zondag 17 juni 2018

U bent niet verschenen op uw reservering......


Het is half tien wanneer wij neerstrijken bij het tapas restaurant om de hoek. Wij nemen plaats aan het tafeltje tegen over het tafeltje van de dag ervoor.  
Waren wij hier maar meteen naar toe gegaan.

Restaurante Panorama, een top restaurant met enkel alleen glazen wanden. De locatie is amazing, schenken enkel Spaanse wijnen, werken uitsluitend met streek producten en de vis komt rechtstreeks van de Valenciaanse vismarkt.
Wij reserveren online, bij de reservering moeten wij al aangeven of wij paella kiezen.
Uitzicht over het strand, zee en Valencia..
We arriveren iets te vroeg, maar geen woord te veel, de locatie is amazing. We lopen naar de desk. Een kelner die glazen staat te poetsen ziet ons binnen komen en maakt een “gauw eruit beweging” met zijn glazendoek. Signor wij hebben gereserveerd! Hij wijst op zijn klokje, het restaurant is nog niet open. Klokslag acht uur gaan de twee palen met het lint aan de kant, het startsein dat de gasten mogen binnen komen. De desk is nog onbemand, we wachten totdat we gezien worden. We worden bijna omver gelopen door twee poezelige keukenmedewerkers met in hun hand een grote zak vol vis. Een langs lopende druk bellende macho gebaart dat we door moeten lopen naar de volgende desk. Ondertussen tettert hij iets naar een jong meisje met een vlekkerige te grote broek die ze om de paar minuten omhoog sjort. Wij wachten rustig. Het  personeel druppelt één voor één binnen. Het macho mannetje staat ondertussen druk bellend achter de desk. Daar komt de gastvrouw op haar dooie akkertje aan gewandeld. “5 minutes”; zegt bellend macho mannetje, hij doet de overdracht. Wanneer hij wegloopt roept hij wijzend naar ons; Signor, Señora. Ze kijkt op. Ze is er nog niet klaar voor. Eerst de zonnebril in haar tasje, tasje onder de desk en haar blazertje aantrekken.

Whats your name? Is that your thirst name? Oké.
Ze pakt de menu en wijnkaart en gaat ons voor naar een tafeltje. Wij nemen plaats.
Het meisje met te grote  vlekkerige broek pleurt zonder op of om te kijken een  broodmandje op tafel.
Het is 20.15 uur.
Personeel passeert elkaar, roept wat en rent verder. Ik zie geen lach, geen vrolijke gezichten en vooral geen contact met niemand niet.
Er is een spoed overleg, het restaurant tafel plattegrond wordt erbij gehaald, cursus Lean op de werkvloer?
Het is 20.20 uur, tot nu toe heeft niemand ons zien zitten.
Ik vind het wel welletjes. “Geef ze nog 7 minuten”; zegt manlief. Ineens springt hij op. Ik pak mijn tasje en loop naar de uitgang. Ik zie manlief niet meer, ik kijk achterom en zie hem theatraal uitleggen dat wij na 30 minuten nog niemand hebben gezien die ons een onvergetelijke avond zou willen bezorgen.
Het spoedoverleg stopt abrupt.
Ik wou ze nog een kans geven zegt manlief.
Ik stond al met 1 voet op de trapper.
Hij is not amused.

Het is een zwoele avond, de locals keuvelen gezellig om ons heen, de tapas is heerlijk.
Er komt een berichtje binnen; U bent niet verschenen op uw reservering waarom heeft u niet gecanceld…….
Later M@rina!

dinsdag 5 juni 2018

Toen had ik alleen nog maar zorg om............


Oudste kwam het weekend naar huis. Jongste had door de afstudeer stress hooguit tijd voor 1 nachtje Drenthe. Alle twee kwamen ze speciaal voor mij naar het noorden om het 25 jarig jubileum van ons gezondheidscentrum mee te vieren. Ik ben er één van het eerste uur. Wij hebben elkaars liefjes gekeurd, hoogtij dagen gevierd en als er een baby werd geboren werden wij allemaal een beetje tante.

Jongste heeft het hier eigenlijk te druk voor, ze heeft haar scriptie ingeleverd en wacht op feedback. Krijgt ze groen licht dan mag ze door….wordt het rood….dan is het voor nu niet goed genoeg.
De mail wordt constant ververst.

Geen bericht, goed bericht zeggen wij steeds geruststellend.
Stel dat het nu niet lukt, dan komt het toch later wel…
Fout, ze heeft toch niet voor niets keihard gewerkt, ze gaat voor groen.




Ondertussen is het zaterdagavond acht uur.
Het stoplicht staat nog op oranje.
Het is niet versprongen naar rood of naar groen.
Zou de docent een nacht door halen voor haar.
Stel je voor dat ze zondagmorgen het verlossende mailtje heeft.….
Ze plakt er nog maar een nachtje bij aan.

Zondagmorgen geen nieuws…..zou het zo goed zijn dat….opper ik.
Wij snappen het niet, het is nooit goed genoeg.
Mijn gedachten gaan terug naar ruim 30 jaar geleden, door de zenuwen verwarmde ik de tetracycline oogdruppels, een uitzondering, een 1, gezakt!
Mam, niet te vergelijken met een scriptie, vroeger was alles anders…
Ze gaat in bad liggen met een muziekje in haar oren.

De dag is bijna voorbij, geen rood, geen groen.
We gaan netflixen, drinken cappuccino’s en eten dure handgemaakte bonbons, we gaan over op wijn en nootjes.
Ik blijf nog wel een nachtje, kan toch nog niks doen.

Was ik nog maar 6 zegt jongste. Waarom 6 vraag ik verbaasd?
Toen had ik alleen nog maar zorg om Baby born, of ze wel elke dag leuke kleertjes aan had. Het enige waar ik mij toen boos over maakte was dat ik haar geen poepzakjes mocht geven.
Ik schiet in de lach en zie haar ogen vochtig worden.
Lach maar mam, ik weet nog steeds niet of ik de rest van de week keihard jank of snoei hard aan het werk ben.
Het is echt waar, de babyborn tijd was zonder stress, geen huiswerk, geen examenstress, geen deadlines, geen profiel werkstukken. Het waren alleen maar de poepzakjes die ik van jou niet mocht geven, verder niets.
Als dat je enige zorg was dan heb je best een fantastische jeugd gehad zeg ik lachend.

Ik zwaai haar uit tot ik de trein niet meer zie, ze is op weg naar school.

Ik wacht verder en denk terug aan de babyborn tijd.
Aan de boosheid over het Pokémon verbod, de verbazing dat geknipte Barbie haren niet meer aangroeiden, de verontwaardiging van de onverwachte tik op haar billen omdat ze alle flessen shampoo en crème spoeling had geleegd voor een nieuw geurtje…..

13.04 uur mijn schermpje licht op………








Wowwwww she did it!

Later M@rina!