjes voor €1,85. In de zomer maak ik van mais samen met ijsbergsla, meloen, tuinkers, ui, paprika en sinaasappel een heerlijke zomersalade.

Er stonden nog 2 gehamsterde blikjes mais te wachten op de zomer van 2020. Zaterdag zag ik een leuk recept van Koken met Karin; Romige Maissoep. De blikjes hebben de kelder verlaten en zorgen vandaag voor een lekker soepje.

Oudste nam een AH Indiase curry madras vers pakket mee. Heerlijk met Basmati rijst. Maar dat hebben we niet. Gelukkig hebben we wel een aangebroken pak snelkook rijst. Genoeg voor 4 personen, we houden zelfs over……

Dat kliekje rijst wil jongste wel met een klontje boter en bruine suiker. Dat kliekje rijst ben ik eigenlijk morgen nodig. Ik heb een beter idee. Er staat nog een pak aangebroken dessertrijst. Een restant van januari 2019, gebruikt voor het Peruaanse Arroz Con Leche. Een heerlijk dessert waar een flinke slok Port in ging.

Voor jongste maak ik het old school recept; “Rijst met bruine suiker”.

50 gram dessertrijst, 250 ml melk samen met een handje vol rozijnen 12 minuten zachtjes laten pruttelen. Een klein klontje roomboter en een lepeltje bruine suiker. Mjom mjom…..

Later M@rina!

Prrrrgrrrrrbrrrrrrpffff the game is over...............

Hoelang zou het geleden zijn.

25, 30 misschien is het wel 35 jaar geleden dat ik afwisselend lid werd van de Libelle en Margriet vanwege de nuttige welkomst geschenken. Waaronder de staafmixer die ondertussen al jaren het meest gebruikte apparaat in mijn keuken is. Daar kan geen keukenmachine tegen op. Hij neemt weinig ruimte in beslag, is eenvoudig te bedienen en kan in de vaatwasser.

De staafmixer begon zijn carrière bij de babyhapjes. Minstens één keer per maand ging de reuze pan op het vuur en kookte ik prakjes in verschillende smaken. De staafmixer pureerde alles op juiste dikte.

Jaren later was de staafmixer onmisbaar bij het maken van smoothies wanneer er te weinig fruit door de jeugd werd gegeten.

De laatste jaren zijn er kilo’s pompoen door de vlijmscherpe messen gepureerd tot een heerlijke geurige soep.

Afgelopen week logeerde nichtje hier. Ze vraagt naar healthy kookboeken. Trots trek ik mijn kast open en toon mijn enorme boekenrij. Ze begint te bladeren en gezellig kletsend wijst ze naar een trendy recept.

Tante Marina, Purple Smoothiebowl, dat moet je eens maken, echt heel lekker. Ze is alweer een paar dagen naar huis wanneer ik het recept ga proberen. Het vergt enige voorbereiding, de bananen moeten bevroren zijn en de bietjes gekookt en afgekoeld. Ik gooi 2 bananen in het vriesvak en doe 2 rode bietjes in de steamer. Wanneer ik de volgende dag klaar ben voor de tweede stap bedenk ik mij dat ik de schil er af had moeten halen. Beetje jammer dit. Er gaan opnieuw 2 bananen in de diepvries, dit maal zonder schil. ’s Avonds wanneer de schil-loze bananen bevroren zijn doe ik ze samen met de bevroren bosbessen en de afgepelde koude rode biet in de mengkom en zet de staafmixer erop.

De staafmixer wurmt zich door de zachte biet op weg naar de bevroren banaan. De banaan die kei en keihard is vormt een behoorlijke blokkade. Ik zet mijn volle gewicht erop en duw de knop zo ver mogelijk in. Het scherpe mes doet heel hard zijn best om rond te draaien met de bedoeling er een smeuïge smoothie van te maken. Ik gun de mixer geen pauze maar duw door totdat het geurtje wat ik ruik niet het geurtje is wat ik zou willen ruiken en het geluid niet meer een gelijknamige tevreden brom is.

Prrrgrrrrbrrrrrrpffff the game is over.

Wat was dat roept manlief vanuit de kamer?

Dat was mijn staafmixer met minstens 30 jaar geschiedenis in zijn motor.

En nu, roept hij?

Ik geef niet op en pak de keukenmachine erbij. In een nano secondo heb ik een rood-paarse homogene massa. Ik schenk de kokosmelk erbij en meng nog even na. Zoals op het plaatje schep ik het in een schaaltje en strooi er feestelijk granola en geraspte kokos erover heen.

Was dit prutje de staafmixer waard.

Mwah, ik heb wel eens iets lekkerders gegeten………      

L@ter Marina