vrijdag 27 juni 2014

Een vuilniszak vol glimmende glitter stoffen...........

4 jaar is oudste wanneer ze op ballet gaat. Na eerst 2 jaar algemeen gedanst te hebben kiest jongste onvoorwaardelijk voor klassiek ballet. Elke woensdagmiddag fietsen we samen naar de muziekschool.
Waar gaan we beginnen...
De les begint zittend op de grond in een kringetje rond de juf. Een vertel rondje om elkaar beter te leren kennen. De juffen zijn jonge ondernemende meiden en gaan voor het eerst een dansvoorstelling organiseren. Een voorstelling met 300 kinderen vanaf een jaar of 4 jaar tot ruim 70 jaar, wat een organisatie. Alle kinderen krijgen een brief mee met de vraag of we hen willen helpen. Bijvoorbeeld als oppasmoeder achter de schermen, bij het schminken en ook niet onbelangrijk kostuums naaien. De juffen hebben een thema bedacht en gaan het uitwerken. Ze komen terug van het stoffenspektakel met kilo’s stof van een paar euro per meter. Stoffen die glitteren en glanzen en in de praktijk baggerstoffen om mee te werken. Talloze naalden knappen op de lovertjes en  de spoel spanning zit aan het eind van het project vol met stofjes en zilverdraadjes. Kruip vooral niet achter de naaimachine als je niet in top conditie bent want deze glibber-glitter stoffen vliegen alle kanten op.
Zo is het geworden........Koraal 2014!
Toch geef ik me keer op keer op om de kleding te naaien. Er is toch niks leuker wanneer die baal stof verandert in prachtige danskleding. Eens in de twee jaar ben ik van de partij en ga samen met zo’n 25 andere vrijwilligers aan de slag voor de twee dansjuffen. Ik krijg een enorme vuilniszak met stof en een summiere uitleg van de juf hoe ze het hebben wil. Ze heeft geen plaatje en geen patroon. Ik vertrouw op jou zegt dansjuf.  De bak met burda’s en knippie’s van jaren geleden haal ik te voorschijn en begin met raderen, knippen, naaien, passen en bijstellen. Onze jongste genoot van de voorstellingen. Wat was ze nog klein in haar allereerste dansvoorstelling. In haar blauwe jurkje met witte schortje en haar haar strak in een knot stuiterde ze het podium op. Ze zet het kartonnen huisje voor haar neer en  ploft sierlijk op haar kont en strekt haar korte beentjes om het huisje. Alice in Wonderland. Vertederend kijken we samen met de opa’s en oma’s naar het tafereel. De jaren na Alice in wonderland zagen we haar in de voorstellingen dansen als zeemeermin, ijskoningin, Godin van Egypte en dit jaar als Koraal.  Vanaf haar 4de tot nu toe ging ze elke week trouw naar de dansjuf met heel veel plezier. Eindelijk zit ze in de gevorderde groep met spitzen die ze als 4 jarige zo bewonderde.  Wanneer jongste in haar groen/blauwe jurk  het podium op danst begint  mijn hart te bonsen en pink ik stiekem een traan weg. Ze gaat uitvliegen. Helaas moet ze stoppen met dansen bij de muziekschool en haar juf Claudia. Wie weet pakt ze de draad in Amsterdam op. Weer een periode afgesloten.
Later M@rina!


PS. Leuk artikel in de katern "Tijd" van het dagblad Trouw! 
Scrol naar beneden klik op ouder bericht en je ziet de prachtige foto gemaakt door Jörges Caris  met 
bij behorende verhaal van Roos Menkhorst!




Aan Tafel......................



donderdag 19 juni 2014

Samen zakken wij......

Het is klokslag 15.00 uur wanneer jongste met de laptop op schoot op de bank plaats neemt . Ze heeft 2 schermen open. Op het ene scherm wordt gekeken naar Fashion Planet en op het andere scherm zien we de schoolsite.
Vijf schooljaren heeft jongste samen met honderden anderen naar dit moment toe gewerkt. “Het moment” van wachten waarin je hoopt dat de telefoon niet gaat rinkelen maar je naam onder het kopje: Hoera Geslaagd op de schoolsite verschijnt.
Vanmorgen hebben we eerst uitgeslapen en uitgebreid ontbeten, koffie gedronken en zijn nog even gezellig de stad in geweest. Ineens was het twee uur. Nog een uur te gaan voordat het echte wachten begint.
Voor de zekerheid heb ik vanmorgen taart gehaald. In ons stadje waren de meesten wel zeker van hun zaak, rond tien uur waren de taarten al zo goed als uitverkocht.
Het moment komt nu steeds dichterbij, tuurlijk slaagt jongste, maar toch….ik ga bloemen halen. Wanneer ik rond twee uur terug kom heeft jongste haar groene schooltas samen met de vlag bij de voordeur klaar gezet.
Het is bijna drie uur, we krijgen een beetje een raar gevoel in de maag. Het echte wachten gaat nu beginnen, de minuten tikken langzaam weg. Wordt je tussen 3 en 6 niet gebeld dan ben je geslaagd.
Het is nog maar net kwart over 3 wanneer de telefoon gaat.
Het zal toch niet waar zijn, gezakt? een her?  geschiedenis? Jongste schrikt zich een hoedje, een beteuterde stem zegt neem jij maar op mama, vast een her voor geschiedenis en ze begint hartverscheurend te huilen.
Met Opa hoor ik aan de andere kant, weet ze al of ze geslaagd is, dan kan ik het kaartje voor 5 uur op de post doen. Opa het wachten is net begonnen u belt op een erg ongelukkig moment. Dan gooi ik hem er weer op tuut tuut tuut……..Arme Opa, kon hij toch ook niet weten.
Rond half 4 verschijnen de eerste berichtjes op facebook, gezakt, een her. Elke 10 minuten wisselt jongste van scherm om de site te vernieuwen.
Het is 4 uur wanneer de teamleider op facebook zet: de telefoon wordt neer gelegd…………Mam ik ben geslaagd. Hoezo? Hij zegt: ik leg de telefoon neer…………Ik ga de vlag…..
Eerst zeker weten, samen staren we 25 minuten lang naar het scherm die we bijna  elke minuut verversen. Zou die teamleider van jou niet weten wat hij ons allemaal op dit moment aan doet. Of zitten de docenten te gniffelen in de lerarenkamer en houden ze ons extra lang in spanning.

Ineens is daar na 5 jaar zwoegen en zweten met ups en downs “Het moment” onder het kopje: Hoera Geslaagd, verschijnt de naam van mijn jongste en haar vriendje!
Het was het wachten waard, we rennen naar buiten met vlag, tas en fototoestel en samen zakken wij door het tuinbankje.
Later M@rina!


zondag 15 juni 2014

Racen op Ameland....

Samen met jongste ben ik een aantal dagen op Ameland. Het is prachtig strand en fietsweer. We gebruiken de fiets goed om de leuke  winkeltjes te bezoeken en om naar het strand te fietsen. De gemiddelde leeftijd van de toerist is in deze periode  boven gemiddeld of is zwanger met kleine kotertjes. De oudere generatie huurt bij voorkeur een fiets met 7 versnellingen of een elektrische fiets. De jonge generatie heeft allerlei toeters en bellen op de fiets nodig om kroost en bagage te kunnen vervoeren.
Wij niet. Wij zijn geen spectaculaire fiets nodig om Ameland te verkennen. Wij kunnen dat prima op eigen kracht. Bovendien willen wij ook niet het eiland over racen maar willen wij alles goed bekijken. ’s Morgens zien wij de elektrische fietser  na een stevig ontbijt het Hotel verlaten met een accu in de hand waar je minstens 30 km mee kan fietsen, nou ja, eigenlijk racen. Links en rechts worden we in gehaald door de stoere 65+ op hun stalen ros, met de neus in de wind en de handen stevig aan het stuur. Ze hebben geen tijd om naar de omgeving te kijken want ze moeten het verkeer goed in de gaten houden. Ze lachen om ons slakkengangetje en wij lachen om hun neus in de wind met een blik op oneindig .
Bij het fietsen over de dijk  komen wij talloze racemonsters tegen.
Onze “Hallo” wordt door de snelheid niet gehoord. Wij stoppen regelmatig om een foto te maken van een lammetje of kuikentje en poseren uit gebreid bij de Dijkgraaf.Bijna aan gekomen bij het Vogelbroedreservaat verstaan we elkaar bijna niet door krijsende vogels.  Ze vliegen hoog, laag en scheren rakelings langs elkaar heen om hun nest te verdedigen. Her en der liggen langs de dijk gesneuvelde vogels en konijnen.  Kievit vogels kijken beteuterd naar hun leeg geroofde nesten. Wanneer we iets te ver naar de dijk kant fietsen krijsen de vogels  als gekken. Jongste vind het fietstochtje niet zo leuk meer. Stoer fiets ik op mijn gemakje door. Als het gevaarlijk zou zijn, roep ik naar haar dan zou er een bordje staan.
Nog maar een paar meter.  Ik kijk achterom en zie een mega zeemeeuw laag over me heen scheren die vervolgens in het haar van jongste grijpt. Ze schrikt zich rot en zet het op het fietsen. Met de fietsroutekaart wapper ik naar de zeemeeuw. Het kaartje is ieniemienie bij die reuze vogel. Hij scheert nogmaals laag over haar heen, pikt in haar haar en wil zich met zijn klauwen afzetten op haar schouder. In één klap is jongste alle lammetjes en kuikentjes vergeten.Woedend schreeuwt ze; als ik een pistool had knalde ik jullie allemaal neer! Rot meeuwen! Haar hand verandert in een venijnige pistoolvorm en haar vertederende ach en ohhh's verandert in een pieuw pieuw. Hadden wij nou maar een elektrische fiets, wij snappen het helemaal!
Later M@rina!