donderdag 23 juni 2016

Vrije apotheekkeuze noemen ze dat!

Wanneer ik bij de cadeau winkel wordt verleid door een jurkje vertel ik dat ik jarig ben en dat dit het perfecte feestjurkje is. Bij het afrekenen stopt hij, heel lief, een bon voor 20% korting op mijn volgende aankoop tussen het jurkje. Thuis gekomen ligt er een handgeschreven felicitatiekaartje van de kledingzaak om de hoek op de deurmat! Klantenbinding noemen ze dat. Dat is marketing zegt jongste die Fashion en Management studeert. Tijdens de koffie hebben wij het er over, dus de marketing werkt. In deze tijd van moordende concurrentie en webwinkels moet je als ondernemer extra je best doen.
In de apotheek is het niet anders. Wij mogen geen 20% korting op medicijnen geven of gratis een doosje paracetamol schenken bij aankoop van een tube Midalgan.
Hoe zit dat nou; vroeg gister een cliënt aan de balie…….Ik kreeg een brief om mij over te schrijven naar een andere apotheek. Dat wil ik helemaal niet, wat zijn de regels eigenlijk? 
Hoe maken jullie reclame?

Toen ik 28 jaar geleden begon hadden wij te maken met Particuliere en Ziekenfondspatiënten. De recepten van Particulieren werden in kleine mapjes op alfabetische naam volgorde van cliënt opgeruimd zodat ze gemakkelijk terug gezocht konden worden.
De ziekenfonds recepten werden per dag op receptnummer op geruimd in een archiefdoos.
De particulieren waren de Koningen en Koninginnen van de apotheek. Ze mochten zelf weten naar welke apotheek ze gingen en ze hadden de luxe dat de herhalingen via het uitgeschreven recept mocht gaan.
De ziekenfondspatiënten hadden te maken met een vaste apotheek. Via het ziekenfonds schreef je je in bij een apotheek. Per cliënt kreeg de apotheek een jaarvergoeding. De naam van de apotheek stond vermeld op het ziekenfondspasje. Wisselen van apotheek ging via de wijzigingskaart aan je polis blad. Niets digitaal of telefonische, het ging via de postbode naar de postkamer van de zorgververzekeraar. Wekelijks kregen wij een lijst met aan en afmeldingen die wij handmatig moesten verwerken.

Er is heel wat verandert door de jaren heen.
De apotheek staat niet meer vermeld op de zorgpas.
Aardig toch?
We zijn allemaal verplicht verzekerd!
En sinds 1 januari 2006 mag je zelf weten naar welke apotheek je gaat.
Stel dat je in Utrecht woont en in Meppel werkt, tijdens de lunchwandeling mag je gerust je medicatie bij de apotheek om de hoek van je werkplek halen.
Het is wel handig om je medicatie-overzicht mee te nemen in verband met de medicatiecontrole. Er gaat een passanten fax naar je eigen apotheek zodat de medicatie bewaking optimaal blijft.

Hoe zit het nou met de marketing van de apotheek?
Wie zaait zal oogsten!
De medewerkers van de apotheek zijn het visitekaartje!
Wij assistenten moeten onze stinkende best blijven doen zodat de cliënten blijven kiezen voor de apotheek waarvoor jij werkt.

In de brief waar cliënt het over had staat de volgende zin;
Wij zijn vanaf dan de apotheek waarmee uw huisarts verder gaat....................  
De Cliënt is de baas, hij mag gaan en staan waar hij wil!
Geen ziekenhuis, huisarts, tandarts, buurtzorg of wie dan ook mag jou verplichtten om naar een bepaalde apotheek te gaan! 
Vrije apotheekkeuze noemen ze dat!
Ga vooral naar de apotheek waar je je thuis voelt!
Tot later M@rina!

maandag 13 juni 2016

Pure rijkdom......

Nog maar een paar dagen en het is zover.
Het lijkt nog niet eens zolang geleden; dat ik het ouderlijke huis verliet, ging trouwen, er kindertjes kwamen en mijn 30ste verjaardag vierde. Een geweldige leeftijd vond ik dat. Als dertiger sta je met beide benen stevig in het leven. Een jonge moeder die de wereld van speeltuintjes en diverse clubjes ontdekt.
De tijd vliegt, de basisschool is alweer bijna verleden tijd als de dertiger een veertiger wordt. Een nieuw tijdperk. De schooltijden zijn niet meer op vaste tijden en de lesroosters zijn onbetrouwbaar zodat ik regelmatig voor niets met een kopje thee zit te wachten. Net wanneer je je begint af te vragen of er iets aan de hand is komt er een sms; sorry vergeten te zeggen…….Loslaten noemen ze dat. Gewoon je gang gaan zegt een stemmetje in mijn hoofd. Mijn andere stemmetje wil zorgen, alles weten en er zijn met een kopje thee.
De Middelbare school ligt alweer twee jaar achter ons, officieel woont er geen kind meer thuis.
Nog maar een paar dagen en ik ben een vijftiger. Ik voel mij een dertiger. Als ik samen met manlief in de spiegel met felle ledverlichting kijk zie ik een bijna vijftiger. Kraaienpootjes, rimpelhanden, pigmentvlekjes om over mijn grijze haren maar te zwijgen. Lachend zegt manlief, ik loop je er tegenwoordig uit. Hoe bedoel je vraag ik verontwaardigd. Op vakantie kwam er geen eind aan je energie, je bleef maar lopen, alles moest gezien worden. Tegenwoordig stel jij regelmatig voor zullen we even ergens gaan zitten.
Bijna vijftiger…… met iets minder energie, “lach”rimpels en handen die gaan lijken op die van oude oma. Bijna vijftig worden is geen verdienste, pure rijkdom wat ik zomaar krijg.

Het was even stil op de minuutvanmarina. Niet omdat het stil was in Huize Marina. Er was genoeg zorg. Al geruime tijd was de energie van mijn zwager op. Hij trok zich er niets van aan. Alles wat nog kon is gedaan. Tot het laatst toe bedacht hij gekkigheid met zijn scootmobiel of liet zich verleiden tot leuke dagjes uit. Ondanks het ontbreken van de energie en de pijn probeerde hij van elke dag te genieten. 
Voor hem geen vijftigste verjaardag met iets minder energie, grijze haren en kraaienpootjes.38 jaar is hij geworden nog niet eens een veertiger. 

Waar heb ik het over; rimpels, grijze haren of iets minder energie. Weer een heel nieuwjaar om van te genieten en dat moeten we zeker gaan doen!
Tot Later M@rina!