Achterover de buxus in....

Gisteren zaten wij gezellig in het herfstzonnetje een kopje koffie te drinken met de fam. De één werkt de ander studeert. Het harde leven van een werkende burger of bij klussende student geeft altijd leuke gespreksstof. Zo krijgen we het over “voor goede doelen langs de deuren leuren”. Na een maand ging het geweten spreken; zegt aanhang en was het tijd voor iets nieuws. 

In de meivakantie was het hier weer raak. Ik zou net op stap gaan met logerend nichtje wanneer de deurbel gaat. Via de spiegel zie ik een niet onaardig uitziende student in het bekende jasje, keycord met legitimatie en een map met gelikte foldertjes om mij te verleiden voor een goed doel. Nu steun ik graag verenigingen door het kopen van chocoladeletters, speculaaskoeken of mentosjes. Maar ik steun niet het goede doel van de leuk uitziende student die meer opstrijkt dan het goede doel wat hij op noemt. 

Puber nichtje gaat op de trap zitten wachten, ze wil niet in beeld, maar ze is wel nieuwsgierig naar het verkoop gesprek. Wanneer ik de deur open zie ik een stralende glimlach die mij de bekende vraag stelt. Kort maar krachtig antwoord ik dat ik geen interesse heb. Hij maakt een weidse beweging met zijn arm beweging en stelt mij gerust met de woorden; ”geeft helemaal niks, nu ik hier toch ben, hoe werkt zo’n boekenkastje eigenlijk”. De bekende truc. Geef mij complimentjes over “MiniBIEBbers” en ik ben overstag. Nu is het ook niet nodig om onaardig te gaan doen tegen zo’n leuk ventje. Terughoudend vertel ik kort; je mag lenen en je mag ruilen. Enthousiast begint hij te vertellen over zijn geplande jongeren reis naar Nepal.

Achterover de buxus in....

Of hij wel een spannend dik boek mee mag op zijn reis. Hij vergeet zijn goede doel en bekijkt met zorg alle boeken. Met een dikke pil onder zijn arm neemt hij afscheid. Terwijl hij achteruit loopt wens ik hem een fijne vakantie. Net wanneer ik de voordeur wil sluiten wil hij zich omdraaien maar doet zijn laatste stap tegen de rand van de bloembak en tuimelt achterover de buxus haag in. Het boek en de paperassen vliegen door de lucht en zijn lange benen raken verstrikt in de buxus. Al lachend met een knalrood hoofd krabbelt hij omhoog en probeert te verklaren waarom hij ineens in de bosjes lag. Verschrikt verzamel ik zijn spullen en zeg dat niemand het gezien heeft en dat het iedereen kan overkomen. Hij pakt zijn spullen en vertrekt opnieuw. Nog één keer kijkt hij achterom en zwaait vrolijk. Wat gebeurde er vraagt nichtje. Lachend rolt ze van de trap wanneer ik het haar vertel. Ze weet het zeker ze blijft gewoon vakken vullen bij de supermarkt. Lachend vertelde ik gisteren het verhaal tijdens de koffie. Of ik het ook normaal zonder te lachen vertellen kon.

Ik geloof dat je erbij geweest moet zijn.

Later M@rina!