Bellen jullie mij ..........

Het is vandaag heerlijk zonnig. Tijd voor de grote schoonmaak en het naar beneden halen van de stoelkussens. Met de hoge druk spuit, groene zeep en de ouderwetse boenborstel ga ik aan de slag. De mega grote box waar de kussens in opgeborgen worden schuif ik van a naar b. Een box met genoeg ruimte die behalve waterdicht ook nog een lust voor het oog moest zijn was geen eenvoudige zoektocht. Manlief vond de juiste boxen in Soest. Het is op zonnige dagen een heel gesleep met de kussens van en naar de boxen. Een stevige witte binnenzak zorgt er voor dat de kussens droog blijven. Tenminste dat was de bedoeling. Na een flinke regenbui zie ik onder in de box een flinke plas water en zijn de kussens zeiknat. Ik ga bellen. Geen probleem er zijn meer klachten. Een mega vrachtwagen komt de boxen + verbeterde zak omruilen. Dat is pas service. We proberen het opnieuw. Ondertussen staat de box niet meer naast maar in het huisje want alles is weer nat. Maar weer bellen, we krijgen nu een box + binnenzak en een zwarte hoes er over heen. Ik ben de boxen en het gesjouw met die kussens zat. Ik zet 1 box op marktplaats die binnen één dag verkocht is. De koper wil meteen komen. Ruim anderhalf uur later staan er twee mannen uit Den Helder op de stoep met een auto waar die box nooit in past.

De koper loopt met stokken en sleept zich zelf voort. We pakken de centimeter erbij en constateren dat er 1 cm aan beide kanten over blijft. Ondertussen is de lucht inktzwart en begint het te onweren en regent het pijpenstelen. Wij trekken een sprintje naar de keuken en sleuren de man met stokken achter ons aan. Kletsnat zitten we in de keuken te wachten tot het droog is. De koper begint te vertellen. Hij werkte op een onderzeeër. Het is mis gegaan met duiken en daarna met de behandeling in de decompressiekamer. Dit noemen ze caissonziekte (duikersziekte). Door de verlammingsverschijnselen en pijnlijke spieren sleur ik mezelf op 42 jarige leeftijd voort met deze 2 stokken. Of we Het Marinemuseum kennen. Om betrokken te blijven bij zijn grote passie helpt hij bij het museum in Den Helder. Manlief gaat met vrolijke vriend het klusje buiten klaren. Wij nemen nog een bakje koffie. Deze box is voor mij pure noodzaak. Mijn vriendin gaat ’s morgens vroeg de deur uit, alles moet dan op 1 verdieping binnen hand bereik zijn zodat ik lekker van het zonnetje kan genieten. De box wordt vast gezet met een paar stevige touwen. Ondertussen ben ik enthousiast bij gepraat over het leven op een onderzeeër ondanks zijn ziekte. Het regent nog steeds een beetje. Ik help hem in de benen en ga met hem mee naar buiten. Liefdevol helpt vrolijke vriend de koper in de auto. Echte broederliefde. Bellen jullie mij wanneer jullie naar Den Helder gaan, jullie krijgen dan een rondleiding op een echte onderzeeër.
Wie weet… ik hoop op een mooie zomer zodat hij de box vaak open en dicht kan doen.
Later M@rina!