Onze lastige klas is verleden tijd!

Sinds oktober ligt er bij ons in de wachtruimte een breiwerkje op de informatie tafel. Een artikel in het DvN over een Groninger apotheek " Breien aan een sjaal van geduld en gesprek" maakte ons enthousiast. Geen stiltes, verveeld wachten of ergeren aan de wachttijd maar gezamenlijk breien aan een sjaal.Tijdens het breien is er tijd voor een leuk of misschien wel een goed gesprek.

Ik zet de steken op en brei de eerste 5 cm voordat het mandje op tafel gaat.

Wanneer de eerste cliënt in het mandje kijkt en vervolgens gaat zitten breien zijn wij helemaal in onze nopjes. Nog geen week later is het mandje gevuld met fleurige kleurtjes mee gebracht door een cliënt die blauw en grijs een beetje saai vond.

Afgelopen woensdag werd er druk gekletst en gebreid. Herinneringen worden opgehaald aan de goede oude tijd van truien, sjaals, mutsen en stevige sokken die werden gebreid.

De medicijnen voor Mevr. mag ik wel op de tafel zetten, ze heeft geen tijd. Ik zit zo heerlijk te breien zegt ze, ik kom helemaal tot rust.

Ziet er leuk uit toch?

Ik ga straks thuis direct de pennen weer opzoeken. Wanneer ik naar de tafel loop met haar medicijnen hoor ik zachtjes achter mij 'dag Marina' zeggen. Ik draai mij om en zie haar nog net door de schuifdeur verdwijnen. Lachend zeg ik tegen de breiende cliënt dat was mijn docent Geneesmiddelenkennis van 30 jaar geleden. Ik heb heel wat truien tijdens haar lessen gebreid. Echt waar zegt Mevrouw. Eigenlijk heel erg zeg ik, ze heeft het vast zwaar gehad met onze klas. Ik denk dat 1/3 van de klas naar haar zat te luisteren, 1/3 had voor het lesboek een roman en zag of hoorde niks door de leuke dokters in het boekje en 1/3 zat gebogen over een ingewikkeld brei patroon. Ik zie haar nog zo zitten, klein, fragiel en heel lief. Onrustig zat ze op haar stoel heen en weer te schuiven. Het boek plat voor haar op de tafel en terwijl ze zachtjes riep dames, dames, opletten, wreef ze met haar hand over het midden van het boek zodat het boek nog platter werd. Even keken we naar het bord om vervolgens weer verder te gaan met het lezen en onze breiwerkjes.

Regelmatig kom ik haar tegen bij de supermarkt, ze maakt altijd een praatje. Ze is trots dat ze nog steeds oud leerlingen tegen komt in het gezondheidscentrum.

Zou ze denken dat ik al 28 jaar overal en nergens aan het breien ben. Tijdens de na scholingen, werkoverleg, pauzes en dat ik nu de cliënten ook al aan het breien zet.

Ik durf er niet naar te vragen. Gelukkig geniet ze nu volop van haar oude dag en is onze lastige klas allang verleden tijd.

Wij zijn best trots op onze fleurige sjaal, gebreid door Jan en alleman tijdens een gezellig gesprek!

Tot later M@rina!