Ik kan niet wachten............

Wanneer wij na de kerkdienst blijven koffie drinken hebben bij ons aan tafel 2 kinderen haast. Ze moeten opschieten om op tijd bij de muziekvereniging te zijn.

Ik vraag aan hun moeder wat ze spelen. Ik speel zelf ook zegt de moeder, als ik nou zit te wachten of ik speel mee. Het is een soort  jeugdorkest met een paar volwassenen. Ze maakt mij nieuwsgierig.  Ik vertel haar dat ik tot mijn 21^ste net zoals haar op een Bugel heb gespeeld. Na ons trouwen ben ik door de verhuizing gestopt bij de muziekvereniging waar ik speelde. In mijn nieuwe woonplaats stortte ik mij in het jeugdwerk en werkte met verschillende diensten waardoor er niets meer van de muziek is gekomen.

Als ik een orkest hoor begint het altijd te kriebelen. Voor de grap zeggen we dan,  wegwezen voordat het virus toeslaat. Niet dat mijn gezin allergische is voor de fanfare. Het is meer dat het combineren van het drukke gezinsleven en de muziekvereniging een hoop stress zou geven. Het bloed begint te kriebelen. Al jaren fiets ik niet meer van judo naar ballet of van Okidoki naar zwemles. De diensten zijn vervallen en oppas zijn we niet meer nodig.

1983! Gevonden? Ik zit tweede rij met Bugel! 

De eerstvolgende repetitie ga ik met haar mee. Wanneer wij het dorpshuis binnen lopen voelt het heel vertrouwd. Er staat een Bugel voor mij klaar want ik moet meteen aan de slag. Volgens de dirigent is het net als fietsen dat verleer je niet. Ik ben bang dat ik er na 29 jaar geen geluid uit krijg. Weet ik de grepen nog wel, de kruizen en de mollen, hoe zat het ook al weer? We beginnen met de toonladder. Het eerste muziekstuk op de lessenaar is Frozen. Daar wordt ik blij van, mijn jongste ook als ik haar dit vertel, dat weet ik zeker. De luikjes in mijn hoofd gaan langzaam open. Ik weet de grepen nog, niet dat het klinkt, de amazuur ontbreekt en mijn lippen zijn niet getraind. Bij de A wordt het knijpen en hoger dan de B kan ik het nog even vergeten. Of ik het leuk vond vragen ze na afloop. Super leuk! Ik ben helemaal hyper. Moderne muziek en wat ben ik blij dat ik de noten nog ken. Ik blijf nog even om het groot orkest te horen. De voorzitter opent de avond met gebed en het voorlezen van het logboek. Ze beginnen met het spelen van een koraal. De geur van het dorpshuis, het klikken van de koffers en het geluid van de verschillende instrumenten brengt me terug in de tijd. Het voelt zo na 29 jaar. 

Volgende week weer? Zeker weten, ik kan niet wachten dat ik een Bugel mee krijg zodat ik flink kan oefenen. Een plek op het podium tussen de doorgewinterde muzikanten is nog lang niet aan de orde maar ik kan toch niet achter blijven bij die wijfies van 9 jaar die de sterren van de hemel spelen.

Tot Later M@rina!