vrijdag 27 december 2013

Je hebt hem geplet mama!

Wanneer wij aanstalten maken om naar bed te gaan ziet manlief ons hamstertje “Monster”  voorbij tippelen. Klopt dit vraagt hij aan jongste. Monster kijkt onschuldig omhoog wanneer twee  paar handen naar beneden duiken om hem snel in zijn nek velletje te grijpen. Jongste zet hem terug in de kooi en zet het deurtje weer vast met de wasknijper. Vanwege het rammelen van de tralies staat er de laatste dagen een fles wijn boven op de kooi. Een tweede fles moet er voor zorgen dat er geen ontsnapping meer mogelijk is. Ik moet er niet aan denken dat hij vannacht de benen neemt en flink zijn best doet om kabeltjes door te knagen. Jongste beloofd dat ze de andere dag met  kooi schoon  maken meteen alle buizen controleert.
Ik hoor haar zaterdagmorgen rommelen in de keuken en Monster toe spreken om wakker te worden. Omdat ik mijn haar een leuk kerstkleurtje wil geven sta ik in een oude joggingbroek en handdoekjurkje om te hannesen met een pot verf als ik beneden hoor roepen;  Er zit geen hamster meer in de kooi. Hoezo geen hamster roep ik terug. Gewoon geen hamster. Heb je wel goed  in zijn nestje gekeken. Hoe kan dat nou. Hij kan toch geen wasknijper en 2 flessen wijn van de kooi af duwen. Mam, hij zit er echt niet meer in. Samen kruipen we over de vloer op zoek naar Monster. Ik in mijn oude joggingbroek, handdoekjurkje om en een pot verf in mijn haar.
"Monster" 21 december 2013 
Dochter mopperend dat ik er niet uit zie en Monster hard weg rent als ze me tegen komt. Facebook en twitter worden ingeschakeld. Het beste advies wat wij krijgen is wachten tot de avond valt, Monster komt dan hongerig te voorschijn en gaat op zoek naar eten. Ondertussen spoel ik mijn haar uit en breng de mannen op de hoogte die thuis komen. Ze kruipen met ons mee. De drankkast halen we leeg, houtmanden kieperen we op de kop. Ik haal alles van de kant en kijk in elk hoekje en gaatje, we controleren de houtkachels, ik schud de kussens en inspecteer het vloerkleed. Geen monster, ik geef het op. De familie denkt dat hij vanavond  heel gewoon voorbij komt tippelen op weg naar zijn stinkhok en food. Ik hoop het maar. Rond de klok van tienen heb ik nog geen hamstervoetjes gehoord. Ik vind het kil en ga op zoek naar mijn warme vest. Met een zwaai pak ik hem van de stoel en wil hem aan trekken totdat ik er iets uit zie rollen. Het lijkt wel een zakdoek propje. Oh, oh het is Monster, dood en een beetje plat. Ik Whap naar de mannen en naar jongste dat ik hem heb gevonden in mijn vest. Waarschijnlijk omhoog geklommen en gestikt in mijn vest. Aah jammer, ahhh vest op draaistoel? whapt men vragend terug. Met een berichtje er achter aan; JIJ hebt in die stoel een pizza gegeten, je hebt hem geplet mam.
Later M@rina!

zaterdag 21 december 2013

Moet ik niet meer doen....

Wanneer ik op het punt sta boodschappen te gaan doen zie ik in een flits een pakketje liggen. Ik herinner mij dat ik oudste vanmorgen hoorde zeggen; klaar om verzonden te worden. Laat ik het maar mee nemen dan is het maar weg. Bij de klantenservice geef ik het pakketje af aan de baliemedewerker. Ah zegt ze, ik zie dat het thuis al verzendklaar is gemaakt. Klopt ik hoef het alleen maar af te geven. Ze scant het pakketje en ik ga mijn boodschappen doen. Een dag later vraagt oudste of iemand weet waar het pakketje in de keuken is gebleven. Het wordt maandagmiddag door UPS gehaald ik moet het aanmelden. Pakketje? Het pakketje boven op de kast? Die heb ik afgegeven op het postkantoor. POSTKANTOOR, hoe zo? Gewoon bij de balie, het is gescand? Hoe zo gescand, dat kan helemaal niet. Ze zei dat het in orde was. Verbolgen loopt oudste terug naar het kantoor. Hoe dom kan je zijn, hoor ik hem nog net zeggen. Oh oh waar bemoei ik me ook mee. Maar ik bedenk mij als de TNT een verse taart kan bezorgen vind hij de weg naar UPS vast ook wel.


Afgelopen april heb ik een verse taart verstuurd naar ons nichtje in Eindhoven.Ze is tegelijk met jongste jarig en zag op twitter de Sweet 16 taart. Tante Marina ik wil net zo’n taart. Eindhoven is niet naast de deur. Stuur maar op zegt nichtje. Zou ik voor de grap alle ingrediënten en het recept naar haar toe sturen. Weet je wat ik wil wel eens zien of de taart de reis overleefd. Ik maak een bodem van biscuitdeeg en vul de taart met jam, slagroom en verse aardbeien. Zoals de Sweet 16 taart bekleed ik de taart met marsepein. Heel voorzichtig wikkel ik de taart in aluminium folie en laat hem zakken op bubbeltjes plastic in de doos. Rondom plastic bubbels zodat de taart een airbag heeft. Met een dikke zwarte stift kalk ik op de doos; rechtop houden en breekbaar. Iets voor vijven fiets ik richting postkantoor en bied de doos aan. Vanaf nu ga ik de taartreis via trick en trace volgen vanuit Drenthe naar Eindhoven. Zaterdag ochtend zie ik de tijdbalk verschuiven en  het berichtje verschijnen dat de taart is afgeleverd. Er komt vast zo een twitter berichtje, nichtje kennende. Ik ben zo nieuwsgierig naar haar reactie. Er gaat even wat tijd over heen maar ineens komt het “bliepje”; Hahahahahahaha @marinaebbers het experiment is gelukt! J Super Hulde aan de TNT Smakelijk!

Nu het UPS verhaal, we zijn een week verder en nog geen teken van leven. Niet via de TNT en ook niet via UPS. In het ergste geval is me net verteld door oudste, kost mijn liefdadigheid mij 90 euro voor het scherm + strafport omdat ik via TNT iets heb verzonden zonder er postzegels op te plakken. We wachten af. Waar bemoei je je ook mee; zegt vriendin. Is ook zo, moet ik niet meer doen!
Later M@rina!

donderdag 12 december 2013

Ik ben verliefd.................

Afgelopen maandag las ik een interview met Jan Smit.  Hij vertelde over zijn theatertour waarin hij graag wat meer van zijn muzikale kunnen wilde laten zien. Een intiem feestje in de schouwburg waar  hij een praatje kan maken met het publiek en als ze wat willen vragen dan kan dat gewoon.  Een feesttent is heel leuk,  maar dan stamp je aan één stuk door en  ben je na het optreden helemaal kapot. Nu ben ik niet van de feesttenten, het vele bier en het lange staan maar ik ben wel nieuwsgierig naar het kunnen van Jan Smit. Jaren geleden ben ik naar een theater tour van Normaal geweest en de kwaliteiten van Bennie Jolink  gingen inderdaad veel verder dan deur donderen en bier gooien.
Zou dat bij Jan ook zo zijn. Via twitter wagen wij een gokje om via Drentertainent kaarten te winnen voor  de theatertour. Mijn zus en ik zijn de gelukkige winnaars en gaan het Jan Smit avontuur aan. Het is helemaal uitverkocht, we moeten moeite doen om door de fans heen bij de kapstok te komen. Massaal staan ze voor de zaaldeur klaar om zo snel mogelijk binnen te zijn. Wij zitten hoog en droog op het balkon en lekker warm onder de lampen.  Prachtige plaats, we zien alles goed en kunnen heerlijk mensen kijken. Het publiek is net zo vermakelijk als Jan en de band.  Nadat hij zijn eerste nummer heeft gezongen klinkt er al uit de zaal; Jan ik ben verliefd.
10-12-2013 Jan Smit in de Tamboer
Wie is verliefd roept hij terug. Ik ben verliefd roept een jonge dame. Ze stormt uit de rij richting podium. Nu ze de liefde heeft  verklaart moet ze doorpakken. Ze stormt het trapje op waar ze door enorme geluidsboxen  vastloopt. Geen nood, Jan helpt een handje, trapje weer af en via de andere kant het trapje omhoog naar het podium. Het gaat om Karin een  meisje met het Downsyndroom. Ze is hevig verliefd. Jan verteld eerlijk dat hij verliefd is op Lisa en geen verkering kan nemen.  Geen probleem, Lisa neemt ze op de koop toe. Ik heb ook 3 kinderen die krijg je er dan ook bij. Geen probleem. Ik woon in Volendam en jij in Hoogeveen. Ook geen probleem. Als je verliefd bent maakt dat allemaal niet uit. Haar hoofd gaat schuin tegen zijn schouder en Jan zingt de sterren van de hemel  speciaal voor Karin.  Na een knuffel en een zoen gaat ze terug naar haar plaats. Onbekende nummers worden relaxed op een kruk gezeten gezongen. Onrustig wordt er om ons heen op de stoelen heen en weer geschoven. Wanneer in de tweede helft de bekende meedeiners worden gezongen komt de zaal in beweging. Het feestje gaat nu beginnen. Jan heeft het prima voor elkaar qua band en techniek. Het merendeel van het publiek gelooft zijn muzikale kunnen wel. Ze willen gewoon een feestje! Het liefst onder het genot van een sigaretje met een biertje binnen handbereik.  Niet onbelangrijk voor Liza, er zijn heel veel verliefde Karin’s, maar geen zorg, morgen zijn ze verliefd op Frans Bauer.
Later M@rina!

donderdag 5 december 2013

Papier-maché trauma

Gezellig wordt er her en der het Sinterklaas feest gevierd. Hier in huis merken we niet veel meer  van de december spanning. Die tijd is voorbij. Wij hebben geen wiebelige en drukke kinderen meer in de dagen voor Sinterklaas. Ik zit geen avonden meer achter de naaimachine voor een piepklein bruidsjurkje voor Barbie en het Intertoys boek wordt niet meer verslonden . Geen schoentjes meer voor de kachel met een wortel en wij ’s nachts het bed uit omdat we vergeten zijn wat in de schoen te stoppen.
Helaas komt er geen  post meer van  “pakjespiet”  met de sleutel naar de cadeautjes. Aan alles komt een eind. Ik heb niet het idee dat iemand hier een Sint trauma heeft opgelopen. Het was een gezellige en spannende tijd. Na groep 6 werd het hoog tijd om de Sint een handje te gaan helpen. Voor het eerst lootjes trekken, zelf een kadootje kopen en gedicht en surprise maken!  Er staan vandaag net zoals voorgaande jaren overal in huis knutselwerken te drogen. In de keuken staat een bak vol behanglijm voor papier-maché. Op de zolderkamer is een flinke bus verf leeg gespoten, helaas niet alleen op het werkstuk. De lijmpistool gaat van kamer naar kamer en is onmisbaar in de weken voor Sinterklaas. Het hoort er allemaal bij. Papier-maché is toch wel mijn favoriet. Jongste daar in tegen maakt spectaculaire kunstwerken maar gebruikt bij voorkeur geen papier-maché. Stapels kranten scheuren en smeren met de lijm is niet zo haar ding. Ik denk dat ik wel weet waar door. Voor de verjaardag van oudste was ik een aantal jaren geleden druk aan het papier-maché-en.
Pinata- run
Het leek ons een leuk idee om op zijn Mexicaanse verjaardagsfeest af te sluiten met het kapot slaan van een Pinata die gevuld is met confetti en snoep. Ik blaas een ballon flink groot op en begin met de eerste strookjes papier te plakken. Het begin is altijd even lastig zodat ik jongste vraag om mij te assisteren. Ze houdt de ballon stevig  vast en ik smeer hem ondertussen flink in met de lijm en plak de strookjes krant. Jongste staat geduldig te wachten terwijl ik vol overgave de ballon voorzien van een volgende laag papier-maché. Het moet mooi glad zijn en goed verdeeld worden voor het beste resultaat. Wanneer ik buk om een nieuwe krant te pakken hoor ik een flinke knal. Verschrikt kijk ik omhoog want de knal wordt meteen op gevolgd door keihard gebrul. De ballon is geknapt. Jongste die geduldig stond te wachten brult alles bij elkaar. Ik dacht van schrik maar ineens zie ik dat ze van top tot teen onder de smurrie zit. Haar armen houdt ze recht voor zich uit met de stukken ballon in haar handen. De slierten krant hangen koud en glibberig in haar haren en in haar gezicht.  Het is zo’n komische gezicht dat ik alleen maar kan lachen. Een papier-maché trauma is geboren.
Later M@rina!

donderdag 28 november 2013

Reanimatie geslaagd........

Vorig jaar kreeg jongste op haar verjaardag een heel klein inimini hamstertje. Piepjong,  net oud genoeg om het nest te verlaten.  Monster zo heet ons mini hamstertje. Ze is de opvolgster van Hamtaro 1, Hamtaro 2, Moppie en Squerreltje. Hamstertjes zijn kleine kwetsbare diertjes die niet ouder worden dan een jaar of drie. Ons hamstertje groeide in no time op tot een slimme, pittige en zeer lenige monsterlijke hamster. Haar kooi zo goed als nieuw zit ondertussen geen spatje verf meer op. De ringen waar de buizen mee aan elkaar sluiten worden steeds verder af geknabbeld.  Monster is een talentvolle acrogym hamster.  Ze springt omhoog en hangt aan de spijlen alsof ze Epke Zonderland wil verslaan. Met haar kleine pootjes zien wij haar de kooi openen alsof wij naar de tekenfilm ratatouille zitten te kijken. Wanneer manlief ’s avonds vergeet met een wasknijper de kooi af te sluiten neemt ze haar kans waar. Een halve meter boven de kooi zien wij ’s morgens een klein koud hamstertje aan het behang hangen. Een vervelende bijkomstigheid is dat ze tijdens haar oefeningen ongelofelijk veel herrie maakt. Wanneer wij haar aaien over haar pootje in de hoop dat ze stopt of dat ze zich laat vallen blaast ze met een snerpend geluid als een jonge kat. Dat was de reden om ons hamstertje geen Roos of Fleur maar MONSTER te noemen.
Monster

Afgelopen zondag was het ineens stil in de kooi. Ik neem een kijkje bij haar holletje.  Ik maak lok-geluidjes, rammel met het snoep voer maar het blijft stil. Het hooi beweegt niet er is geen hamstertje die er als de kippen bij is als er met het snoepvoer wordt gerammeld. Heel voorzichtig til ik het hooi op. Monster ligt er slap en futloos bij en ze voelt koud aan.  Van oudste krijg ik het advies rustig te laten liggen. Als hij dood gaat dan gaat hij dood. Misschien winterslaap?  Ik pak het kleine monstertje op en met mijn pink kroel ik voorzichtig door haar vachtje. Haar buikje gaat langzaam op en neer. Van een handdoek maak ik een envelop en schuif haar erin. We leggen haar lekker warm tegen een warmwaterzak. Met een pipet geef ik wat water. Elk kwartier masseer ik het lijfje.  Langzaam komt er weer wat beweging in. Ze waggelt zelfs alweer een beetje. Ik vraag oudste of hij even mijn zorg wil waarnemen. Geen probleem alleen ziet hij nergens een hamster zielig zijn.  We kruipen alle twee over de grond als we ineens met een razend tempo onder de bank Monster weg zien schieten. We zetten haar gauw terug in haar hokje. Als een gek rent ze met een enorme brok voer in haar inimini bekje rond alsof er niets is gebeurt. Ze neemt een sprong en doet haar dagelijkse oefeningen aan de spijlen. Reanimatie geslaagd. Binnen 5 minuten is ze weer helemaal terug met de klere herrie .

Bedankt mam, het was net zo lekker rustig!
Later M@rina!

donderdag 21 november 2013

Niet meer te bestellen..........

Ons konijn is dolgelukkig met zijn etagewoning nu Koning Winter om de hoek komt kijken.
De begane grond wordt voornamelijk gebruikt  voor zijn behoeftes en de bovenverdieping  voor zijn natje en zijn droogje. Bovendien is daar het nachtverblijf waar hij beschermt wordt tegen weer en wind. De verhuizing naar de etagewoning was pure noodzaak. De schuifla was totaal door geroest. Geen nood, ze zijn los te bestellen bij de Welkoop. Voor 35 euro heb je een spiksplinternieuwe schuifla waar Bounty weer jaren mee vooruit kan. Wanneer ik ruim voor de zomervakantie telefonische een nieuwe schuifla bestel belooft Meneer Welkoop dat ik met ongeveer een week een belletje krijg. Ruim twee weken later heb ik nog geen telefoontje gehad.  Kan gebeuren ik bel zelf wel. Ik krijg Mevr. Welkoop aan de telefoon en ze zegt dat er geen la is binnen gekomen en dat er ook geen la is besteld. Dat is raar. Weet u het zeker, collega “Meneer” heeft de maten met mij door genomen en alles opgeschreven. Mij werd verzekerd dat ik ongeveer na een week een belletje zou krijgen. Ze gaat rond vragen maar vergeet echter de telefoon weg te drukken. Ik krijg de indruk dat ze denkt dat ze iemand met waanbeelden aan de telefoon heeft. Kort maar krachtig deelt ze mij mee; Er werkt hier maar 1 meneer en die heeft u niet aan de telefoon gehad. U collega is mij waarschijnlijk vergeten, jammer,  kunt u  in ieder geval de schuifla opnieuw voor mij bestellen. Ze gaat kijken wat ze voor mij kan doen. Aan het eind van de week krijg ik een telefoontje.
Het is logische dat er geen la is binnen gekomen ze zijn niet meer los te bestellen. Het enige wat ik u kan adviseren is een nieuw hok aanschaffen. Misschien heeft u even tijd om langs te komen er staan er genoeg. Dacht het niet. Ik google een beetje en loop her en der een dierenzaak binnen. Wanneer ik  een paar dagen later thuis kom zegt oudste: Meneer Welkoop heeft gebeld. De schuifla is niet meer te bestellen. Dat wist ik toch al. Een Meneer, vraag ik? Ja, een Meneer. Hier wil ik meer van weten en bel naar de winkel. Ik krijg de dame weer aan de lijn. Nee, Meneer Welkoop heeft u niet gebeld. Vandaag is er maar 1 Meneer Welkoop aan het werk en die weet van niks. Mijn zoon bedenkt dit toch niet. Kan ik door verbonden worden met de bedrijfsleider. Ik leg mijn verhaal uit en geef aan dat ik de communicatie wel erg slecht vind. Wie is die meneer die mij belt? Hij gaat het uitzoeken. Er staat niets in het bestelboek en 06 nummer's gebruiken wij niet. Er gaat een alarmbelletje rinkelen bij de bedrijfsleider. Ongeveer 3 week geleden....toen is Meneer Welkoop met ontslag gegaan. Hij kwam het bestelbriefje vast nog tegen in zijn broekzak. Wij zullen het nooit weten.
Het zal Bounty een zorg zijn die geniet van zijn etagewoning!
Later M@rina!

vrijdag 8 november 2013

Dam en schaaktoernooi in de aula.....

Wanneer je bij jongste op school drie keer te laat komt ben je aan de beurt. Drie dagen extra vroeg je bed uit om je om 08.00 uur te melden. Niet zo’n ramp als je eerste les om 8.15 uur is. Het wordt wat vervelender wanneer je het eerste of zelfs de eerste twee uren vrij bent.  Klasgenoot overkwam het deze week. Voor de lol whap ik hem ; dus jij komt 3 ochtenden bij mij monopoly spelen. Daar snapt hij natuurlijk niks van.
Het overkwam oudste en zijn klas een aantal jaren geleden ook een keer. De hele klas had de boel niet voor elkaar zodat ze zich de dag erna om 08.00 uur moesten melden bij de conciërge. En ja hoor net op die dag de eerste twee uur vrij. Voor oudste maakt het niet zoveel uit want hij gaat meteen door naar bijles.
Als je dichtbij school woont heb je geluk na het melden ga je lekker weer naar huis. Ben je met de bus, trein of van ver op de fiets gekomen zit er niks anders op dan de tijd te doden met je telefoon, rond hangen in de aula of ontbijten bij de Hema. Je moet toch wat.
Oudste is  goed en wel naar school  wanneer op dit vroege uur de deurbel gaat. Het is donker en regenachtig straks is er wat gebeurt. Ik doe de deur open en zie twee klasgenoten staan.Is oudste hier vragen ze mij. Ben je hem niet tegen gekomen?  Nee, hij was niet op school. Wij hadden afgesproken na het melden hier heen te gaan. Hoezo afgesproken? Oudste is naar bijles dat heeft hij toch altijd op vrijdag ochtend. Wij hebben geen zin om in de koude winderige ongezellige aula te wachten tot half 11. Ik begrijp dat ze daar niet op zitten te wachten maar ik zit hier eigenlijk ook niet op te wachten, ik ben geen voorschoolsopvang. Ik laat ze binnen maar zeg meteen dat ik geen last van ze wil hebben.  Dat gaat niet gebeuren, mogen we tv kijken of op de Wii. Ik stel voor dat ze in de keuken een oud Hollands spel gaan spelen. Ok, als we maar niet terug hoeven naar school. Jongste laat ze een spel kiezen, het wordt  Monopoly. Ik zet een kopje thee voor de mannen. Mag ik misschien een cup á soup? Ik heb nog niet gegeten? Vooruit dan maar een broodje erbij. Ik stuur je vader de rekening zeg ik gekscherend. Ze vouwen het bord open en bestuderen de spelregels. Fanatiek hoor ik ze straten kopen en verkopen.
Rond tien uur gaan we aan de koffie, helaas ze hebben geen tijd voor een praatje.  Ze zijn nog lang niet klaar met hun spel maar moeten terug naar school. Misschien een spelletjeskast in de aula? Ik zie het al voor me ’s morgens om 8 uur een schaak en dam toernooi in de aula tussen alle “te laat komers”. 
Straks komen ze nog expres te laat.
Later M@rina!

donderdag 31 oktober 2013

#Durftevragen!...........

Een jaar of 14 ben ik, wanneer ik op de lapjesmarkt stoffen koop om aan de slag te kunnen gaan met naald en draad. Tevreden met mijn aankoop ga ik thuis direct aan de slag. Patronen uit raderen, stof knippen, lussen, spelden, rijgen en racen achter de naaimachine. Na 3 dagen zit de  kamer van voor naar achter en het huis van onder naar boven onder de draadjes en liggen er her en der spelden op de grond. Het resultaat mag er zijn. Al doende leert men, het is vooral goed lezen, netjes werken en uitproberen. Mijn moeder is mijn helpdesk. Doordat ze 3 middagen op het postkantoor werkt moet  ik “mijn helpdesk” af en toe telefonische om advies vragen. Wanneer het telefonische niet lukt stap ik met mijn halve naaidoos op de fiets richting postkantoor. In de wachtkamer wacht ik geduldig op mijn beurt.
Hoe maak ik een knoopsgat #durftevragen?
Wanneer er geen klanten meer zijn laat mijn moeder mij gauw binnen om mij snel uitleg te geven. Ik herinner mij een vrijdagmiddag in een overvolle wachtruimte. Ik zit al meer dan een half uur op het bankje te wachten wanneer mijn moeder mij ziet zitten. Ze heeft natuurlijk helemaal geen tijd voor dit gedoe op de drukke vrijdagmiddag. Ineens ziet ze Kleusie staan die ook handig is met naald en draad. Kleusie wil ie mien dochter eem helpen, ze komt er niet uut vraagt mijn moeder aan haar. In een overvolle wachtruimte komt ze naast me zitten en geeft mij naailes.In alle rust laat deze Staphorster dame me zien hoe het beleg afgespeld moet worden. Wat moet dat een raar gezicht geweest zijn voor de overige klanten.Dat kon gewoon in die goeie ouwe tijd. Jongste heeft van haar spaargeld afgelopen zomer een naaimachine gekocht. Op de meest onmogelijke momenten op een overvolle tafel  wil ze ineens aan de slag met naald en draad. Met het gevolg dat de machine vastloopt en er flink wordt getetterd dat het een miskoop is. Onzin natuurlijk je moet elkaar (je naaimachine en jezelf) een beetje  leren kennen en alleen aan zo’n project beginnen als je de rust, de ruimte en de tijd er voor hebt. Tijdens de Herfstvakantie maken we daar maar eens tijd voor. Een gezellig dagje patronen zoeken, raderen, lussen, rijgen en racen op de naaimachine. Ik ben “haar helpdesk” maar hoe moet het nou als ik aan het werk ben. Ik zie het al gebeuren dat jongste in een overvolle wachtkamer tussen de potjes en de pillen op haar beurt zit te wachten met een halve naaidoos op schoot. Dat is niet meer van deze tijd. Misschien Facebook als helpdesk, elke vordering die we maken wordt er toch op gezet. Een foto van het werkstuk met de vraag erbij; Hoe maak ik een knoopsgat? #durftevragen! Dat is meer van deze tijd!
Later M@rina!

zaterdag 26 oktober 2013

Tomahawk, nooit weer!

Het is traditie om in de Herfstvakantie naar Attractiepark Slagharen te gaan. Ik ging vroeger al samen met mijn moeder, broertje en zusjes naar het park toe. Oma ging  mee om op de tassen te passen en niet te vergeten mijn moeder een helpende hand te bieden bij 4 kinderen die overal tegelijk in wilden. De eerste kinderjaren van oudste en jongste gingen wij net zoals iedereen naar de ballenbak of het beleving pad. Maar ineens was daar de leeftijd dat de traditie in eer hersteld kon worden.
Afgelopen week was het zover samen  met vriendin, kinderen en aanhang gingen wij richting Slagharen. Het was heerlijk zonnig pretparkweer. Met een goed gevulde tas voor een hapje en een drankje gingen wij op stap. Rond de middag komen wij aan in het park waar we starten met een lekker roombroodje. Het feest kan beginnen, we gaan van attractie naar attractie. 40 minuten wachten om 10 minuten in de kabelbaan te zitten. De helft gaat in de 8baan de andere helft zit misselijk te worden in het schip. Tussen door eten we onze meegebrachte krentenbollen en andere snoeperij. Wij sjouwen heel wat af als we ineens langs de Tomahawk komen. Oudste is een jaar of 6 als ik samen met hem in de stad over de kermis loop en dat ding tegen kom. Oudste vind zichzelf groot genoeg om in zoiets spectaculairs te gaan. We staan te kijken naar een paar kermiskinderen die net de lucht in gaan, ze durven te gaan staan en hebben grote lol.
Ik vraag bij de kassa of mijn oudste daar al in mag. Geen probleem, hij is oud en lang genoeg. Ik koop twee muntjes en wacht tot het toestel weer op de grond staat. Oudste huppelt naar het bakkie en ik stap een beetje onzeker bij hem in. Met de tas tussen de benen geklemd en een arm om oudste heen geslagen gaan wij het kermisavontuur aan. Langzaam begint hij te draaien.
Tomahawk in Slagharen, op de kermis nog hoger )-:
Eerst over de grond met het kontje schuin omhoog. Het duurt niet lang en we maken een zwiepertje van links naar rechts. We krijgen snelheid en gaan flink de hoogte in. Mega hoog, we kijken uit over de kerktoren. Het bakje is glad, ik vlieg met oudste van links naar rechts en van voor naar achter. Behalve de tas heb ik oudste nu ook tussen mijn benen geklemd, ik ben bang dat hij onder de beugel het bakje uit slingert. Het is een nachtmerrie. De kermis exploitant gunt ons waar voor zijn geld en laat hem extra lang draaien. Ik zie het al levensgroot in de krant staan; Moeder slingert met zoon uit kermisbak en valt te pletter midden op de markt. Waarom doe ik dit. Laat het alstublieft stoppen! Eindelijk hij remt af, daalt en stopt.
Wankelend stap ik uit het bakje, dit nooit weer!
Gelukkig,  niemand wil vandaag in de Tomahawk,  we lopen snel door. Wie gaat er mee in de zweef? Heerlijk in het zonnetje onder een strakblauwe lucht zweven wij met zijn allen op een rij.
Het blijft een feest de jaarlijkse traditie.
Later M@rina!

donderdag 17 oktober 2013

Mogen wij.......vraag ik...

Wanneer ik afgelopen week s’Lands grootste kruidenier binnen stap zie ik hem lopen. Een keurige meneer, onberispelijk in de kleren en altijd keurig gekapte haren. Ik ken hem alleen van gezicht. Het is alweer een tijdje geleden dat ik deze meneer bij ‘s Lands grootste kruidenier bij de klantenservice ontmoette. Als derde in de rij stond ik samen met een bescheiden dame met een kleurige hoofddoek keurig op mijn beurt te wachten. Diegene die aan de beurt is heeft nogal wat noten op haar zang.  Een postzegelvelletje, een bloemetje maar welke kleur, een staatslot maar welk eindcijfer? Wij kijken elkaar af en toe aan maar wachten geduldig. Een flinke hoestbui doet haar aan haar sigaretten herinneren. Je zou maar zonder komen te zitten. Er komt geen eind aan. Wanneer ze eindelijk wil afrekenen komt een keurige meneer met zijn armen vol shampooflessen aan lopen. Hij loopt langs de rij bij de kassa om zich bij de klantenservice te voegen. Ze zijn bekenden van elkaar, meneer wurmt zich tussen de mevrouw met de kleurige hoofddoek en mij door om met haar een praatje te kunnen maken. Of Mevr ook van de partij is op het feest van gezamenlijke vrienden.  Mevr vraagt zich af of de buren van de vrienden ook zijn uitgenodigd. Met een veel betekende blik kijken wij elkaar aan. Wij denken dat dit een soort “voorkruip  truc” is.
Sigaretten, TNT, bloemen, klachten, maar geen shampooflessen! 
De kassière vraagt de aandacht terug zodat mevrouw gaat afrekenen. Wij staan op scherp. Mevrouw is klaar, ze pakt haar spullen en zegt ons beleefd gedag. De keurige meneer laat zijn flessen op de balie vallen en pakt zijn portemonnee erbij. Bent u de volgende die aan de beurt is vraagt de kassière?  Verbaasd kijkt hij haar aan, ja ik wil dit even afrekenen. De mevr met kleurige hoofddoek steekt haar wijsvinger omhoog maar ik kan mijn mond niet houden; U mag afrekenen nadat wij tweeën dat gedaan hebben zeg ik tegen de keurige meneer.
Dat verrast  mijnheer en draait zich een halve slag om. Zo zo, de vrouwtjes van tegenwoordig krijgen praatjes, de vrouwtjes van tegenwoordig weten wat ze willen. Dat klopt meneer de vrouwtjes van tegenwoordig weten wel wat ze willen, dat komt omdat de meneertjes van tegenwoordig op een onbehoorlijke manier voorkruipen. Dan moeten de vrouwtjes van tegenwoordig hun mond wel open doen. Zo zo, u durft zegt meneer tegen mij. Mogen wij…… vraag ik…….. Mag ik….zegt de kassière. Woedend pakt hij al zijn flessen op en gaat achteraan staan. Wilt u aansluiten in de winkel bij de kassa. Dit is de klantenservice en geen kassa. Pardon, sinds wanneer mag ik hier niets afrekenen vraagt mijnheer hooghartig . Al meer dan 2 jaar niet meer en daarvoor mocht u het alleen wanneer  u 1 artikel had om af te rekenen.
Met grote passen beent mijnheer terug de winkel in en ziet de lange rijen bij de kassa’s. Hij gooit de flessen terug in het schap en sprint de winkel uit.
Met een grote glimlach kijken wij hem na.
Wat denkt hij wel niet de vrouwtjes van tegenwoordig………

Later M@rina!

zaterdag 12 oktober 2013

3 weken later.......rara

Het liefst  ga ik elke week naar het theater. Het maakt niet uit wat; toneel, cabaret, muziek of een leuke musical, er is genoeg te zien.  Joop van de Ende probeert ons regelmatig te verleiden met leuke filmpjes op tv. Zo zagen wij ook Daddy Cool steeds voorbij komen. Het leek mij gezellig om er samen met jongste heen te gaan.  Ik zie dat de ticketprijzen vanaf  €39,50 zijn, dat is nogal wat. Wij googelen naar een aanbieding en komen uit op marktplaats. Laat nou half Nederland via de postcodeloterij kaarten hebben gewonnen en deze hier aan bieden.  Wij plaatsen een bod  bij twee adverteerders,  wie niet waagt wie niet wint.  Dezelfde avond krijg ik van beide een mailtje dat ze akkoord gaan. Dan gaan we toch gezellig met zijn vieren zegt manlief. Voordat ik het geld over maak googel ik nog even de namen van de verkopers. Ik wil er zeker van zijn dat ik geen kat in de zak heb gekocht. Een voorzitter van het christelijke mannenkoor en de secretaresse van de tennisvereniging. Dat zit wel goed. Voor €60 inclusief een hapje en drankje gaan wij naar Daddy Cool. Ik maak het geld over en ik krijg bericht dat de kaarten op de bus worden gedaan.  Na 4 dagen hebben wij nog niets ontvangen, voorzichtig  vraag ik wanneer de kaarten precies op de bus zijn gegaan. Raar dat ze vanuit beide woonplaatsen niet zijn aangekomen. Na ruim een week ga ik mij zorgen maken,  toch maar weer eens mailen.  
De meneer uit Epe vind het zo vervelend dat hij het geld terug stort. De marktplaats verkopers bellen naar de TNT, gaan naar het postkantoor en vullen een klachtenformulieren in.  De kaarten zijn spoorloos. Ondertussen heb ik er een penvriend en penvriendin bij. Ik ga over tot actie richting Postcodeloterij. Ze willen best kopie kaarten neer leggen maar dan moeten de winnaars zelf bellen. Het bellen kost “tig” cent per minuut dat kan ik toch niet  van ze vragen. Het is geen probleem alle twee  willen ze bellen met de klantenservice. Bij de één gaat het wat makkelijker dan bij de ander maar het gaat lukken.  Ondertussen zijn we bijna twee week verder en is de voorstelling over twee dagen. Vrijdagmiddag bel ik naar Martini Plaza om te checken of het is gelukt. Er ligt niets klaar maar misschien ligt het morgenmiddag bij de info balie van de postcodeloterij zelf. Ik zou maar gewoon komen zegt de vriendelijke mevrouw het komt vast goed. Wij nemen de gok. Wordt het een hapje en een drankje en een leuke musical of wordt het een gezellig dagje Groningen. Met toch wel een beetje klamme handen loop ik naar de info. Het is even zoeken maar onze naam en de winnaar/verkoper staat op de lijst. Met een sjaaltje van de postcodeloterij om de nek en een bitterbal in de hand gaan we naar onze plaatsen. We hebben een gezellig middagje meezingen, dansen en klappen met Daddy Cool. Wanneer wij richting uitgang gaan krijgen wij per persoon  een plak Tony.s  Chocolonely mee.  Als dank voor de kaarten, het vertrouwen in elkaar en de korte mailvriendschap sturen wij beide winnaars/verkopers een Tony.s Chocolonely.
De mailvriendschap is afgerond maar wanneer ik in de buurt ben moet ik zeker een kopje koffie komen drinken. Wie weet……
3 weken later,  twee dagen na elkaar, liggen opeens de kaarten op de deurmat, met de datum van 3 week geleden…..rara

donderdag 3 oktober 2013

Spoorloos........

In no-time kan je tegenwoordig je vraag of opmerking wereldkundig maken. Je stuurt een tweet of je zet een berichtje op Face-book en voordat je het weet is het de hele wereld over. Ik doe er af en toe graag aan mee.  Zo retweette ik nog niet zo lang geleden;  Vermist een 4 jarig jongetje in de omgeving van…….Nog geen twee uur later kreeg ik een sms van de moeder,  het mannetje was weer boven water.  Bijna iedereen heeft wel een mobieltje waarmee je snel hulp kunt inschakelen. Dat was 13 jaar geleden wel anders. 6 jaar was oudste toen hij anderhalf uur zoek was. Het is half 5 wanneer ik mij bedenk dat er voor 5 uur nog twee kaartjes op de post moeten. De brievenbus staat hemelsbreed 550 meter van ons huis, een leuk karweitje voor oudste. Wel spannend want op de route zit een vervelende kruising  en er is veel verkeer rond de klok van 5. Met de kaartjes onder de snelbinders fietst hij richting brievenbus.  Ik ben druk aan het koken wanneer ik mij ineens realiseer dat hij al een behoorlijk tijdje weg is. Geen paniek,  hij doet het op zijn gemakkie en hij ziet van alles onderweg.  Het kwartiertje wordt een half uurtje en onrustig loop ik naar het raam om te kijken of hij eraan komt. Gek, op zo’n moment zie je niks maar hoor je wel sirenes. Ik draai de gaspitten uit en pak de fiets richting postkantoor.
Figurant voor oudste (-;
Ik zie nergens een blond jongetje of een blauw fietsje. Aan beide kanten van het gebouw zit een brievenbus.Voor de zekerheid fiets ik er omheen maar ik zie oudste nergens.  De hal van het postkantoor staat vol klanten maar geen klein blond ventje met in zijn handen twee kaartjes. Misschien is hij op de terug weg langs de gracht gefietst en zijn we elkaar gepasseerd. Ik fiets hard terug en hoop hem thuis aan te treffen.  Helaas daar zit alleen jongste geduldig te wachten. Ik bel manlief om wijze raad.  Hij sust de boel met de woorden oudste loopt niet in 7 sloten tegelijk, komt wel goed. Ik fiets opnieuw het rondje en ga navraag doen in het postkantoor. Niemand kan zich een blond ventje met twee kaarten herinneren. U mag wel wachten, precies om 18.00 uur worden de brievenbussen geleegd, dan kunnen we zien of de kaartjes ook gepost zijn. Het kwartiertje wachten duurt een eeuwigheid. We zijn ondertussen anderhalf uur verder en nog geen spoor van oudste. De PTT medewerker leegt de bus en hij verschuift voorzichtig de post,  ik zie de twee kaartjes meteen liggen. Voor de vierde keer fiets ik de route. Ik ben radeloos en ik denk dat ik de politie ga inschakelen. Ik hoor de telefoon gaan als ik bij de achterdeur sta en ren naar binnen. Haaiii met de achterbuurvrouw. Oudste komt er aan hoor. Hij heeft gezellig een kopje thee bij mij gedronken. Wat wordt hij groot hé. Helemaal alleen op de fiets naar de brievenbus. Ik had de fiets maar even in de gang gezet, je weet maar nooit. Ik dacht ik bel maar even want je zult wel denken waar  blijft hij …………….
Social Media is zo gek nog niet!

Later M@rina!

donderdag 26 september 2013

De mensen van toen...........

Afgelopen maandag was het 25 jaar geleden dat wij  in het huwelijksbootje stapten. Gezellige felicitatie kaartjes en bloemen brachten ons terug in de tijd. Het weer zullen wij niet gauw vergeten na een zonnige ochtend brak de hemel open. Met één hand hield ik de jurk vast en met de andere hand hou ik het hoedje op zijn plaats. Tig haarspelden en een halve bus haarlak is niet bestand tegen zo’n wolkbreuk. Tijdens het aansnijden van de taart horen wij de regen klateren op het dak. Knetterende onweer met  enorme lichtslangen.
Ergste herfstdag van 1988
Jongste is benieuwd naar de trouwfoto’s en het lijkt haar leuk om een foto op Facebook te plaatsen. Wij zoeken het album op en beginnen te bladeren terug in de tijd. Wat een jonkies waren wij. 22 en 23 jaar. Wie zijn dat eigenlijk allemaal op jullie feest en wie hoort bij wie, vraagt jongste? In de afgelopen 25 jaar is er veel gebeurd. Voor de lol zeg ik tegen haar zullen wij een feest geven voor  “de mensen van toen”. Al  foto’s kijkend komen wij tot de conclusie dat er  al heel wat mensen niet meer in ons midden zijn. Overleden door ziekte of door ouderdom. We zien exen van familie en vrienden die we al jaren niet meer gezien hebben. Vriendschappen die langzaam zijn verwatert. De trouwfoto met onze trots een bordeaux rood golfje met  een prachtig bloemstuk gaat op Facebook. Volgens jongste ben ik onherkenbaar. Of ik echt zo slank ben geweest, je lijkt er wel 10 kg lichter. De snor van manlief is volgens jongste afschuwelijk, mode of geen mode, het is geen excuus om er zo uit te zien. Voor de lol neem ik het album mee naar de apotheek. Onder de koffie lachen we om de antieke kleding en de oldtimers. Ook getrouwd in een oud barrel vraagt collega. De foto van het huis van oude oma laat ik trots zien want vanuit haar huis zijn wij getrouwd.  Oude oma is op 94 jarige leeftijd overleden maar regelmatig kom ik nog langs haar huis. Wat zou ik nog graag een keertje binnen willen kijken.
"Oud barrel" onze trots!
Wij glimlachen om nichtjes met grote strikken in het haar, zuurstokroze en fleurige geblokte jurkjes en zwarte lakschoentjes. Het zijn plaatjes. De bruidstaart heeft een mooi gaatje van  het vingertje van ons neefje die even wilde testen of de taart wel echt was. Wij lachen om onze Anita Meijer kapsels. De tijd van de permanentjes. De koffie pauze is voorbij en het boek gaat weer in de tas. Jongste lijkt een Mama Mia feest zoals de muziekfilm het einde. Lachen, zingen en dansen op de tafels met een Happy End. Dan kunnen we alle mensen van toen met hun exen ook wel uitnodigen. Leuk een reünie, maar wij gaan voor een gezellig feest met “de mensen van nu”!  Het boek gaat de kast weer in. Op naar de volgende 25 jaar!
Later M@rina!



woensdag 18 september 2013

De kraamdagen...........

Het is alweer ruim twee jaar geleden dat ik samen met jongste op kraamvisite ging bij collega. Een paar dagen oud was haar dochtertje toen we haar gingen bewonderen. Piepkleine handjes met piepkleine vingertjes. Het gezichtje nog een beetje in de kreukels. Ongecontroleerde bewegingen met slaperige oogjes die af en toe open gaan. Wij knabbelen aan een beschuit met roze muisjes terwijl wij ondertussen luisteren naar het bevallingsverhaal. Heel even houden wij de kleine dame vast en ruiken wij het heerlijke Zwitsal geurtje. Met een vertederende glimlach gaan wij samen op de foto. Vanzelfsprekend bijt ik mijn tong af en ga ik niet mijn eigen horror- bevallingsverhaal vertellen. Daar zit de moeder echt niet op te wachten. Ongemerkt gaan je gedachten terug in de tijd. Heerlijk vond ik de kraamdagen. Ik kon het mij bijna niet voorstellen dat de kraamverzorgster na 10 dagen weer uit mijn leven zou verdwijnen. 
Bloemen, kadootjes en heel veel post!
Elke morgen zorgde ze voor een heerlijk schoon bedje. Rond koffietijd kwam ze naar boven met verse koffie en de post. De bloemen werden leuk op de vaas gezet en ze kon  heerlijk koken. Het zijn organisatietalenten. In 10 dagen tijd heeft ze 150 vriendinnen, familieleden, buren, collega’s, kennissen, vage kennissen en weet ik veel wie allemaal samen met manlief voorzien van koffie en beschuit met muisjes. Het drogen van tranen van moeder en kind is aan ze toe vertrouwd… Afgelopen weekend hadden wij voor het eerst een kraamfeest. Oudste nichtje heeft een zoontje gekregen.  Het is ons eerste achterneefje. En niet onbelangrijk het is het allereerste achterkleinkind van de familie. Wij hebben een trotse overgrootopa en overgrootoma. Een kraamfeest is helemaal nieuw voor ons en wij zijn benieuwd hoe dat in zijn werk gaat. Op een prachtige locatie is het gezellig versierd met blauwe slingers; Hoera een zoon, er zijn blauwe taarten met blauwe muisjes en we snoepen lekker veel kindersnoep.
Grote broer bij klein zusje.
Het krioelt er van de kleine mensjes die heen en weer rennen met loopfietsjes, zakjes chips, elkaar aan de oren trekken en zachtjes van de glijbaan afduwen. Jonge vaders en moeders bemiddelen, troosten, wiegen en verschonen luiers. Na het feliciteren en het bewonderen van het achterneefje staan wij aan de hangtafel met de andere oudooms en oudtantes te genieten van wat wij niet meer hoeven. We hebben het over studerende jongeren, de nieuwe liefdes, het uitgaan en de huwelijksjubileum’s onder ons. Nichtje en echtgenoot showen trots hun 8 weken oude zoon aan alle gasten, nemen de cadeautjes in ontvangst en proosten met hun geliefden. Het is een drukte van belang. Heftig hoor zo’n 100 man te gelijk op kraam bezoek. Wat lijkt het lang geleden mijmer ik met schoonzus. Het is lang geleden dat wij  op ons paasbest in bed zaten met ons kleine mensje stevig tegen ons aan geklemd en ons 10 dagen lang lieten verwennen door manlief en kraamverzorgster.
De kraamdagen die zou ik nog wel eens over willen doen.

Later M@rina!

donderdag 12 september 2013

Een witte roos voor John.........

Gisteren was het alweer 12 jaar geleden dat terroristen doelbewust met gekaapte passagiersvliegtuigen de Twin Towers binnenvlogen. 
De televisiebeelden kunnen wij ons als de dag van gisteren herinneren. Mensen die schreeuwen, huilen, rennen en vallen, overal stof, bloed en chaos. Je kan je er toch geen voorstelling van maken hoe het zal zijn om met duizenden mensen tegelijker tijd te moeten rennen voor je leven. 10 jaar na dato werd het “National September 11 Memorial & Museum” geopend.  Een vader van een omgekomen brandweerman heeft geld gedoneerd om dit mogelijk te maken. Vandaag is het 6 weken geleden dat wij 9/11 Memorial in New York bezochten. Op onze eerste dag in New York gaan wij met de metro richting de plaats waar ooit de Twin Towers stonden. Manlief met jongste zijn hier 4 jaar geleden samen geweest toen het nog een enorme bouwput was. De bouwput is nu een prachtig herinneringspark.  Op de plaats van het World Trade Centrum North en South staan twee laaggelegen waterbakken die constant worden gevuld met water dat langs de muren naar beneden komt. Langs het monument is in koper een reling gebouwd met hierop de lijst met de namen van alle slachtoffers. Wij gaan eerst naar het Memorial Centrum voor de familieleden van de slachtoffers. Erg indrukwekkend. Bij binnenkomst gaat het lawaai van buiten over in een serene stilte. Je loopt een route door verschillende vakken waar in het midden een brandweerman met indringende stem staat te vertellen over de nachtmerrie waarmee zij te maken hadden via hun werk. Langzaam schuifel ik stil langs de wanden en vitrines. De wanden hangen vol met posters met “Vermist”. Deze hebben weken in New York gehangen in de hoop om vermiste familieleden terug te vinden. Wij zien persoonlijke foto’s van jonge mensen die aan het begin van hun leven stonden zoals moeders in de speeltuin, een vader met zijn pasgeboren baby. Vermist, Vermist, duizenden keren zien we het hangen. In de vitrines staan spullen zoals ze gevonden zijn onder het puin met een dikke laag stof en gesmolten door de hitte van kerosine die het vliegtuig verloor. Tastbare herinneringen voor familieleden die ze hebben afgestaan aan het museum. Twee revolvers in elkaar versmolten. Een paar pumps met verbrande zolen, een aktetas met laptop en aantekenpapier. Kleding van hulpverleners. Gesmolten bestek. Naamkaartjes vertellen ons van wie de spullen waren of wie ze geschonken hebben. Billborden laten sms-jes zien die verstuurd zijn door mensen in het vliegtuig die aanvoelden dat het niet pluis was. Zoals; Julia hier ben ik, John, ik denk dat het vliegtuig gehackt is en dat dit niet goed gaat aflopen, don’t forget, i love you forever….Een geluidsband laat de laatste minuten van de gezagvoerder horen, de paniek en de angst in zijn stem bezorgt ons kippenvel.
9/11 was voor ons een ramp over zee. Maar ineens krijgt de ramp een gezicht. Wat moet het verschrikkelijk zijn geweest, de sirenes, de hitte en de paniek.
We lopen door naar het herdenkingspark. Het park is in de eerste plaats voor de nabestaanden van slachtoffers. Bijna 3000 namen zijn in de koperen rand van de waterbakken gegraveerd. Het Memorial Centrum zorgt er elke morgen voor dat op de geboortedag van het slachtoffer een witte roos in zijn of haar naam gestoken wordt. Op een bankje zitten wij stil om ons heen te kijken.  Het is donderdag 1 augustus en de geboortedag van John Gerard. Naast de witte roos hebben zijn geliefden rode rozen gestoken. Langzaam lopen wij uit de stilte en worden wij weer opgeslokt door het hectische leven in New York.
Later M@rina!

donderdag 5 september 2013

Florence Nightingale's

We zijn op visite wanneer ik  een gemiste oproep  van oudste zie. Wanneer ik hem terug bel hoor ik dat hij “echt” ziek is.  Hij klaagt de hele week al over een zere kaak. Nadat ik met een zaklantaarntje in zijn mond had gekeken vermoedde ik dat er een verstandskies door kwam. Na een futloze week met zeurende hoofdpijn wil het niet meer lukken. De pijn wordt heviger en we zien geen puntje doorbreken. Hij is vaste klant bij de KNO- en Longarts waardoor het me beter lijkt om geen risico te nemen.  Ik bel de CHD en doe mijn verhaal. Zo’n twee uur later zitten wij in de wachtruimte waar iedereen elkaar doodstil  van top tot teen zit te bekijken. Ineens vliegt de deur open en komen er  twee jochies van een jaar of 12, 13 binnen stormen. De oudste van de twee ondersteunt zijn  arm  met zijn hand waar we een wond zien. Het bloed gutst eruit en druppelt op de grond. Het vriendje verdwijnt net zo snel als hij kwam. Vanuit de assistentenpost komt de Huisarts-chauffeur een kijkje nemen.
Hij vraagt wat er is gebeurt en met wie hij is gekomen. Ik ben alleen, mijn ouders zijn niet thuis.  Bedremmeld verteld hij dat ze met de bal aan het spelen waren toen hij in glas terecht kwam.  Ga daar maar zitten zegt  hij tegen het jochie ik kom zo bij je.  Ik kan het bloeden niet aanzien en haal een stapel handdoekjes uit de wc om het bloed te stelpen en zijn bloedspoor uit te wissen.
De Huisarts-chauffeur komt terug met doekjes en een opschrijfboekje om naam, adres, geboortedatum en huisarts te noteren voordat hij weer terug gaat naar zijn post. Het is één bloedbende. Het jochie schokt en beeft als een rietje. Hij begint te zweten en ineens valt zijn hoofd naar voren. Het lijkt er op dat hij gaat flauw vallen zegt een mede wachtende.  Ik haal gauw een stapel handdoekjes en maak ze kletsnat en leg ze in zijn nek. Ik ga naast hem zitten en leg mijn hand op zijn rug. Het trillen stopt,  ik voel het warme lijfje ontspannen. Waar zijn je ouders, kan ik ze voor je bellen. Mijn moeder werkt en kan niet gebeld worden, mijn vader is naar Zwolle maar ik weet zijn telefoon nummer  niet uit het hoofd. Volgende  patiënt wordt er geroepen. De “hoofdpijn” patiënt zegt dat het jochie maar voor moet gaan. Ik loop een stukje met hem mee,  de Huisarts-chauffeur komt weer te voorschijn en neemt hem  van mij over. Ik sta mijn handen nog te wassen als oudste wordt binnen geroepen. Ik ben verbaasd. Geen assistente kijkt naar hem om. Er wordt niet gevraagd of hij pijn heeft of hoe hij zich voelt of waar zijn ouders te bereiken zijn. Bij de CHD geen Florence Nightingale’s. Deze middag zal hij wel niet snel vergeten. Wel slim van hem om naar de CHD te fietsen.
De hele situatie blijft mij verbazen, eigenlijk ben ik nieuwsgierig naar de afloop.

Later M@rina!

donderdag 29 augustus 2013

Joehoe Patat!

Voor een toetje mag je mij wakker maken en al helemaal voor de Engelse Trifle Aardbeimascarpone. Alsof er een Engeltje over je tong piest. Afgelopen weekend had ik de Trifle gemaakt voor een feestje. Om mij heen  hoor ik de ohhs en aaahs en ze vragen naar het recept.Terwijl wij staan te genieten van de heerlijke aardbeitjes verteld de één na de ander over mislukte kookkunsten. In het kookboek staan bij recepten vaak fantastische foto’s maar na uren zwoegen lijkt het er niet op en blijkt het niet te eten. Menig gerecht  is in de groene container beland hoor ik aan de verhalen. Wij proberen hier ook regelmatig recepten uit en af en toe hebben wij ook een misser. Aan tafel wordt er dan heel hard gebruld dit is een weggooi recept, weg ermee! Al jaren maak ik op de verjaardag van oudste heerlijke pompoensoep. Het leek me leuk om eens een ander pompoen recept te proberen. In de Allerhande staat een prachtige foto van een Pompoentaart met pecannoten.
De ingrediënten: Bladerdeeg, pompoen, donkere basterdsuiker, hot peppersauce, tomatenketchup, blokjes ham, pecannoten, eieren en slagroom zijn stuk voor stuk lekker, dit samen gaat vast een heerlijke taart worden. Ik ben minstens een half uur bezig om de pompoen te schillen en in blokjes te snijden. De springvorm bekleed ik zorgvuldig met het bladerdeeg.  Het is nu alleen nog een kwestie van slagroom met eieren los kloppen en de overige ingrediënten te mengen. Wanneer  alles in de springvorm zit kan hij in de oven. Na 40 minuten wij hebben vast een smakelijke “Pompoentaart met pecannoten”. Ondertussen ruim ik de keuken alvast op en dek de tafel. Het is een behoorlijk gepruttel in de oven, af en toe kijk ik maar eens door het raampje. Het vocht van het pompoenvlees druppelt door de springvorm heen en de noten karamelliseren met de suiker. Het ruikt best lekker maar het ziet er niet aantrekkelijk uit. Eigenlijk is het één grote bende in mijn oven. Na 40 minuten roep ik de familie inclusief vriendinnetje van jongste aan tafel. De springvorm lekt en plakt aan alle kanten en ik vraag me af hoe hier taartpunten van gesneden moeten worden.
We proeven eerst voorzichtig. Harde taaie blokjes pompoen. Niet gaar is de conclusie. We zetten hem weer terug in de oven. Na een half uur proberen wij het opnieuw. Het ziet er iets steviger uit maar nog net niet gaar. Zullen we…..nog een kwartiertje ….. Ondertussen hoor ik gemopper; we hebben honger en het stinkt. We zijn anderhalf uur verder als we het nogmaals proberen. We kijken naar de drab op onze borden. Met lange tanden wordt er voorzichtig geproefd. Vriendinnetje kauwt dapper door. Het is een echte misser. We kijken elkaar aan en brullen; Dit is een weggooirecept, weg ermee!  We kieperen de hele bende in de kliko. Joehoe Patat! wordt er geroepen. Ik zet de frituurpan vast aan en race naar de winkel voor een zak patat.
Voortaan weer gewoon pompoensoep.
Later M@rina!

Om nog even terug te komen op het heerlijke toetje. Ik geef met plezier het recept van Francis door! 
Lukt altijd! Zie hieronder.

Engelse Trifle Aardbeimascarpone voor 12 personen!



www.wereldvanvrouwen.nl
Let op! Recept is voor 12 personen!


Toetje van Francis!


donderdag 22 augustus 2013

Een gelukkig "nieuw jaar"dan maar!

Op naar een stress loze vakantie daar eindigde mijn blog zo’n 7 weken geleden mee. Voordat wij in de auto zitten zijn er bij ons in huis vele soorten van stress. Bij jongste is het vooral de “inpakstress” . Hoe krijg ik zo veel mogelijk mee in mijn koffer met nog ruimte over om te kunnen shoppen. Bij oudste is er vooral “wiepaktervoormijinstress”. Wanneer iemand anders voor je inpakt kun je die ook de schuld geven wanneer je ontdekt dat er geen onderbroeken of deo in de koffer zit. Bij manlief is het vooral de “elektronica stress”. Een stekkertje, een opladertje en vooral veel snoertjes moeten mee in de koffer. En tenslotte mijn “hethuismoetschoonstress”. Want stel je voor dat mijn collega die de plantjes en de post komt doen ziet dat ik een rommelkont ben. Of stel je voor dat ons wat overkomt en dat “ze” in ons huis op zoek moeten naar iets. Ik moet er niet aan denken. Ruim een week voordat we op vakantie gaan sop ik alles wat ik tegenkom.  Zo gauw er was in de wasmand zit gaat de wasmachine aan.  Zo snel het kan ligt de was gestreken en wel weer in de kast. De ramen zeem ik van binnen en buiten want de vliegenpoepjes die ik zie zijn misselijkmakend. En mijn grootste niet hobby: de tuin ontdoe ik van elk onkruidje.
De RV onder de avocado boom in Miami
Een dag voor vertrek verschoon ik nog snel alle bedden en sop ik de koelkast uit. De avond voor ons vertrek liggen wij laat, heel laat,
dood moe in bed om na 4 uur lichte slaap met het zogenaamde “rommelmarktgevoel” wakker  te worden van de wekker.
Het avontuur gaat beginnen. We nemen een kopje koffie en een broodje mee voor onderweg.  Het wakker worden en klaar voor vertrek maken duurt manlief te lang. Wij gaan nu vertrekken hoor ik hem roepen! Plassen ik moet echt nog een keer plassen. Ik sluit af kan ik meteen nog even plassen,  dan merkt hij het niet. Waar bleef je nou? Oh de vaatwasser…Wanneer wij de A28 oprijden bedenk ik mij dat ik vergeten ben de koelkast leeg te maken. Gauw nog een  Whap naar collega oppasser. Hé hé ik drink de koffie langzaam op en geef mij over aan de vakantie. Vanaf nu geen vakantie stress meer maar een stress loze vakantie! 3 weken lang zijn we met een RV rond getrokken. Onderweg lezend, bloggend, zingend en we hebben goede voornemens uitgewisseld voor na de vakantie. Vanaf dag 1 wordt het huiswerk bij gehouden, ik ga nu echt de oogarts bellen, de badkamer wordt aangepakt, minder hard werken, iets harder werken, op tijd naar bed, meer bewegen, altijd de tanden poetsen, fotoboek voor december klaar noem maar op. Maar nu ik hier zo zit lijkt het alweer eeuwen geleden dat wij in een keurig onderhouden huis thuis zijn gekomen. Met een hoofd vol belevenissen, ideeën, inspiratie en goede voornemens  hebben wij de draad weer helemaal opgepakt. Na de zomervakantie heb ik soms nog meer een Nieuwjaars gevoel dan op 1 januari.
Nou.....Een gelukkig “nieuw jaar” dan maar!
Later M@rina!

vrijdag 5 juli 2013

Snoepjes, Koekjes & Moorkoppen....

Wanneer de laatste weken van het schooljaar aanbreken sluipt de stress het huis binnen. Ik ga extra gezond koken. Om de dag rustig te laten starten breng ik ontbijtjes op bed. Fruitsalades voor de nodige vitamines. En ik geef vooral  “op tijd naar bed “ advies. Dit alles om te voorkomen dat wij in de zomervakantie op zoek moeten naar een andere opleiding voor oudste of dat het examen voor jongste een jaar vooruit geschoven wordt.  Ik geloof dat ik meer stress heb gehad  dan oudste en jongste samen.
22-11-2002 * 28-06-2013
Wanneer wij op de cijfers wachten van oudste is jongste nog aan het mopperen over stencils die zoek zijn, boeken die in de kluis liggen en lesstof wat niet behandeld is.
Op de basisschool vond oudste al het huiswerk en toets gedoe af en toe boeie waardoor ik dealtjes sloot om fatsoenlijke cijfers op het rapport te krijgen. Voor elke V een snoepje, voor elke G een koekje en voor elke P een taartje. Zo kwam het dat oudste in zijn eentje aan de keukentafel 2 slagroomtaartjes aan het wegwerken was. Omdat de motivatie bij “sommigen onder ons” even  ver te zoeken was hebben wij de traditie in ere hersteld. Door de normering iets te verlagen kwamen wij op het volgende: voor elke 6 een snoepje,  elke 7 een koekje en elke 8 een MOORKOP.  De toetsen zijn voorbij en het wachten is op de cijfers die één voor één op het magister verschijnen. Wanneer de boeken worden ingeleverd is het tijd voor de traditionele “ laatste schooldag pannenkoekenfeest”. Ik ben ruim twee uur aan het bakken als jongste met een gezellige groep klasgenoten binnen komt vallen. Er wordt nog even gemopperd over boetes van beschadigde of zoek geraakte boeken en cijfers die tegen vallen. Het is een gezellige boel en zeker reden voor een feestje de hele groep is over inclusief mijn oudste, jongste en haar vriendje.
De MOORKOPPEN zijn verdiend!
B & J 
De gitaar en de accordeon worden erbij gepakt, om het feest compleet te maken gaan ze met zijn allen richting brug om de bootjesmensen een serenade te brengen. Laat daar nou net een docente langs fietsen die meteen afstapt om de mannen te boeken voor  “West 21”. De mannen zouden een welkome afwisseling zijn tijdens de saaie leerlingenoverleg in lokaal “West 21”. Dubbel van het lachen komen ze terug, ze vinden hun optreden blogwaardig.
Bij deze, een blog inclusief foto van het duo B & J. Wie weet wat deze blog jullie brengt.
Wanneer ik tegen oudste zeg dat de schoolstress nu echt voorbij is helpt oudste mij even uit de droom. Vakantie stress mam, dat is pas erg. Een schoon huis, konijn en hamster naar oma, koffer te vol, waar zijn de paspoorten, reistabletten, de plantjes en de post noem maar op. Ja mam, de stress gaat nu pas beginnen,  voor ons dan hé.
Met de vrolijke noten van de 2 Troubadours gaan wij er even tussen uit.
Op naar een stress loze vakantie.
Later M@rina

donderdag 27 juni 2013

Rechtdoorgaand verkeer heeft voorgang...............

3 jaar is ons dochtertje wanneer wij  haar eerste fietsje gaan  kopen. De zijwieltjes die we nog hebben van onze zoon nemen wij mee zodat de fiets meteen rijklaar gemaakt kan worden. Ons meisje is 3 jaar en weet heel goed wat ze wil en dat zijn geen zijwieltjes aan haar fiets. Maar je kan nog  helemaal niet fietsen. Dat leer ik heus wel zonder zijwieltjes zegt ze met haar armpjes stijf over elkaar met twee wiebelende staartjes bovenop haar hoofd. Wij laten het maar zo na een valpartij denkt ze er vast anders over. Dit dametje is 1 zaterdag nodig om met vallen en opstaan te leren fietsen. Aan het eind van de middag roept ze; "zie je wel ik hoef niet met wieltjes”. 
In groep 6 krijgt ze op haar verjaardag een echte opoe fiets. De wereld wordt  groter voor haar. Ze gaat alleen op de fiets naar school, naar ballet of uit school met vriendinnetjes mee. Moeders is niet meer nodig, rond een uur of vijf fietst ze alleen naar huis. 
Zo’n 5 jaar geleden op een vrijdagmiddag rond de klok van vijf hoor ik geen vrolijk stemmetje dat roept: ik ben thuis, maar er wordt een aantal keer venijnig op de deurbel gedrukt. Wanneer ik open doe, staan er twee opgewonden standjes. Een huilende en boze 11 jarige dochter die diep beledigd is en een mopperende dame op leeftijd. Ze zijn in botsing gekomen. De dame op leeftijd, op zich wel aardig, maar behoorlijk opgewonden over de torenhoge schade aan haar elektrische Sparta fiets waar ze geen dag zonder kan vanwege haar reuma is kapot door mijn dochter. Hoe gaan wij dit op lossen zegt ze. Doordat ze door elkaar heen tetteren kan ik er geen touw aan vast knopen. Ik vraag ze binnen te komen en zet een kopje koffie. De gemoederen bedaren iets maar de dames zijn het niet met elkaar eens. Bovendien wil de dame zo snel mogelijk naar huis want haar man kan niet te lang alleen zijn. Maar hoe?  Ik stel haar gerust dat ik haar naar huis breng zo gauw duidelijk is wat er precies is gebeurt. Ik pak pen en papier en geef het aan de dames. Er wordt getekend door een snikkende dochter en een mopperende dame. Ik krijg de indruk dat dochterlief inderdaad de schuldige is. Mevr. fietste vanuit de stad rechtdoor. Dochterlief fietst haar tegemoet en sloeg linksaf. Ze keek keurig over haar schouder, stak haar linkerhand uit maar zag de dame op de Sparta, met flinke snelheid en een blik op oneindig, niet aankomen. Een botsing was het gevolg. Beide dames rolden met hun fietsen over de grond.  Weet je wat deze fiets kost en wat dit wel niet gaat kosten zegt de dame voor de zoveelste keer.
Nu komt de frustratie en woede van ons anders zo lief en beleefd meisje eruit. U begon meteen tegen mij te foeteren of ik niet kon uitkijken. Snikkend roept ze;  ik deed het toch niet expres en u heeft geen één keer aan mij gevraagd of ik mij pijn heb gedaan. En alles doet mij zeer. De dame tettert;  maar ik schrok toch ook en dit gaat wel een paar honderd euro kosten. Met geen enkel gevoel of begrip voor de snikkende 11 jarige tettert ze door. Ik heb meelij met ons meisje. Ik stel voor dat ik de verzekering bel en dat Mevr. zo snel mogelijk contact opneemt met haar fietsenmaker. Dan breng ik u nu gauw naar huis naar u man. Wij laten een boos en verdrietig meisje achter.
Wanneer een paar weken later  bekend is wat de reparatie gaat kosten wil Mevr. het geld rechtstreeks van ons hebben en niet via de verzekering. Die mensen zijn niet te vertrouwen en het duurt een eeuwigheid.  De paar honderd euro blijkt uiteindelijk 75 euro te zijn. Ik stap gelijk in de auto en vraag nog even  aan jongste of ze mee wil met een doosje Merci, voor de schrik en het ongemak dat Mevr. gehad heeft. Zoals ze als 3 jarige standvastig nee zei tegen zijwieltjes, blijft ze bij haar standpunt het is niet eerlijk dat ze niet vroeg hoe het met mij ging.

Later M@rina!

donderdag 20 juni 2013

Paniek!

Afgelopen vrijdag staat oudste bij het konijnenhok wanneer hij op de grond een wormpje ziet bewegen. Jakkes, ik heb een bloedhekel  aan alles wat kruipt en worm heet. De koffie smaakt meteen een stuk minder lekker. Ik hoop op toeval maar voor de zekerheid ga ik gewapend met stoffer en blik het hok grondig schoonmaken. Ik kan er niet omheen onder de schuiflade zitten wormpjes. Ik sop het hok flink uit en voorzie het van verse stro. Om ellende te voorkomen ga ik naar  de dierenkliniek om de hoek voor het blauw/witte doosje met wormmiddel. Een beetje onwennig sta ik aan de balie. Dit was vroeger mijn apotheekje waar ik heb gewerkt. In de wachtkamer staat een leestafel met daar omheen bezorgde baasjes en hun dieren. Ik ben aan de beurt en voor mijn gevoel luistert iedereen mee als ik zachtjes tegen de assistente zeg: Ons konijn heeft wormpjes, ik wil graag een wormmiddel. Zag u wormpjes of waren het maden vraagt de assistente. Dat weet ik niet, ik ben niet zo van de wormpjes. Een konijn heeft bijna nooit wormen, u kunt het beste het konijn zo snel mogelijk ophalen als u al niet te laat bent. Te laat bent? herhaal ik zachtjes. Konijnen met wormen zijn vaak niet meer te redden. Maar daar is toch dat wormmiddel voor. Er bestaat geen middel u kunt het beste uw konijn door de dierenarts laten bekijken. Ik krijg een Bench en fiets zo snel mogelijk naar huis. Heel relaxed gaat Bounty mee in Bench op de voordrager en ik sjees terug.
Niks aan de hand, kerngezond!
Bij de kliniek zet ik Bounty op de grond om mijn fiets te stallen. In mijn ooghoek zie ik nog net een nieuwsgierig konijntje de wijde wereld intrekken. In een reflex schiet ik op de grond en grijp haar in haar nekvel. Niet goed afgesloten dus. In de wachtruimte zit een dame met een poezenmandje waaruit klaaglijk gejammer komt. Een pittige Jack Russell met een lastige nekkraag ruikt Bounty en komt grommend steeds dichterbij. Ik wordt er een beetje zenuwachtig van. Alle ogen zijn op de balie gericht wanneer een klant binnen komt met de vraag of er  tijd is om een spuitje te geven. Euthanasie! Euthanasie in de dierenwereld. Aan de balie, zonder protocol of gefluister achter deuren. Gelukkig, wij zijn aan de beurt. Een akelige geur van ontsmettingsmiddel doet Bounty flink stampen. Van top tot teen wordt ze bekeken. Als u maar niet te laat bent zegt de aardige dierenarts. Mijn maag draait om. Is ze niet gesteriliseerd? Wil je langer plezier van je konijn hebben dan is dat een must. Lekker belangrijk nu. Ze ziet geen wormen en voelt niks geks aan het lijfje. Super gezond. Ik denk dat je er op tijd bij bent. Bij warm weer lokt de stinkpoep vliegen die eitjes leggen waar dan weer maden uit komen. Die maden kunnen ze oplikken. Met een vacht spray van 22 euro ex BTW kan je het voorkomen. Wij betalen het consult van 25 euro en over de sterilisatie en spray denken wij nog even na. Met een kerngezonde Bounty fiets ik opgelucht naar huis. Een ervaring rijker. Eerst maar eens koffie.
Later M@rina!

donderdag 13 juni 2013

Eindelijk gezinsuitbreiding....

Ruim 22 jaar geleden zijn we verhuisd van de flat naar de binnenstad. Eindelijk een tuin met ruimte voor een voederpaal en een muur om een nestkastje aan op te hangen. Op regenachtige middagen worden er meters pinda’s geregen om de vogeltjes te lokken. Tijdens de vogeltellingen tellen wij trots pimpelmees, koolmeesjes, een  roodborstje, musjes en een vrolijk zingende Merel.  Mevr Kraai en spreeuw tellen wij wel mee maar zijn niet onze favorieten. De spreeuwen laten de besjes in no time verdwijnen en de kraaien maken van de pindaketting een ravage. Door de jaren heen hangen wij op 3 plaatsen nestkastjes maar met de gezinsuitbreiding wil het maar niet lukken. In januari zien wij de meesjes op huizenjacht  gaan en hopen wij  dat er een bordje verhuurd  op komt te staan. Maar helaas keer op keer gaat het feest niet door. Wat is er  mis met onze nestkastjes.
Stekelige apenboom en het nestkastje
Hangen ze te veel in de zon, te veel kabaal of zeggen wij  gekscherend hebben ze geen leuk behangetje . Afgelopen winter borstel ik de huisjes maar eens goed uit wie weet helpt het. Het voorjaar heeft lang op zich laten wachten maar ineens zie ik een pimpelmees druk kwetteren op de top van de stekelige apenboom. Wanneer ik haar volg zie ik pimpelmees haar echtgenoot kwetterend op de uitkijk staan op de Leilinden van de buren.
Na 22 jaar krijgen wij gezinsuitbreiding.  Aan de drukke straatkant zijn de pimpelmeesjes druk met het verzamelen van nestmateriaal om te kunnen nestelen. We zien ze af en aan vliegen met wormpjes. Wat een gedrevenheid ik verheug op de dag dat ze gaan uitvliegen en we de vliegles kunnen volgen. Afgelopen week zie ik tweets met foto’s van donzige vogeltjes.
Kloek met 6 kuikens bij opa en oma
Ik krijg een geboorte aankondiging van de 6 kuikentjes bij mijn ouders. Het zal niet lang meer duren. Maar tijdens het snoeien van de buxus onder het nestkastje vind ik het erg stil. Het geeft een onrustig gevoel en ik haal de keukentrap er maar eens bij. Heel voorzichtig doe ik het deksel omhoog. Ik zie een eitje en twee piepkleine pimpelmeesjes met hun bekje wagenwijd open. Ze zijn dood. Ik spring van de trap om het slechte nieuws te brengen. Ooh zegt jongste toen ik naar school fietste zag ik een dood gekleurd vogeltje aan de overkant liggen. Dat vertel je nu pas.  Als ik alles moet melden wat ik onderweg dood aan de kant van de weg zie liggen als ik naar school fiets zegt jongste.  Alsof ze een hele veestapel tegenkomt op haar route van 950 meter. Wat had je dan willen doen vragen ze  mij. Wormpjes geven. Ze hebben gekwetterd van de honger en de kou dat is toch vreselijk. Je weet dat vogels wormen eerst zelf inslikken voor een goede spijsvertering voordat ze het aan hun jongen  geven zegt oudste. Jakkes daar had ik niet aan gedacht.  Ik zal het hokje maar leeghalen. Maar nu nog even niet. Ik moet  het even verwerken dat er  een familiedrama heeft plaatsgevonden in ons vogelhuisje. Later M@rina!


woensdag 5 juni 2013

Te koop!

Wanneer ik een jaar of 12 ben vraagt de buurman aan mij of ik wat geld wil verdienen. De buurman werkt op de betoncentrale waar ze sierstenen bakken. Sommige stenen zijn licht beschadigd. De buurman mag deze stenen mee nemen zodat ik ze kan verkopen. Eind jaren 70 zijn deze stenen helemaal in. De stenen zijn multifunctioneel toepasbaar voor muurtjes en is een blikvanger in elke tuin.  2 stenen met een plank erover staat erg leuk op je slaapkamer voor de  boeken en snuisterijtjes. Mijn eerste winkeltje. Op een groot stuk karton schrijf ik Te Koop, sierstenen voor Fl. 2,00 per stuk. Met een stuk of 20 stenen zit ik geduldig op de stoep te wachten tot een voorbijganger stopt. Jaren later op de middelbare school zijn corsages van gekleurde panty’s helemaal hip. Met Sinterklaas krijg ik een startpakket met stukken gekleurde panty’s, binddraad, meeldraadjes, stampertjes en een boekje vol voorbeelden.
Ik ga aan de slag en ze worden erg leuk. Door de corsages op te doen naar school maak ik reclame. Mijn tweede winkeltje. Ik ben blij met twee klasgenoten die een corsage willen kopen voor Fl.2,50. Klasgenoot Aly bestelde ook een corsage. Ze heeft wel erg veel noten op haar zang. Het voorbeelden boekje wordt uitvoerig bestudeerd voordat ze weet wat ze wil. Wanneer ik haar de mooie corsage overhandig ben ik erg benieuwd naar haar reactie. In plat Staphorst zegt ze: Ik had soe edacht as ik oe nou disse skelp geef dan kunnen wij geliek oversteken en stoan we kiet. Een foeilelijke schelp met een paar stipjes zilververf her en der er op geknald drukt ze mij in de handen. Overdonderd ben ik. Weg geld. Ik ben niet geschikt voor de handel. Hier in huis is dat wel anders. Jongste is  al weken druk bezig met een winkeltje op zetten. Dat gaat wel even wat anders dan in de jaren ’70. Wekelijks worden er pakjes bezorgd voor de webwinkel. Het kartonnen bord is vervangen door een tweet.
WWW.ILFS.NL
Al meer dan 1500 volgers houden haar dagelijkse tweetjes met leuke hebbedingetjes in de gaten. Ze hoeft niet met een ring of ketting om naar school om reclame te maken. Er staat hier een wit tentje waarin elk artikel een professionele fotoshoot ondergaat voordat het op de site wordt gezet. Niks op de stoep met een tafeltje maar met de laptop op schoot houd ze alles in de gaten. Ondertussen is ze druk aan het Facebooken, twitteren en skypen. Ze ziet hoeveel bezoekers er online zijn, of er een artikel in een winkelmandje wordt gelegd en of ze door surfen naar de kassa en betalen via Ideal. Gaat de koop door of wordt de transactie afgebroken? Jongste haar taak is zorgen voor voorraad, een leuke website en deze vooral goed bijhouden met de nieuwste trends en knallende foto’s. En hopelijk vooral veel naar de post wandelen om de bestellingen weg te brengen. We zijn benieuwd het feest kan beginnen. Later M@rina!