donderdag 24 augustus 2017

Zeker weten dat ik moeder nummer 2 ben......

Warm gekleed vertrokken wij uit een winderig en regenachtig Amsterdam. Wanneer wij in Wenen het vliegtuig verlaten komt de warmte ons tegemoet. Jas 1 gaat in de rugtas en jas 2 om mijn middel. De dunne spijkerbroek plakt aan mijn benen.
Met de trein en metro reizen we verder. Het laatste stukje naar de Airbnb wandelen wij door een warme stille stad. Een grote houten deur geeft toegang tot een binnen plaats met grote boom, twee glazen liften en 2 enorme deuren. Wie, wat, waar. Op zoek naar top 13 gaan wij van verdieping naar verdieping met de lift en trap. Gelukkig, al snel komt de Airbnb dame ons bevrijden uit het doolhof. Ze verteld ons dat de winkels op zondag zijn gesloten en de restaurants vroeg sluiten, het is een absolute rustdag. Geen paniek. Stralend laat ze de inhoud van de koelkast zien, waar alles in staat om de eerste dag goed te beginnen. Hoe lief, daar wordt je toch zo blij van. Nadat we afscheid hebben genomen gaan wij op zoek naar een eettentje. De pizzeria die wij in gedachten hebben draait net de deur op slot.
Jongste herinnert zich een zijstraat met een restaurantje. We lopen terug en zien een leuke Vietnamese hipstertent met een bomvol terras, 1 gereserveerde tafel en een bartafeltje met een klein blond meisje. Papa en mama zitten aan het lage tafeltje ernaast. Papa gebaart dat de kleine meid weer bij hun aan tafel moet komen zitten. 
Mama vindt dat haar meisje alle ruimte en tijd moet krijgen om met haar handjes de noodles naar binnen te kunnen werken. Ik zie het al, het is een prinsesje. Serveerster met peenhaar, enorme neusring en op haar been een pistool getatoeëerd kijkt verbaasd naar de kleine prinses alleen aan de bartafel. Ze schiet achter de bar vandaan en pakt mij bij de arm; "deze tafel is ook vrij" en schuift alvast een stoel naar voren. Mama prinsesje zegt; "dat prinsesje het interessant vindt om alleen aan tafel te zitten en dat ze nog ongeveer 5 minuten nodig heeft". Of het oké is dat ze haar bordje bij ons aan tafel leeg eet. Die is gek, ik ga niet met een noodle smerende prinses aan tafel zitten. Heel langzaam schuif ik de derde stoel terug en hang mijn spijkerjack alvast over de rugleuning. Mama prinses kijkt mij smekend aan. De rij wachtenden wordt langer. Serveerster met  peenhaar is het prinsessen gedoe meer dan zat. Met zachte hand verhuist ze alles naar de tafel ernaast. Ze sprint naar de keuken voor een sopdoek en onder luid gefoeter “OMG” ontdoet ze de tafel van de kleffe zooi. Prinses wiebelt, zeurt en irriteert verder aan het tafeltje naast ons. Jongste grinnikt; Facebook zegt; “Wat voor moeder ben jij als jou kind valt?”, “ Och liefje toch, heb je je pijn gedaan“ of  “eigen schuld had je maar niet moeten rennen”. In onze ooghoeken zien wij prinses de warme bouillon van papa omstoten. Er wordt gegild en om een natte theedoek geroepen.
Zeker weten dat ik moeder nummer 2 ben zeg ik tegen jongste, had ze maar niet moeten wiebelen, “onze prinses”.
Later M@rina!

dinsdag 15 augustus 2017

Terug naar het gewone leven op gympen....

Ruim een week geleden slenterde ik met jongste door Wenen. Een prachtige muziek stad waar je toch zeker een concert moet hebben bij gewoond.
Ik google naar tickets maar de muzikanten zijn net zoals iedereen op vakantie. Wanneer wij door de stad fietsen spotten wij de in Mozart kostuum gestoken ticket sellers. Een flyer laat ons mooie zalen en een ingewikkeld speelschema zien. De mannen zijn vriendelijk en niet opdringerig. Houden jullie van Opera en ballet? Dan is deze voorstelling voor jullie gemaakt.  Where do you come from vragen ze aan jongste. “Holland, Amsterdam, are You student”?  For a student a special prise. Een upgrade: In Vak B van 54 voor 40 euro.
Best deftige gympen
Voor moeder dezelfde prijs. Deal. In de tijd dat hij de kaarten gaat reserveren fietsen wij naar het pinautomaat. Wat kan ons gebeuren, zonder bluf is het leven duf. Helaas de uitgekozen avond is uitverkocht. Niet getreurd, wij mogen naar het prachtige Albertina, het klopt dat de datum niet in het schema staat. Promised, vraag ik voor de zekerheid. Promised! Dresscode is niet belangrijk, alhoewel zegt hij knipogend tegen jongste een leuk jurkje is wel leuk. Wij fleuren ons op met een fancy jurkje, vrolijke ketting, een likje crème, beetje mascara en gympen. Hakjes zijn niet handig, dat kan alleen Maxima. Om half 8 melden wij ons bij het Albertina. Een keurige meneer staat voor de gesloten deur en wijst ons naar het restaurant om de hoek. Wij komen voor het concert. “Het concert, oh, de deur gaat om kwart voor 8 open”. Kijkt hij nou verbaasd? Geen probleem, het is prachtig weer en genoeg te zien.  Op het trappetje van het monument zitten wij selfies te maken wanneer er een man strak in het pak naar ons toe komt gelopen. Een vriendelijk “Frouleu” volgt, ” u komt voor het concert, mag ik u voor gaan”.
De trap naar het Albertina
In ons keurige jurkje op gympen volgen wij deze meneer door het prachtige gebouw naar de Hall of the Muses. De kaarten worden gecheckt en hij gaat ons voor naar de stoelen op de derde rij van achteren. Niet echt een upgrade. Ik ga proberen in mijn steenkolen Engels ons een paar rijen naar voren te kletsen zeg ik tegen jongste. “Best een goede plaats meneer maar ik vind het geen upgrade”. Heel spijtig maar alles is uitverkocht. De leidinggevende neemt het over. Heel stoer zeg ik dat ik het fijn vind dat alles is uitverkocht, maar dat het niet weg neemt dat ik het niet fijn vind dat wij niet de plek krijgen die ons is beloofd. Vriendelijk lachend pakt hij de kaartjes “gereserveerd” van de twee stoelen in het nisje en brengt ons naar deze fantastische plaats.Ondertussen stroomt de zaal vol met een Amerikaans reisgezelschap. Na ruim anderhalf uur opera, ballet, Mozart en Straus loopt de zaal leeg. Bij de zaaldeur wacht de deftige meneer op ons; “Do you have enjoyed? Absolutely zeggen wij met een brede smile. “I have a little present for you”. Galant reikt hij ons de cd van het programma aan. Lachend verlaten wij het Albertina terug naar het gewone leven op gympen.
Later M@rina!