De hoogste tijd om te geven....

Afgelopen donderdag ging de muziek niet door. Ineens stond er niets op de agenda. Een leuke gelegenheid om naar jongste te treinen. Gehaast plof ik neer in het eerste treinstel. Ik wurm mij uit de jas en wil mijn sjaal in de tas met het presentje stoppen. Alleen waar heb ik die tas. Tuurlijk nog in de fietstas in de stalling. Wat dom, ik had het jongste beloofd, kniepertjes uit Drenthe. In Zwolle eruit en terug treinen is geen optie. Dat kost minstens een uur. Gelukkig jongste kan lachen om mijn sukkeligheid. Bij de piano op centraal treffen wij elkaar om samen verder te bussen. In onze kerstkleding gaan we op stap in de gezellig verlichte drukke stad vol toeristen en feestvierende werknemers op weg naar hun eindejaar borrel. We galmen de kerstliedjes mee bij de kerstboom op de dam, kijken naar het Lightfestival, eten heerlijk en kletsen gezellig bij. 

Smakelijk!

Rond middernacht strijk ik neer op mijn luchtbedje tussen onze lege wijnglazen en het half lege zakje nootjes. Nog geen twee uur later voel ik de keiharde ondergrond. Luchtbedje is lek, op de tast maak ik een bedje op de bank. Met een kussen op de leuning en de beentjes krom dommel ik verder. Eén voor één floepen de lampen aan met als finishing touch een lief piepje, het is de wekker. Ze houd net zoals haar vader van gadgets. Wanneer jongste vertrokken is naar school verhuis ik naar haar bed voor nog een uurtje slaap. Rond tien uur schrik ik wakker, spring onder de douche, na koffie en een broodje trek ik de deur achter mij dicht.

Bijschrift toevoegen

Via het winkelcentrum loop ik al shoppend richting de bus. Ik strand bij de HEMA voor een lunch. Achter mij staat een HEMA meisje rustig te wachten. Tegen dat ze betaald heeft is haar pauze voorbij. Ik bied haar aan om voor te gaan. “Het hoeft niet”; zegt ze, “maar het mag wel”; zeg ik. Ze schuift voor mij langs en rekent af. In het plat Amsterdams hoor ik haar zeggen; “scan mijn kaartje ff voor mevrouw hiero, ze liet mij voor”. Een fikse korting omdat ik haar voor liet. Met trolley, tas en dienblad schuifel ik naar een tafeltje. Wanneer ik mij gesetteld heb en van mijn eerste hap geniet hoor ik naast mij; “Mevrouw, mevrouw”….ik kijk op,  twee puber meisjes met voor hun een dienblad met wat restjes. Bedoelen jullie mij? Ja mevrouw, eet smakelijk! Dank je, wat aardig. Hebben jullie de vakantie gevierd? Ja met warme chocomelk en brownie, we hebben kerstontbijt gehad maar hadden nog trek ratelt het meisje verder. Het recept van de aardappelsalade die ze gemaakt had dreunt ze op. Jammer dat ik moet gaan uit de “grote anonieme stad”. Fijne vakantie dames. U ook een fijne vakantie en een hele gezellige jaarwisseling. Liefde geven doet liefde ontvangen, vandaag al twee keer mogen ontvangen, de hoogste tijd om te geven. Bij thuiskomst zit mijn kadootje nog in de fietstas. Ik breng het meteen langs iemand die een opkikkertje kan gebruiken…..
Later M@rina!

Dat ik een rommelkont ben wist ik maar blijkbaar ook een viespeuk.........

Talloze mailtjes en telefoongesprekken verder hebben wij afgelopen week een project van 25 maanden afgesloten. Projectje “keuken”! Het is één dossier map vol aftersale bonnen geworden.

In 2015 hakten wij de knoop door, het kon zo niet langer met de badkamer. Van het één komt het ander en zo gebeurt het dat het halve huis op de schop gaat.

Na diverse zaterdagen brainstormen onder het genot van heerlijke koffie, bonbon en een klein likeurtje tekenen wij september 2015 voor een fantastische badkamer en keuken. Januari 2016 verhuizen wij met ons bedje naar zolder en met ons campinggasstelletje voor een half jaar naar de schuur. Februari 2016 komt de vrachtwagen voor rijden.

Aardig mailtje......

Op een klein paadje na is de hele keuken vol gebouwd met dozen. Eitje voor de monteur zeggen de mannen, tis net lego, de kastjes klikt hij zo in elkaar. De monteur die een half uur later arriveert denkt daar heel anders over. Voordat hij nog maar een doos heeft uitgepakt, heb ik de volle laag al gehad. Ik vlucht enorm snel naar het kantoor en hij vlucht met zijn eerste van minstens honderd sigaretten naar buiten.

Met de telefoon aan het oor begint hij stress vol te schuiven met de dozen. Verkoper is  gebeld door monteur en deze komt zo snel mogelijk om te kalmeren en op gang te helpen. Na ruim een week keukenstress vertrekt de monteur en maken wij de balans op.

Tijdens het afnemen van de deurtjes zie ik steeds een patroon van strepen. Ik maak foto’s en toon ze aan verkoper. Het is zeker raar. Hij beloofd de fabrikant te sturen. Niet de fabrikant maar een aftersale medewerker staat op de stoep met een emmer vol schoonmaakmiddelen. Ik krijg schoonmaak les, helaas, de strepen verdwijnen niet.

Fabrikant krijgt opnieuw een belletje. Het tweede bezoek wordt gepland en aftersale medewerker nummer twee staat op de stoep voor een lesje schoonmaak. We kruipen samen nogmaals over de keukenvloer en hij reinigt de kastjes met thinner, wasbenzine en een beroemde gele vetoplosser. De strepen gaan niet weg. Hij gaat het regelen, tot over een tijdje, dan kom ik waarschijnlijk alle paneeltjes vervangen. Ruim een maand later, staat nummer 1 weer op de stoep; Namens fabrikant kom ik het deurtje halen voor onderzoek.

Schoonmaakadvies

Wanneer ik begin oktober ga mailen of er al iets bekend is verschijnt er een doorstuurmailtje van 28 september in mijn mailbox; het deurtje is beoordeeld... het deurtje is vies... ons advies aan de klant is om deze hoogwaardige keuken beter te onderhouden. Helaas hebben ze tijdens het boenen en schrobben in de fabriek de scharnieren uit zijn verband gerukt zodat er alsnog een nieuw deurtje besteld moet  worden. Maandag 11 december hebben de service monteur en ik elkaar de hand maar geschud. De keukenverkoper vind ons allang niet meer boeiend, de aftersale is een interim manager nodig. Verspilde energie.

Dat ik een rommelkont ben wist ik maar blijkbaar ook een viespeuk. 
'T is maar dat u het weet.

Later M@rina!

Het is geen discussie.......

Voor de grap zei ik weleens; “wij hebben er ieders één”. Zo vader zo zoon, zo moeder zo dochter. Zoonlief hielp graag met klussen en zat al jong op kantoor om samen met klasgenoot hun droom waar te maken; een eigen bedrijf “Compu hulp”. Klasgenoot is uit beeld, oudste vult zijn dagen met ontwikkelen van apps en verleent regelmatig hulp bij vastgelopen computersystemen.

Wie weet komt “Compu hulp” nog een keer van de grond.

TasjeTegek

Jongste zat regelmatig gezellig bij mij aan tafel om van de rest lapjes leuke tasjes te maken voor haar onderneming TasjeTegek. Via een website konden familie en bekenden voor een habbekrats een “te gek tasje” kopen. Ze wist het zeker met haar 9 levensjaren, ze ging never nooit niet zoals mama in de apotheek werken, zij ging naar de mode academie in Amsterdam. De niet verkochte tasjes liggen achter het schot. Jongste begint bijna aan haar laatste fase op de mode academie in Amsterdam.

Jullie lijken eng veel op elkaar zegt vriendje. Welnee; zeg ik, dat lijkt zo. Dat komt omdat ik meer met mama optrek dan met papa zegt jongste, dan ga je op elkaar lijken. “Jullie hebben mysterieuze onderonsjes, de één zegt wat en de ander vult het aan”. Dat komt omdat wij elkaar al heel lang kennen dan heb je soms aan één woord of één blik genoeg zeg ik lachend. Ik denk dat zoonlief soms meer op mij lijkt dan dat hij zou willen. Dat weet zoonlief wel zeker. Hij steekt meteen van wal; alleen al mijn rot neus die ik van jou geërfd heb, een foute parfum of sigaretten rook en hij begint meteen te kriebelen.

Maar oudste zeg ik trots, jij bakt met liefde ’s avonds laat een appeltaart voor je collega’s dat zou…… voordat ik mijn zin kan afmaken kijken manlief en jongste elkaar aan en zeggen tegelijk; echt niet, wat een gedoe, wij halen wel een taart om de hoek bij de bakker.

Zie je wel, wij lijken minder op elkaar dan je denkt. Of toch…..

Jongste was een jaar of drie toen ze logeerde bij Oma. Logeren is ook een beetje verwennen met lekkere koekjes, ijsjes of snoepjes. Elkaar een beetje uit testen om te kijken hoe ver je kan gaan.

Maar wie test nou wie. Samen met Oma gaat ze boodschappen doen bij de buurtsuper. Jongste staat geduldig te wachten bij het schap met drinkyoghurt. Oma is een zoete kauw en wil voor deze gelegenheid een pak Fristi mee nemen. Deze moeder vind Fristi te duur, te veel suikers en barstensvol met E-nummers. Goed voor stuiterende kinderen. Jongste legt Oma uit dat ze dat niet moet kopen, het is niet gezond en ik mag het niet van mama. Ach voor één keertje, je bent nu bij mij, van Oma mag het wel.

Oma; zegt jongste kortdaad; “Het is geen discussie, het mag gewoon niet van mijn mama”.

Parmantig loopt ze verder.

Tuurlijk, lijkt ze best een beetje op mij, niks mis mee!

Later M@rina!

Dan heb ik geen tijd te verliezen...............

Het is nog maar 5 weken geleden dat wij na een heerlijke vakantie terug reden naar huis. Het lijkt wel een eeuwigheid. De laatste blaadjes vallen van de bomen en de winter komt langzaam dichterbij. In het donker fiets ik naar het zwembad om een half uurtje baantjes te trekken. Ik ga niet omdat zwemmen een hobby is van mij, ik ga omdat ik tot mijn tachtigste soepele botten wil houden. Tijdens het zwemmen maak ik mijn hoofd leeg en plan ik mijn “agenda” weer vol.

Het is druk in het zwembad. 25 % vrouw en 75% man. De dames lopen/zwemmen al kletsend hun baantjes. De mannen daarentegen zwemmen al discussiërend met een krachtige school slag. Al slalommend probeer ik mijn ding te doen. Af en toe incasseer ik een flinke trap in mijn buik of borst.

File zwemmen, daar heb ik geen tijd voor..…..

Ik moet denken aan de vader van mijn vriendin; Hij sprak een dame op hoge leeftijd, 80 jaar om precies te zijn. Ze reed voor de laatste keer met haar caravan achter de auto naar Oostenrijk. Ze ergerde zich aan de files en de treuzelende mensen om haar heen. “Files daar heb ik geen tijd voor”

zei ze. Ik ben al 80, zoveel tijd heb ik niet meer. Hij dacht aan mij. Lachend zeg hij; Als jij 80 bent zou jij dat ook kunnen zeggen.

50 + 1 ben ik, eigenlijk piep, misschien op de helft, misschien al ver over de helft. In de spiegel zie ik rimpels van 50 + 1, volgens jongste heb ik plooitjes door het bugel spelen. Ik krijg opvliegers passend bij mijn leeftijd en zie pigmentvlekken op mijn handen zoals mijn oma ze had. Een week Granny Smith appels eten brengt mij niet terug op mijn oude gewicht. Je bent zo oud als je je voelt.
Ik voel mij 30.

Op de terug weg van vakantie zegt manlief; “de komende 20 jaar zijn de beste van je leven. Tenminste als er niks geks gebeurt. Tot je 70^ste  ben je mobiel, heb je genoeg energie en tijd om te doen wat je wilt. 20 jaar geleden werd jongste geboren, ze is al lang uitgevlogen en gestart met haar eigen mooie leven. Zouden de komende 20 jaar net zo voorbij vliegen als de afgelopen 20 jaar.

Dan heb ik geen tijd te verliezen om; te zingen, te dansen, te genieten, mooie reizen te maken,  mijn muziekdiploma te halen, boeken te lezen, theater te gaan, te wandelen, te zorgen, tijd te delen met de mensen die mij lief zijn, te luisteren naar mooie verhalen en, en ……….

Voor geneuzel en getreuzel, nee, daar heb ik geen tijd voor.

Ik heb geen tijd te verliezen om het leven lief te hebben.

Als ik 80 ben, ik weet het zeker, hij krijgt gelijk! 

Later M@rina!

Achterover de buxus in....

Gisteren zaten wij gezellig in het herfstzonnetje een kopje koffie te drinken met de fam. De één werkt de ander studeert. Het harde leven van een werkende burger of bij klussende student geeft altijd leuke gespreksstof. Zo krijgen we het over “voor goede doelen langs de deuren leuren”. Na een maand ging het geweten spreken; zegt aanhang en was het tijd voor iets nieuws. 

In de meivakantie was het hier weer raak. Ik zou net op stap gaan met logerend nichtje wanneer de deurbel gaat. Via de spiegel zie ik een niet onaardig uitziende student in het bekende jasje, keycord met legitimatie en een map met gelikte foldertjes om mij te verleiden voor een goed doel. Nu steun ik graag verenigingen door het kopen van chocoladeletters, speculaaskoeken of mentosjes. Maar ik steun niet het goede doel van de leuk uitziende student die meer opstrijkt dan het goede doel wat hij op noemt. 

Puber nichtje gaat op de trap zitten wachten, ze wil niet in beeld, maar ze is wel nieuwsgierig naar het verkoop gesprek. Wanneer ik de deur open zie ik een stralende glimlach die mij de bekende vraag stelt. Kort maar krachtig antwoord ik dat ik geen interesse heb. Hij maakt een weidse beweging met zijn arm beweging en stelt mij gerust met de woorden; ”geeft helemaal niks, nu ik hier toch ben, hoe werkt zo’n boekenkastje eigenlijk”. De bekende truc. Geef mij complimentjes over “MiniBIEBbers” en ik ben overstag. Nu is het ook niet nodig om onaardig te gaan doen tegen zo’n leuk ventje. Terughoudend vertel ik kort; je mag lenen en je mag ruilen. Enthousiast begint hij te vertellen over zijn geplande jongeren reis naar Nepal.

Achterover de buxus in....

Of hij wel een spannend dik boek mee mag op zijn reis. Hij vergeet zijn goede doel en bekijkt met zorg alle boeken. Met een dikke pil onder zijn arm neemt hij afscheid. Terwijl hij achteruit loopt wens ik hem een fijne vakantie. Net wanneer ik de voordeur wil sluiten wil hij zich omdraaien maar doet zijn laatste stap tegen de rand van de bloembak en tuimelt achterover de buxus haag in. Het boek en de paperassen vliegen door de lucht en zijn lange benen raken verstrikt in de buxus. Al lachend met een knalrood hoofd krabbelt hij omhoog en probeert te verklaren waarom hij ineens in de bosjes lag. Verschrikt verzamel ik zijn spullen en zeg dat niemand het gezien heeft en dat het iedereen kan overkomen. Hij pakt zijn spullen en vertrekt opnieuw. Nog één keer kijkt hij achterom en zwaait vrolijk. Wat gebeurde er vraagt nichtje. Lachend rolt ze van de trap wanneer ik het haar vertel. Ze weet het zeker ze blijft gewoon vakken vullen bij de supermarkt. Lachend vertelde ik gisteren het verhaal tijdens de koffie. Of ik het ook normaal zonder te lachen vertellen kon.

Ik geloof dat je erbij geweest moet zijn.

Later M@rina!

Marktplaats Bitch..........

De busss is weer spik en span en staat rustig te wachten op een volgend uitje. Het was een relaxte vakantie waarin ik een flinke stapel boeken heb gelezen. Een van de boeken was de roman; Het marktplaats meisje. Ik ben gek op marktplaats. Speuren naar een voorstelling voor een prikkie of spullen waar je zelf op uitgekeken bent proberen te slijten voor een leuk bedragje. Tijdens de verbouwing vorig jaar zette ik het blank houten dressoir op marktplaats.

Het loopt niet storm. Ik wil er van af en bij €50,- hap ik toe. Het kastje gaat naar een aardige dame uit Almelo. Haar vader is toevallig de volgende dag in de buurt of hij door mag rijden om het kastje meteen op te halen. Een beetje lastig want het is mijn werkdag, we spreken om half twee in mijn pauze af. Moet lukken.

Ondertussen staat het kastje de bouwmannen behoorlijk in de weg en gebruiken ze het als werkbank. Met veel plezier brengen ze het kastje voor “Het Marktplaats meisje” zoals de mannen mij noemen naar beneden en zetten het klaar voor de verkoop in de gang.

Look a like!

Wanneer ik de volgende dag om kwart over één de straat binnen rij, zie ik nog net hoe het dressoir een witte bus in geschoven wordt en de deuren sluiten. Wij hadden toch om half twee afgesproken? Ik parkeer de auto en loop naar de twee mannen toe. Ah, daar bent u zegt de oudste van de twee.  Dat klopt; U bent de vader van Jenny uit Almelo, ik had met u dochter om half twee afgesproken. Heeft iemand u binnen gelaten? “Nee hoor, de voordeur stond open en we zagen de kast staan, inladen maar”. U kunt toch op mij wachten, ik vind dit echt heel gek. “€25 euro hé”; zegt meneer. Perplext pak ik het geld aan en loop naar binnen om mijn woede af te reageren op de bouwmannen die boven het openstaande raam hangen om niets van deze discussie te missen. Woedend begin ik mijn verhaal wanneer ik mij ineens realiseer dat ik €50,- had afgesproken en geen €25,- Ik sprint naar mijn laptop op  zoek naar de gezellige mail wisseling waar haar naam onder staat.  Ik google en kom bij een winkel in tweedehands gepimpte meubels met haar naam en een 06 nummer. Snel toets ik het nummer in, voordat haar vader mij voor is en haar lachend verteld dat hij een koopje heeft gescoord. Vrijwel direct hoor ik; met Jenny aan de andere kant. Het oneerlijkheidsgevoel zorgt ervoor dat ik gelijk van wal steek, je vader is onder weg met het dressoir, i am not amused dat hij zichzelf heeft binnen gelaten en nog minder blij dat hij mij overrompelde met €25 euro. Heb je pen en papier bij de hand dan geef ik je mijn bankrekening nummer zodat je het resterende bedrag per direct kan overmaken.

“Het marktplaatsmeisje”, denk dat in mijn geval “Marktplaats Bitch” meer op zijn plaats is. De €25,-  stond wel erg snel mijn rekening.

Later M@rina!

Alle schotels op Mekka gericht.......

Wij hebben vorige week de camperplaats verlaten om verder richting de Elzas te rijden. Op zoek naar een camping ~voor het camping life gevoel~ vlakbij de kleurrijke dorpjes met kronkelende weggetjes tussen de wijnranken door. Voor het middaguur wandelen manlief en ik met een plattegrond over de camping in Riquewihr. Plaats nummer 73 is een ruime plaats op een splitsing. We zitten eerste rang als de nieuwkomers zich installeren. Het contrast is hier groot; links van ons zit een jong Spaans stelletje met hond onder een luifel te schuilen voor de regen met een slaapplaats in de achterbak van hun Volkswagen Touran.

Rechts van ons rijdt een man op leeftijd een autootje de garage van zijn Concorde uit. Wanneer wij de bussss op de plaats manoeuvreren worden wij aller hartelijkst verwelkomd door de van oorsprong Eindhovense overbuurvrouw. Even Nederlands praten; ik ben al 40 jaar getrouwd met een Duitser. U gaat mij toch niet vertellen dat u ook nog een huis hebt zegt ze schaterlachend. Ondertussen rijdt de Franse camper club met veel bombarie de camping op, in no time hebben de onberispelijk schone campertjes hun blinkende schotel op Mekka gericht. De nieuwkomers wandelen eerst de camping over en bekijken de bomen uitvoerig. Niet zozeer of de boom schaduw bied maar of de schotel tussen de bomen door de satelliet kan contacten. Aan het eind van de middag worden we op een twee uur durende “zet de camper op zijn plek” show getrakteerd. Moeder de vrouw navigeert als een heuse verkeersbrigadier manlief tussen de bomen door. Haar grote voorkomen in haar enorme blokjes bloes zorgt er voor dat ze niet aan de aandacht ontsnapt van campinggenoten. Aan de gebaren van manlief  te zien is er geen ontvangst via de satelliet.

De oprij blokken worden weer achter de wielen vandaan gehaald en de camper wordt gedraaid. De Francaise staat tussen de bomen te springen om contact met de chauffeur te behouden. Haar voorkomen danst vrolijk van schouder tot navel mee. Verkeerde BH zou jongste gezegd hebben, ik denk geen BH. Nadat de schotel de nodige rondjes heeft gedraaid en er geen satelliet wordt gevonden begint het circus opnieuw. De vrouw des huizes doet 5 stappen naar links en 5 stappen naar rechts alsof ze bezig is met de ontknoping “van wie is de mol”. Manlief  krabt zich eens achter de oren voordat hij nogmaals achter het stuur springt. Twee uur later heistert blokjes bloes zich de camper in en ploft voor de tv. Wij schrikken op van een Engelse nieuwkomer; “Excuus me”; Hoe is de satelliet verbinding hier? Geen idee, we hebben het niet geprobeerd. Het plekje hier schuin achter is erg mooi en geen bomen. Hij gokt het erop. We horen de satelliet draaien en draaien, no connection.

Wat denk je zegt “mijn” manlief, hij springt in de bus en haalt onze schotel uit zijn zomerslaap, hij zoemt van links naar recht en Yes connection.

So sorry neighbour, no connection, it is not a tree, it is our BUSSS

Later M@rina! 

Wij zijn busssssers.....

We zijn aan het camperen met onze bus van ruim twintig jaar oud. Een mega bus zodat ik met inpakken niet hoeft te wikken en te wegen. Hoogstwaarschijnlijk gaan er te veel broeken en te veel schoenen mee. Camperaars zijn een apart slag volk. Ze groeten elkaar nauwelijks, zijn erg op de centen en kunnen op het camper forum overal over zeuren. Een camperaar slaapt niet uit maar gaat vroeg uit de veren om de watertap te vullen en de poepdoos te legen. Zo kunnen ze fris en fruitig de reis vervolgen. Het liefst komen ze voor het middaguur aan op de volgende locatie. Reserveren is doorgaans niet mogelijk, wie het eerst komt wie het eerst maalt. Voor 15.00 uur heb je een ruime keuze, na 15.00 uur kun je genieten hoe de rest martelt om zijn huis op 4 wielen ergens tussen probeert te drukken. Trouwens 9 van de 10 keren gebeuren er

ongelukken doordat “camperaarster” net niet tevreden is,  zodat manlief met de zweetdruppels op zijn voorhoofd nog één keer probeert beter in te parkeren. En dan gaat het mis. Zo zien wij een camping beheerder een mega tak uit het zonnescherm van nieuwe buur zagen. ’s Morgens rond 08.00 uur ronken de eerste motoren. Wij hebben vakantie en slapen uit. Onder het genot van een heerlijk kopje Senseo schuif ik rond half elf de gordijntjes opzij. De eerste nieuwe buren zijn al gearriveerd. Her en der zie ik niet eerder geziene crocs op de deurmatjes voor de camper. Het was een goed voornemen van ons, langer de vloer zandvrij. Precies 7 dagen houden wij het vol, zonder dat wij er erg in hebben staan we op dag 8 alle twee met onze LOWA’svol zand midden in de bus. Op de superhandige camper app staan regelmatig negatieve reviews over; lawaai, te duur, smerige wc, te dichtbij het vliegveld enzovoort. Onze overburen zijn in 14 dagen al 11 keer verkast, steeds dacht ze morgen vinden wij een leukere plek. Boven de €7,50 gaat ze mopperen over “te duur”. Een dag parkeren in de Zwolse binnen stad lukt mij niet voor €7,50. Er arriveert een Concorde. (Een Concorde is het neusje van de zalm, een camper van minstens 10 meter lang met soms een inpandige garage waar een autootje uit rolt en een overdaad aan luxe). Daar heb je het al zegt overbuurvrouw; “ Wij kwamen twee keer terecht in een Concorde meeting”. Jullie hebben ook wel een grote camper gaat ze verder, maar jullie zijn anders.Concorde eigenaars zijn allemaal van die directeuren in een rode broek. Met stramme botten kruipen ze achter het stuur vandaan en ze brallen een eind weg, opscheppers. Wij zijn ook geen echte camperaars buurvrouw. Wij vergeten de gordijntjes  dicht te doen, hebben na 8 dagen een zandvloer, slapen heerlijk uit en zoeken na 15.00 uur een plekje envinden een “te duur” plekje op een camping voor het heerlijke vakantie gevoel.

Wij zijn BUSSSSSERS die zijn net ff anders.

Later M@rina!

Zeker weten dat ik moeder nummer 2 ben......

Warm gekleed vertrokken wij uit een winderig en regenachtig Amsterdam. Wanneer wij in Wenen het vliegtuig verlaten komt de warmte ons tegemoet. Jas 1 gaat in de rugtas en jas 2 om mijn middel. De dunne spijkerbroek plakt aan mijn benen.

Met de trein en metro reizen we verder. Het laatste stukje naar de Airbnb wandelen wij door een warme stille stad. Een grote houten deur geeft toegang tot een binnen plaats met grote boom, twee glazen liften en 2 enorme deuren. Wie, wat, waar. Op zoek naar top 13 gaan wij van verdieping naar verdieping met de lift en trap. Gelukkig, al snel komt de Airbnb dame ons bevrijden uit het doolhof. Ze verteld ons dat de winkels op zondag zijn gesloten en de restaurants vroeg sluiten, het is een absolute rustdag. Geen paniek. Stralend laat ze de inhoud van de koelkast zien, waar alles in staat om de eerste dag goed te beginnen. Hoe lief, daar wordt je toch zo blij van. Nadat we afscheid hebben genomen gaan wij op zoek naar een eettentje. De pizzeria die wij in gedachten hebben draait net de deur op slot.

Jongste herinnert zich een zijstraat met een restaurantje. We lopen terug en zien een leuke Vietnamese hipstertent met een bomvol terras, 1 gereserveerde tafel en een bartafeltje met een klein blond meisje. Papa en mama zitten aan het lage tafeltje ernaast. Papa gebaart dat de kleine meid weer bij hun aan tafel moet komen zitten. 

Mama vindt dat haar meisje alle ruimte en tijd moet krijgen om met haar handjes de noodles naar binnen te kunnen werken. Ik zie het al, het is een prinsesje. Serveerster met peenhaar, enorme neusring en op haar been een pistool getatoeëerd kijkt verbaasd naar de kleine prinses alleen aan de bartafel. Ze schiet achter de bar vandaan en pakt mij bij de arm; "deze tafel is ook vrij" en schuift alvast een stoel naar voren. Mama prinsesje zegt; "dat prinsesje het interessant vindt om alleen aan tafel te zitten en dat ze nog ongeveer 5 minuten nodig heeft". Of het oké is dat ze haar bordje bij ons aan tafel leeg eet. Die is gek, ik ga niet met een noodle smerende prinses aan tafel zitten. Heel langzaam schuif ik de derde stoel terug en hang mijn spijkerjack alvast over de rugleuning. Mama prinses kijkt mij smekend aan. De rij wachtenden wordt langer. Serveerster met  peenhaar is het prinsessen gedoe meer dan zat. Met zachte hand verhuist ze alles naar de tafel ernaast. Ze sprint naar de keuken voor een sopdoek en onder luid gefoeter “OMG” ontdoet ze de tafel van de kleffe zooi. Prinses wiebelt, zeurt en irriteert verder aan het tafeltje naast ons. Jongste grinnikt; Facebook zegt; “Wat voor moeder ben jij als jou kind valt?”, “ Och liefje toch, heb je je pijn gedaan“ of  “eigen schuld had je maar niet moeten rennen”. In onze ooghoeken zien wij prinses de warme bouillon van papa omstoten. Er wordt gegild en om een natte theedoek geroepen.
Zeker weten dat ik moeder nummer 2 ben zeg ik tegen jongste, had ze maar niet moeten wiebelen, “onze prinses”.

Later M@rina!

Terug naar het gewone leven op gympen....

Ruim een week geleden slenterde ik met jongste door Wenen. Een prachtige muziek stad waar je toch zeker een concert moet hebben bij gewoond.

Ik google naar tickets maar de muzikanten zijn net zoals iedereen op vakantie. Wanneer wij door de stad fietsen spotten wij de in Mozart kostuum gestoken ticket sellers. Een flyer laat ons mooie zalen en een ingewikkeld speelschema zien. De mannen zijn vriendelijk en niet opdringerig. Houden jullie van Opera en ballet? Dan is deze voorstelling voor jullie gemaakt.  Where do you come from vragen ze aan jongste. “Holland, Amsterdam, are You student”?  For a student a special prise. Een upgrade: In Vak B van 54 voor 40 euro.

Best deftige gympen

Voor moeder dezelfde prijs. Deal. In de tijd dat hij de kaarten gaat reserveren fietsen wij naar het pinautomaat. Wat kan ons gebeuren, zonder bluf is het leven duf. Helaas de uitgekozen avond is uitverkocht. Niet getreurd, wij mogen naar het prachtige Albertina, het klopt dat de datum niet in het schema staat. Promised, vraag ik voor de zekerheid. Promised! Dresscode is niet belangrijk, alhoewel zegt hij knipogend tegen jongste een leuk jurkje is wel leuk. Wij fleuren ons op met een fancy jurkje, vrolijke ketting, een likje crème, beetje mascara en gympen. Hakjes zijn niet handig, dat kan alleen Maxima. Om half 8 melden wij ons bij het Albertina. Een keurige meneer staat voor de gesloten deur en wijst ons naar het restaurant om de hoek. Wij komen voor het concert. “Het concert, oh, de deur gaat om kwart voor 8 open”. Kijkt hij nou verbaasd? Geen probleem, het is prachtig weer en genoeg te zien.  Op het trappetje van het monument zitten wij selfies te maken wanneer er een man strak in het pak naar ons toe komt gelopen. Een vriendelijk “Frouleu” volgt, ” u komt voor het concert, mag ik u voor gaan”.

De trap naar het Albertina

In ons keurige jurkje op gympen volgen wij deze meneer door het prachtige gebouw naar de Hall of the Muses. De kaarten worden gecheckt en hij gaat ons voor naar de stoelen op de derde rij van achteren. Niet echt een upgrade. Ik ga proberen in mijn steenkolen Engels ons een paar rijen naar voren te kletsen zeg ik tegen jongste. “Best een goede plaats meneer maar ik vind het geen upgrade”. Heel spijtig maar alles is uitverkocht. De leidinggevende neemt het over. Heel stoer zeg ik dat ik het fijn vind dat alles is uitverkocht, maar dat het niet weg neemt dat ik het niet fijn vind dat wij niet de plek krijgen die ons is beloofd. Vriendelijk lachend pakt hij de kaartjes “gereserveerd” van de twee stoelen in het nisje en brengt ons naar deze fantastische plaats.Ondertussen stroomt de zaal vol met een Amerikaans reisgezelschap. Na ruim anderhalf uur opera, ballet, Mozart en Straus loopt de zaal leeg. Bij de zaaldeur wacht de deftige meneer op ons; “Do you have enjoyed? Absolutely zeggen wij met een brede smile. “I have a little present for you”. Galant reikt hij ons de cd van het programma aan. Lachend verlaten wij het Albertina terug naar het gewone leven op gympen.
Later M@rina!

Daar is de as van Tante Rie uitgestrooid......

Bij de eerste vakantie voorbereidingen van jongste blijkt de klerenkast een grote teleurstelling te zijn. Heb je wat te doen mam? Shoppen? Het wordt treinen naar Groningen. De dagkaarten zijn in de aanbieding, met treinen hebben wij geen hinder van dure parking en onderweg vast bijzondere mede reizigers. Op het station staan twee getatoeëerde bebaarde jongemannen in het zwart met reuze oorbellen al een tijdje te redeneren. Ze vragen zich hardop af of de trein naar Zwolle wel gaat komen. "Niet als je op het perron richting Groningen blijft staan"; zeg ik voorzichtig. Ohhhh is dat het, jeeehhhh dacht al. Terwijl wij in de trein stappen zien we ze binnen door steken naar perron 2 om opnieuw te gaan staan wachten.

Station Groningen

In Assen stappen een Opa en Oma met veel moeite in. Niet dat ze zwaar beladen zijn maar het lichaam werkt niet zo soepel mee. Misschien staan ze op de wachtlijst voor een nieuwe knie of heup of is de operatie pas geweest maar niet geslaagd. Ze ploffen met een smak op de lage stoelen en deppen met een zakdoek de zweetparels van het voorhoofd. Twee kleindochters komen er achter aan gehuppeld en settelen zich bij het raam. Het tasje van de oudste gaat open en er komt een boterhamzakje met blauw slijm uit. Je weet wel, ons kroost liep er ook regelmatig mee te smeren, een te dun zakje met blauwe of groene zeepsop. Als je er maar lang genoeg mee freubelt knapt het zakje en sliert de zachte massa over je mooie bank of is je keukenvloer ineens een glijbaan. Oma vind het “niet mooi” dat ze het heeft mee genomen. Je had papa beloofd dat je er niet meer mee zou smeren. En nou heb je het toch gedaan. Heb ik helemaal niet beloofd, is gewoon leuk. Op zijn Grunings zegt Oma nog één keer dat het niet mooi is.  

Ondertussen krijg ik Boomerang film les van jongste. Ik blijf maar opnemen en weer wissen. Opa en Oma houden mijn Boomerang les goed in de gaten. Het brengt haar bij haar belofte. Een foto maken voor later en voor “mama”. Maar eerst de puntzak met de mooie goudkleurige toffees. Terwijl de toffees ontdaan worden van de wikkel en de monden worden vol gepropt maakt Oma verschillende kiekjes voor later. Ze is net op tijd klaar als we Haren voorbij treinen en de voorstad van Groningen binnen denderen. De dametjes moeten goed opletten. Oma heeft bij diverse kantoren gewerkt en die kan ze nu mooi laten zien. Ze rekt en strekt terwijl ze druk aan het aan wijzen is. Zien jullie het grote rode gebouw, daar heeft Oma gewerkt. En zien jullie het voetbalstation met het lage gebouw, dat was een mooie tijd. En die daar, met die rode stenen.......Heb je daar ook gewerkt? Je hebt wel op veel plaatsen gewerkt......……zegt de oudste verveelt.

Nee, daar heb ik niet gewerkt, daar is de as van Tante Rie uitgestrooid. En daar wil ik ook uitgestrooid worden………. later........

Later M@rina!

130 seconden om mij af te vragen wat ik hier doe......

Wij hebben te maken met een jeugd trauma. “Ons mam”, zo heet ik tegenwoordig nadat oudste is uitgevlogen naar Brabant, heeft haar kroost niet mee genomen naar de Efteling. Ik vond het te ver en te duur. Nu oudste in Brabant woont en werkt vind hij het not done dat wij er nog nooit zijn geweest. De rollen worden omgedraaid, oudste neemt ons mee naar de Efteling en we zijn bij hem te gast.

Dat ik dat gedurfd heb .....

De luchtbedjes worden opgepompt en we logeren op 7 hoog met een prachtig uitzicht over de lichtstad. Na een luxe ontbijt van vers gebakken broodjes staan wij om tien uur bij de ingang van het park om direct een sprintje te trekken richting “De Baron”. Een achtbaan met een vrije val van 37,5 meter met meer dan 90 km/u met vervolgens nog twee keer een wokkel er achter aan. De 501 meter lange rit duurt in totaal zo'n 130 seconden. We arriveren te gelijk met bussen vol steigerende pubers die allemaal voor ons uit rennen naar De Baron. We sluiten aan achter kilo’s snoep, chips, energydrank, cola en wat er allemaal nog meer in een rugzak op schoolreisje gaat. Het wachten gaat beginnen. Twee treintjes rijden af en aan. De rijen splitsen in voorste rij of maakt niet uit. Tuurlijk mijn familie gaat voor de eerste rij. Ondertussen wachten wij anderhalf uur. De zakken snoep worden leger en de jeugd onrustiger. We zijn bijna bij de medewerker die de tickets uit deelt. Ineens stoppen de treintjes, het blijft stil. Wat gebeurt er nu, zo’n 36 wachtenden verlaten de binnen wachtruimte en krijgen een VIP ticket mee.

Er wordt wat omgeroepen, helaas voor niemand te verstaan. Ondertussen staan wij twee en een half uur in de rij voor de eerste attractie. We vragen de medewerker wat er omgeroepen wordt. Een storing, kan 3 minuten maar kan ook 3 uur duren. Denkt u niet dat wij het fijn vinden om te weten dat er een storing is.

Heel de rij overleefd...zijn wij eindelijk aan
de beurt... Is er een storing... (jongste)

Staan wij nu te wachten op niets. Dat kan, u staat hier op eigen risico. Misschien kunt u ons twee en half uur wachten ook compenseren met een VIP kaart. Daar gaat de leiding gevende over die zal ik oproepen. Ondertussen maakt hij van zijn handen een toeter en roept zo hard als hij kan dat wachten op eigen risico is en de storing 3 minuten maar ook 3 uur kan duren. Al mopperend verlaten de school kinderen de rij. Daar komt de leidinggevende, hij heeft goed nieuws, over 3 minuten is alles weer draaiende. Wij krijgen een ticket en lopen door naar de voorshow. De schuifdeuren gaan open. Daar zit ik tussen twee mensen die ik lief heb, mijn brein draait op volle toeren, mijn voeten bungelen hoog boven de grond. Met mijn ene hand houd ik de beugel en de hand van jongste vast en met mijn andere hand duw ik mijn bril in mijn ogen. 130 seconden om mij af te vragen wat ik hier doe.
Voorzichtig open ik mijn ogen weer.

Nog een keer zegt jongste.

Ga gerust je gang als ik maar niet hoef.

Later M@rina!

Laadpunt, even een TESLA gevoel (-;

Begin maar met de toonladder in Es zegt muziek juf. Hoe ging het ook al weer. Was het nu 1, 2 of 3 mollen. Ik ben de kluts kwijt. Juist nu ik zo trots ben dat ik de theorie van diploma A heb gehaald. Overigens ging het examen niet zonder slag of stoot.

Zaterdagmorgen vroeg rij ik langs collega muzikant om samen naar het muziekcentrum in Dieverbrug te rijden. Mijn stiefvader is één van de examinators, dus ik moet extra goed mijn best doen. Wanneer collega muzikant is ingestapt en ik de rit wil vervolgen beginnen er op mijn dashboard lampjes te branden. Ik zeg nog maar niets, dat geeft alleen maar stress. Er verschijnt tekst; contoleer u laadspanning. Geen idee. Ik krijg het een beetje benauwd maar rij stug door. Het is nog minstens 15 km. We kletsen over koetjes en kalfjes. Ondertussen verschijnt er een volgend lampje. Ik krijg visioenen van niet op tijd komen. Voorzichtig vertel ik van de meldingen. Collega muzikant pakt haar mobiel. Niet je moeder appen, zeg ik meteen, dan krijgt die het ook Spaans benauwd. Nee hoor, ik google, ik denk dat het de dynamo is, dan laad hij niet meer op. Dat klinkt eng. We moeten nog 4 km, 2 km, als hij nu stopt bel ik bij een huis aan en vraag met mijn liefste lach of ze ons willen brengen. Nog 1 km, lopend zouden we het redden. Nog 500 meter…..gelukkig wij zijn er, ik rij de parkeerplaats op en de auto stopt er mee.

Oplaadpunt, even een TESLA gevoel.......

Ik bel manlief met de trieste mededeling. Vast de dynamo, ga je examen nou maar maken, komt straks wel. Na ruim een uur verlaat ik opgelucht de examen ruimte. Eerst koffie en dan op zoek naar hulptroepen. Mijn garage geeft een service nummer door. Daar vraagt een aller vriendelijkste dame mij het hemd van het a-technische lijf en beloofd dat de ANWB er binnen een uur is. Ik ga kijken bij de rest van de kandidaten en hoor dat mijn toets al is na gekeken. Snel even in kijken, met 1 oog zie ik de ANWB de straat al in rijden. Dat is snel, top.

Zo, dus je bent door gereden zegt ANWB meneer. Eh ja ik had examen en niet onbelangrijk ik ben geslaagd. Mijn weekend kan niet meer stuk. Lachend kijkt hij onder de motor kap, tis de dynamo, eerst maar eens aan de stroom. Een grote accu wordt naast mijn stoel geplaatst. Met de ANWB in mijn kielzog vertrek ik richting Meppel. Hoe ga je nu naar huis. Och zover is het niet; lopend, fiets van de garage of manlief bellen. Stap maar in, tis niet druk. Super bedankt ANWB meneer, als het toch niet druk is, nog een boek mee uit MiniBIEBbers? Hij houd niet van lezen. 

En zegt manlief als ik de keuken binnen stap.
Tis de dynamo, hij staat bij de garage!

Je examen?
Dik geslaagd, auto kapot of niet mijn weekend kan niet meer stuk. 

Tot Later M@rina!

Leuk als je minuut van marina volgt!

Ik mag dat toch zeker zelf weten........

We zijn voor een gezellig weekendje naar Callantsoog verkast. Samen met vriendin doe ik in het dorp de boodschappen voor het avondeten. We gaan voor een hamburger, aardappeltjes, komkommersalade en een bloemkool. Ik lees “land van herkomst Holland”, is dat even fijn, kunnen wij vanavond de smaaktest doen zeg ik tegen vriendin.

De ochtend van vertrek ren ik de AH binnen voor een paar boodschappen. Terwijl ik haastig een zakje met sperziebonen vul vraagt een oudere dame steunend op haar rollator aan mij wat er op het bordje bij de bloemkool staat. Bloemkool, bonus aanbieding lees ik hardop voor. Dat bordje niet, snauwt ze terug, het “Land van herkomst” bordje. Nog nooit op gelet; Land van herkomst Spanje. Dat bedoel ik nou valt de dame op leeftijd tegen mij uit. Dan hoef ik hem niet. Prima, niemand zegt dat u die bloemkool moet kopen, ik ga verder met mijn boontjes. Ja hoor'es gaat ze verder met haar wijsvingertje omhoog naar mij gericht; bloemkolen uit Spanje zijn niet te eten, die hoef ik niet, en die boontjes, komen die uit Egypte, hoef ik die ook niet.

Ik wil gewoon even snel boodschappen doen en heb niet zoveel met dames op leeftijd die zeuren over een bloemkool of boontjes die niet uit Holland komen. Beetje jennend vraag ik of ze wel eens op vakantie gaat. Hoezo, wat heeft dat er mee te maken. Lijkt mij lastig de trolley is dan al bijna gevuld met bloemkool en boontjes uit Holland. Vakantie daar heb ik de leeftijd niet meer voor. Mevrouw ik zie nergens een groenteboer staan die zegt dat u een bloemkool uit Spanje moet eten, persoonlijk zie ik het als een rijkdom dat ik hier kan kiezen uit talloze groenten die er allemaal even vers en knapperig uit zien. Demonstratief gooi ik een Spaanse bloemkool in mijn kar. Bij mijn dochter in Brabant ligt wel een Hollandse bloemkool in het schap moppert ze verder, ze heeft mij een fotootje gestuurd. Misschien wil u dochter u een bloemkool sturen kets ik terug. Ik ga gauw verder om mijn lijstje af te werken. Wanneer ik terug ren voor een vergeten limoen zie ik dat ze een vakkenvuller bij de lurven heeft genomen die nu het bordje staat voor te lezen. Snel, weg wezen. Te laat, in mijn ooghoeken zie ik de rollator weer aankomen. Hoor'es roept ze, ik mag dat toch zeker zelf weten. Wat mag u zelf weten. Dat ik  geen bloemkool uit Spanje wil. Tuurlijk mag u dat zelf weten maar val mij er verder niet mee lastig.

Na een heerlijk dagje strand staan er twee pannen met bloemkool op het gas. We gaan de proef op de som nemen. In no time zijn beide pannen schoon leeg. Het is heerlijk. Of is dat het Nescafé vakantie gevoel. Ik vraag mijn tafelgenoten welke nu knapperiger of zachter van smaak was.

Dan nu de uitslag…..helaas.....ik weet niet meer in welke pan de Hollandse bloemkool zit…… zie je nou wel een bloemkool is een bloemkool…….

Later M@rina!

In ieder geval jij blij, ik blij.........

Het waren drukke dagen, weken en maanden de afgelopen tijd. We vlogen van hot naar her. Gezellige drukte, verdrietige drukte, verplichte bezigheden maar ook leuke uitstapjes. Ondertussen waren wij nog steeds bezig met het afwerken van de verbouwing. Vervelende nieuwe klussen die door klussen op ons pad kwamen. We zijn er letterlijk en figuurlijk klaar mee. Ik ben blij te kunnen vertellen, dat op de lamp na,  ook de keuken klaar is. En nog leuker, nu het behangetje aan de muur zit en de tafel en stoelen bezorgd zijn, het weer een gezellig honkje is. We eten relaxed aan tafel gezellig zittend op een pimpelpaars bankje met het rijke gevoel of ik elke dag bij de Brasserie zit.

Na 15 maanden struikelen over sausemmers, plamuurmessen, kwasten en talloos ander gereedschap is het tijd voor opruimen en weg doen.

Mijn weekje vrij heb ik goed besteed aan het sorteren, opruimen en weggooien van hard geworden kwasten, verf blikken die bijna leeg zijn, jampotjes wit uitgeslagen van de terpentine, verpakkingsmateriaal en de restjes behang die nooit meer gebruikt gaan worden. Nu ik toch bezig ben haal ik de stelling vakje voor vakje leeg en breng de schroevendraaiers weer bij de schroevendraaiers, de autozooi bij de autozooi, vliegers bij de vliegers en de ammonia bij de ammonia. Ik zie dat we maar liefst 5 liter Ammonia hebben staan. Terwijl ik me voorgenomen heb om de eerste 5 jaar geen kwast meer aan te raken. Mismanagement.

Wie oh wie, je ziet het 1, 2 of 3 bloemen!

Om de garagevloer schoon te kunnen vegen zet ik alle fietsen buiten. Fiets van oudste valt van ellende uit elkaar. Alles wat met state tape geplakt kan worden is geplakt en dan nog fietst hij met uitstekend metaal wat alle kanten op slingert. Het antwoord op mijn Whats apje naar oudste of de fiets weg mag blijkt de raarste vraag ooit, 14 dagen geleden nog gebruikt, fietst prima. Raar hij was toen niet eens in Meppel. Mijn opoe fiets staat sinds de kinderen uit de fietsstoeltjes zijn werkeloos. Nadien heb ik me zelf op een prachtige fiets getrakteerd. Ik fiets een stukje en kom er gauw achter dat de rem het niet doet. Meteen door naar de fietsenmaker voor een opknapbeurt. Is nu geschikt bevonden voor een flinke boodschappentas of mee naar de hoofdstad. Ondertussen heb ik 3 dozen verzameld voor de rommelmarkt. Hoezo rommelmarkt, jongste is 20, de leeftijdsgrens is bij DMD 12 jaar. Marktplaats heb ik geen zin aan. Wat zal ik doen verkoophoek, weggeefhoek of de kringloop? Ik heb een beter plan. Het is bijna weekend en ik wil wel een vrolijk bont gezelschap van bloemen op de vaas. Als ik nu eens een foto collage maak met alles wat ik in de aanbieding heb tegen ruil van 1, 2 of 3 mooie bloemen. Wie weet welke verhalen of ontmoetingen de bloemen brengen. In ieder geval jij blij en ik blij! Ik hoor graag via een PB wat je wilt komen halen!!!

Later M@rina!

Hele kostbare minuutjes.......

Het is vrijdag, de wekker gaat om 7 uur. Ik ben vandaag vrij om te doen wat ik wil en ik wil heel veel. Er liggen overal stapeltjes kranten, de stofzuiger moet door het huis, het aanrecht wil ik ontdoen van overbodige potjes en niet te vergeten de stoel met kleren van werk, poets, mooi, warm en koud opruimen. Tijd voor “het minuutje” toe passen; Alles wat je tegenkomt wat binnen een minuut kan, meteen doen! Niet op de trap stapelen maar meteen doorlopen naar boven. Niet de wasmand op het overloop parkeren maar meteen de kast inruimen. Niet de stapel kranten verzamelen maar meteen doorlopen naar de kliko. In no-time heb je een keurig opgeruimd huis en ook nog tijd voor andere dingen. Ik spring mijn bed uit om naar het zwembad te snellen voor een half uur baantjes trekken. Men zegt dat je meer energie krijgt als je de dag begint met sport, dat komt goed uit, want ik wil veel energie vandaag. In het zwembad zijn heel wat zwemmers die stil staand zwemmen om de week door te spreken, het wordt 30 minuten slalom zwemmen. Ik verbrandt hierdoor vast extra calorieën wat beloond wordt met nog meer energie.

Bij thuiskomst begin ik met een lekker kopje koffie en start meteen “het minuutje”. Rond het middag uur is het huis keurig opgeruimd en heb ik nog heel wat minuutjes over om te shoppen. Eerst naar de bouwmarkt voor de blauw geglazuurde buitenpotten met Lavendel. Rond drie uur kom ik aan bij het tuincentrum voor konijnenvoer en fleurige tuinversieringen. Ik parkeer de auto en pak mijn tas waar mijn mobiel uitglijd. Mijn oog valt op het één naar het andere berichtje wat op het schermpje voorbij komt. Onze gezinsapp blijft maar blieben. Manlief apt; Bericht van jongste, ze is veilig, iets met bus en publiek in Stockholm… Wat heb ik door “mijn minuutjes” gemist. Manlief en oudste sturen het één na het andere berichtje van een bus of vrachtwagen in Stockholm. Er komt een doorstuur berichtje via manlief; Pap ik ben het ‘Lijn”, ik ben veilig, we weten alleen niet wat er aan de hand is, we zijn bang dat er een terroristische aanval is, het is behoorlijk dichtbij maar we zijn veilig. Ik zak terug in de autostoel, doe de deur weer dicht en blijf heeel veeel minuutjes stil afwachten. Mijn jongste is voor een trip van 3 dagen in Stockholm, wat is daar gebeurt.

Er volgen foto’s, filmpjes en getallen van doden en gewonden via Nu.nl. De minuutjes worden minuten en ik blijf turen op mijn schermpje in de hoop op iets van jongste.

Wil je dat ik bel, mam? Ja heel graag…..

Ik hoor geroezemoes op de achtergrond, stemmen in allerlei talen maar door alles heen hoor ik de stem van jongste. Nog nooit zo blij geweest met haar stemmetje aan de telefoon.

Hele kostbare minuutjes om nooit te vergeten.

Later M@rina!

Mag ik ff heel sjaggerijnig zijn......

Het is alweer even geleden dat in het schemerdonker een mannetje aan de deur staat met de vraag of wij ons huis willen isoleren; Met spouwmuurisolatie bespaart u niet alleen op de stookkosten, maar u zorgt ook voor extra wooncomfort en daarmee waardevermeerdering van uw woning. Een keurig mannetje, hij staat wel een beetje onhandig met beide armen achter zijn rug. Nu er steeds berichten op facebook verschijnen van vreemde snuiters die in plaats van de meterstand opnemen je hele huis leeg roven ben ik extra alert . Mijn eerste twee vragen zijn dan ook; waarom staat u met beide handen op de rug en kunt u zich legitimeren.

 Daar komt de map met info en zijn legitimatie pasje te voorschijn.
Manlief had het al eens aan gekaart, een foldertje en info lijkt me een goed idee. Meneer verteld dat we worden gebeld om een afspraak te maken voor iemand die langs komt om de mogelijkheden te bespreken. Twee week later zit er een snelle jongen aan tafel die anderhalf uur heeft ingeroosterd voor de uitleg van isoleren. Manlief is nog sneller en vind dat het best in een half uur kan. De deal wordt gesloten en 8 week later is er plaats in hun drukke schema van isoleren.

Op mijn poets maandag gaat om kwart voor 8 de deurbel. De grote wagen met toeters en bellen staat voor, het feest kan beginnen. De piep jonge man is van de gaten boren en de jonge man is van het gaten vullen. Appeltje eitje zou je denken. Met de provisorische tekening van de muurtjes wordt driftig heen en weer gelopen. De piep jonge man begint gaten te boren om de 50 vierkante cm, collega rolt de slang met vulmiddel uit om de gaten te vullen. Wanneer de eerste 7 gaten zijn geboord gaat de deurbel, beteuterd staat piep jonge man op de stoep; mag ik even boven kijken, ik ben bang dat ik er dwars door heen ben gegaan.

Hoe bedoel je? Ben bang dat het geen spouwmuur maar één steens was. Terwijl we naar boven lopen vraag ik voorzichtig of het om 1 gat gaat. Ehh nou ehh meerdere…. In het zilveren/roze barok behang prijken 6 reuze gaten en op het dekbed zie ik een hoop gruis. Hier zijn we niet blij mee. Ik weet niet wie het liefst keihard wil janken. Collega jonge man komt polshoogte nemen en spreekt de wijze woorden; dat had je ook wel bij het eerste gat kunnen voelen. Balen,  we maken foto’s en mailen het door naar het kantoor. Komt goed!

Tuurlijk komt het goed. Maar ik moet wel eerst een slaapkamer leeghalen, verwarming moet van de muur, behang afstomen, stukadoor bellen, dezelfde behang opsnorren (anders moet de hele slaapkamer opnieuw worden behangen), voorstrijken, behangen, slaapkamer weer schoonmaken, kamer weer inruimen en het net verschoonde bed opnieuw verschonen.Tuurlijk komt het goed, maar mag ik ff heel saggerijnig zijn.

Ik hou namelijk niet van klussen.

Later M@rina!

Aha u zit in het onderwijs........

In mijn mailbox verscheen een leuke aanbieding. Zo’n één van “te mooi om waar te zijn”. 3 nachten een Hotelletje voor €49,00 inclusief welkomstdrankje, uitgebreid ontbijtbuffet en een hoofdgerecht op dag van aankomst. Ik vraag manlief of hij zin in een weekendje weg heeft, ergens bij een leuk dorpje met fijne restaurantjes waar je leuk kunt wandelen. Waar en waarom vraagt manlief. Ergens in Duitsland en gewoon omdat het kan. Het bedrag is eigenlijk te mooi om waar te zijn. Zonder bluf is het leven duf zegt manlief. Zo is het maar net. Ik klik door en boek.

Het was zeker wat.....

Het is alweer twee week geleden dat wij via slingerweggetjes langs sprookjesachtige besneeuwde sparren naar het idyllische Hotelletje rijden. Het is stil in de hal, we zien een rommelige balie vol folders maar geen medewerker. Geduldig wachtend staan wij om ons heen te kijken wanneer zacht zingend een veertiger gehuld in  zwarte hoodies met een mand vol sleutels de trap op  komt lopen.

Hé staan jullie hier al lang, ik heb jullie helemaal niet gehoord, had ik dat geweten……. zeg het eens. Ik geef de uitdraai van onze reservering. Geboekt via Zoweg. €20,- reserveringskosten, wat een geld zeg, jemig. Dan stelt die €49,- pp niks voor hé.

Dat is samen met de toeristenbelasting €138,-. Je kan hier niet pinnen.

De omgeving was een plaatje

Onze portemonnees zijn nagenoeg leeg. Mag het morgen? “Het liefst nu, 300 meter verderop kun je pinnen”. We laten de boel de boel en wandelen richting pinautomaat. Met hakken is het glibberige pad niet top en de 300 meter is bijna een kilometer.

Bij terug komst vraag ik of ik het goed heb verstaan, het is toch €130? Nee €138 zegt de veertiger. Hoe kom je aan 138 vraag ik. Omdat €98 + €20 + €12 (pp 3 nachten x €2) €138 is. Ik denk dat 98 + 20 + 12 €130 is. Nee, nee, laten wij op voorhand afspreken dat u gelijk heeft maar kijk….

Ben ik nu gek. Nu ga ik niet meteen failliet, het is nog steeds spotgoedkoop, maar toch. Doorgaans kan ik wel rekenen, ik doe niet anders.
Aha u zit in het onderwijs, dan heeft u ongetwijfeld gelijk.

Welke kamer willen jullie. In het hoofdgebouw of het bijgebouw. Het bijgebouw is minder lawaaiig, is dat wat? Lijkt me goed. Het geld verdwijnt in zijn kontzak, hij pakt een paar sleutels en gaat ons voor. Kamer 121 is dat wat? Hij zwaait de deur open en weer dicht, jammer, de bedden zijn niet opgemaakt. Kamer 120 is dat wat? Prima, als er maar een schoon en opgemaakt bedje staat. Al pratend loopt hij de ruime kamer met twee keurig opgemaakte bedden in. Kijk de wc is ouderwets maar doet het goed. Achter de klapdeurtjes zit de badkamer, beetje simpel maar doet het goed. Is het wat? Eten jullie vanavond mee. Wat is het menu? Zoweg boekers krijgen spaghetti.

Vind je dat wat? Lijkt me lekker en als het niet wat is, dan zijn we Zoweg!

Later M@rina!