Even is ze heel gelukkig

Afgelopen week ging ik samen met mijn moeder op visite bij haar zusje 20 km verderop. Een zusje van ruim 60 die altijd zorg nodig heeft. Ze woont in een woongroep in een Zwolse woonwijk. Met om de hoek een dierenweide en een speeltuin met schommels speciaal voor volwassenen.Stevige schommels waar ze met hun ongecontroleerde lichamen op heen en weer wiegen. Soms heel stil, soms zacht neuriënd, soms met heel veel kabaal. Ik ben te lang niet bij haar op visite geweest. Tuurlijk stuur ik af en toe een kaartje. Geen idee of het kaartje bij haar terecht komt en of ze weet wie het gestuurd heeft. Willy, zo heet ze. Ze wil graag dat we haar Willeke noemen. Bij het woord “Willeke”  straalt ze. “Willeke” maakt haar heel even gelukkig. Niet voor lang. Want wat haar bezig houd is of ze wel in de Hemel komt en of we wel van haar houden.

Bravo voor de postbodes in de jaren "70

Jaren geleden, Tante Willy werd nog Willy genoemd en woonde nog thuis bij Opa en Oma, mocht ik in vakantie’s af en toe een dagje mee naar de dagopvang. ’s Morgens stapte ik samen met haar in het busje. Fantastische vond ik dat. Later ging ze wonen in een “gezinsvervangend tehuis”. Op zondagmiddag ging ik mee op bezoek naar Ermelo, Deventer, Assen, Zwolle ze is heel wat keren verhuist. Ze stuurde mij ansichtkaarten met pastel kleurige kindertekeningen die ze intern van haar zakgeld kocht. Op de kaart stond links onder schuin geschreven, altijd op dezelfde plek; Afz Tante Willeke. De E eindigde steevast in een krul.

Samen met de leidster doet ze de deur open. We begroeten elkaar met 3 dikke kussen en geven haar honderdduizend complimenten dat ze er zo fleurig uitziet. Ze fladdert van blijdschap met haar armen en handen. We gaan naar een huiskamer waar ze visite mag ontvangen. De leidster vraagt of wij ons zelf willen redden met de koffie, trek de kastjes maar open, wij hebben vergadering. Ik ga op zoek naar een filterzakje en koffie. Waarom krijg ik nou zo’n brok in mijn keel. Ik slik en ik slik. Te lang heb ik haar niet gezien. Ze schuifelt heen en weer en ploft hard neer op een stoel, luid roept ze; je houdt toch wel van mij, ik kom toch wel in de Hemel. Het is haar grootste twijfel en enige zorg. De koffie pruttelt. Ondertussen mag ik haar slaapkamer zien. Op het prikbord hangt een foto van haar en Jan Smit. We drinken koffie en proberen herinneringen op te halen. Ik loop met haar mee naar de wc, net iets te laat gegaan. Wanneer ik haar help met aankleden pakt ze mijn gezicht stevig vast tussen haar twee handen. Wat gaat er gebeuren. Het kan met Tante Willeke twee kanten op gaan. Ik hou van jou, zeker weten, roept ze! Een enorme dikke pakkerd volgt. Kom je nog eens weer. Hard beent ze weg. Zeker weten tante Willeke, ik hou ook van jou. Even is ze heel gelukkig.
Later M@rina!

Definitief uit elkaar..

Eind mei besloten we na het terug kerende huiselijk geweld in de achtertuin onze konijnen te laten “Latten”. (blog 29 mei) De etage woning werd een flat, Dropje onder en Smarti boven. Het leek even beter te gaan. Het schattige was er helaas vanaf. Wij vonden er eigenlijk geen biet meer aan. Het ene konijn zat nu boven stilletjes in een hoekje en het andere konijn liep te ijsberen.  

Wanneer ik het stink hok schoon wil maken gaat het ineens mis. Ze moeten heel even bij elkaar omdat los lopen in de tuin geen optie is. Ik wil het luikje open zetten om eerst de begane grond uit te mesten. Dan kunnen ze daarna alle twee naar beneden zodat ik op de bovenverdieping aan de slag kan gaan. Met dat ik het luikje vast pak schiet Smarti langs me heen en bespringt als een halve wilde Dropje die angstig het nachthok in schiet. Smarti heeft geen rem of gevoel van schaamte om zijn drang te beheersen. Ik geef hem een lel zodat hij van Dropje afvliegt waarbij hij de hele boel onder straalt.......Woedend ben ik.

Stapje voor stapje.....het gaat goed komen

Mijn hand en mijn hals liggen open en ik heb twee krijsende konijnen. Straks worden ze 10 jaar, dit ga ik niet langer zo doen tetter ik tegen jongste die op een afstand de situatie aanschouwt. Ik ga de Welkoop bellen zegt jongste geschrokken. Ik ga een klacht indienen. Prima zeg ik, doe maar. We hebben geen juiste informatie gehad. 2 vrouwtjes, het zijn krengen, ze maken elkaar en ons het leven zuur. Ze zoekt het telefoonnummer op en toetst de getalletjes in. Ineens durft ze niet meer, wat moet ik zeggen. Precies zoals ik net zei, geen goede informatie. Ze geeft de telefoon gauw aan mij. Mijn woede is iets minder als ik de aardige stem van Meneer Welkoop hoor. Weet u het nog vraag ik hem, 2 konijnen, 2 vrouwtjes? Ik kan u vertellen het is een drama, huiselijk geweld in zijn ergste vorm. Wat is je voorstel vraagt de aardige man. Geen idee, ik wil een advies. Breng er maar 1 terug. Ik ben een beetje uit het veld geslagen. Het is geen gek voorstel maar welke van de twee moet er uit. Denk daar het weekend maar over na en laat het ons maandag weten. Smarti is van jongste en Dropje van oudste. Wat nu? We hakken de knoop door Smarti gedraagt zich het slechtst.

Samen met oudste rijd ik naar de Welkoop waar een hokje voor haar klaar staat. Wij voelen ons ongemakkelijk bij de mislukte konijnen opvoeding en willen graag een verklaring waarom deze twee dames het zo slecht met elkaar kunnen vinden.

De verkoopster pakt  het pittige dametje uit de doos en draait haar om.

Dat komt zegt de verkoopster omdat het een mannetje is, moet je kijken en ze toont zijn gereedschap aan ons. Een echte Ram. Arm Dropje hoe krijgen we haar weer mak . Met heel veel liefde en geduld hoorde ik oudste van de week zeggen, kan ik jou zomaar aaien. Het gaat goed komen!

Later M@rina!

Wij ook.....op jullie......

Op één van de warme zomerdagen afgelopen zomer ben ik aan de beurt om te koken voor vrienden. Een leuke traditie die we al bijna 20 jaar volhouden. Meerdere keren per jaar zitten wij bij elkaar aan tafel te genieten van elkaars kookkunsten en praten onder tussen bij over de dagelijkse beslommeringen. Onze menu’s worden door de jaren heen steeds uitgebreider en ingewikkelder. Een frisse zomer salade en een lekker stukje vis op de bbq is het recept voor een geslaagde zomeravond.

Ik blader door de kookboeken en tijdschriften totdat ik een 4 gangen menu heb wat er zomers uit ziet en qua ingrediënten prima bij elkaar past. Ik ga op stap met mijn boodschappenlijstje. Onder andere 3 rijpe avocado’s en verse zalm. Helaas vandaag twee eenzame bikkelharde avocado’s in het schap. Pech. Er zijn meer winkels. De Lidle, sorry Mevr. de avocado’s zijn niet leverbaar. Niet leverbaar herhaal ik, dat is een kreet die we in de apotheek gebruiken. Die dingen zijn toch niet te eten zegt de snotneus. Wel super gezond, veel Vit E zeg ik, hij heeft liever Vit B in vloeibare vorm. Bijdehandje. Op naar de markt. Ik scoor er drie, één rijp, één keihard en één overrijp. Thuis leg ik de keiharde avocado’s in een plastic zak met bananen in de brandende zon. Op hoop van zegen. Nu snel naar de visboer voor verse Zalm. Een wachtrij tot buiten, het is er warm en ik ruik een penetrante geur. Ik krijg de zalm samen met een koel elementje zodat ik nog verder kan shoppen. Het is rond drie uur wanneer ik sta te zweten achter mijn pannen. Puffend trek ik mijn T-shirt uit en ga verder in een hemdje. Onder het kokkerellen ren ik van kast naar pan, ik verzamel servies, bestek, een zomers tafelkleed en servetjes om de tafel alvast buiten te dekken. Bijna klaar wanneer het om half 7 begint te spetteren.

Geen risico’s we verkassen alles naar het afdakje. Het is 7 uur wanneer alles klaar staat en ik mij vies en plakkerig voel van het heen en weer rennen en boven de warme pannen staan. Ik heb hoogstens 10 minuten om mij af te spoelen, aan te kleden en een beetje op te tutten. Kwart over 7 sta ik fris en fruitig beneden en zet de koffie aan. Zonder tegen bericht komen ze meestal tegen half 8.

Het is kwart voor 8 als ik alvast een kopje koffie pak en me afvraag of ik een berichtje gemist heb. De klok tikt door, er komt niemand, zullen ze het vergeten zijn. Ik pak de agenda erbij, er staat duidelijk Henk en Ineke. Rond 8 uur ga ik me zorgen maken, ik ga ze bellen zeg ik tegen manlief. Heyyyyyy Marina hoor ik aan de andere kant, in een flits denk ik, niet ziek, geen ongeluk, heel vrolijk….. Heyyy Henk hoe is het….. wij zitten op jullie te wachten. 

Aan de andere kant hoor ik twee mensen bulderen van het lachen, wij ook.....op jullie…..

Later M@rina!

Namens jongste nogmaals DANK!

Oudste heeft een thuis werkdag wat mij goed uit komt. We zijn een fiets voor jongste nodig en ik zie op Marktplaats dat een fietsverhuur in de regio de veger er door haalt. Een prima stationsfiets voor 50 euro. De foto laat een leuke witte opoe fiets zien. Oudste kan mij aan het eind van de morgen heen brengen en ik fiets wel terug. Ik heb eerst een afspraak bij de kapper, even een rondje over de markt dan ben ik zo rond half 11 wel weer thuis spreek ik af met oudste. Tijdens het knippen vertel ik de kapster dat jongste op kamers is gegaan en dat ik in Giethoorn een fiets ga bekijken.

 Ziet er leuk uit, toch?

Dat is jammer, zegt Mevr. naast mij in de kappersstoel. Jammer vraag ik, ik ben blij dat ik er één gevonden heb. Het is jammer dat je naar Giethoorn gaat, bij mij staat er 1 in de schuur die je zo mag hebben, anders gaat hij naar de Kringloop. Dat zou fijn zijn. Meent u het vraag ik voor de zekerheid. Natuurlijk meen ik dat, kom hem vanmiddag maar halen. Hij is niet mooi, maar wel goed en zeker voor een student. Ik krijg het adres van Mevr. mee en verlaat de kapsalon. Zal ik Giethoorn afzeggen, een fiets op reserve is wel handig. Ik weet natuurlijk niet wat bij Mevr. in de schuur staat. De foto op marktplaats verleid mij. Op naar Giethoorn. Oudste loopt met mij mee want straks is het niks en kan ik lopend naar huis. Het verhuur bedrijf heeft het extra druk door het mooie weer. Omzet is omzet lijkt mij maar er wordt flink gemopperd, ik negeer het gemopper en vraag naar de fiets. Passerende collega die eigenlijk vrij was hijst zich van de motor en fietst twee fietsen naar buiten. Hij zit bijna dubbel op de fiets, wat een raar model voor een opoe fiets. Speciaal voor de kleine Aziaten legt Mevr. van het verhuurbedrijf uit. Ze zijn samen gesteld uit verschillende fietsen.

Dat verklaart het model denk ik. Ik zeg dat ik geen standaard, licht en bel zie. Nee, dat ligt in de gracht je weet niet half wat de huurders er mee doen. Bij de Action ben je voor een paar cent klaar. Ik ga een stukje fietsen en lig net zo dubbel gevouwen als meneer. Oudste lacht mij uit. Mam die voorvork is helemaal geknakt, waarom denk je dat ze ze weg doen. Vernieuwing misschien zeg ik tegen oudste. De verhuurster snapt niet dat ik niet enthousiast ben, er fietst al 1 in Amsterdam een tweede zal leuk zijn. Ik wens Mevr. veel suc6 met de verkoop, wij kijken even verder. We rijden meteen door naar de winkel voor een lekkere appeltaart voor de gulle gever bij de kapper. Naast de voordeur staat een prima fiets klaar met bel, standaard,verlichting en versnelling.

Mevr. is niet thuis maar er zit een briefje op het zadel geplakt.

Beste Mevr. van bij de kapper, namens jongste nogmaals DANK! 
Later M@rina!

I am so Happy!

Bij thuiskomst zie ik een geel papiertje van TNT dat ze voor niets aan de deur zijn geweest. Gelukkig neemt Oma Gé de pakjes regelmatig in ontvangst.

Het is een behoorlijke envelop en voelt zacht aan. Mijn oog valt op de Noorse postzegels, Yes, I am so Happy! Oma Gé dit is niet zomaar een pakje, het is een pakje met een verhaal.

Afgelopen zomer zijn wij met de “bus” door Noorwegen gereisd.

Bij elk bijzonder uitzichtpunt zagen wij een bruin kioskje met de standaard souvenirs zoals trollen en elandgeweien. Wanneer wij in Alesund aankomen zien wij een souvenir winkel met prachtige Noorse truien, handschoenen, mutsen etc. zoals de Noren ze zelf dragen. Oudste wil een trui  waar sneeuwvlokjes en rendieren op staan. Jongste kijkt bij de traditionele souvenirs en manlief wil een heerlijk vest. Mijn oog valt op een paspop met een prachtig zwart/wit kimonovest. Ik trek hem aan en vraag de verkoopster hoe ik het vest het beste kan dragen. Ik twijfel en hang hem weer terug. Het is toch wel een erg mooi vest, geen rendier of sneeuwvlokje maar Fashion, de Noorse dames weten wel wat mooi is. Ik pak hem weer van de pop en leg hem op de stapel bij de kassa. Het is druk en de kassière helpt onder het afrekenen en inpakken andere klanten en collega’s. Ik sta op een afstandje te kijken wanneer ze mij twee enorme tassen overhandigd. We wandelen terug naar de camper om de dag erna weer verder te reizen. Ruim een week later en 100 km verder worden de nieuwe truien uit de tas gehaald. De tassen zijn van kastje naar kastje gegaan en ik vraag mij af waar mijn vest is gebleven. We zoeken alles na en komen tot de conclusie dat het vest wel is betaald maar niet in de tas zit. Die ben je kwijt zegt de rest. Je denkt toch niet dat iemand dat ontdekt heeft. Het ligt allang weer  in de winkel of is verkocht.

Ze heeft mij uit gebreid geadviseerd ze weet heus nog wel wie ik ben. In mijn beste Engels doe ik mijn verhaal aan de telefoon, het is het hoofdkantoor. Manlief probeert het telefoonnummer wat ik krijg. Het meisje met de lange blonde haren is op vakantie. Volgende week zaterdag kunt u het beste opnieuw “contacten”. Een week later verteld het meisje dat ze precies weet wie we zijn, ze was ons zelfs nog na gelopen. Het vest is direct apart gelegd. Zend mij een berichtje dan stuur ik het zo snel mogelijk naar u op. We zijn weer twee weken verder wanneer ik mij afvraag of het alsnog zoek is geraakt. Manlief belt opnieuw. Het meisje heeft het pakket klaar liggen maar wacht nog steeds op een sms met adres gegevens. 1 getalletje verschil en de sms komt niet aan. Opnieuw worden de gegevens uit gewisseld en gecheckt. Er kan niks meer mis gaan. En nu na 5 weken heb ik mijn prachtige zwart/witte kimono vest. Echt I am so happy!

Later M@rina!

Ik ga keihard janken........

Jongste gaat het ouderlijke nest verlaten voor een studie in de hoofdstad. Ze heeft flink gespaard om haar kamer leuk in te kunnen richten. De website van IKEA is uitvoerig bestudeerd en er is een lijstje gemaakt. Op een druilerige dag gooien wij de aanhangwagen achter de auto en vertrekken richting Groningen. Waarschijnlijk is IKEA bij uitstek het uitstapje bij slecht weer. Ruim 20 minuten zijn we bezig om een parkeerplaats te vinden. We lopen naar de ingang waar we voetje voor voetje mee schuifelen met de massa richting trap die ons naar de eerste verdieping brengt. Ik vraag me even af of ik bij Balorig ben. We zien dat de bankjes en bedden prima voldoen als trampolines en dat je in de voorbeeldkamers leuk verstoppertje kunt spelen. We schuifelen langzaam langs de artikelen. We slalommen om jankende en schreeuwende kinderen heen. Na ruim twee uur gaan wij een bakkie koffie halen en besluiten te  wachten totdat de meeste gezinnen weer vertrokken zijn naar misschien wel hun tent op een drassig veldje even verderop. We starten opnieuw en vervolgen onze route naar de keuken inrichting. Hier worden we vrolijk van de bordjes en kopjes in fleurige kleuren.

De buit is binnen......

Ondertussen is het 6 uur en moeten we de moeilijkste klus nog doen, een matras uitzoeken. We zien een vermoeide moeder die voor haarzelf en haar 4 kinderen een nieuw matras nodig is, ze staat op het punt om in huilen uit te barsten. De kinderen stuiteren van matras naar matras. Wij wachten geduldig tot ze klaar is. De verkoopster deelt mede dat haar werkdag met 5 minuten voorbij is. Ze gaat assistentie vragen. Jongste vraagt ondertussen of ze net zo hard mag gillen als die vervelende koters die hier rond rennen. Ruim een uur later lopen we met de pakbon van het matras en onze afgewerkte lijst richting magazijn. Vol goede moed beginnen we aan onze zoektocht naar de spullen. We komen er gauw achter dat de codes op het product verouderd zijn en niet overeen komen met de codes op het schap. We racen van rij F naar rij G van vak 1 naar vak 30, we pakken pakket 1 deel 1 maar deel 2 is zoek. Volgens de computer moeten er nog 2 matrassen middel hard zijn, maar waar, niet in vak G, het is ondertussen 20.00 uur. We hebben nog 1 uur en zijn bekaf. Ik ga gillen zegt jongste, dat ga je niet doen zeg ik, jawel dat ga ik wel doen en ik ga ook keihard janken, ik wil naar huis, de eerste 10 jaar wil ik niet meer naar IKEA. Dat laatste spijt me niks, maar het lijstje maken we af, nu we er toch zijn. We zien een meneer het één na laatste matras uit het schap pakken. We racen er heen en pakken het matras uit de stelling voordat hij bedenkt dat hij er twee nodig is. Het is kwart over 8 wanneer wij heel onhandig met 3 karren naar de kassa schuifelen. Op naar huis, nu alles nog in elkaar zien te krijgen. Die taak schuiven wij door. Voorlopig voor ons even geen IKEA.
Later M@rina!

Tot later M@rina!

De mannen bij ons in huis hebben het oog laten vallen op een camper op een één of andere veiling. Niet een klein kneuterig campertje waar de grijze golf de wereld in verkent. Maar één met een lounge bank, sfeerverlichting en een unieke print aan de buiten zijde. Met een schotel op het dak en een oventje aan boord. Ik sta niet te juichen. In Europa kan je je kont niet keren met zo’n bakfeest. Ik denk niet dat alles en iedereen de komende jaren nog met ons mee gaat. Bovendien wil ik tijdens de vakantie lekker rommelen in een tent op een niet te grote camping.

Ik wil gewoon net zoals voorgaande jaren de week voordat wij vertrekken de warme zolder op en alle kampeerspullen naar beneden gooien. Op vakantie wil ik niet poetsen, niet netjes zijn maar gewoon lekker aan rommelen. Ik zie het al voor me in zo’n grote deftige camper. Pas op, doe voorzichtig, jongens we gaan rijden, zit alles weer in de kastjes noem maar op.

Manlief is niet van het idee af te brengen en doet een bod. Voor we het weten zijn de beide mannen naar Arnhem afgereisd om de camper van dichtbij te gaan bekijken en om verder te onderhandelen. Ik ga niet mee, dat durven ze niet aan, ik ben verre van zakelijk, dat kost doorgaans te veel geld. Na twee opfrislessen bij de Rijschool reizen we ruim een week later af naar Arnhem om de camper te gaan halen. Tijdens het paasweekend gaan we met zijn allen op stap.

Tot later!!!

We rijden langs Opa en Oma, eten bij het chauffeurscafé, halen vriendin met manlief op, kortom we hebben een hoop lol met de Family Bus. Na weken van speuren naar tips op het camperforum ’s, spulletjes kopen om comfortabel te kunnen vertoeven in deze bus gaan we een weekend oefenen op de parkeerplaats bij de broer van manlief. Het douchen is een beetje koud, de waterdruk staat niet helemaal goed, er komt ergens water naar binnen, maar waar. Nieuw kitrandje en ook dat is op gelost. Eindelijk is het zover. Behangen met oranje brillen, Hawaii slingers zijn we gistermorgen met een valse start vertrokken vanuit ons kleine stadje richting Noorwegen. H et leek er even op dat we een lekke band hadden maar gelukkig, loos alarm. De ventiel zat er niet goed op. Na een luxe reis waarin we onderweg al rijdend koffie hebben gezet, heen en weer konden lopen voor ons natje en droogje kwamen we aan in Denemarken. Gisteravond zaten we niet voor ons tentje met een olielampje maar zaten we met de schotel richting Mekka om de voetbalwedstrijd tot diep in de nacht te kunnen volgen.

We zitten hier heerlijk voor de camper, molen de Vlijt verruilt voor een windmolen, uitzicht op een watertje waar her en der een zeilbootje dobbert. Hoe relaxed. De komende weken onthaasten in Scandinavië. We zijn er even tussen uit………Fijne zomer allemaal, probeer er van te genieten waar je ook bent!

Tot later M@rina!