zondag 22 oktober 2017

Achterover de buxus in....

Gisteren zaten wij gezellig in het herfstzonnetje een kopje koffie te drinken met de fam. De één werkt de ander studeert. Het harde leven van een werkende burger of bij klussende student geeft altijd leuke gespreksstof. Zo krijgen we het over “voor goede doelen langs de deuren leuren”. Na een maand ging het geweten spreken; zegt aanhang en was het tijd voor iets nieuws. 
In de meivakantie was het hier weer raak. Ik zou net op stap gaan met logerend nichtje wanneer de deurbel gaat. Via de spiegel zie ik een niet onaardig uitziende student in het bekende jasje, keycord met legitimatie en een map met gelikte foldertjes om mij te verleiden voor een goed doel. Nu steun ik graag verenigingen door het kopen van chocoladeletters, speculaaskoeken of mentosjes. Maar ik steun niet het goede doel van de leuk uitziende student die meer opstrijkt dan het goede doel wat hij op noemt. 
Puber nichtje gaat op de trap zitten wachten, ze wil niet in beeld, maar ze is wel nieuwsgierig naar het verkoop gesprek. Wanneer ik de deur open zie ik een stralende glimlach die mij de bekende vraag stelt. Kort maar krachtig antwoord ik dat ik geen interesse heb. Hij maakt een weidse beweging met zijn arm beweging en stelt mij gerust met de woorden; ”geeft helemaal niks, nu ik hier toch ben, hoe werkt zo’n boekenkastje eigenlijk”. De bekende truc. Geef mij complimentjes over “MiniBIEBbers” en ik ben overstag. Nu is het ook niet nodig om onaardig te gaan doen tegen zo’n leuk ventje. Terughoudend vertel ik kort; je mag lenen en je mag ruilen. Enthousiast begint hij te vertellen over zijn geplande jongeren reis naar Nepal.
Achterover de buxus in....
Of hij wel een spannend dik boek mee mag op zijn reis. Hij vergeet zijn goede doel en bekijkt met zorg alle boeken. Met een dikke pil onder zijn arm neemt hij afscheid. Terwijl hij achteruit loopt wens ik hem een fijne vakantie. Net wanneer ik de voordeur wil sluiten wil hij zich omdraaien maar doet zijn laatste stap tegen de rand van de bloembak en tuimelt achterover de buxus haag in. Het boek en de paperassen vliegen door de lucht en zijn lange benen raken verstrikt in de buxus. Al lachend met een knalrood hoofd krabbelt hij omhoog en probeert te verklaren waarom hij ineens in de bosjes lag. Verschrikt verzamel ik zijn spullen en zeg dat niemand het gezien heeft en dat het iedereen kan overkomen. Hij pakt zijn spullen en vertrekt opnieuw. Nog één keer kijkt hij achterom en zwaait vrolijk. Wat gebeurde er vraagt nichtje. Lachend rolt ze van de trap wanneer ik het haar vertel. Ze weet het zeker ze blijft gewoon vakken vullen bij de supermarkt. Lachend vertelde ik gisteren het verhaal tijdens de koffie. Of ik het ook normaal zonder te lachen vertellen kon.
Ik geloof dat je erbij geweest moet zijn.
Later M@rina!

maandag 9 oktober 2017

Marktplaats Bitch..........

De busss is weer spik en span en staat rustig te wachten op een volgend uitje. Het was een relaxte vakantie waarin ik een flinke stapel boeken heb gelezen. Een van de boeken was de roman; Het marktplaats meisje. Ik ben gek op marktplaats. Speuren naar een voorstelling voor een prikkie of spullen waar je zelf op uitgekeken bent proberen te slijten voor een leuk bedragje. Tijdens de verbouwing vorig jaar zette ik het blank houten dressoir op marktplaats.
Het loopt niet storm. Ik wil er van af en bij €50,- hap ik toe. Het kastje gaat naar een aardige dame uit Almelo. Haar vader is toevallig de volgende dag in de buurt of hij door mag rijden om het kastje meteen op te halen. Een beetje lastig want het is mijn werkdag, we spreken om half twee in mijn pauze af. Moet lukken.
Ondertussen staat het kastje de bouwmannen behoorlijk in de weg en gebruiken ze het als werkbank. Met veel plezier brengen ze het kastje voor “Het Marktplaats meisje” zoals de mannen mij noemen naar beneden en zetten het klaar voor de verkoop in de gang.
Look a like!
Wanneer ik de volgende dag om kwart over één de straat binnen rij, zie ik nog net hoe het dressoir een witte bus in geschoven wordt en de deuren sluiten. Wij hadden toch om half twee afgesproken? Ik parkeer de auto en loop naar de twee mannen toe. Ah, daar bent u zegt de oudste van de twee.  Dat klopt; U bent de vader van Jenny uit Almelo, ik had met u dochter om half twee afgesproken. Heeft iemand u binnen gelaten? “Nee hoor, de voordeur stond open en we zagen de kast staan, inladen maar”. U kunt toch op mij wachten, ik vind dit echt heel gek. “€25 euro hé”; zegt meneer. Perplext pak ik het geld aan en loop naar binnen om mijn woede af te reageren op de bouwmannen die boven het openstaande raam hangen om niets van deze discussie te missen. Woedend begin ik mijn verhaal wanneer ik mij ineens realiseer dat ik €50,- had afgesproken en geen €25,- Ik sprint naar mijn laptop op  zoek naar de gezellige mail wisseling waar haar naam onder staat.  Ik google en kom bij een winkel in tweedehands gepimpte meubels met haar naam en een 06 nummer. Snel toets ik het nummer in, voordat haar vader mij voor is en haar lachend verteld dat hij een koopje heeft gescoord. Vrijwel direct hoor ik; met Jenny aan de andere kant. Het oneerlijkheidsgevoel zorgt ervoor dat ik gelijk van wal steek, je vader is onder weg met het dressoir, i am not amused dat hij zichzelf heeft binnen gelaten en nog minder blij dat hij mij overrompelde met €25 euro. Heb je pen en papier bij de hand dan geef ik je mijn bankrekening nummer zodat je het resterende bedrag per direct kan overmaken.
“Het marktplaatsmeisje”, denk dat in mijn geval “Marktplaats Bitch” meer op zijn plaats is. De €25,-  stond wel erg snel mijn rekening.
Later M@rina!