vrijdag 28 februari 2014

Wie mooi wil zijn moet pijn lijden.

Bruin met een bloemetje, blauw met studs, cognac kleurig, zwart met een hakje allemaal leuke laarsjes die sinds de zomer onaangeroerd onder in mijn kast liggen. Het zijn zit schoenen en zo nu en dan schoenen geworden. Tegenwoordig draag ik een “gehandicaptenschoentje”. Ja lach maar. Niet dat het een dramatische orthopedische met de hand speciaal voor mij gemaakte laars is. Nee, het is een degelijke platte grijze korte laars waar een steunzool in past. Het hoge woord is er uit. De ellende begon afgelopen zomer. Dag in dag uit liep ik op mijn birkenstock slippers. Ze zitten heerlijk, zijn in allerlei kleuren te koop en zijn best hip. In de apotheek loop ik daar nu eenmaal super op. 
Ik had een klein likdoorntje en een gevoelige drukplek waar ik de pedicure voor ging raadplegen. Naar de pedicure gaan vind ik net zoiets als met je billen bloot gaan. Ik ben niet zo van dat gefröbel aan mijn blote voeten en tenen. Eerst bekeek ze mijn voet van top tot teen. Gaf een voetmassage, raspte het eelt weg en gaf een tip over teen nagels knippen. Terloops vroeg ze mij of ik geen pijnlijke drukplek had want ze ziet een door gezakte voet. Met dat ze op de plek drukt zit ik tegen het plafond. Tja op de birkenstocks valt het reuze mee.
Loop ik een dag op laarsjes dan voelt die plek niet zo fijn. De pijn wordt niet veroorzaakt door de likdoorn verteld de pedicure mij maar doordat de voet is door gezakt. Een bezoek aan de podoloog voor een op maat gemaakte steunzool is echt noodzakelijk.
Ruim een week later sta ik met mijn keurige verzorgde voetjes op de glasplaat bij de podoloog. De afdruk laat zien wat er mis is met mijn voet. Twee weken later zijn mijn op maat gemaakte zolen klaar. Met een opbouwschema van een paar uur per dag en een controle afspraak over 3 maand ga ik huiswaarts. Klinkt leuk. Ik kan jullie vertellen er is niks leuks aan. Sinds die tijd loop ik op dat degelijke laarsje waar de steunzool in past. Het loopt en het zit voor geen meter. Talloze keren ben ik terug geweest. Stukje zool eraf, stukje zool erop. Pijnlijke voeten, ik sta ik er mee op en ga er mee naar bed. In de apotheek is mijn degelijke grijze laarsje gebombardeerd tot “het gehandicapte schoentje”. Ze verheugen zich al op Sinterklaas. Mijn frustratie wordt met de dag groter, de drukplek is over maar op tientallen andere plaatsen heb ik nu pijnlijke plekken. 
Vandaag ben ik er klaar mee en trek mijn leuke cognac kleurige laarsje zonder steunzool aan. Pijn heb ik toch. Wie mooi wil zijn moet pijn lijden. Wie weet krijg ik na deze blog de gouden tip. Het kan toch niet zo zijn dat ik de enige ben waar van de voeten hysterische reageren bij elke mm verandering van steunzool. Er over bloggen lucht in ieder geval een beetje op. 
Later M@rina!

donderdag 20 februari 2014

Gezien en gezien worden.....

Helaas mijn lunchafspraak voor vandaag ging wegens ziekte niet door. Jammer, lunchen buiten de deur is altijd gezellig. Toen ik zo’n 25 jaar geleden in de stadsapotheek kwam werken, en kind nog kraai had ging ik elke week met de doktersassistenten en eigen collega’s bij “De Brooderie” lunchen. Vaste prik, ik koos tosti Hawaii met tomaten ketchup. Wij zijn allemaal meiden van begin 20 vol verhalen en genietend van het  leven.
De goeie oude tijd waarin wij nog niet in een AHOED* buiten de stad werkten.
 In het centrum bevonden de huisartsenpraktijken zich in statige herenhuizen op een rij naast de apotheek.  De praktijken zijn langzamerhand uit de stad verdwenen. De huisartsen van toen zijn met pensioen of zijn samen met de assistentes verhuisd naar een gezondheidscentrum buiten de stad. Vanaf dat moment waren onze wekelijkse lunchen voorbij. Het is te ver om in de pauze heen en weer te sjezen.  Voortaan zien we elkaar niet meer live maar spreken elkaar via de telefoon om praktijk gegevens uit te wisselen.
De gezellige broodjeszaak is verdwenen en veranderd in een kledingwinkel.  De geur van vers gebakken koekjes kan ons niet meer naar binnen lokken. Wanneer ik de kledingwinkel van nu binnen stap denk ik regelmatig terug aan die ene zonnige dag tig jaar geleden. We zitten met zijn allen buiten op het terras en volgen met argus ogen een serveerster die de kneepjes van het vak nog niet kent.  Ze loopt met grote ongelukkige passen en stoot regelmatig ergens tegen aan. De kopjes schuiven wiebelig op het dienblad heen en weer.
Na kleding opslag Polak, De Brooderie, Passenheim nu Dorris & Co
Voor ons zitten twee dames uit het park geanimeerd te kletsen. Ze zijn deftig gekleed in een zwart broekpak, de zwart geverfde haren zijn in een strakke boblijn geknipt. In haar hand een sigaret die met enige regelmaat naar haar rood gestifte lippen wordt gebracht. De deftige dames zijn samen aan het lunchen om te zien en gezien te worden. De serveerster bukt om de heerlijk uitziende broodjes bij de dames op het tafeltje te zetten. De kopjes gaan schuiven  waardoor het melkcupje langzaam van het dienblad af glijd en op de grond valt. Op dat moment doet de serveerster een flinke stap naar voren precies op het melkcupje. Flats, het melkcupje knalt uit elkaar en de melk vliegt alle kanten op. Eén van de twee keurig uitziende dames zit van top tot teen onder de koffiemelk. Verschrikt springt ze op. Alle ogen zijn op haar gericht. Gezien worden ze nu in elk geval wel. Wij doen ons best om ons lachen in te houden. De dames blijven mopperen en verwilderd poetsen met de servetjes. Af en toe kom ik de dame van toen wel eens tegen in de stad. Stiekem moet ik nog steeds lachen en zie de melk in gedachten nog uit haar haren druppen.
Nooit geweten dat er zoveel melk uit zo’n klein cupje kan komen.
Later M@rina!

*AHOED = Apotheek en Huisartsen Onder Eén Dak

donderdag 13 februari 2014

We wilden net gaan loten....

Het gebeurt regelmatig dat een klein smurfje in de wachtkamer zit te spelen en niet van plan is om mee naar huis te gaan wanneer de recepten klaar zijn.
Afgelopen dinsdag ben ik de ladekast aan het inruimen wanneer ik een moeder hoor bedelen of het smurfje eindelijk mee gaat.
Een klein dwingend stemmetje zegt; Zoooo, nog niet klahar…
Voor de grap zeg ik je mag best blijven maar dan moet je wel klusjes voor ons doen. Tegen collega zeg ik lachend aan het eind van de dag loten we altijd hé met wie ze mee gaan. Ze kijkt van de één naar de ander en roept mama ik ga mee hoor en rent de apotheek uit.
Hier in huis hebben wij 10 jaar geleden al een “loot trauma” op gelopen.  
6 jaar is jongste als ouders van vriendinnetje vragen of ze samen met vriendinnetje op boskamp van Y.M.C.A. in de bossen van Leusden mag.
Ik google me suf naar de organisatie en lees alles wat ik erover tegen kom. Mijn kleine meisje van 6 een hele week op boskamp dat moet wel heel vertrouwd voelen. Vriendinnetje heeft last van heimwee maar als jongste ook mee gaat ziet ze het helemaal zitten. Ze hebben er zin aan een hele week hutten bouwen en talloze activiteiten doen met leeftijdsgenoten uit heel het land. Een beetje onwennig staat ze tussen de andere mini mensjes. Na een laatste knuffel vertrekken wij met een brok in de keel. We horen de hele week niets, geen bericht goed bericht. Op ons gemakje rijden wij via het kantoor in Amersfoort naar Leusden om haar weer op te halen. Manlief moet nog wat spullen halen van kantoor. We zijn lekker op tijd zodat we nog even een bakje koffie kunnen drinken. Ik  blader  in mijn agenda waar mijn oog ineens valt op één van de paperassen van het kamp;  Rond tien uur staan de kinderen klaar om opgehaald te worden. Tien uur? Twaalf uur heb ik in mijn hoofd en in mijn agenda staan.
Het is elf uur, stond ze al ruim een uur geleden klaar? Ik grijp mijn laarzen en vlieg brullend op sokken naar de auto met oudste en manlief in mijn kielzog. Jij zei twaalf uur roept manlief. Ik weet het zeker, twaalf uur overal stond twaalf uur ik zie nu voor het eerst tien uur staan. We rijden zo hard we kunnen naar ons kleine meisje die waarschijnlijk al meer dan een uur op de uitkijk staat. De parkeerplaats is zo goed als leeg, er is geen kind meer te zien. We rennen naar de ingang en zien ons kleine meisje verloren rond lopen. Huilend vliegen we elkaar in de armen. Hoe kan dat nou vraag ik aan de leiding. Twaalf uur overal stond twaalf uur. Klopt, alleen in de laatste mail stond tien uur. De meeste ouders wilden eerder halen, vandaar. Ze wilden net gaan loten wie mij mee zou nemen omdat jullie maar niet kwamen snikt ons kleine meisje met grote krokodillen tranen.
Net op tijd hé zegt de leidster met een brede smile, wij wilden net gaan loten………
Later M@rina!

vrijdag 7 februari 2014

Tot over een half jaar!

Het is alweer een half jaar geleden dat wij voor controle naar de tandarts gingen. Een steeds terug kerend ritueel  is dat niemand als eerste in de stoel wil plaats nemen. Niet omdat we bang zijn voor de tandarts, allerminst, hij is super aardig. Het is de stilte en het haakje wat over de tanden krast en wat gaat hij zeggen, tot over een half jaar of…….
Ik ben niet gezegend met keihard tandglazuur zodat er al heel wat vullinkjes geplaatst zijn. Mijn laatste vulling is van ruim een half jaar geleden waar ik toevallig niets aan kon doen. Als gezond tussendoortje nam ik regelmatig krentenbollen van ’s Lands grootste kruidenier mee.
Gezond tussendoortje...
Gedachteloos  nam ik met grote kracht een hap van de bol. Tijdens het kauwen voelde ik het knarsen en knappen. Het volgende moment heb ik een steentje en een halve kies in mijn hand. Dat is balen. Wanneer ik de volgende dag boodschappen doe kan ik het niet laten om tegen de bakker te zeggen de verkering is uit, je hebt mij krentenbollen verkocht met een steentje er in. Een grapje natuurlijk, hij kan er tenslotte ook niks aan doen. Bakker vind het geen grap en roept collega erbij. Alle gegevens worden genoteerd en ik hoor zo snel mogelijk. Bij thuiskomst kijkt manlief mij verbaasd aan. De manager van ’s Lands Grooste Kruidenier belde net. Over een steentje in de krentenbol, heb je een klacht ingediend.  Welnee,  maar ik heb de verkering  uit gemaakt met de bakker vanwege het steentje. Of je even terug wil bellen. Wij willen graag een begroting van de tandarts zegt ze aan de telefoon. Wie weet moet u een brug of een kroon, wij willen dat graag goed oplossen. De tandarts denkt dat het probleem met 1 bezoek van 85 euro is opgelost.  De begroting gaat naar het hoofdkantoor en ik zit binnen het halve jaar in de tandartsstoel met een half verdoofde mond. Met stijve wang fiets ik met de nota meteen door naar de supermarkt. Met een grote lach en haar oprechte excuses overhandigd ze het geld.
De kies doet het alweer driekwart jaar prima.
Geduldig zitten wij vandaag te wachten.  Ik zie weinig tot geen leven in de behandelkamer of bij de balie. Tea Time? Wij bladeren in tijdschriften ondertussen stiekem kijkend naar andere wachtenden die zenuwachtig schuifelen op hun stoel. Er komt leven in de brouwerij.  Keurig in het wit gestoken assistentes met grote glimlach en stralend witte tanden  lopen naar hun werkplek. We mogen verder komen. Ik ga als eerste in de stoel,  jongste zit verkneuterend te wachten op de zin, u mag bij de balie een afspraak maken…. Zijn er nog bijzonderheden vraagt de Tandarts. Ondertussen krast het haakje van links naar rechts en van boven naar onder. Niet dat ik weet. Het ziet er goed uit, tot over een half jaar! Pfff. Wanneer we weglopen zegt de assistente lachend maar dan moet je natuurlijk geen krentenbollen met steentjes eten. Die staan sindsdien niet meer op ons boodschappenlijstje.Tot over een half jaar, zeker weten!
Later M@rina!