donderdag 6 september 2012

Ik hou van jou.......

De scholen zijn weer begonnen je ziet het aan de spandoeken die her en der weer boven de weg hangen. In huize “Marina” gaat het gewone leventje ook weer beginnen. De één moet de boeken halen de ander gaat nu echt studeren. Ik zelf ga voor een ouderwetse Maandag poetsdag. Heerlijk na tig weken de bezem erdoor. Maar de maandag begint niet zoals wij zouden willen. De week ervoor is er een rouwkaart van Mevr. X op de deurmat gevallen. Een rouwkaart is een kennisgeving maar tegelijkertijd ook een uitnodiging voor de afscheidsdienst. Het poetsen wordt nu gedaan met in mijn achterhoofd vanmiddag een begrafenis. Alweer twee jaar geleden tijdens het vrijwilligerswerk bij het muzenfestival heb ik Fam. X leren kennen. Ze woonden nog niet zo lang in Drenthe en wilden zich graag gauw thuis voelen in het gezellige stadje vandaar het vrijwilligerswerk. Nog niet zo lang geleden kwam ik Dhr. op zaterdagmorgen tijdens het sporten tegen. Wij kennen elkaar toch? Van het muzenfestival? Ja zeker, wij kennen elkaar! Nog een half jaar, zien wij elkaar dan weer tijdens het muzenfestival? Waarop Dhr. zegt; Mijn vrouw is zo ziek ze zal geen vrijwilliger meer zijn? Volgende week is het Muzenfestival en afgelopen maandag was de begrafenis al na een kort ziekbed. Ik fiets in een heerlijk zonnetje naar het uitvaartcentrum toe. Bij het fietsenrek kom ik een moeder van school tegen. Goh jij hier zeg ik tegen moeder van school, ja ik ken haar van sport. En jij? Muzenfestival. Samen lopen wij verder en sluiten ons aan bij de familie, vrienden, buren en anderen die betrokken zijn bij deze familie. Wij zien haar mooie foto staan en de prachtige witte rozen die speciaal door haar geliefden voor haar zijn mee gebracht
Tijdens een begrafenis komen er bij jezelf altijd veel gedachten en herinneringen naar boven. Bij het binnen komen van de familie horen wij het lied Halleluja, niet hip gezongen door Lisa, maar stijlvol door de maker van dit lied Leonard Cohen. Met een brok in mijn keel hoor ik in gedachten dit lied door de kamer schallen maar dan gezongen door mijn dochter. Na een woord van welkom, een lied, het aansteken van de kaars verteld haar dochter een In Memoriam. Ik luister aandachtig, zoveel weet ik niet van deze familie. Er staat een verdrietige dochter die allemaal lieve en waardevolle herinneringen ophaalt. Ze bedankt haar moeder voor de prachtige verjaardagstaarten voor de mooie jurkjes en het kanariegele jasje die haar moeder speciaal voor haar had gemaakt. Dochter zegt dat een dochter altijd haar moeder om raad kan vragen of bij haar kan uithuilen of haar zomaar even kan bellen. Dat kan ze nu niet meer doen, daar had ze nog nooit over nagedacht hoe dat zou zijn als dat niet meer zou kunnen. Dochter had gedacht dat ze nog minstens 20 jaar lang haar moeder kon bellen als ze dat zou willen. Mijn gedachten slaan op hol. Ik ben moeder en ik ben een dochter en ik heb een dochter en ik wil nog zeker 40 jaar er altijd zijn voor mijn dochter. Ik wil dat mijn dochter mij nog minstens 40 jaar kan bellen omdat ze blij is of omdat ze verdrietig is of om elkaars stem te horen. Hoe zou dat zijn om daar te staan? Hoe zou het zijn om afscheid te moeten nemen van het leven. Ik heb het van dichtbij zelfs van heel dichtbij mee gemaakt en toch kan ik mij er geen voorstelling van maken. Na de dienst tijdens de koffie zeggen moeder van school en ik tegen elkaar dat het mooie verhaal zo’n raar gevoel geeft. Wij zijn ook moeder en tegelijkertijd zijn wij een dochter en wij hebben een dochter. Zeg jij wel eens hardop tegen je dochter of tegen je moeder “ ik hou van jou” zegt moeder van school? Wij kunnen nog wel bellen maar bellen wij wel vaak genoeg? Ik vraag mij ineens af; doe ik mopperen hard op en liefhebben stil voor mezelf! Ik zeg toch wel tegen mijn liefsten ik vind je lief. Begrafenissen maken zoveel emoties los, wij kijken elkaar aan en moeten even flink slikken. Ik fiets naar huis en denk ineens met een glimlach terug aan zaterdagavond. Wij komen laat thuis van een visite. Om zeker te weten of dochter veilig thuis is gekomen kijk ik even om het hoekje. Dochter haar slaapkamerdeur klemt, kraakt en piept terwijl ik de deur voorzichtig open doe.... Ze wordt gestoord in haar diepe slaap en kijkt met 1 oog slaperig de slaapkamer in en zegt voordat ik wat zeg of doe: ‘k ook van jou! Ach natuurlijk zeg ik met een glimlach, Hou van jou ....‘k ook van jou! Je kunt het niet vaak genoeg tegen elkaar zeggen! Tot later M@rina

1 opmerking: