vrijdag 27 december 2013

Je hebt hem geplet mama!

Wanneer wij aanstalten maken om naar bed te gaan ziet manlief ons hamstertje “Monster”  voorbij tippelen. Klopt dit vraagt hij aan jongste. Monster kijkt onschuldig omhoog wanneer twee  paar handen naar beneden duiken om hem snel in zijn nek velletje te grijpen. Jongste zet hem terug in de kooi en zet het deurtje weer vast met de wasknijper. Vanwege het rammelen van de tralies staat er de laatste dagen een fles wijn boven op de kooi. Een tweede fles moet er voor zorgen dat er geen ontsnapping meer mogelijk is. Ik moet er niet aan denken dat hij vannacht de benen neemt en flink zijn best doet om kabeltjes door te knagen. Jongste beloofd dat ze de andere dag met  kooi schoon  maken meteen alle buizen controleert.
Ik hoor haar zaterdagmorgen rommelen in de keuken en Monster toe spreken om wakker te worden. Omdat ik mijn haar een leuk kerstkleurtje wil geven sta ik in een oude joggingbroek en handdoekjurkje om te hannesen met een pot verf als ik beneden hoor roepen;  Er zit geen hamster meer in de kooi. Hoezo geen hamster roep ik terug. Gewoon geen hamster. Heb je wel goed  in zijn nestje gekeken. Hoe kan dat nou. Hij kan toch geen wasknijper en 2 flessen wijn van de kooi af duwen. Mam, hij zit er echt niet meer in. Samen kruipen we over de vloer op zoek naar Monster. Ik in mijn oude joggingbroek, handdoekjurkje om en een pot verf in mijn haar.
"Monster" 21 december 2013 
Dochter mopperend dat ik er niet uit zie en Monster hard weg rent als ze me tegen komt. Facebook en twitter worden ingeschakeld. Het beste advies wat wij krijgen is wachten tot de avond valt, Monster komt dan hongerig te voorschijn en gaat op zoek naar eten. Ondertussen spoel ik mijn haar uit en breng de mannen op de hoogte die thuis komen. Ze kruipen met ons mee. De drankkast halen we leeg, houtmanden kieperen we op de kop. Ik haal alles van de kant en kijk in elk hoekje en gaatje, we controleren de houtkachels, ik schud de kussens en inspecteer het vloerkleed. Geen monster, ik geef het op. De familie denkt dat hij vanavond  heel gewoon voorbij komt tippelen op weg naar zijn stinkhok en food. Ik hoop het maar. Rond de klok van tienen heb ik nog geen hamstervoetjes gehoord. Ik vind het kil en ga op zoek naar mijn warme vest. Met een zwaai pak ik hem van de stoel en wil hem aan trekken totdat ik er iets uit zie rollen. Het lijkt wel een zakdoek propje. Oh, oh het is Monster, dood en een beetje plat. Ik Whap naar de mannen en naar jongste dat ik hem heb gevonden in mijn vest. Waarschijnlijk omhoog geklommen en gestikt in mijn vest. Aah jammer, ahhh vest op draaistoel? whapt men vragend terug. Met een berichtje er achter aan; JIJ hebt in die stoel een pizza gegeten, je hebt hem geplet mam.
Later M@rina!

zaterdag 21 december 2013

Moet ik niet meer doen....

Wanneer ik op het punt sta boodschappen te gaan doen zie ik in een flits een pakketje liggen. Ik herinner mij dat ik oudste vanmorgen hoorde zeggen; klaar om verzonden te worden. Laat ik het maar mee nemen dan is het maar weg. Bij de klantenservice geef ik het pakketje af aan de baliemedewerker. Ah zegt ze, ik zie dat het thuis al verzendklaar is gemaakt. Klopt ik hoef het alleen maar af te geven. Ze scant het pakketje en ik ga mijn boodschappen doen. Een dag later vraagt oudste of iemand weet waar het pakketje in de keuken is gebleven. Het wordt maandagmiddag door UPS gehaald ik moet het aanmelden. Pakketje? Het pakketje boven op de kast? Die heb ik afgegeven op het postkantoor. POSTKANTOOR, hoe zo? Gewoon bij de balie, het is gescand? Hoe zo gescand, dat kan helemaal niet. Ze zei dat het in orde was. Verbolgen loopt oudste terug naar het kantoor. Hoe dom kan je zijn, hoor ik hem nog net zeggen. Oh oh waar bemoei ik me ook mee. Maar ik bedenk mij als de TNT een verse taart kan bezorgen vind hij de weg naar UPS vast ook wel.


Afgelopen april heb ik een verse taart verstuurd naar ons nichtje in Eindhoven.Ze is tegelijk met jongste jarig en zag op twitter de Sweet 16 taart. Tante Marina ik wil net zo’n taart. Eindhoven is niet naast de deur. Stuur maar op zegt nichtje. Zou ik voor de grap alle ingrediënten en het recept naar haar toe sturen. Weet je wat ik wil wel eens zien of de taart de reis overleefd. Ik maak een bodem van biscuitdeeg en vul de taart met jam, slagroom en verse aardbeien. Zoals de Sweet 16 taart bekleed ik de taart met marsepein. Heel voorzichtig wikkel ik de taart in aluminium folie en laat hem zakken op bubbeltjes plastic in de doos. Rondom plastic bubbels zodat de taart een airbag heeft. Met een dikke zwarte stift kalk ik op de doos; rechtop houden en breekbaar. Iets voor vijven fiets ik richting postkantoor en bied de doos aan. Vanaf nu ga ik de taartreis via trick en trace volgen vanuit Drenthe naar Eindhoven. Zaterdag ochtend zie ik de tijdbalk verschuiven en  het berichtje verschijnen dat de taart is afgeleverd. Er komt vast zo een twitter berichtje, nichtje kennende. Ik ben zo nieuwsgierig naar haar reactie. Er gaat even wat tijd over heen maar ineens komt het “bliepje”; Hahahahahahaha @marinaebbers het experiment is gelukt! J Super Hulde aan de TNT Smakelijk!

Nu het UPS verhaal, we zijn een week verder en nog geen teken van leven. Niet via de TNT en ook niet via UPS. In het ergste geval is me net verteld door oudste, kost mijn liefdadigheid mij 90 euro voor het scherm + strafport omdat ik via TNT iets heb verzonden zonder er postzegels op te plakken. We wachten af. Waar bemoei je je ook mee; zegt vriendin. Is ook zo, moet ik niet meer doen!
Later M@rina!

donderdag 12 december 2013

Ik ben verliefd.................

Afgelopen maandag las ik een interview met Jan Smit.  Hij vertelde over zijn theatertour waarin hij graag wat meer van zijn muzikale kunnen wilde laten zien. Een intiem feestje in de schouwburg waar  hij een praatje kan maken met het publiek en als ze wat willen vragen dan kan dat gewoon.  Een feesttent is heel leuk,  maar dan stamp je aan één stuk door en  ben je na het optreden helemaal kapot. Nu ben ik niet van de feesttenten, het vele bier en het lange staan maar ik ben wel nieuwsgierig naar het kunnen van Jan Smit. Jaren geleden ben ik naar een theater tour van Normaal geweest en de kwaliteiten van Bennie Jolink  gingen inderdaad veel verder dan deur donderen en bier gooien.
Zou dat bij Jan ook zo zijn. Via twitter wagen wij een gokje om via Drentertainent kaarten te winnen voor  de theatertour. Mijn zus en ik zijn de gelukkige winnaars en gaan het Jan Smit avontuur aan. Het is helemaal uitverkocht, we moeten moeite doen om door de fans heen bij de kapstok te komen. Massaal staan ze voor de zaaldeur klaar om zo snel mogelijk binnen te zijn. Wij zitten hoog en droog op het balkon en lekker warm onder de lampen.  Prachtige plaats, we zien alles goed en kunnen heerlijk mensen kijken. Het publiek is net zo vermakelijk als Jan en de band.  Nadat hij zijn eerste nummer heeft gezongen klinkt er al uit de zaal; Jan ik ben verliefd.
10-12-2013 Jan Smit in de Tamboer
Wie is verliefd roept hij terug. Ik ben verliefd roept een jonge dame. Ze stormt uit de rij richting podium. Nu ze de liefde heeft  verklaart moet ze doorpakken. Ze stormt het trapje op waar ze door enorme geluidsboxen  vastloopt. Geen nood, Jan helpt een handje, trapje weer af en via de andere kant het trapje omhoog naar het podium. Het gaat om Karin een  meisje met het Downsyndroom. Ze is hevig verliefd. Jan verteld eerlijk dat hij verliefd is op Lisa en geen verkering kan nemen.  Geen probleem, Lisa neemt ze op de koop toe. Ik heb ook 3 kinderen die krijg je er dan ook bij. Geen probleem. Ik woon in Volendam en jij in Hoogeveen. Ook geen probleem. Als je verliefd bent maakt dat allemaal niet uit. Haar hoofd gaat schuin tegen zijn schouder en Jan zingt de sterren van de hemel  speciaal voor Karin.  Na een knuffel en een zoen gaat ze terug naar haar plaats. Onbekende nummers worden relaxed op een kruk gezeten gezongen. Onrustig wordt er om ons heen op de stoelen heen en weer geschoven. Wanneer in de tweede helft de bekende meedeiners worden gezongen komt de zaal in beweging. Het feestje gaat nu beginnen. Jan heeft het prima voor elkaar qua band en techniek. Het merendeel van het publiek gelooft zijn muzikale kunnen wel. Ze willen gewoon een feestje! Het liefst onder het genot van een sigaretje met een biertje binnen handbereik.  Niet onbelangrijk voor Liza, er zijn heel veel verliefde Karin’s, maar geen zorg, morgen zijn ze verliefd op Frans Bauer.
Later M@rina!

donderdag 5 december 2013

Papier-maché trauma

Gezellig wordt er her en der het Sinterklaas feest gevierd. Hier in huis merken we niet veel meer  van de december spanning. Die tijd is voorbij. Wij hebben geen wiebelige en drukke kinderen meer in de dagen voor Sinterklaas. Ik zit geen avonden meer achter de naaimachine voor een piepklein bruidsjurkje voor Barbie en het Intertoys boek wordt niet meer verslonden . Geen schoentjes meer voor de kachel met een wortel en wij ’s nachts het bed uit omdat we vergeten zijn wat in de schoen te stoppen.
Helaas komt er geen  post meer van  “pakjespiet”  met de sleutel naar de cadeautjes. Aan alles komt een eind. Ik heb niet het idee dat iemand hier een Sint trauma heeft opgelopen. Het was een gezellige en spannende tijd. Na groep 6 werd het hoog tijd om de Sint een handje te gaan helpen. Voor het eerst lootjes trekken, zelf een kadootje kopen en gedicht en surprise maken!  Er staan vandaag net zoals voorgaande jaren overal in huis knutselwerken te drogen. In de keuken staat een bak vol behanglijm voor papier-maché. Op de zolderkamer is een flinke bus verf leeg gespoten, helaas niet alleen op het werkstuk. De lijmpistool gaat van kamer naar kamer en is onmisbaar in de weken voor Sinterklaas. Het hoort er allemaal bij. Papier-maché is toch wel mijn favoriet. Jongste daar in tegen maakt spectaculaire kunstwerken maar gebruikt bij voorkeur geen papier-maché. Stapels kranten scheuren en smeren met de lijm is niet zo haar ding. Ik denk dat ik wel weet waar door. Voor de verjaardag van oudste was ik een aantal jaren geleden druk aan het papier-maché-en.
Pinata- run
Het leek ons een leuk idee om op zijn Mexicaanse verjaardagsfeest af te sluiten met het kapot slaan van een Pinata die gevuld is met confetti en snoep. Ik blaas een ballon flink groot op en begin met de eerste strookjes papier te plakken. Het begin is altijd even lastig zodat ik jongste vraag om mij te assisteren. Ze houdt de ballon stevig  vast en ik smeer hem ondertussen flink in met de lijm en plak de strookjes krant. Jongste staat geduldig te wachten terwijl ik vol overgave de ballon voorzien van een volgende laag papier-maché. Het moet mooi glad zijn en goed verdeeld worden voor het beste resultaat. Wanneer ik buk om een nieuwe krant te pakken hoor ik een flinke knal. Verschrikt kijk ik omhoog want de knal wordt meteen op gevolgd door keihard gebrul. De ballon is geknapt. Jongste die geduldig stond te wachten brult alles bij elkaar. Ik dacht van schrik maar ineens zie ik dat ze van top tot teen onder de smurrie zit. Haar armen houdt ze recht voor zich uit met de stukken ballon in haar handen. De slierten krant hangen koud en glibberig in haar haren en in haar gezicht.  Het is zo’n komische gezicht dat ik alleen maar kan lachen. Een papier-maché trauma is geboren.
Later M@rina!