maandag 14 mei 2018

Gelukkig is het geen dildo zegt ze giechelend............


Mijn oog valt op een paar grijze muiltjes met een zacht voetbedje en een zooltje van jute met een leuk zilverdraadje. Ik scrol door, schoenen genoeg, maar toch….net niet dat model...net niet die kleur. Cookies begrijpt mij, wanneer ik een blik op mijn iPhone werp komt het muiltje steeds voorbij. Stel dat ze niet zo leuk zijn, niet lekker zitten…ze kunnen altijd retour. Het volgende bezorgmoment is maandag tussen 18.00 uur en 21.00 uur. Ik geef Zumba ervoor op en zit geduldig te wachten op de bezorger. De deur naar de gang staat open en de muziek op zacht, stel je voor dat ik de bel niet hoor.
De tijd verstrijkt, het wordt een latertje, 20.55 uur raadpleeg ik Track & Trace; “Bezorgd om 18.45 uur op nummer x”.
Mijn muiltjes zitten fantastische!
Het zal toch niet waar zijn, wie woont daar? Op nummer x is niemand thuis, om 22.30 uur floept het licht aan, het lijkt mij geen goed idee om op dit late tijdstip naar mijn muiltjes te vragen. Dinsdagmorgen gooi ik een kaartje in de brievenbus om te bedanken voor het aannemen en beloof dat ik ze dezelfde dag kom halen.
Rond de koffie, tijdens een internetmomentje zie ik een berichtje; “ik heb je roze kaartje ontvangen maar helaas geen pakket”. Mijn muiltjes, waar zijn ze?
Tussen de middag bezorgmaatschappij maar eens contacten. Telefoniste kan niets voor mij betekenen, ik ben niet de opdrachtgever, ik moet bij de leverancier van de muiltjes zijn. Er zit niks anders op dat ik mijn “gezellige klets met collega’s pauze” besteed aan speuren naar muiltjes. Opnieuw hang ik in de wacht, dit keer met een leuk muziekje en lekker snel een vriendelijke stem. Speurders worden in gezet.
Rond half 6 bel ik bij mevr. nummer x aan om polshoogte te nemen.
Samen zien wij de bezorg auto langs de straatnaamborden rijden. Ik vraag of hij “de bezorger van gisteren is”.  Ah u heeft vanmorgen iets besteld?
Nee, ik heb gisteren gewacht tot ik een ons woog.
Mevrouw doordat alle straten hier met een S beginnen doet mijn Tom Tom het niet. Ik weet waar ze zijn, ik ga ze halen. Hij schiet met zijn auto naar voren en naar achteren en scheurt razendsnel de straat uit de brug over. Die komt niet meer terug zegt Mevr. nummer x. Ik zie hem lopen op de Sastanjelaan eh Kastanjelaan?
Niet veel later verschijnt hij met een kassabonnetje waar nummer x op staat en de mededeling; ”Wanneer meneer naar zijn werk gaat brengt hij het pakket”.
Hoe bedoelt u, u stond daar toch net aan de deur, waarom neemt u het pakket dan niet mee?
Zucht….steun… ga mee dan, dan halen wij het samen op.
Lijkt mij geen goed plan. Mevr. nummer x  gaat het steeds leuker vinden, gelukkig is het geen dildo zegt ze giechelend. Briesend rijdt hij weg en komt opnieuw met lege handen terug. Verkeerd verstaan, meneer heeft op weg naar zijn werk het pakket in u tuin verstopt… achter een boompje….
Samen lopen we richting ons huis.
Zie daar staan ze…..en weg is hij.

Bedankt!
Ook voor de kennismaking met Mevr. nummer x.
Later M@rina!

donderdag 3 mei 2018

Beschaving is een dun vernislaagje....


Ons straatje ligt er vanaf begin maart uit. De weersomstandigheden zorgen voor vertraging. Weer of geen weer, de passanten hebben daar geen boodschap aan. Verbodsborden worden genegeerd en hekken worden aan de kant geschoven. Men rijdt nog net niet over de  vingers van de hardwerkende mannen. Wanneer “opperman” mij aanspreekt voor overleg vertelt hij over de scheldende burger, als we wat terug zeggen is het meteen ruzie. Beschaving is een dun vernislaagje.
Ik wens hem een zonnige werkdag en stap gauw op de fiets richting apotheek.

Het is nog geen tien uur wanneer collega aan de balie te horen krijgt dat haar armen er stevig uit zien. Goh kaatst ze terug vorige week vroeg iemand of ik
Zeg wat je denkt, doe wat je wilt is zo 2018!
zwanger was, vindt u dat ik er wat aan moet doen vraagt ze lachend. Ze krijgt geen antwoord.
Verbouwereerd kijken wij elkaar aan. Zeg wat je denkt, doe wat je wilt, waarom niet. Wij spreken af om vandaag alles weg te lachen……..

Ik geniet van een klein ventje dat moet leren oog druppelen bij zijn moeder, of ik het voor wil doen. Met grote zorg doet deze jonge mantelzorger na de uitleg één druppel in het oog. Geslaagd met een dikke 10! Wij genieten van de chocolaatjes die de stagiaire heeft achter gelaten. Het is een zonnige dag met aardige mensen. Vrolijk loop ik naar de balie naar de volgende cliënt. Wat kan ik voor uw betekenen……….“je haar….. het is zwart zegt onbekende meneer giechelend”. “Dat klopt”; zeg ik. Wij reageren niet, wij lachen.....

Tegen zessen fiets ik richting huis. Bij thuiskomst gooi ik de tassen in de hoek. Hoor ik nou iemand om hulp roepen?  Het is even stil, ik hoor het opnieuw. Ik gris mijn telefoon van de oplader en fiets naar de huizen aan de kant van de gracht. Ik vermoed dat hoogbejaarde achterbuurvrouw is gevallen. Haar steegdeur zit op slot en de schutting is erg hoog. Ik bel aan bij de buren, helaas niet thuis. Ik ren weer terug. Ze hoort mij niet, schor blijft ze om hulp roepen. Er komt een buurtbewoner met hondje aan gewandeld. Wanneer ik hem aanspreek springt zijn hondje irritant met zijn scherpe nagels tegen mijn benen. Langzaam nadert er een auto, hij stopt en draait het raam naar beneden. Geirriteerd wordt ik bekeken, het blijkt familie te zijn. Ik loop er heen en vraag hun hulp. Hoe weet jij dat ze is gevallen vraagt de chauffeur. Omdat ik haar in mijn keuken heel hard om hulp hoor roepen kaats ik terug. Alsof ze het hebben afgesproken zeggen ze monotoon; “Zet je je fiets weg”.
Hoor ik dat nou goed…..
Sorry, wat zegt u?
"Zet je je fiets weg, ik wil daar parkeren"…

Natuurlijk, mijn fiets, weet u familie, nu u er toch bent, ik fiets er meteen op weg, ik heb eigenlijk helemaal geen zin na een dag werken mensen te redden. Bovendien heb ik zin aan eten. U redt het vast wel samen.
Weg lachen, het lukt mij niet, "beschaving is een dun vernislaagje", ook bij mij aan het eind van de dag!
Later M@rina!