vrijdag 26 juni 2015

t'is dat ze leuke spullen verkopen....

Het grootste pretpark voor het hele gezin langs de A28 is onlangs geopend. Wanneer je binnenkomt begint het feest bij de zuil waar je een Family card kan aanvragen. Hiermee kan je de hele dag gratis koffie drinken. Neem een winkelwagentje voor je spullen zoals jassen en schoenen. Bedden en banken zijn er volop om op te springen. Inderdaad ik heb het over IKEA. Het is een drukte van belang op de parkeerplaats en bij de Family card zuil. De Zweedse gehaktballetjes zijn koud voordat de kassa is bereikt. Een leuke linnenkast tegen komen zou fijn zijn zegt jongste en de borden die het afgelopen jaar zijn gesneuveld kunnen we ook meteen aanvullen. Ze besteed haar verjaardagsgeld aan een bistro setje voor op haar balkonnetje. De kar is behoorlijk vol wanneer wij naar het magazijn gaan voor de leuke linnenkast die we hebben gevonden. We blijven ons verbazen over de rond springende en rennende kinderen. Handenvol potloodjes verdwijnen in broekzakken en vazen vallen aan diggelen door stoeien. Met twee onbestuurbare karren rijden we naar de kassa.
De beruchte bon!
Een kwartier voor sluitingstijd staan we in de lift uit te hijgen wanneer jongste een bordje ziet hangen; tussen 17.00 uur en 18.00 uur 15 euro korting bij een aankoop boven de 100 euro. Die korting hebben wij niet gehad. Wanneer ik een medewerker op het parkeerdek wil vragen of we het goed hebben gelezen stopt de beste man zijn beide vingers in de oren. Je mag best wat vragen maar ik weet niet zeker of ik het hoor. Heeft mijn dochter het goed gelezen vraag ik nogmaals. Stond op de site mevrouw en  je had het in de krant kunnen lezen. Ik ben net terug van vakantie en de site kijk ik nooit op, waarom zou ik. Bij de klantenservice kunnen ze je vast helpen. Ik parkeer jongste met karren bij de auto en ren de trap af naar de klantenservice. Een plaatsgenoot zit op de bank te wachten. Ik vraag of ik tegelijk met hem mijn beklag mag doen. Wanneer hij aan de beurt is wacht ik af op een afstandje. Meneer dan had u een voucher in moeten leveren hoor ik zeggen.
Hulpeloos kijkt hij achterom. Geen geld terug vraag ik. Meneer heeft geen voucher, dan kan ik geen geld terug geven, ik ga mijn baan niet voor u op het spel zetten.
Wat raar zeg ik, het lijkt hier wel een pretpark.
Deze middag heeft jullie een vermogen gekost aan koffie, potloodjes en kapotte vazen. Het zou beter zijn om echte klanten te koesteren en de voucher alsnog bij de kassa te geven. Ze is niet voor één gat te vangen. Misschien kan je manager ons helpen of is het een idee dat ik alles retour doe en volgende week terug kom met de uitgeprinte voucher.
Ze snelt naar achteren en komt met een verhit gezicht terug.
Plaatsgenoot en ik hebben er geen recht op, het is uit coulance, dat je het maar weet.
T’ is dat ze leuke spullen verkopen …………
Later M@rina!

woensdag 3 juni 2015

Mijn eerste baantje

Manlief ging namens de kerk naar het verzorgingshuis om voor de laatste keer met bewoners het avondmaal te vieren. Het “Huis” gaat sluiten. De laatste bewoners verhuizen de week erna naar elders.
Veertien jaar was ik, toen ik in Huize ABC begon aan mijn eerste baantje. Na een sollicitatie gesprek met de Directrice en het hoofd van de Huishouding werd ik aan genomen voor huishoudelijke werkzaamheden. Het personeel droeg een verpleegster jurk van stevig wit katoen. De vakantie werksters werden geacht een jurk of rok te dragen. Zo kwam het dat ik elke dag in een stijf trutterig jurkje naar Meppel fietste. Vrolijk gekleurde Birckenstock’s bestonden nog niet, ik droeg net als de rest een paar stevige sandalen die lekker liepen en tegen een stootje konden.
De eerste jaren bestond uit kamertjes poetsen; een wekelijkse beurt of een maandelijkse beurt. Bij de wekelijkse beurt ging je met de stofdoek aan de slag, bij de maandelijkse beurt ging alles uit de kamer de gang op. Ramen werden gelapt en ging je op grote witte rubberen laarzen met de sproeier aan de slag in de badkamer. Plantjes in de vensterbank terug zetten was een ellende, zelden kreeg ik ze weer zoals ze stonden. Met een fijne verfkwast stond ik ouderwetse staartklokken van top tot teen af te stoffen. Na twee jaar maakte ik promotie. Ik ging in de Conversatie zoals ze dat noemden. Koffie en thee zetten voor heel het huis. Ik weet het nog precies. ‘s Morgens bij binnenkomst direct de containers met koffie klaar zetten, minstens 4 soorten koek snijden en klaar leggen op dienbladen, melkkannetjes en suikerpotten bij vullen en alles op karren klaarzetten voor de afdelingen. 
Mijn eerste baantje
De jaarlijkse schoonmaak van de grote zaal was een feest. Alle skai leren crème kleurige stoelen sjouwden wij naar buiten. Er werd flink geboend met veel zeep en nog meer water. 
De enorme gordijnen sjouwden wij naar de linnenkamer en eindeloze ramen werden gezeemd. Tussendoor werden we getrakteerd op een ijsje en aan het eind van de klus een bitterballetje. De radio mocht aan en we zongen gezellig mee. Jif was voor de stoelen een wondermiddel. De deur tussen de zaal en de gang pikte aan alle kanten, misschien kon jif daar ook een handje helpen. Kreeg het sop nu een kleurtje? Was de deur nu groen, blauw, rood, ik had geen idee meer wat voor kleur de deur had. Ik pakte een doek om het schuim van de deur te vegen. Talloze kleurtjes die de deur door de jaren heen had gehad bleef achter op het doek.
De Directrice werd er bij gehaald en angstig zag ik mijn vakantie salaris in rook op gaan. Langzaam kwam ze met deftige passen aan gelopen, ze bekeek mij en de deur van top tot teen. Ik ga overleggen….zei ze voordat ze terug liep naar kantoor.
Wanneer ik langs “Huize ABC” fiets denk ik met plezier terug aan mijn eerste baantje. De deur? Ik heb er nooit meer wat van gehoord.
Later M@rina!

Eigenlijk ben ik wel nieuwsgierig naar "eerste baantjes"en "bijzondere momenten" van jullie. Laat gerust een leuke anekdote achter minuutvanmarina