Het gebeurt regelmatig dat een klein smurfje in de
wachtkamer zit te spelen en niet van plan is om mee naar huis te gaan wanneer de
recepten klaar zijn.
Afgelopen dinsdag ben ik de ladekast aan het inruimen wanneer
ik een moeder hoor bedelen of het smurfje eindelijk mee gaat.
Een klein dwingend stemmetje zegt;
Zoooo, nog niet klahar…
Voor de grap zeg ik je mag best blijven maar dan moet je
wel klusjes voor ons doen. Tegen collega zeg ik lachend aan het eind van de dag
loten we altijd hé met wie ze mee gaan. Ze kijkt van de één naar de ander en
roept mama ik ga mee hoor en rent de apotheek uit.
Hier in huis hebben wij 10 jaar geleden al een “loot
trauma” op gelopen.
6 jaar is jongste als ouders van vriendinnetje vragen of
ze samen met vriendinnetje op boskamp van Y.M.C.A. in de bossen van Leusden
mag.
Ik google me suf naar de
organisatie en lees alles wat ik erover tegen kom. Mijn kleine meisje van 6 een
hele week op boskamp dat moet wel heel vertrouwd voelen. Vriendinnetje heeft last van heimwee maar als
jongste ook mee gaat ziet ze het helemaal zitten. Ze hebben er zin aan een hele week hutten
bouwen en talloze activiteiten doen met leeftijdsgenoten uit heel het
land. Een beetje onwennig staat ze tussen de andere mini mensjes. Na een
laatste knuffel vertrekken wij met een brok in de keel. We horen de hele week
niets, geen bericht goed bericht. Op ons gemakje rijden wij via het kantoor in Amersfoort
naar Leusden om haar weer op te halen. Manlief moet nog wat spullen halen van kantoor. We zijn lekker op
tijd zodat we nog even een bakje koffie
kunnen drinken. Ik blader in mijn agenda waar mijn oog ineens valt op één
van de paperassen van het kamp; Rond
tien uur staan de kinderen klaar om opgehaald te worden. Tien uur? Twaalf uur heb ik in
mijn hoofd en in mijn agenda staan.
Het
is elf uur, stond ze al ruim een uur geleden klaar? Ik grijp mijn laarzen en
vlieg brullend op sokken naar de auto met oudste en manlief in mijn kielzog. Jij
zei twaalf uur roept manlief. Ik
weet het zeker, twaalf uur overal stond twaalf uur ik zie nu voor het eerst
tien uur staan. We rijden zo hard we kunnen naar ons kleine meisje die waarschijnlijk
al meer dan een uur op de uitkijk staat. De parkeerplaats is zo goed als leeg, er is geen kind meer te zien. We rennen naar de ingang en zien ons kleine
meisje verloren rond lopen. Huilend vliegen we elkaar in de armen. Hoe kan dat
nou vraag ik aan de leiding. Twaalf uur overal stond twaalf uur. Klopt, alleen
in de laatste mail stond tien uur. De meeste ouders wilden eerder halen,
vandaar. Ze wilden net gaan loten wie mij mee zou nemen omdat jullie maar niet kwamen snikt ons kleine meisje met grote krokodillen tranen.
Net op tijd hé zegt de leidster met een brede smile, wij wilden net gaan loten………
Later M@rina!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten