Een lol dat ze hebben en blij dat ik ben.......

Jongste vierde dit jaar oud & nieuw samen met haar lief in Frankrijk. Op oudejaarsdag krijg ik een berichtje; “Vandaag gaan wij naar Mont Saint- Michel”. Jaloers, stuur ik terug, wij waren er in 1988 vlak voor onze bruiloft, stuur je een leuke selfie? “Hahahaha wauwie lang geleden”; verschijnt er op mijn schermpje. 

Mont Saint-Michel

Afgelopen weekend pakken wij de foto’s erbij. Bijna 30 jaar geleden, echt lang zegt jongste. Ben er net 22 jaar, vlak voor ons huwelijk, iets ouder dan jongste nu is. Samen bladeren wij door het album. Er wordt gelachen om mijn lange haar met krullen door permanent. Mijn eigen gemaakte creaties worden bekritiseerd. Het is te kort, te lang, gekke schouder vulling, te brede riem en noem maar op.

Lief lachend zit ik te poseren naast de koelbox en ons bordeaux rode golfje voor Mont Sint-Michel. Wij bladeren verder; Kerst 1988, samen in ons flatje. Op de foto staat een armetierig kerstboompje en een salontafel. Hey mijn tafel zegt jongste…..

Een wit ovaal vormige salontafel, de eerste aankoop na ons huwelijk van onze zuurverdiende centen. Weloverwogen gekocht op de meubel afdeling van de  V & D in Zwolle. Levertijd 6 weken. Het zou er om spannen of wij dit pronkstuk met Kerst in de kamer zouden hebben. In de week voor kerst krijg ik een telefoontje van de klantenservice, een vriendelijke dame wil een breng afspraak maken. Wij zijn die week geen dag thuis, geen probleem, met alle plezier bezorgen ze de tafel bij mijn moeder. ’s Avonds rijden wij snel door om het klusje te klaren. Voorzichtig leggen wij de tafel op een dekentje in de achterbak en crossen naar huis. Op de parkeerplaats zet manlief de tafel tegen de auto zodat hij de rest van de spullen kan  pakken.

Met extra hoge poten nu een bureau

Met een smak gooi ik het portier dicht. De kleine move die de auto hierbij maakt is genoeg om de tafel op de straat te laten kletteren. Langs de hele rand een flinke beschadiging die niet eenvoudig met een likje verf is weg te werken. Met buikpijn ga ik naar bed, ’s nachts ga ik nog een keer kijken en hoop ik dat ik het heb gedroomd. Na het weekend trek ik de stoute schoenen aan en bel met de klantenservice. Aan de vriendelijke dame vertel ik over mijn domme actie en vraag of het mogelijk is of de tafel bij hun geschuurd en opnieuw gelakt kan worden. Nog dezelfde middag wordt ik terug gebeld, ze waarderen mijn eerlijkheid. Wij van V & D vinden het heel vervelend en zorgen ervoor dat de tafel kosteloos wordt omgeruild. Maakt u de bezorgers maar niets wijzer. Enkele weken later staan er twee vrolijke kerels aan de deur. “Wij komen u tafel omruilen”; zeggen ze lachend, “wij weten van niks, is er wat gebeurt dan”.

Een lol dat ze hebben en blij dat ik ben.

1988 echt lang geleden, lang leve de goeie oude tijd en de lieve mensen van de V & D.

Later M@rina!