Ze drentelt heen en weer, met in haar ene hand een winterwortel en in haar andere hand een banaan. Ik zie deze jongedame regelmatig in de stad fietsen. Blonde krulletjes, twee kleine staartjes en op haar hoofd een soort van jaren 70 walkman.
Ze legt de banaan op de weegschaal. "Kan niet" hoor ik haar zeggen, ze loopt al brabbelend terug naar het schap met bananen. Ze komt terug bij de weegschaal en legt opnieuw een banaan op de weegschaal. "Kan niet", hoor ik haar opnieuw zeggen.
Ik ben nieuwsgierig naar wat niet kan. 
"Wat kan niet"; vraag ik haar, kan ik je misscshien ergens mee helpen.
"Kan niet, ze laat mij de banaan en wortel zien, 5 cent te weinig"
Begrijp ik haar goed, ik vraag het voor de zekerheid: "voor de wortel en banaan kom je 5 cent te kort"?
Ja ik heb 5 cent te weinig en nu kan het niet.
Wacht even, misschien heb ik nog wel 5 cent in mijn tas.
Ik zoek en vind tussen de zooi een muntje van 20 cent en geef het haar.
Dat kan niet, dat is 20 cent, ik heb 5 cent te kort.
Dat geeft niet, dan heb je 15 cent over voor als je weer een banaan gaat kopen.
Ze kijkt van het muntje in haar hand naar de banaan op de weegschaal.
"Ja maar dat kan niet".
Het mag, het is goed zo, bewaar het voor een andere keer.
Nee kan niet.
Ze pakt de banaan op van de weegschaal en loopt terug naar het vak met bananen op zoek naar een banaan die €0,15 cent zwaarder weegt 
Later M@rina!
