maandag 26 februari 2018

Het was toch zijn eigen keuze.............

Met zijn vieren zaten wij regelmatig hoestend en proestend op de achterbank van de Vauxhall Viva. Door een waas van rook zagen wij mijn vader achter het stuur zitten. Wanneer het eind van zijn shaggie in zicht kwam werd er alvast een nieuwe gedraaid. De één werd met de ander aan gestoken.

Het is februari '79, mijn zusje ligt in het ziekenhuis. Samen met mijn vader ga ik op bezoek. De sneeuwduinen liggen hoog op tegen de vangrails. Mijn vader rijdt stressvol stapvoets. Stress vraagt om een sigaret. Mijn vader steekt de één na de ander aan. Wil je ook een sigaret? Ik moet nog 13 jaar worden. Ik voel me best volwassen met deze vraag. Onwennig steek ik een sigaret op. Lekker? Vast niet. Vooral stoer.

Om op school bij de stoere rokers achterin het fietsenhok te mogen roken ben je een goedkeuring van je ouders nodig. Mijn moeder, die van haar leven nog nooit gerookt heeft, vult het formulier voor de
Vanaf  "Stoptober'" dagelijks artikelen in de krant.
school administratie in alsof het een oorkonde is. Ik besteed mijn zakgeld aan een pakje sigaretten om bij de eerst volgende pauze mee te kunnen roken. Ongemakkelijk en stuntelig stond ik daar, totaal niet op mijn gemak, ik was gauw genezen.

Ik kijk mee bij een zorgvak. Vandaag gaan de leerlingen bloeddruk meten. Voordat ze aan de slag gaan vraagt de docent wat de oorzaak van een hoge bloeddruk kan zijn. Rick dreunt zonder moeite het rijtje op; Meer dan 2 glazen alcohol per dag, stress, roken, overgewicht en te weinig bewegen. Dezelfde Rick roept dat zijn bovendruk erg hoog is. Gekscherend roept zijn buurvrouw dat hij ook niet vies is van een biertje. We pakken een andere meter voor een second opinion. De bovendruk van de 16 jarige blijft 156. Wanneer hij de klas verlaat hoor ik hem nog net zeggen; “zo, nu eerst een peukie”.

Een aanrader!
Bijna één op de vier zware  rokers haalt zijn 65 ste verjaardag niet lees ik in de krant. Mijn vader werd door zijn ongezonde leefstijl amper 62. Als ik er aan denk dat ik over 11 jaar 62 ben, krijg ik het Spaans benauwd. Ik wil nog zoveel leuke dingen doen. Het was toch zijn eigen keuze,  om de één met de ander aan te steken……

Gek dat rokers niet bang zijn voor de gevolgen van een sigaret en niet schrikken van de afschuwelijke verpakking. Negen van de tien keer zijn ze wel bang voor de hulpstoffen van medicatie bij een label wisseling. Keer op keer vind ik het bijzonder dat men liever een zak pillen haalt dan te stoppen met roken. Een sigaret in de ene hand en een luchtwegverwijder in de andere hand. Met een bloedvat-dichtslibbende-sigaret in de hand wordt een glas water met een opgeloste Acetylsalicylzuur cardio (bloedverdunner) naar binnen geklokt.
Je bent toch nooit te oud om te stoppen?

In de bereidingsles komt Rick er op terug; “ Was wat hé die bloeddruk”.
Zeker en dat op jouw leeftijd. Zag ik jou nou roken?
Dat is een dingetje, stoppen zou beter zijn zegt hij zacht.
Absoluut, misschien kunnen wij een dealtje sluiten...…..
Later M@rina!

zaterdag 24 februari 2018

Plofkraak achter het huis.....


Al jaren staat hij op zolder. In een hoekje goed op slot. Een klein stevig loodzwaar kluisje. Vol met paperassen, belangrijke en minder belangrijke. De code is nogal ingewikkeld; zoveel keer naar rechts, zoveel keer naar links en hop weer terug en nog een keer helemaal rond. Ehh zoiets, ik ben niet goed in het onthouden van code’s. Jaren ging de knop soepeltjes van a naar b. Ineens was daar een ieniemienie geluidje tijdens het draaien, vanaf die tijd kreeg manlief  geen toegang meer tot het kleine stevige loodzware kluisje. Hij stond ons niet in de weg en de meeste paperassen zijn digitaal opgeslagen of op te vragen. Behalve mijn apothekersassistente diploma en het bewijs dat ik de eed heb afgelegd…………………………..

Wat moet ik ineens na 30 jaar met mijn diploma? Op facebook kwam een berichtje voorbij; “Welke
apotheker of apothekersassistente komt ons schoolteam versterken”. Nieuwsgierig ga ik samen met collega een PB sturen. Wat is precies de bedoeling, welke dagen en hoeveel uur? Collega haakt af. Wat als een grap begint eindigt in een serieuze chatsessie. Of ze mij mogen bellen. Na een leuk telefoongesprek met de teamleider spring ik nog dezelfde dag in de auto en rij ik richting de campus. Dat is even wat anders dan het kleine schooltje waar ik vroeger op zat.Wanneer ik het bereidingslokaal binnen loop snuif ik de heerlijke geur van een echte apotheek op. Nog geen uur later loop ik met een potlood langs de leerlingen om te autoriseren en de wegingen te controleren. De waterbaden, de mortieren, stampers, de stoffen en de bijbehorende geuren prikkelen de kennis van bereiden. Alle vakjes in mijn hoofd worden geopend, heerlijk “bereiden” of zoals wij het in vakjargon noemen; “makers”. Door de strenge wetgeving wordt er in de meeste apotheken al jaren niet meer bereid. Na een bijzondere middag komt de vraag van collega assistenten: Hoe vond je het, lijkt het je wat, doe je het…het is tijdelijk…proberen. Ik ga ervoor. Of ik een kopie van mijn diploma naar Personeelsbeheer wil mailen. Laat die nou net in de kluis liggen.

Manlief ontkomt er niet aan, de kluis moet open. Hij begint met gaatjes te boren rond de draaiknop. Helaas geen beweging. Het loodzware ding tilt hij in zijn uppie twee trappen naar beneden. Ik ren vooruit om deuren te open en obstakels aan de kant te schuiven.
Met de koevoet en slijptol gaat hij verder. De stukken cement en metaal vliegen ons om de oren maar de kluis blijft gesloten. Rond 22. 00 uur moeten we stoppen en sjouwen het loodzware ding de garage in. Samen met oudste gaat manlief de volgende dag verder met wrikken en boren. Langzaam komt er beweging in de deur. Onder het gruis komt een stapel papieren en talloze reserve sleutels tevoorschijn. Tussen de doopkaarten, verkeersdiploma’s,  cito toetsen uit de jaren ’70 ligt mijn Apothekersassistente diploma met de belangrijke stempel van de Inspecteur de geneesmiddelen.
Ik kan legaal aan de slag. Een nieuwe uitdaging, wordt vervolgd…………….
Later M@rina!

woensdag 14 februari 2018

We hebben nog even.............

Ze is 9 jaar en heeft een droom. De modeacademie. We hebben nog even, wie weet. Tot die tijd zitten wij gezellig samen aan tafel te freubelen met naald en draad. Ik maak jurkjes, jassen en leuke broekjes voor jongste. Jongste maakt jurkjes en tasjes van de restjes.

Ze is 11 jaar, haar verjaardagsfeestje is een workshop kleding pimpen. Zus van manlief doneert vuilniszakken vol kleding van de 4 nichtjes. Op de markt koop ik naaigaren in felle kleuren, knopen in allerlei soorten en maten, te gekke
applicaties en sierlijke biaisbandjes om de kleding een make-over te geven. Op de grote tafel staan 2 naaimachines en de oude handnaaimachine van mijn oma te wachten op de designers in spé. De vuilniszakken worden midden in de kamer leeg gekieperd en de dames storten zich op de broeken, jurken, blousjes en al wat nog niet meer. Mouwen worden beenwarmers, spijkerbroeken worden spijkerrokjes en op jurkjes worden fel gekleurde linten genaaid. Er wordt geknipt, geplakt, genaaid of het een lieve lust is. Buiten worden stoelen klaar gezet en een uitgerolde behangrol doet dienst als catwalk. Na een snelle hap gaan de dames in de make-up, lange haren worden met toeters en bellen opgestoken en een vleugje  glitter zorgt voor de finishing Touch. De muziek schalt door de buurt wanneer de ouders plaats nemen op de stoelen. Eén voor één wiebelen de dames op hoge hakken voorbij over de catwalk.
Ze weet het zeker, het wordt de modeacademie in Amsterdam.

Ze is 15 jaar wanneer wij afreizen. Stiekem hoop ik dat Amsterdam groot en kil is. Wie weet kan ik een beetje ombuigen naar Arnhem, Groningen of nog dichterbij Zwolle. De docent op de open dag wint er geen doekjes om. Hoe oud ben jij eigenlijk, waar kom je vandaan? Drenthe, jeetje, misschien kun je eerst een jaartje gaan werken. Wel een beetje jong vind u niet moeders. Pfff wat denken ze wel niet, dat wij hier onder een hunebed leven. Ze heeft toch nog een heel jaar te gaan, maar we nemen het mee mevrouw de docent.

Ze is 17 jaar wanneer ze ons uitzwaait vanaf haar leuke kamer op de derde verdieping. Ze gaat vol overtuiging beginnen aan haar droom. Ze bikkelt en gaat als een speer. Het is gezellig om bij haar op bezoek te gaan. Amsterdam is haar dorp, met haar supermarkt, met haar bus, met haar flat en haar huisgenoten.

Ruim 3 jaar later. Ik App jongste dat ik ben aangekomen in het Hotel. Vlakbij waar straks “iNDiViDUALS GEN24 Collection Presentation gaat plaatsvinden.
Photo by Team Peter Stigter
Waar ik straks op één van de stoeltjes ga zitten luisteren, kijken en genieten. De beat schalt door de studio, genodigden zitten op hun plaats, fotografen staan paraat. De ruimte is schemer en mysterieus. Het is echt, heel echt, zo professioneel, het is professioneel. Ambitieuze AMFI studenten hebben 20 weken keihard gewerkt. Ik zit, ik kijk, ik luister en zie de meest ingenieuze, modieuze, spectaculaire creaties voorbij komen.
Het afstuderen is begonnen. She did it!
Later M@rina!