Huiselijk geweld in de achtertuin

Regelmatig horen wij geluiden vanuit het konijnenhok. Onze konijnen Smartie en Dropje stampvoeten, rennen trappetje op en trappetje af. Ze draaien om elkaar heen, doen haasje over en wassen elkaars oren. Ze zijn heel lief en vertederend onze kleine humpies. Echte zusjes zeggen we tegen elkaar. Na een “goede morgen dames” zijn ze er als de kippen bij als ik het voer in hun bak doe. Ze waren net 6 weken toen ze bij ons kwamen. Ze zijn klein van stuk en hebben daardoor in hun etagewoning heerlijk de ruimte. Als ze elkaar zat zijn dan zit de één boven en de ander beneden. Ze vermaken zich prima met een stuk hout en de bal met een belletje. In de gang rennen ze achter de bal aan en gooien met hun tanden de bal redelijk behendig weg.

Net zoals bij de mens begint er van alles te groeien en te bloeien. De hormonen beginnen in eens op te spelen. Bij de mens gaat de ontwikkeling iets langzamer zodat we daar naar toe groeien. Bij de konijnen gaat dat proces iets sneller. 

Het is even wennen, Dropje boven, Smartie onder.

Ineens verandert het vertederende zusjesgedrag in vreemde standjes. Er zit geen rem op en er is geen enkel schaamtegevoel. Het gaat de hele dag door. Ik vind het zo zachies an een vervelend gezicht en mijd af en toe het konijnenhok. De kreeet “bij de konijnen af” is mij helemaal duidelijk. De konijnen kindertijd is helaas voorbij. Ik vraag mij af of wij wel twee vrouwtjes hebben? Straks zitten we opgescheept met een nest vol jonkies. Welnee zegt oudste; het zijn gewoon twee Lesbo’s.

Afgelopen dinsdag ga ik ’s nachts mijn bed uit, ik niet kan slapen van het gestamp en gebulder van onze twee dames. Beneden gekomen zie ik ze heel onschuldig uit hun venster kijken. Het is buurkonijn er zijn meer konijnen die kunnen stampen. Er is weer hoop. Via google zien we dat dit gedrag bij twee vrouwtjes nodig is om de rang en stand te bepalen. Het duurt een paar dagen voordat ze weten wie de baas is en dan gaan ze weer over tot de orde van de dag. Ik hoop het maar. Gisteren zien we plukken vacht in het stro liggen. Het zal toch niet waar zijn, wordt er een nest gebouwd en zijn de rapen gaar. Ik ben er eigenlijk wel klaar mee. Vanmorgen ziet jongste dat Dropje waarschijnlijk de strijd heeft verloren. Verbouwereerd komt ze met haar op de arm aan gelopen. Kijk, Smarti heeft haar hele rug kaal geplukt. Dit is niet leuk meer. We moeten ingrijpen voordat het te laat is. Het luikje tussen de eerste en tweede verdieping sluiten we. Voorlopig voor deze twee dames een LAT relatie. Eerst de wondjes op de rug maar eens genezen en de vacht laten herstellen. Onder toezicht mogen ze af en toe een potje voetballen.

Huiselijk geweld in onze achtertuin kunnen we nu eenmaal niet tolereren.

Later M@rina!

Aardbeitjes met een topping van sigarettenas.............

De examens zijn voorbij. Jongste heeft erg haar best gedaan. De afgelopen twee weken hebben we haar een beetje verwend met af en toe een ontbijtje op bed en een vitaminestoot van vers fruit. Om de voorraad aan te vullen ga ik naar de markt. Een Iraanse familie kloppen deskundig op de meloenen om er zeker van te zijn dat ze rijp zijn. Ik hoor geen verschil tussen de ene klop en de andere klop zodat Mevr. er ééntje voor mij uit kiest.

Overheerlijke meloen en aardbeien.

Terwijl ik klop les krijg vult de groente man zijn schappen bij. Op zijn onderlip heeft hij een peuk met wel anderhalve cm as. Zachtjes mompel ik, dat dat echt niet kan. Zeg dat maar tegen hem; zegt zijn collega die mij hoort mompelen. Dat kan echt niet, de as van u sigaret valt straks op de aardbeitjes, herhaal ik hard op. Hij mompelt waardoor zijn sigaret beweegt en de as langs de aardbeitjes naar beneden dwarrelt. Collega kijkt beschaamd de andere kant op, haar hulp staat onnozel te grinniken. Of vind jij wel dat het kan vraag ik hem. Ik rook ook zegt hij met een  smile. Dat moet je zelf weten maar niet boven de aardbeitjes lijkt mij.  Ik denk niet dat het de bedoeling is dat deze aardbeitjes een topping van sigarettenas krijgen. Ik pak de aardbeitjes uit het schap ernaast en reken ze samen met de meloen af. Terwijl ik naar huis fiets moet ik aan vroeger denken. Er werd overal en altijd gerookt. Mijn vader rookte één pakje zware van Nelle per dag.  Hij stak de één met de andere aan. Samen met broertje en zussen waren we “wagenziek” van het mee roken op de achterbank. In de jaren 80 was het heel gewoon dat er in de apotheek werd gerookt door de assistenten en de cliënten. Tijdens het examen van de middelbare school zaten de surveillanten voor in de gymzaal te roken. We hadden niet het lef om te vragen of ze de sigaret uit wilden doen. We hadden volgens mij helemaal niet het lef om te klagen over ons examen. Dat is anno 2014 wel even wat anders. Jongste zegt gekscherend over de aardbeitjes ik zou een klacht indienen bij het LAKS. Het woord LAKS is Trending Topic op twitter en op Facebook.

Zouden we vroeger een klacht in hebben gediend over het roken ?  Afgelopen week hoorde ik wel een heel bijzondere klacht: Een eindexamenkandidaat kon zich tijdens een toets niet goed concentreren. Hij zat achter een leerling met een enorme puist in zijn nek. Hij vond het geen appetijtelijk uitzicht, en kon zich daardoor moeilijk concentreren op het examen.

Wat een onzin, je zou bijna hopen dat hij een her krijgt, dat zal hem leren te klagen over zijn uitzicht.

De aardbeitjes van de markt met bijna een topping van sigarettenas hebben jongste hopelijk een boost gegeven en kan de vlag op 12 juni uit!

Het is nog even afwachten!

Later M@rina!

Als u in het programmaboekje kijkt.......

Afgelopen zaterdag zaten we voor de buis om samen met 5,1 miljoen landgenoten Ilse & Waylon aan te moedigen. Wanneer Tinkara Kovac samen met haar dwarsfluit op het podium verschijnt  zien wij dat  er flink op los wordt getwittert. Onder andere Berdien Stenberg in de jurk van Jomanda. Oudste en jongste kennen geen Berdien Stenberg. Manlief daar in tegen heeft een Berdien Stenberg trauma.

Het is alweer even geleden dat wij in dit stadje zijn komen wonen waar elk jaar begin mei de theaterbrochure op de deurmat valt. Zoals ik me vroeger kon verlekkeren op de speelgoedgids blader ik nu met veel plezier door de brochure. We kruizen alles aan wat ons leuk lijkt en maken daarna samen een keuze zodat we een gevarieerd programma hebben. We willen alles mee maken, toneel, cabaret, musical, opera noem maar op. Zo kwam het dat wij samen naar Berdien Stenberg en haar dwarsfluit gingen. In de jaren 80 en 90 scoorde ze diverse internationale hits en haalde heel wat gouden en platina platen binnen. Bovendien zag ze er prachtig uit, dat wilde ik wel eens van dichtbij bekijken. We hebben een prachtige zitplaats middenvoor op de tweede rij. De voorstelling kan wat ons betreft beginnen. Op het podium staat behalve een klein bankje een grote geluid box. Daar komt Berdien aan geschuifeld op haar te hoge hakjes. Ze draagt een kimono met op haar kont een kussentje met grote strik.

Na een kort knikje naar de zaal wordt de dwarsfluit aan haar kin gezet. Met de eerste noten van de fluit horen we ook een irritante brom over de box die niet meer verdwijnt. De zaal zit vol met meisjes van een jaar of 10 die idolaat zijn van Berdien. Begeleid door ouders die hopen dat er ook zo’n  carrière is weg gelegd voor hun prinsesje. Voor de zekerheid hebben ze daarom hun fluit maar meegenomen waar ze mee wiebelen op hun stoel. Na elk muziekstuk volgt een kort knikje van Berdien als dank voor het applaus. Eindelijk is het moment daar, de kinderen mogen op het podium komen om hun vragen te stellen en hun kunsten te vertonen. Vaders en moeders duwen hun prinsesjes stilletjes naar voren in de hoop dat ze ontdekt worden. Manlief is de hautaine knikjes, de irritante brom en al die prinsesjes meer dan zat. Hij zakt steeds verder onderuit in zijn stoel. Wist ik veel dat het zo trutterig en stijf zou zijn. De kinderen gaan weer terug naar hun plaats en Berdien hervat het programma. Hautaine zegt ze tegen haar publiek; als u in het programma boekje kijkt op pagina 7 dan ziet  u staan………….Dat had ze nou niet moeten zeggen. Manlief veert op en tettert hard; er zijn geen programmaboekjes…………zacht gegrinnik in de zaal volgt.

Als blikken konden doden.

Wat een geluk dat twitter toen nog niet bestond.

Ik denk er geen spaan van het concert heel bleef.

Later M@rina! 

Ze is in goede handen.......dat scheelt een hoop!

Roze met Lila......

Oh nee, er is vanavond iemand erg verdrietig zegt collega. We zien haar in de wachtkamer staan met een knuffeltje in haar handen. Van wie zou deze zijn? Zal ik een tweetje plaatsen, vraag ik? Ik weet als geen ander hoeveel verdriet je kan hebben als je knuffeltje zoek is. 
Minstens 14 jaar geleden is het dat ik samen met mijn smurfjes het straattheater in onze stad bezoek. Jongste zit in de wandelwagen en oudste schuifelt er naast. We gaan van voorstelling naar voorstelling. Jongste zit relaxed in haar wagentje te koezen met haar “knuffie”. Een zachte happy horse knuffel in lieve pasteltintjes. Knuffie en jongste zijn onafscheidelijk. Wanneer ze slaperig wordt legt ze knuffie op haar gezichtje en doet ze haar armpje er om heen. Een bescherm knuffie.

Eigenlijk mag ze niet mee naar beneden maar soms zijn er van die dagen dat het handig is dat knuffie mee op stap gaat. Zo ook deze dag tijdens het straattheater.

Ze is te klein voor de voorstellingen en zo kan ze af en toe een klein tukkie doen. Het is een enorme klus om met de wandelwagen door de mensenmenigte te komen. Ineens roept oudste; Knuffie is gevallen. Hij wijst naar een lange mijnheer in de verte die hem heeft op gepakt. Hartverscheurend begint hij te huilen. Mam die meneer heeft hem in zijn zak gestopt. We roepen naar die meneer in de verte ook al weten we dat het onbegonnen werk is. We willen snel terug lopen achter die meneer aan maar door de drukte is dat geen doen.  Met twee brullende kinderen loop ik verder. Het is oneerlijk huilt oudste. Krokodillen tranen voor jongste, voor haar is een leven zonder knuffie niet voor te stellen. Ik ga naar huis met twee ontroostbare kinderen. Thuis zoeken we naar een knuffel die troost kan bieden. Niemand kan tippen aan knuffie.

Tegen beter weten in bellen wij naar het politiebureau en plaatsen wij een advertentie op de kabelkrant.

Twitter en facebook bestonden toen nog niet. We gaan winkel in winkel uit op zoek naar een “Knuffie”. We vinden er één met een klein verschilletje, knuffie met een dikke buik. Na 3 avonden zichzelf in slaap huilen legt ze zich er bij neer, dikbuikige knuffie mag blijven. Met grote spoed haal ik een reserve. “Knuffie”  krijgt een “absoluut uit bed verbod” want zo'n verdriet wil ik nooit weer mee maken.

Ineens weet ik welk mini mensje  heeft zitten spelen aan de kralentafel. Ik bel naar moeders en vraag of de knuffel is vergeten. Een roze met lila vraagt ze. We komen haar vanmiddag nog op halen.

Wanneer we de apotheek om half 6 afsluiten zit roze/lila knuffel nog rustig te wachten. Waarschijnlijk is het niet meer gelukt. Zou ze verdrietig zijn geweest gisteravond?

Ach één troost voor mini mensje, ze is in goede handen, dat scheelt een hoop.

Later M@rina!

Het moet niet gekker worden.............

Op Koningsdag ren ik snel de supermarkt binnen voor een paar boodschappen. Ik pak de zelfscanner en begin aan mijn lijstje. Met dat ik een bakje druiven scan valt mijn oog op twee jongens met wel erg grote donkere jogging pakken aan. Ze staan bij het vlees te kijken en pakken alle twee een bakje met shaslick spies. Ik doe mijn druiven in de tas en kijk weer omhoog. De jongens staan voor mij maar het vlees is verdwenen, dat is raar, ik heb ze niets terug zien leggen. Het maakt mij nieuwsgierig.

Ik pak kaas uit de koeling en zie de mannen bij de chocolade staan. Ineens zie ik dat ze zonder op of om te kijken al kletsend hun zakken en mouwen vullen met het snoep uit het schap. Het moet niet gekker worden. Ik kijk om me heen op zoek naar een medewerker, ik zie niemand die ik kan seinen. Impulsief zeg ik heel hard; Sorry? Met handgebaren en gemurmel proberen ze mij duidelijk te maken dat ze geen Nederlands verstaan. Jij snapt heel goed wat ik bedoel zeg ik al wijzend met mijn vinger van het schap naar zijn broek. Terug leggen zeg ik streng. Met grote ogen kijkt de jonge man mij aan en gebaart dat hij het niet snapt. Ik schrik van mezelf en loop achteruit naar de volgende rij. Stiekem kijk ik om het hoekje. Hij loopt me achterna en laat een doos Celebration zien. Ik wijs nogmaals naar zijn zakken en vraag aan hem om het terug te leggen. Als je het niet doet ga ik iemand halen. Paniek in mijn hoofd. Wat moet ik doen? Ze lopen terug naar de snoep en ik ren zo snel mogelijk naar de klantenservice. De teamleider moet er even over nadenken voordat hij via het omroepsysteem de filiaalleider waarschuwt. Daar komen de jongens aan gerend. Ze maken een hulpeloos gebaar naar ons, om ons te laten denken dat er niets aan de hand is.De lange rijen bij de kassa’s zorgen ervoor dat ze er niet zomaar vandoor kunnen gaan.

Wanneer ze de kassa voorbij zijn vragen twee medewerkers of ze de zakken willen legen. Vanaf een afstand zie ik dat het vleespakket en de Celebration weer tevoorschijn komt. Ik stop de zelfscan in de betaalpaal.  Bliep, bliep….. Goedemiddag mevrouw zegt de jongedame van de zelfscan-kassa, mag ik even een tassencontrole uit voeren.  Klopt het dat u 3 artikelen heeft? Ja dat klopt,  nee,  klopt niet,  4 artikelen. Ik weet het niet meer.  Geeft niet hoor,  kan gebeuren zegt ze aardig. Ik sta te stuntelen alsof ik de kaas net heb gejat. Ik vertel het verhaal en vraag me af of ik wel veilig naar huis kan fietsen. Oh ja hoor ze zitten hier ongeveer een uur, gebruikelijke procedure als je iets mee neemt wat je niet hebt betaald, politie, 180 euro boete pp en mee naar het bureau.
Ik ga gauw naar huis, volgende keer toch maar meteen naar de klantenservice gaan.

Later M@rina!

Elke seconde telt...........

Samen met jongste ben ik op weg naar een dorpje even verderop. De weilanden zien er prachtig uit. De pinkster-en paardenbloemen bloeien uitbundig. Tussen de fleurige bloemen zien wij ineens een schaap liggen met haar pootjes omhoog. Zo gaat dat schaap dood roepen wij tegelijk. Vliegensvlug parkeer ik de auto in de berm en spring met jongste uit de auto. Wij rennen richting het weiland om het schaap weer op zijn pootjes te zetten. Het hek is afgesloten met een ketting zodat we moeten klimmen. We hebben nu niet de meest handige kleding aan en elke seconde telt denken wij. We klimmen heel voorzichtig over het eerste draad en komen in niemandsland. Nu nog over het schrikdraad zonder een optater te krijgen.

Het doet me denken aan Cato, een oud collega waar ik mee in de ziekenhuisapotheek heb gewerkt. Een vrijgezelle dame van rond de 45 die hield van de bloemetjes en de bijtjes. Regelmatig redde ze onderweg naar het ziekenhuis dierenlevens.  Spinnetjes worden altijd door haar naar buiten gebracht. Boeren werden bij onraad door haar gewaarschuwd. Als het even kon ging ze zelf aan de slag. Dat ging niet altijd zonder slag of stoot. Zo kwam het dat Cato op een winterse dag niet op tijd kwam opdagen. Onderweg zag ze een schaap liggen met de pootjes omhoog en die moest eerst gered worden.

Ze zette de auto aan de kant en klom over het hek en liep het weiland in. Dichterbij gekomen zag ze dat er tussen haar en het schaap nog een sloot zat. Geen probleem, Cato nam een sprong maar kwam midden in de sloot terecht. Nadat ze het schaap weer op haar vier pootjes had gezet nam ze dezelfde route door de sloot terug naar de auto. Nat en vies was ze toch al. Ruim een half uur later dan normaal kwam Cato soppend in haar schoenen de apotheek binnen wandelen. Een spoor van modder voetstappen achterlatend vanaf de hoofdingang naar de tweede verdieping. Verbaasd kijken wij naar haar verschijning, een verzopen kat met de slierten drek langs haar gezicht. We zien het helemaal voor ons, Cato te spartelen in de sloot.

Jongste en ik kijken angstig naar het schrikdraad. Heel voorzichtig zoeken we een plekje waar we het draad veilig kunnen vast pakken. We tillen ons been zo hoog mogelijk op om er schokloos over heen te stappen. De schapen kijken niet op of om. Het schaap met de pootjes omhoog ruikt onraad. Er zijn twee onervaren boerinnetjes met de beste wil van de wereld in aantocht. Haar zware wollijf schud ze heen en weer en ineens staat ze weer op haar 4 pootjes. Langzaam gaan onze benen weer naar beneden. We klimmen lachend terug over het eerste draad. Op een paar natte schoenen na, door het hoge gras, ziet niemand iets van onze mislukte reddingsactie. Schaapachtig worden we na gekeken door een weiland vol schapen. 

Later M@rina!

Ik denk niet dat ik mijn schoenen nog eens vergeet.

Het is maandagavond Zumba avond. Ik ben er helemaal klaar voor. Tenminste dat dacht ik. Ik kijk naar beneden en zie een paar kousenvoeten zonder sportschoenen. Ik ben te gehaast van huis gegaan zodat ik vergeten ben ze in mijn tas te stoppen. Ik bel gauw naar huis en krijg jongste aan de telefoon. Ik ben mijn sportschoenen vergeten, kan iemand ze brengen, de les begint over 5 minuten. Een hoop gemopper aan de andere kant van de lijn doet mij vermoeden dat ik een erg ingewikkelde vraag stel.

De telefoon wordt door gegeven aan oudste. Op de achtergrond hoor ik haar tetteren; drukke week, zit net lekker , ik kijk even tv, waar zit die sportschool eigenlijk. Inwendig kook ik.Was ik ‘s middags niet meteen uit school in de auto gestapt omdat jongste geen pumps kon vinden bij haar gala jurk zodat ze het 20 km verderop wilde proberen. Lichtelijk aangebrand tetter ik via oudste dat ik ’s middags minstens 15 schoenenwinkels van binnen heb gezien en bovendien hoe vaak heb ik niet gymkleren, reserve fietssleutel en broodtrommeltje naar haar toe gebracht. Laten we het daar eens over hebben. De afgelopen 13 jaar ben ik nog al eens naar de school van jongste gefietst. Tijdens de  Basis school periode ging het meestal om de gymkleren die nog aan de keukenstoel hingen en op de Middelbare school bleef het broodtrommeltje regelmatig op het aanrecht staan. Deze moeder raakt in paniek als er niet  3 x per dag fatsoenlijk gegeten wordt maar in de pauzes bij de Jumbo de maag wordt vol gestouwd met negerzoenen, pindarotsjes, frikandel broodjes of een familie zak chips. Regelmatig zette ik ongezien het broodtrommeltje bij de conciërges neer waar jongste onopvallend langs wandelde om te kijken of haar moeder het trommeltje gezellig bij de andere trommeltjes had neer gezet die gebracht waren door andere moeders die ook niet van Jumbo food hielden.

Wanneer er ineens een tijd aanbreekt dat ik geen trommeltjes meer signaleer op het aanrecht vraag ik aan haar hoe het toch ineens zover gekomen is dat ze haar brood niet meer vergeet mee te nemen. Achteloos verteld ze over de conciërge die met veel bombarie de klas binnen kwam stormen met haar spongebob trommeltje. Jou moeder is echt veel te lief voor jou, hier je broodtrommeltje! Dat wil ze niet nog eens mee maken.We zijn net bezig met de warming-up wanneer de zaaldeur open vliegt en een paar zwarte sportschoenen door de lucht vliegen. Ik zie nog net hoe oudste hard wegrent.  Collega Zumba dames roepen naar oudste dat hij best mee mag doen, nu hij er toch is. Hij weet niet hoe hard hij de sportschool uit moet komen. Ik raap mijn schoenen van de vloer en trek ze zo snel mogelijk aan. Ik dacht de schoenen zo onopvallend mogelijk bij de deur aan te kunnen nemen. Hier kon niemand om heen.

Ik denk niet dat ik mijn schoenen nog eens vergeet.

Later M@rina!