vrijdag 31 oktober 2014

Als mijn haar maar goed zit!

Voordat ik het weer vergeet probeer ik bij de kapper online een afspraak te maken voor manlief. Ze hebben een nieuw programma waardoor de afspraak snel is geplaatst. Zaterdagochtend 9 uur, daar is hij niet blij mee, dat wordt niet uitslapen. Ik klik op bevestigen en scrol naar beneden. Ik zie het smoelen boek van de kapsters voorbij komen. Wanneer ik op vaste kapster klik zie ik dat ze om 12 uur ook nog ruimte heeft. Dat is beter. Hoe verander ik dat, dus niet, ik krijg twee sms-jes voor twee afspraken. Helaas iets te snel op bevestigen gedrukt.
Na de zomervakantie ben ik ruim twee weken bezig geweest om een afspraak voor manlief te plannen. Zo net na de vakantie wil iedereen nog even naar de kapper voordat het echte leven weer begint. Ondanks de ruime openingstijden lukt het mij niet, manlief is of heel laat thuis of gaat meteen door naar een vergadering. Het is alweer donderdag voordat ik er erg in heb en ze zitten vol tot zaterdag eind van de middag. Aan het begin van de nieuwe week probeer ik direct online een afspraak te plaatsen.
Via sms krijg ik een inlogcode voor het afspraak systeem.
Nieuw programma, werkt lekker snel!
Ik doorloop het programma; Dames of Heren, knippen, tondeuse, door wie wil je geknipt worden en op welk tijdstip. Even wachten. Sorry op dat tijdstip is er geen plaats meer. We beginnen opnieuw op een ander tijdstip……even wachten, sorry op dat tijdstip……drie keer scheepsrecht……even wachten, sorry op dat…….Ik ga toch niet alle kapsters en uren bij langs voor dat ik beet heb. Ik WhatsApp manlief dat zijn kapper het super druk heeft of hij eventueel naar een andere kapsalon wil. Manlief heeft geen bezwaar als het haar er maar af gaat het weekend. Ik ben het online proberen spuugzat en fiets er wel heen. Wat een geluk, zaterdag om twee uur is er nog plek. Ik WhatsApp de afspraak door; Twee uur Kapper X.
Wanneer manlief zaterdag na ruim drie kwartier terug komt vraag ik me af waar ze zo lang mee bezig is geweest. Ik stond niet in het boek. Je had toch gereserveerd. Ze kon me nergens vinden, je weet wel, die ene, dat blonde meisje, je kent haar wel. Geen idee we je bedoelt, ik stond erbij toen ze de afspraak noteerde. Raar verhaal. Dat er dan tijd was, vandaar dat het zolang duurde. Nou dat valt toch wel mee, ik moest toch ook nog terug lopen. Dat is ver ze zitten om de hoek. Welk meisje bedoel je eigenlijk? Naomi? Ja die! Er begint mij iets te dagen. Dan ben je naar mijn kapsalon geweest. Dat moest toch ook. Je vroeg of ik eventueel naar een ander wilde. Ik heb je toch een berichtje gestuurd; Toch gelukt, om twee uur kapper X.  Ik heb alleen twee uur gelezen. Jij bent lekker bij Kapper X kom je niet op dagen en bij mijn kapsalon vragen ze zich nu af wie de afspraken niet goed noteert. Als mijn haar maar goed zit! Sorry dames!
Later M@rina!

donderdag 23 oktober 2014

Weg ermee! Niet meer naar kijken!

Het is denk ik niet alleen bij Huize Marina het geval dat opruimen vaak betekend stapeltjes maken en verschuiven van a naar b. Of bij onverwachte visite gauw zo’n stapeltje achter een kastdeurtje verstoppen. Nog erger, de kamer is keurig opgeruimd maar nu moet je slalommen op de trap om veilig boven te komen. Vriendin heeft een goede tip, alles wat je tegen komt wat binnen een minuut opgeruimd kan worden, meteen doen. Er zit wat in.
Afgelopen zaterdag begon hier de dag met een hoop gemopper van manlief over de troep die iedereen om zich heen had verzamelt. Geen minuten werk meer. De mannen hadden het hoogste woord. De wasmand die in de weg stond, de buxus die nog voor de winter gedaan moest worden, de bonnetjes administratie die ik best op volgorde kon leggen. Zeer onterecht vond ik. Van oudste komt de jas meestal niet verder dan de keukenstoel en het gereedschap wat manlief 6 weken geleden gebruikt heeft bij de verhuizing staat ook nog steeds voor de stelling. Ik kan niet zo heel goed tegen dat gezeur. Bovendien is iedereen hier nog al gehecht aan zijn spullen en mag er doorgaans niets weg gegooid worden.
De laatste klus....vooral weggooien...
Als hoofd van de huishouding  ruim ik nogal eens wat achter iemands kont op. Het varieert van een onderbroek naast de wasmand tot de enorme kleding berg op de stoelen.  Ik heb genoeg van het gemopper en ga de boodschappen doen. Ik roep naar de mannen dat als het gereedschap opgeruimd is en mijn vogelhuisje op is gehangen ik het kantoor voor ze uit sop. Geruisloos verdwijnen ze in kantoor en gaan verder achter de computer. Bij thuiskomst zie ik twee verhitte gezichten, de garage staat open en er wordt druk gesorteerd. Naast de grijze container ligt een enorme berg met o.a. afgeschreven elektrische apparaten. Dozen worden verscheurd en in de papiercontainer gegooid.
Tja ik kan nu niet achter blijven. Ik ruim de boodschappen op en begin met de kranten op de keukentafel.Glas naar de glasbak, was in de machine. Weg ermee! Niet meer naar kijken roepen we om de haverklap. Er komt weer ruimte voor de fietsen. De knutsel tafel is weer zichtbaar, de schroefjes liggen weer bij de schroefjes en de tangen bij de tangen. We krijgen er lol in. De auto ligt vol met spullen voor de vuilstort. Ik fiets met een lading kleding naar de kringloop en de container's puilen ondertussen uit. Het opruim hormoon doet goed zijn werk! De stofzuiger en de sopdoek vliegen door het kantoor, ik moet toegeven, manlief had gelijk er lag ook van mij troep her en der verspreid door het kantoor.
Nu de laatste klus, de papierwinkel  uitzoeken, alles weer keurig op volgorde in de mapjes. En vooral heel veel weggooien. Wat een ruimte weer, niet alleen in de kast, maar vooral ook weer in mijn hoofd.
Zo’n aanval van opruimwoede is zo gek nog niet!
Later M@rina!

donderdag 16 oktober 2014

Ze krijgen een herkansing

Zo’n twee week geleden slenterde ik even over de “Biologische markt PUUR uit de Regio”. Een markt met alleen pure en regionale producten. Bij de Wereldwinkel ga ik overstag, de allernieuwste Tony’s Chocolonely gaat mee in de tas. Bij een jeugdig biologische boertje koop ik pompoenen. Molen de “De Weert” heeft een pak kruidkoekmix en pannenkoekmeel in de aanbieding voor 3 euro. Dat gaat ook mee.
Dit ruikt heel wat beter!
Thuis gekomen pak ik mijn koopwaar uit en snuif de heerlijke koekkruiden op. Manlief lijkt het een goed idee dat ik meteen aan het bakken sla. De twee pakjes staan te wachten op de keukentafel tot ik de bak spullen bij elkaar heb gezocht. Het recept is een makkie; 50 gram margarine laten smelten in 400 ml warme melk. Voeg een ei en een mespuntje zout toe en mixen maar. Langzaam begin ik te mixen. Wat een taaie bende, het kruipt via de deeghaken omhoog de mixer in. De motor wordt mega heet. De deeghaken vallen uit veiligheid automatische uit de mixer. Raar deegje. Met de pannenlikker haal ik het beslag van de haken en de kom en begin voorzichtig opnieuw te mixen. Het ruikt een beetje weeïg. Dit ruikt en proeft niet naar kruidkoek. Wat doe ik fout.  Het kaartje van de pannenkoekenmeel is er in de tas vanaf gegaan, het kaartje van de kruidkoekmix heb ik er zelf afgehaald. Ze stonden net naast elkaar op tafel. Ik vraag manlief om mee te denken. Hij vraagt of beide pakken het zelfde gewicht hebben. Hoe moet ik dat nou weten. Wat staat er dan op het kaartje? Ah ik zie het; de pannenkoekenmeel weegt 500 gram en de kruidkoekmix 700 gram. Het pak op tafel weegt 700 gram.
Ik zit de pannenkoekenmeel met de ingrediënten voor de kruidkoek te mixen. Geen wonder dat het 1 grote taaie vieze smeer bende aan het worden is. Wanneer ik nu 600 ml melk, 2 eieren en een theelepeltje zout toevoeg heb ik volgens mij het pannenkoekenbeslag. De 4 eetlepels zonnebloemolie laat ik achterwege er zit tenslotte al 50 gram margarine in. We gooien alles over in een grotere kom, ontdoen het aanrecht van de kleverige deegmassa en ik ga opnieuw mixen. Het blijft een erg stevig beslag. Na twee pannenkoeken zit oudste prop vol, normaal eet hij minstens 5 pannenkoeken.  De 50 gram margarine is de boosdoener. Alsnog gaat alles door de gootsteen. Ik voel me schuldig tegen over de dames van de Pure markt. Het is mijn fout, zaterdag haal ik nieuwe, ze krijgen een herkansing.
Later M@rina!

vrijdag 10 oktober 2014

Even is ze heel gelukkig

Afgelopen week ging ik samen met mijn moeder op visite bij haar zusje 20 km verderop. Een zusje van ruim 60 die altijd zorg nodig heeft. Ze woont in een woongroep in een Zwolse woonwijk. Met om de hoek een dierenweide en een speeltuin met schommels speciaal voor volwassenen.Stevige schommels waar ze met hun ongecontroleerde lichamen op heen en weer wiegen. Soms heel stil, soms zacht neuriënd, soms met heel veel kabaal. Ik ben te lang niet bij haar op visite geweest. Tuurlijk stuur ik af en toe een kaartje. Geen idee of het kaartje bij haar terecht komt en of ze weet wie het gestuurd heeft. Willy, zo heet ze. Ze wil graag dat we haar Willeke noemen. Bij het woord “Willeke”  straalt ze. “Willeke” maakt haar heel even gelukkig. Niet voor lang. Want wat haar bezig houd is of ze wel in de Hemel komt en of we wel van haar houden.

Bravo voor de postbodes in de jaren "70
Jaren geleden, Tante Willy werd nog Willy genoemd en woonde nog thuis bij Opa en Oma, mocht ik in vakantie’s af en toe een dagje mee naar de dagopvang. ’s Morgens stapte ik samen met haar in het busje. Fantastische vond ik dat. Later ging ze wonen in een “gezinsvervangend tehuis”. Op zondagmiddag ging ik mee op bezoek naar Ermelo, Deventer, Assen, Zwolle ze is heel wat keren verhuist. Ze stuurde mij ansichtkaarten met pastel kleurige kindertekeningen die ze intern van haar zakgeld kocht. Op de kaart stond links onder schuin geschreven, altijd op dezelfde plek; Afz Tante Willeke. De E eindigde steevast in een krul.

Samen met de leidster doet ze de deur open. We begroeten elkaar met 3 dikke kussen en geven haar honderdduizend complimenten dat ze er zo fleurig uitziet. Ze fladdert van blijdschap met haar armen en handen. We gaan naar een huiskamer waar ze visite mag ontvangen. De leidster vraagt of wij ons zelf willen redden met de koffie, trek de kastjes maar open, wij hebben vergadering. Ik ga op zoek naar een filterzakje en koffie. Waarom krijg ik nou zo’n brok in mijn keel. Ik slik en ik slik. Te lang heb ik haar niet gezien. Ze schuifelt heen en weer en ploft hard neer op een stoel, luid roept ze; je houdt toch wel van mij, ik kom toch wel in de Hemel. Het is haar grootste twijfel en enige zorg. De koffie pruttelt. Ondertussen mag ik haar slaapkamer zien. Op het prikbord hangt een foto van haar en Jan Smit. We drinken koffie en proberen herinneringen op te halen. Ik loop met haar mee naar de wc, net iets te laat gegaan. Wanneer ik haar help met aankleden pakt ze mijn gezicht stevig vast tussen haar twee handen. Wat gaat er gebeuren. Het kan met Tante Willeke twee kanten op gaan. Ik hou van jou, zeker weten, roept ze! Een enorme dikke pakkerd volgt. Kom je nog eens weer. Hard beent ze weg. Zeker weten tante Willeke, ik hou ook van jou. Even is ze heel gelukkig.
Later M@rina!

vrijdag 3 oktober 2014

Definitief uit elkaar..

Eind mei besloten we na het terug kerende huiselijk geweld in de achtertuin onze konijnen te laten “Latten”. (blog 29 mei) De etage woning werd een flat, Dropje onder en Smarti boven. Het leek even beter te gaan. Het schattige was er helaas vanaf. Wij vonden er eigenlijk geen biet meer aan. Het ene konijn zat nu boven stilletjes in een hoekje en het andere konijn liep te ijsberen.  
Wanneer ik het stink hok schoon wil maken gaat het ineens mis. Ze moeten heel even bij elkaar omdat los lopen in de tuin geen optie is. Ik wil het luikje open zetten om eerst de begane grond uit te mesten. Dan kunnen ze daarna alle twee naar beneden zodat ik op de bovenverdieping aan de slag kan gaan. Met dat ik het luikje vast pak schiet Smarti langs me heen en bespringt als een halve wilde Dropje die angstig het nachthok in schiet. Smarti heeft geen rem of gevoel van schaamte om zijn drang te beheersen. Ik geef hem een lel zodat hij van Dropje afvliegt waarbij hij de hele boel onder straalt.......Woedend ben ik.
Stapje voor stapje.....het gaat goed komen
Mijn hand en mijn hals liggen open en ik heb twee krijsende konijnen. Straks worden ze 10 jaar, dit ga ik niet langer zo doen tetter ik tegen jongste die op een afstand de situatie aanschouwt. Ik ga de Welkoop bellen zegt jongste geschrokken. Ik ga een klacht indienen. Prima zeg ik, doe maar. We hebben geen juiste informatie gehad. 2 vrouwtjes, het zijn krengen, ze maken elkaar en ons het leven zuur. Ze zoekt het telefoonnummer op en toetst de getalletjes in. Ineens durft ze niet meer, wat moet ik zeggen. Precies zoals ik net zei, geen goede informatie. Ze geeft de telefoon gauw aan mij. Mijn woede is iets minder als ik de aardige stem van Meneer Welkoop hoor. Weet u het nog vraag ik hem, 2 konijnen, 2 vrouwtjes? Ik kan u vertellen het is een drama, huiselijk geweld in zijn ergste vorm. Wat is je voorstel vraagt de aardige man. Geen idee, ik wil een advies. Breng er maar 1 terug. Ik ben een beetje uit het veld geslagen. Het is geen gek voorstel maar welke van de twee moet er uit. Denk daar het weekend maar over na en laat het ons maandag weten. Smarti is van jongste en Dropje van oudste. Wat nu? We hakken de knoop door Smarti gedraagt zich het slechtst.
Samen met oudste rijd ik naar de Welkoop waar een hokje voor haar klaar staat. Wij voelen ons ongemakkelijk bij de mislukte konijnen opvoeding en willen graag een verklaring waarom deze twee dames het zo slecht met elkaar kunnen vinden.
De verkoopster pakt  het pittige dametje uit de doos en draait haar om.
Dat komt zegt de verkoopster omdat het een mannetje is, moet je kijken en ze toont zijn gereedschap aan ons. Een echte Ram. Arm Dropje hoe krijgen we haar weer mak . Met heel veel liefde en geduld hoorde ik oudste van de week zeggen, kan ik jou zomaar aaien. Het gaat goed komen!
Later M@rina!