donderdag 31 maart 2016

Profiel van de nieuwe burgemeester.......

Vorige week dinsdag viel er een brief op de deurmat met een waarschuwing dat mijn reisdocument haar geldigheid verliest. Ik heb het idee dat de brief aan het zwerven is geweest. Hij is gedateerd op 22 februari maar is gestempeld op 21 maart.
Een leuk klusje voor mijn vrije middag. Wanneer ik de apotheek verlaat begint het net te regen. Daar gaat mijn pasfoto kapsel. Op die suffe foto’s lijk je toch al gauw 10 jaar ouder. Ik check thuis voor de zekerheid de openingstijden. Maandag tot en met vrijdag van 09.30 tot 13.30 uur. Te laat. Online kan ik een afspraak maken. Donderdagmorgen 8.45 uur hebben wij een match. Mijn vriendelijke goede morgen wordt niet opgemerkt door de dames van de receptie. Ik loop tussen de lachende en kletsende dames door naar de rand van de lege wachtruimte waar ik plaats neem op een bankje. Op de achtergrond hoor ik het gekwetter en gelach van een druk kantoor maar ik zie geen werknemers. Een medewerkster komt door de draaideur binnen. Uitbundig wordt ze door haar collega’s begroet. De kleding van de dag wordt uitvoerig besproken. De dames zijn blij dat de sokjes bijna uit kunnen. Het is een drama om halve sokjes of panty sokjes in je schoenen te dragen. Keurig gekapt en gehakt loopt ze zonder op of om te kijken langs mij heen naar haar werkplek. Mijn goede morgen verdwijnt in het luchtledig. Een dame in broekpak met zilverkleurige trolley is de volgende die arriveert. De dames van de receptie zitten nu op hun troon en roepen naar haar dat het een korte trip was. De dame draait zich om. Trip? Je trip! Oh trip! Ze snapt de grap. Ja mijn trip was kort, 4 uur wachttijd op Schiphol, Eelde zo nog maar even proberen.8.44 uur hoor ik hakjes richting publieksbalie. Precies 8.45 verschijnt mijn afspraak nummer op het scherm. Ze kijkt de ruimte in waar ik nog steeds in mijn eentje zit. Na mijn tweede goede morgen komt er een "Hallo" uit haar verder vriendelijke gezicht. Ik kom voor een ID kaart en geef mijn paperassen.
Ik vertel haar van de datum op de brief. Terwijl ze haar schouders ophaalt noemt ze het bedrag; €50,40. Wanneer ik het geld wil geven hoor ik haar zeggen; Leg maar neer, over een week ligt het klaar. Fijn, hoe gaat het dan, moet ik een afspraak maken. Dat ligt eraan. Waar ligt dat aan. Of je het voor half tien wilt ophalen. Wat zijn de tijden dan. Dat staat onder aan je stencil. Kan ik beter online een afspraak maken. Het is elke dag anders zie stencil. Langzaam verdwijnt het geluid van de hakjes. De dames van de receptie zijn druk in gesprek wanneer ik de wachtruimte verlaat. Ineens weet ik het. Het profiel van de nieuwe burgemeester, hij moet in ieder geval de woordjes; Goede morgen, tot ziens, dank u wel en kan ik u helpen kennen. Dan kan hij dat doorgeven aan zijn medewerkers.
Best vernieuwend voor ons stadje.
Tot Later M@rina!

vrijdag 25 maart 2016

Wat de toekomst brengen moge...............

Zo langzamerhand wordt ons huis weer een beetje ons huis. Ik blijf maar druk met het bouwstof het huis uit te jagen. Gewapend met stofzuiger en emmers sop heb ik al heel wat kasten gehad. Wanneer ik aankom bij de kleren kast van jongste tref ik een kleren bende aan. Alles gaat eruit en tijdens het opvouwen zie ik de jaren voorbij komen.
Het nepleren jasje met chino broek en shirt met echte strik waren haar laatst uitgekozen verjaardag kleren. Nadat de lagere school werd verlaten en er wekelijks kleedgeld werd overgemaakt verdween langzaam de traditie van verjaardag kleren uitzoeken. De oudejaarsavond van de jarige in spé was soms een pittige avond voor de perfectionist des huizes. Uren zat ik te knippen en te plakken om de traktatie te kunnen verstoppen in fleurig karton. De pinguïns met het doosje smarties zorgde voor tranen wanneer mede peuters alleen oog hebben voor het lekkers. Het huis spik en span, verse bloemen op de vaas en een kindertaart die te maken had met het cadeau. Al die plakhandjes, achteraf bedenk je dat “the day after” een poetsbeurt slimmer zou zijn geweest. Wanneer de bijna jarige in bed lag begon ik aan de verjaardagstaart, soms tot in de late uurtjes.
Het kwam nog al eens voor dat ik rond middernacht nog stond te dweilen en vermoeid de slingers en ballonnen de kamer ingooide waar manlief niets vermoedend geduldig zat te wachten. Een kasteeltaart met 4 torens gemaakt van ijshoorntjes en stijf geslagen eiwit kwam op “de dag zelf” gebombardeerd uit de kelder. Het vocht had de 4 torens doen knakken.Verjaardag kleren kopen viel niet altijd mee. Of de favoriete winkel was gesloten of de jarige in spé had zijn hoofd er niet naar staan. Na het ontbijt op bed, “een plakje cake met slagroom en een brandend kaarsje”, begint de feestelijke dag met cadeautjes. De nieuwe kleren mogen aan en de traktaties gaan mee op de fiets. Uit school heeft de postbode voor kaartjes op de deurmat gezorgd en de kamer stroomt langzaam vol.

Gisteren werd jongste 19 jaar. Het is rond middernacht wanneer ik op de grond zit met een zak cijfers en letters. Ik wil een leuke slinger maken en haar middels deze slinger feliciteren. Een heel gepruts, mijn ruimtelijk inzicht is niet sterk. Ik ben er klaar mee. Ik leg ze in een rondje en maak een foto, morgen zie ik wel verder. Rond de klok van één pak ik de trein. Bij de piano op centraal wacht ik op haar. Al luisterend naar liedjes van John Lennon hoor ik ineens achter mij Happy Birthday to me. Daar staat ze mijn 19 jarige samen met huisgenoot. We pakken de bus richting het AMFI huis. De postbode heeft Amsterdam ook gevonden en de opgestuurde slinger van vorig jaar hangt in de keuken. Samen eten we een heerlijk taartje met een gezellig kaarsje. Niks geen verjaardagsstress, huis spik en span, themataarten of verjaardag kleren.
Op naar een liefdevol nieuw jaar vol gezelligheid, gezondheid en verrassingen.
Wat de toekomst brengen moge…..
Tot Later M@rina!

vrijdag 11 maart 2016

Dure prop!

Ons huis wordt zo langzamerhand weer een beetje ons huis. De kaal geschuurde kozijnen hebben weer een likje verf. De badkamer en de wc zijn eindelijk gekit. We koken weer in de keuken en we hoeven niet meer in het holst van de nacht in badjas door weer en wind richting kantoor voor de w.c. Regen, hagel en sneeuw alles hebben we gehad. We blijven schuren, schoonmaken met ammonia, gronden en aflakken. Van dieprood naar 9010 Ral vergt enige doorzettingsvermogen. Als amateur schilder schuren we vast te hard en zetten we de kwast te dun aan. Het kersje op de taart zijn de drempels.  Je ziet meteen resultaat met de diep zwarte verf. Behangen is iets wat manlief beter in zijn eentje kan doen kwamen we in 1994 achter tijdens het behangen van de babykamer.

Het kamertje van oudste kreeg zacht geel behang met in het midden van de muur een strook met vrolijke clowns. Helemaal hip in de jaren ’90. Dagenlang zat ik tijdens de warme zomer in het piepkleine kamertje om het smeedijzeren ledikantje en het houtwerk te gronden en te lakken. Samen met manlief begin ik enthousiast te behangen.
Oudste en de vrolijke clowntjes
De zwangerschap heeft mij heel wat kilo’s zwaarder gemaakt en met zijn tweeën in het kleine kamertje zorgt ervoor dat ik mijn kont nauwelijks kan keren. We zijn bijna klaar wanneer we op een punt zijn aan gekomen dat we beter hadden kunnen stoppen. Ik sta zweterig en plakkerig boven op de trap wanneer het niet gaat zoals ik wil. Mijn zwangerschapshormonen zorgen ervoor dat alles in de weg zit, alles kriebelt en de simpelste opmerkingen van manlief binnen komen met een mokerslag. Woedend sta ik te stampen op de trap en verkreukel de strook behang tot een prop en gooi het naar de vader in spé. Dat had je beter niet kunnen doen zegt hij heel rustig. Dit was het laatste stukje van de laatste rol.  Deze prop kostte mij 35 gulden. Sindsdien behangen we niet meer samen.

Manlief kan het!
Ik blijf zo ver mogelijk uit de buurt en stoor zo min mogelijk. Af en toe kom ik bewonderen en breng op gezette tijden koffie. Wanneer manlief bij de schoorsteen is aan gekomen hoor ik gemopper en geroep dat ik moet komen assisteren.  Nu had de verkoopster al gewaarschuwd voor oneffenheden dat door de glinsteringen mega pukkels lijken maar over doorschijnen had ze het niet gehad. De donkerrode schoorsteen maakt het behang grauw. De baan haalt hij er voorzichtig weer af maar scheurt tijdens het lopen. Geïrriteerd maakt manlief er een prop van. Ik maak een sopje en boen de lijm van de muur. Manlief gaat aan de andere kant verder met behangen. Tijdens het wit sausen van de schoorsteen hoor ik hem zachtjes mompelen dat hij behang te kort heeft. 1 strook vraag ik. Dure prop!  Nee, minstens 2 ½ baan.
Jammer, dat komt je zeker wel goed uit zeg ik lachend.
Later M@rina!