zaterdag 28 november 2015

Gevraagd voor een gastblog bij Jet's Minibieb! Graag gedaan!


Zwerftocht door Amsterdam!
Ik ben verdiept in mijn boek wanneer vlak voor Amsterdam Centraal de trein snelheid mindert. We gaan bijna stapvoets zodat ik de stronkjes boerenkool op de volkstuintjes kan tellen. Voor de lol WhatsApp ik oudste; gaat de trein altijd zo langzaam, het is genieten tussen de volkstuintjes.
Een stem door de intercom verteld dat de trein zonder duidelijke reden moet stoppen voor een rood stopsignaal.
Oudste stuurt een berichtje terug; Geniet van de volkstuinen, wisselstoring tot minstens 18.00 uur. Geintje zeker.
Ik gooi het in “de groep”; mijn zoon stuurt een bericht dat wij hier tot minstens 18.00 uur stil staan. Een man van middelbare leeftijd reageert met een zucht, u zoon heeft ongetwijfeld gelijk, reizigers weten het meestal eerder dan het NS personeel.
Beste reizigers wij mogen Weesp stapvoets binnen rijden zodat u eventueel een frisse neus kunt halen.
De ervaren reizigers zien de al bui hangen en gaan koffie en veel snoep halen om de komende uren te overleven. Ik begin mij zorgen te maken of ik nog in de gelegenheid ben om mijn leukste jurkje aan te trekken voordat ik met jongste naar het Zwanenmeer ga.
Twee meiden helpen mij met een nood route. Zo ben ik met de bus en metro op tijd bij jongste. Nu heb ik sinds kort wel een ov chip kaart maar ik ben nog lang geen ervaren reiziger. Gaan jullie ook naar Amsterdam, heel fijn, dan waggel ik voorlopig achter jullie aan.
Helaas deze trein reist niet verder, u kunt u geld terug vragen...
Wat nu, wanneer ik de trein wil verlaten gebaren de vriendelijke meiden. Hun lieve collega is onderweg, er is 1 plekje over in de auto, ik mag met ze mee. We verlaten het overvolle perron en de lange rij wachtenden voor de gratis koffie.
Op de achterbank met mijn trolley op schoot race ik mee door Amsterdam.
Hoe kan ik ze bedanken? Ik weet het! Ik rits mijn trolley open en pak de 3 boeken die ik uit Mini BI-EB bers had mee genomen voor een zwerftocht door Amsterdam.
Lieve meiden, veel lees plezier en super bedankt!
Later M@rina!
Lieve Marina super bedankt dat je de aftrap wilde doen!!! Voor wie meer wil weten/lezen van Marina bezoek de Facebook van Mini BI-EB bers of volg haar blog minuutvanmarina

donderdag 26 november 2015

Misschien eens een webcam ophangen.........

Slaapwandel je? Wie? Ik, hoezo. Je bent vannacht minstens zeven keer je bed uit geweest zegt jongste. Echt niet, twee keer, hoogstens drie keer maar één keer ging je zelf ook verdedig ik mijn nachtelijke taferelen. De volgende keer slaap je niet meer naast mij, ik heb geen oog dicht gedaan moppert jongste. Nou ja zeg, kom ik gezellig naar je toe zit je zo te mopperen, gezellig ben jij.
Slaapwandelen, ik heb het wel eens gedaan, jaren geleden tijdens mijn slaap/nachtdienst. Ik vraag me nog steeds af of dat ook gezien is door een toevallige voorbijganger. Jaren heb ik vanuit de stadsapotheek diensten gedraaid. Vanaf half 6 waren wij aanwezig voor spoedrecepten. Van negen tot tien nog een spoeduurtje en daarna hoopte je niet meer gestoord te worden.
Naast ons kleine koffiekamertje hadden wij een piepklein slaapkamertje waar een stapelbed in stond. Zo kon je partner ook blijven slapen tijdens de dienst. Als je geluk had belde de arts dat er een cliënt aan kwam. In de stilte van de nacht werd je gewekt door een snerpende bel van de deur of telefoon. Je stuiterde het bed uit om op pantoffels en badjas de evenzo slaperige cliënt zo snel mogelijk te helpen.
De wachtruimte, helemaal rechts de slaapkamer.
Wanneer ik na de nacht mijn huisraad weer bij elkaar zoek en het apotheek leven vast op start zie ik dat de foldermolen zo goed als leeg is. Raar, ik dacht toch echt dat hij pas was bij gevuld. Ik loop door de wachtruimte naar de voordeur als ik op elke stoel een zakje zie liggen met een stapel folders.
Ik krijg een déjà vu. Heb ik dat nu gedroomd dat er voor alle cliënten een folderpakketje gemaakt moest worden. Ik heb het niet alleen gedroomd, ik heb dit vast gedaan vannacht. Heel vaag herinner ik mij het nachtelijke avontuur.  Hoe ik stoel voor stoel heb voorzien van een zakje en vervolgens alle folders uit de molen heb verdeeld over de stoelen. Ik voel mij ineens erg ongemakkelijk. In de wachtkamer brand het licht ’s nachts volop, de ramen rondom hebben geen gordijnen. Het is zondagmorgen en op zaterdagavond is dit een erg drukke straat in het uitgangsgebied. Ben ik hier nu werkelijk waar de halve nacht in mijn slaapshirt met mijn haar recht op de kop aan het spoken geweest. Geen idee. Ik heb nog een half uur om alle folders weer in het rek te krijgen zo dat mijn collega’s niet zien wat ik ’s nachts behalve slapen en recept klaar maken doe.
Slaapwandelen zou ik……misschien toch eens een webcam ophangen ..........
Tot later M@rina!

donderdag 19 november 2015

Onze lastige klas is verleden tijd!

Sinds oktober ligt er bij ons in de wachtruimte een breiwerkje op de informatie tafel. Een artikel in het DvN over een Groninger apotheek " Breien aan een sjaal van geduld en gesprek" maakte ons enthousiast. Geen stiltes, verveeld wachten of ergeren aan de wachttijd maar gezamenlijk breien aan een sjaal.Tijdens het breien is er tijd voor een leuk of misschien wel een goed gesprek.
Ik zet de steken op en brei de eerste 5 cm voordat het mandje op tafel gaat.
Wanneer de eerste cliënt in het mandje kijkt en vervolgens gaat zitten breien zijn wij helemaal in onze nopjes. Nog geen week later is het mandje gevuld met fleurige kleurtjes mee gebracht door een cliënt die blauw en grijs een beetje saai vond.
Afgelopen woensdag werd er druk gekletst en gebreid. Herinneringen worden opgehaald aan de goede oude tijd van truien, sjaals, mutsen en stevige sokken die werden gebreid.
De medicijnen voor Mevr. mag ik wel op de tafel zetten, ze heeft geen tijd. Ik zit zo heerlijk te breien zegt ze, ik kom helemaal tot rust.
Ziet er leuk uit toch?
Ik ga straks thuis direct de pennen weer opzoeken. Wanneer ik naar de tafel loop met haar medicijnen hoor ik zachtjes achter mij 'dag Marina' zeggen. Ik draai mij om en zie haar nog net door de schuifdeur verdwijnen. Lachend zeg ik tegen de breiende cliënt dat was mijn docent Geneesmiddelenkennis van 30 jaar geleden. Ik heb heel wat truien tijdens haar lessen gebreid. Echt waar zegt Mevrouw. Eigenlijk heel erg zeg ik, ze heeft het vast zwaar gehad met onze klas. Ik denk dat 1/3 van de klas naar haar zat te luisteren, 1/3 had voor het lesboek een roman en zag of hoorde niks door de leuke dokters in het boekje en 1/3 zat gebogen over een ingewikkeld brei patroon. Ik zie haar nog zo zitten, klein, fragiel en heel lief. Onrustig zat ze op haar stoel heen en weer te schuiven. Het boek plat voor haar op de tafel en terwijl ze zachtjes riep dames, dames, opletten, wreef ze met haar hand over het midden van het boek zodat het boek nog platter werd. Even keken we naar het bord om vervolgens weer verder te gaan met het lezen en onze breiwerkjes.
Regelmatig kom ik haar tegen bij de supermarkt, ze maakt altijd een praatje. Ze is trots dat ze nog steeds oud leerlingen tegen komt in het gezondheidscentrum.
Zou ze denken dat ik al 28 jaar overal en nergens aan het breien ben. Tijdens de na scholingen, werkoverleg, pauzes en dat ik nu de cliënten ook al aan het breien zet.
Ik durf er niet naar te vragen. Gelukkig geniet ze nu volop van haar oude dag en is onze lastige klas allang verleden tijd.
Wij zijn best trots op onze fleurige sjaal, gebreid door Jan en alleman tijdens een gezellig gesprek!
Tot later M@rina!

woensdag 4 november 2015

Bagger recept

Met zijn tweetjes gaan wij een week op stap. Het is volstrekt normaal dat ons kroost op deze leeftijd niet meer met ons mee gaat, maar toch, het voelt een beetje kaal. Vriendin vraagt of ik alles al gepakt heb wanneer ik relaxed naar Expeditie Robinson zit te kijken. Morgen alleen nog de boodschappen doen en mijn tas inpakken. Tenminste ik ging ervan uit dat oudste en jongste in hun "studenten stad" blijven. Nu blijkt dat de één rijles “thuis” heeft en de ander de hulp van de ander nodig heeft bij haar project. De ruimte, het gereedschap en het testmateriaal wat ze nodig heeft ligt “thuis”.
Mijn "makkelijk" boodschappen doen wordt nu een beetje ingewikkelder. Ik wil tenslotte niet dat ze een lege koelkast aan treffen. 
Op het aanrecht leg ik het recept en de ingrediënten van Paulien’s Taco pannetje klaar. De kruiden potjes ben ik zelf nodig zodat ik de afgemeten hoeveelheid voor ze klaar zet in een bakje bij het recept. Een weekend taartje in de koelkast en nog even de t-shirts voor oudste weg strijken.
Voordat ik de deur achter mij dicht trek schrijf ik gauw een briefje. 
Waar blijf je nou roept manlief.
Ik krabbel snel;  Fijn weekend, taartje in kk, de kruiden in het bakje horen bij het recept!
Vlak voordat wij het land uitgaan appen we nog even en zetten daarna de Iphone’s  uit. Het voelt raar,  normaal haal ik ze vrijdag 's avonds van de trein. Ze zullen moeten lopen en komen in een leeg huis. Zouden ze al thuis zijn, even een internetmomentje. Hoe gaat het daar; Treinen zijn bagger, verder alles ok bericht oudste.... Einde mededeling...... De eerste dag bekijken wij een kasteel tussen de gezinnen met schreeuwende kinderen en mokkende pubers. Heerlijk, voor ons geen gemekker dat ze dat laatste torentje wel prima vinden om een overdosis kasteel te voorkomen. Wel krijg ik een berichtje met een fotootje van een komkommersalade. Leuk, ziet er lekker uit app ik terug. Hoe gaat het verder vraag ik. Goed is het antwoord. Is er een boek met de post gekomen? Geen idee antwoord jongste. Verder niks te vertellen probeer ik voorzichtig. Mama we zijn druk…..Wij hebben geen vakantie! Oeps. Zoonlief doet er een schepje boven op. Wij zijn bezig, kunnen jullie nog geen halve dag zonder ons! Wat denken ze wel niet, van mij geen vraag of reactie meer, mijn telefoon gaat nu uit. Tuurlijk kunnen wij wel zonder hen. Sterker nog, het is heerlijk, we kunnen doen en laten wat we willen. Wanneer wij lekker zitten te genieten van Paulien’s Taco pannetje komt er een apje binnen. Wat een bagger recept. Wij reageren niet.
Aan het eind van de dag krijg ik een foto van het kruiden bakje met de tekst: Waar zijn deze kruiden voor? Voor het baggerrecept whapt manlief terug.
Aha ik snap nu waarom het niet te eten was, ik zeg niks, ik heb vakantie, best pittig dat loslaten!

Later M@rina!